In de hemel is het feest
een heel bijzonder vriendenpaar van moeke en vake is herenigd nu ook Rosy is aangekomen.
In een eeuwigheid waar tijd en plaats niet meer van tel zijn, moet de insluiting van elke nieuwe ziel een vervolmaking zijn
zo stel ik me dat voor
Voor ons bleven ze hun leven lang mijnheer en mevrouw Vermeire. Voor onze ouders waren Rosy en Paul hun eerste buren in de Lange Leemstraat, waar beide jonge koppels na hun huwelijk en de 2de wereldoorlog
naast elkaar woonden.
Rosy aan wie ik hier een warme hulde wil brengen, runde een speciaalzaak in papeterie hartje stad. Ieder jaar was de mooiste kerst- en of verjaardagkaart van hen. En steevast in de zomervakantie konden we voor ons althans- hun exotische reizen volgen: Grenoble, Nice, Menton
Jaren speelden we er als kinderen kaartenwinkeltje mee. We herkenden steeds meteen haar groot, sierlijk, elegant handschrift tussen alle andere correspondentie, toen de brievenbus nog het oog op de wereld was en niet het scherm
Terwijl wij een driemeisjeshuis werden, stonden kinderen bij de buren on hold tot ze een eigen huis met tuin zouden hebben. Dé voorwaarde om meteen goed te starten. Zekerheid, het stokpaardje van Paul. Alles voorzien, en door het vuur voor zijn gezin.
Natuurlijk belette het hen niet en zeker Rosy niet- om haar moederhart te oefenen. En dat zullen wij geweten hebben. Alhoewel
pas veel later
Het heeft niet veel gescheeld of ons Moeke zelf geloofde terug in Sinterklaas toen in het voorspel naar het grote feest van de goedheilig man, geregeld proefbeetjes in onze brievenbus belandden
Hun ware herkomst kwam toevallig aan het licht, toen buurpiet op heterdaad betrapt werd
Heerlijk verrassend: een speculoos sint , roos varkentje of teerling in marsepein, een zakje gouden chocolade munten
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar t zijn heerlijke herinneringen
In 52 verhuisden we met onze ouders van de stad naar het eigen huis in de residentiële (!) Venneborgwijk in Deurne Toen midden in de weide
met koeien die zich schraapten tegen de hofmuur
Natuurlijk kwamen de stadsburen er op bezoek en gecharmeerd door de landelijke omgeving werden ze niet zo veel later, opnieuw
buren.
Eens het mooie huisje- tuintje een feit, werden ze zelf ouders.
Een wolk van een zoon, de trots van zijn ouders.
Een pienter kereltje dat zoals alle kleine jongetjes plegen te doen, veel te snel groeide. Onderhuids bewust van zijn onschatbare waarde, vond hij een probaat middel om zijn stukje privé- terrein te verzekeren: een terrarium in zijn kamer!
Rosy kon er de gruwel niet van verhelen en als ze er gejaagd over sprak, deelde je haar koude rillingen
tot het lot haar ter hulp kwam
toen zon glibberig monster het hazenpad koos en daarmee het terrarium verbannen werd.
Een vijver met gouden vissen werd het vader- zoon compromis
al viel er in die dagen dan weer geregeld een hongerige reiger uit de lucht
De heel expressieve wijze waarop ze die belevenissen vertelden, leidde in de vriendengroep vaak tot hilarische taferelen
Paul kon met zoveel superlatieven vertellen, terwijl Rosy heerlijk zo aanstekelijk lachte terwijl ze steeds weer aan zijn lippen hing.
Intussen vlogen alle kinderen uit en in de drukte die de nieuwe starters veroorzaakten, was maar één constante: de tijd die gestaag wegtikte
maar het ontging ons allemaal
De eerste Lichtmis (2 februari) in het nieuwe millenium kwam het er eindelijk van. Hoe lang liep ik al rond met de gedachte om de old friends van mijn ouders eens bij elkaar te brengen zodat ze alles uit het collectief geheugen nog eens in de groep konden gooien.
Het werd een heerlijke middag waar het er bij momenten heftig aan toeging. Het was heerlijk het hartelijke gelach te horen en de wangen te zien blozen
Natuurlijk was het vroeger beter. Ook al werd dat niet overtuigend bevestigd door de verhaalflarden die ik tussen het aandragen van pannenkoeken en potten thee/koffie opving
Maar tussen de regels van de openbare aanklagers, hoorde ik de advocaten van de verdediging
die gelukkige mensen vertegenwoordigden. Tevreden mensen. Ze hadden goed geboerd, brave kinderen, bleven relatief gespaard van de ergste kwalen en zagen er allemaal nog prima uit
Ik was geen kind en kon dus weten, dat dit voorgoed voorbij zou gaan
Toen haar echtgenoot Paul kort na ons Moeke overleed, leek de final countdown ingezet: Moeke, Paul, Jof, Albert, Vake
gingen Jos, Jules en Jean achterna en nu nam ook Rosy de laatste trein
eentje die jammer genoeg nooit staakt
Goede reis, lieve mevrouw Vermeire, bedankt voor de vele lieve keren dat je er was, ons een hart onder de riem stak, terwijl wij het wellicht veel vaker hadden kunnen doen
je blijft een vrouw uit de duizend.
Uw naam zal hier om meer dan één reden (!)
altijd met veel liefde uitgesproken worden. Een prachtige naam, perfect passend bij prachtige mensen
ook uw touch of Rose zullen we nooit vergeten.
