1978, na 9 maanden liefdevol ‘verwachten’, was hij er. Onze junior.
9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn…
Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.
Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.
Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.
Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.
Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…
De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.
Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.
Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5de januari een handje geholpen werd…
Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.
Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…
Overweldigend.
Een prachtkind.
Mijn hart liep over van dankbaarheid en trots.
4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.
Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.
De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…
Vandaag is het 9 maanden na die 15de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…
Die 15de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.
Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…
Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…
