De brievenbus van een studio in 'het dorp in de stad' stond bol van de 'ongevraagde' reclame. De verhuurder die reeds enkele malen een brief in de bus had gepost met de vraag om de huishuur te regelen, vond tussen al die kleurrijke pizza- en gym advertenties en een pakje ongeopende brieven, ook de zijne terug. Daarop ging hij naar de studio zelf, die er nog steeds als bewoond bijlag, ware het niet dat er bedorven waren in de koelkast staken. Vreemd... want kleren en schoeisel stonden nog netjes op hun plaats.
Omdat het een correcte alleenstaande huurster betrof met een kind dat af en toe bij haar verbleef, probeerde de huiseigenaar te achterhalen wat er aan de hand kon zijn. Omdat er geen andere contacten bekend waren, werd navraag gedaan in het ziekenhuis, waar er blijkbaar ook facturen van tussen de ongeopende correspondentie staken.
Wat een vrees was, werd bevestigd, erger nog, de vrouw was inmiddels overleden. Buiten de coördinaten van de huurster, had de eigenaar geen andere contactgegevens en stelde niemand een vraag naar de spullen van de vrouw.
Na een paar weken en geen enkele reactie, werd de studio vrijgemaakt en de spullen die niemand opvroeg, werden verwijderd.
Toen de eerste lading kleding en kleine huishoudspullen in de container belandden, vonden die alras de weg naar andere gegadigden. Interne recyclage zeg maar. Maar toen er ook fotoboeken, brieven en kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets in de container verzeilden, trok dat de aandacht van een vrouwelijke eigenaar- bewoner, die het zacht gezegd bizar vond dat toch wel erg persoonlijke spullen zomaar te grabbel werden gegooid. Ze belde me met die bezorgdheid, waarop ik haar vroeg te bewaken dat niets kon weggehaald worden tot ik ter plaatse zou zijn en we samen zouden bekijken om alsnog emotioneel beladen zaken te vrijwaren.
Dat trouw- en babyfoto's, maar ook brieven en kindertekeningen, souvenirtjes die duidelijk de moeite waard zullen geweest zijn om bij te houden, de kans liepen voor eeuwig te verdwijnen, raakte ons in het hart.
Zelf op dat moment verscheurd, heb ik samen met de geëmotioneerde eerlijke vindster, al wat nog te recupereren viel, in een grote plastic box verzameld, geordend en in veilige bewaring gebracht.
Dat het foto's waren van het dochtertje van de overleden mama, was duidelijk en uit de briefjes die er tussen staken was haar kind haar leven en vice versa...
Van de omstandigheden waarin de alleenstaande vrouw leefde, bleek niemand op de hoogte en de naaste buren konden enkel bevestigen dat de keren dat haar dochtertje bij haar verbleef, ze heel gelukkig leek en lief met haar omging Verder was het een stille vriendelijke vrouw die maar weinig contact zocht...
Een beetje Sherlock spelen, leerde me waar het meisje school liep en dat bracht me bij Zuster Farilda Vervoort . Deze kloosterzuster met een groot hart op de juiste plaats verbleef in een van onze studio's omdat ze gedetacheerd was vanuit de kloosterorde naar de vierde- wereld- werking in de parochie van Sint- Antonius aan de Paardenmarkt. Haar geregeld contact met medezusters verspreid over het Vlaamse land, bracht me op het spoor van het dochtertje van de overleden mama. Niet evident, want het meisje droeg niet moeders naam en die van de vader was ons toen nog onbekend.
Zuster Farilda, getroffen door het verhaal, nam haar taak ter harte en ja hoor, op zekere dag telefoon van Moeder Overste van Zuster Farilda, dat het meisje waarschijnlijk X was. Buiten het feit dat haar mama gestorven was, wist het meisje nauwelijks iets. Tragisch, in het licht van hoe de zieke moeder zal getracht hebben naar haar kind...
In gezamenlijk overleg met de school en de leerlingenbegeleider werd nagegaan hoe het meisje op de hoogte kon gebracht worden van deze onverwachte schat aan herinneringen. Op dat moment ging het meisje nog door een erg moeilijke levensfase en de school zou uitkijken naar een gepast moment. Trouwens de meerderjarigheid kwam ook in zicht met de kans op eigen keuzes.
