De voorbije weken lijken niet te hebben bestaan...

Het leven doet zo abnormaal gewoon... terwijl niets in mij nog gewoon is.

Telkens Choukie zonder blaffen opspringt, kijk ik naar de studio in de tuin... waar voordien dan altijd die lange zwikzwak kwam aangestapt en Choukie niet meer te houden was... Choukie is voor wie het niet moest weten, onze Jack Russell en beste maatje van onze Chris... "Hoi, mama en dan boog hij voorover en streek zijn baard van 1 of anderhalve dag (cool...) langs mijn wang. Onzen daddy hier?" Overbodige vraag sinds papa zelden ver loopt...

Koffie? Eet je mee? Nee, een cola of een pintje en een babbel... meer moest dat niet zijn, of toch... wat practische raad, of als het effe kon ook wat economie, wat zich dan ook wel vertaalde als een of andere financiële toelage... hij wist het altijd wel aan boord te leggen als investering in de toekomst...

En dan plots kon hij opstaan, het ritueel in omgekeerde volgorde ging hij er vandoor... altijd onderweg. Als een rusteloze vlinder. Vrienden had hij overal, was overal welkom en voelde zich in alle kringen als een visje in het water... Hij reisde naar het buitenland, met de auto, het vliegtuig, zonder voorbereiding, overal wachtte men hem op... het voelde voor hem als 'de wereld is mijn thuis'. 

Telkens ik nu de afslag stad neem, denk ik aan die laatste keer toen we samen thuis vertrokken, amper een paar dagen voor dat fatale nieuws. Aan de splitsing kaaien/centrum, gingen onze wegen uit elkaar. Nooit zal ik dat beeld kunnen wissen, mijn knappe zoon, als gegoten in zijn open Jeep, met breed gebaar afscheid wuivend tot we uit elkaars zicht verdwenen.

En ik die onhoorbaar voor hem zei: 'kijk maar voor u en let op'... Moeder en grote zoon... een onderschat fenomeen... ik weet dat hij daar eigenlijk pret in had...

In de kerk was er zo een prachtige getuigenis van een super gewaardeerde vriendin Lotte, carrièrevrouw, die getuigt over die extra dimensie aan haar leven, die ze aan haar confrater-vriend overhield...

Zo intens, en zo mooi. Dank u zeggen...

Bij het herlezen ervan zie ik hoe juist ze hem typeert en daarom wil ik hem met u delen. Zo écht en herkenbaar Chris...

Soms denk ik, mensen zouden elkaars uitvaart moeten vieren voor ze dood zijn. Zou stof voor goede, diepgaande gesprekken opleveren en wie alsnog de kans op leven krijgt, zou wat aanpassingen kunnen doorvoeren...

Liefste Chris, 

Gent was de bakermat van onze vriendschap. Maar uiteindelijk belandden we beiden in jouw koekenstad. Er was geen ontkomen aan jouw overtuigingskracht en enthousiasme. Je zei, als fiere Antwerpenaar, altijd dat ik jou zou bedanken hiervoor. Dank je, Chris. 

We hebben talloze gesprekken gehad over de toekomst. Mijn nuchtere kijk en jouw tomorrowland visie, zorgden vaak voor de nodige elektriciteit. Maar we apprecieerden elkaars input en hadden deze beiden ook nodig. Door jou kon ik het ‘moeten’ van deze prestatiegerichte maatschappij even van me afschudden. Door jou kon ik dromen. Dank je, Chris.

Muziek was er altijd en overal bij jou. Iets waar ik helemaal niet mee bezig was. Maar bij jou werd het iets magisch. “Lotje, luister eens. Hoort ge da? “ Ik hoorde het niet, maar keek met veel amusement naar jou aan je draaitafel. Ik zag je kunde, je ongeziene passie. Je kon een volle zaal uit de bol doen gaan. Maar kon ook één ziel raken met je muziek. Dank je, Chris.