Er ruist wat in het struikgewas van familierecht... Ruisen, als eerste positie om iets in beweging te krijgen. Langzaam, maar zeker... maar zeker langzaam...
Adoptie-, maar ook donorkinderen willen niet langer in het ongewisse blijven over hun afkomst. Het verleden kennen om te bouwen aan de toekomst. Woorden die te vaak in de mond genomen worden, maar waar te weinig naar gehandeld wordt. Maar er roert wat in dat wereldje. Literatuur, film, zelfs de eigen soaps... participeren aan het maatschappelijk relevant debat.
In deze context hoort ook het verzoek thuis van grootouders die volhardend als de ‘dwaze moeders op de Plaza de Mayo’, blijven geloven en hopen de rechten van hun (klein)kinderen te bepleiten.
Een ongevaarlijke-, makkelijke, vreedzame groep. Ze staken of terroriseren niet, vernielen niets, zijn vaak zelfs minder mobiel en derhalve -assertief, nauwelijks ervaring met justitie, waardoor ze te goeder trouw té lang geloven dat ‘alles goed komt’. De liefde voor hun kleinkinderen, die altijd in de klappen delen, is de zwaarste hindernis om voluit te gaan. Door de schroom de kinderen te kwetsen in hun loyauteit, blijven de ‘korte metten’ in de pijplijn steken.
Na het overlijden van onze dochter Marie-Rose, was er geen andere kans dan via rechtmatige wijze hemel en aarde te bewegen om haar twee 'prinsjes' nabij te kunnen blijven. Hun moeders vurigste wens, die beter dan wie ook, wist waarom. De positieve vonnissen in de rechtbank van 1ste aanleg, bevestigd en uitgebreid door het Hof van Beroep, om het toegekende ene weekend per maand en de woensdagnamiddag in onze familie te waarborgen, moesten strikt worden nageleefd. Tot drie maal toe echter werd de uitvoering van het vonnis eenzijdig geschonden met de intentie het tot POS- dossier te promoveren (Problematische OpvoedingsSituatie). Dan worden de kinderen aan de jeugdrechtbank toegewezen en zijn grootouders géén partij meer. Geen advokaten meer nodig, geen overleg of communicatie meer, alleen de langstlevende ouder is contactpunt en dat zonder de minste screening. Een ‘legale’ doofpotoperatie... onder het mom van ‘het belang van de kinderen’.
Scheiding der machten.
‘Geef ons de juiste tools’, zegt de ene. ‘Benoem rechters die de geest van een wetgeving begrijpen’, repliceert de ander.’Kwestie van de juiste advokaat’, pleit die zelf.
Wie heeft het nog over het kind én de familie die naast het verlies van een dierbaar iemand, ook nog eens alles wat hen met haar verbindt, afgenomen wordt? Een doordachte misdaad tegen de menselijkheid. Bakken protest als het duizenden kilometer hier vandaan gebeurt of als pestgedrag leidt tot drama’s. Makkelijker en vrijblijvender in de ver van mijn bed- show... tot het je zelf overkomt.
Ons gezin ging zelden het engagement uit de weg. Omdat politiek dat misschien explicieter toont, heeft zeker Marie- Rose een zware steen in de rivier van onverschilligheid verlegd. Ook al stroomt het water nog steeds naar zee, toch niet meer op dezelfde manier. De herinnering aan zo'n mama wissen, getuigt van een compleet gebrek aan empathie. Die armoede wordt op de kinderen overgedragen en dat blijft niet zonder gevolgen. Hoe ervaren ze de niet- nagekomen belofte dat we er altijd voor elkaar zouden zijn. Wie vertelt hen over onze liefdevolle onmacht.
Omdat de kindertijd van haar/onze prinsjes aan ons moet voorbijgaan, zullen we niet rusten voor er naast de wet op het reservatair erfenisrecht voor (klein)kinderen, het recht op het erven van de emotionele rijkdom van grootouders en familie van de overleden ouders, wordt vastgelegd.
Sinds verregaand onderzoek inmiddels aantoont dat er grote verschillen bestaan tussen de aanpak en het inschattingsvermogen van jeugdrechtbanken en –rechters, kan het erkennen van alvast deze ongelijkheid gezien worden als een begin van een noodzakelijke hervorming. De rest zal volgen, want ook in de geëigende middens heerst er zeer grote ontevredenheid over de werking van het systeem.
Bij het overlijden van een gescheiden ouder van minderjarigekinderen, met een bewezen hechte band met de familie van die overleden ouder, moet het onmogelijk zijn voor de overlevende ouder, die band te verbreken en blijven de kinderen onlosmakelijk deel uitmaken van hun eigen geschiedenis.
Ook al ging voor onze kleinzonen zeer kostbare tijd verloren met belangrijke momenten die niet samen konden beleefd worden, het heerlijke kind- zijn niet kon gedeeld worden, ze verstoken bleven van het zich onvoorwaardelijk gedragen te weten in de schoot van een liefhebbende familie, om de normen en waarden die ze in de genen dragen te helpen ontplooien, om mama haar verdiende en terechte plaats in hun hart te vrijwaren... om duizend en één reden blijven we geloven en hopen, in naam van- en met honderden grootouders in ons kielzog, dat opgeven geen optie is.
Eén enkele reden waarom je iets wel doet,
is meer waard dan honderd redenen
waarom je iets niet doet.
Sadako Ogata
Daarom blijven we ijveren dat NOOIT nog kinderen en grootouders deze wreedheid kan overkomen. De wetenschap dat het verbreken van die vertrouwelijke, warme relatie die jonge kinderen hebben met oma en opa, tantes en nonkels, neefjes en nichtjes van hun overleden ouder, wettelijk uitgesloten wordt, zal veel leed besparen, pesters ontmoedigen, veel haat en nijd in de kiem smoren, lucratieve advokaten terugfluiten... én, last but not least, justitie ontlasten. Een serieuze besparing vermits eens het dossier op de jeugdrechtbank ligt, het de gemeenschap is die de kosten draagt...
Gelijk hebben moet terug gelijk staan met gelijk krijgen, zodat recht terug rechtvaardig is.
Met de magistratuur, de advokatuur, de wetgever, ‘ordes’ allerhande, maar ook die massa ouders en grootouders, die gelukkig niet allemaal én kinderen én kleinkinderen verloren zoals wij... blijven we geloven en hopen op ‘a touch of Rose’...
Eentje uit de oude doos om te koesteren...