Dat er grote liefde was geweest tussen het kleine meisje en haar mama, was duidelijk in de tekeningen die ze allemaal had bewaard, in briefjes die getuigden van het wederzijds gemis... In het licht van het drama waarin we zelf gewikkeld waren, voelde ik de pijn van een machteloze zieke moeder om haar kind te overtuigen dat hun liefde over de dood heen ongeschonden zou blijven.
Intussen staat ook de tijd niet stil. De plastic box werd ontelbare keren verzet om te poetsen, enkele keren informeerde ik naar het meisje en googelde haar...
En dan plots, de week voor Kerstmis: telefoon. Het meisje dat inmiddels van het bestaan van het 'koffertje vol dromen' op de hoogte was, wilde hem heel graag krijgen...
Dat was maar een woord.
Dat ik een potje heb geschreid, zal u, lieve lezer niet verbazen. Heb me dan een breuk geheven en ben met mijn kostbare lading naar de hemel op aarde gereden. Een drukke hemel zou blijken, waar ook net een dag uit de warmste week van 'music for life' gevierd werd.
Tussen de warme wafels en de hete chocomelkkraampjes door, werd ik met mijn kostbare vracht naar een kleine spreekkamer geleid. Daar ontmoette ik haar: een tenger, frêle mooi meisje met een bang hartje vol verwachting. De leerlingenbegeleidster en de directrice hadden haar verteld van het bestaan van de onbekende schat aan een verdrongen verleden en nu was ik er daar mee. En reken maar ook ik met een héél klein hartje... zelfs een beetje bang, want ik wist zeker dat deze ontmoeting naast intens geluk ook pijn zou doen. Maar ik hoop dat het wonderolie mag worden op een bezeerd hart...
Als tranen een trap konden bouwen... ja, dat kunnen ze... en met haar koffertje vol dromen, zal dit meisje een jonge vrouw worden in het besef dat moeders voor eeuwig onze grote liefde zijn... en er bewijzen van uit de koffer opdiepen.
Met de dagboeken van Marie- Rose als geschenkje, hoop ik te bewijzen dat moeders een ras apart zijn als het op hun kinderen aankomt... en dat is niet alleen met Kerstmis zo, maar alle dagen van het leven, waar ook ter wereld, waarbij de mogelijke uitzondering enkel de regel bevestigt...
Zalig Kerstfeest aan alle goedwilligen onder ons mee...
Onze ervaring met de Antwerpse politie is een positief verhaal, dat in de reeks ‘de buik van Antwerpen’ wel duidelijk werd. Eerlijke communicatie in-, over- en met een multiculturele samenleving in een dorp in de stad, vrijwaren rechten én plichten van ieder individu. Gelijkheid wordt hier dan ook letterlijk geïnterpreteerd, na duidelijke afspraken vanaf de eerste dag. En we laten er met een zeer efficiënt systeem geen twijfel over bestaan dat de rechten van ieder individu meteen de plicht van elk ander is… De twijfelaars kregen ongelijk. Het werkt. Een geordende samenleving is onbetaalbaar en daarom dat de inzet ook niet betaald wordt, zoals de economisch getinte maatschappij dat graag verstaat, maar met de unanieme steun van alle betrokkenen. Vandaag wil ik een ervaring kwijt die me doet twijfelen aan het nut van verhoging van de capaciteit van politionele diensten. Het feit van springende agenda’s binnen een korps: de vroege, de late, opleidingsdagen, verlof, ziekte… maakt efficiënt afwikkelen van een zaak met de juiste man op de juiste plaats, heel ingewikkeld. Maar met goede wil en bereidheid, komen we een heel eind weg. Burgers die op hun politie willen kunnen blijven rekenen, moeten erop kunnen vertrouwen dat ze samen verantwoordelijkheid dragen. Dat komt de mentaliteit ten goede, waarbij burgers alerter worden en het hoofd niet wegdraaien als het misloopt maar integendeel ook de nek uitsteken. Al wordt persoonlijke interventie niet meteen aangemoedigd. Burgers kunnen zich beter beperken tot waakzaamheid en professionele bijstand inroepen, waar nodig. Alles kan beter: Vanmorgen tussen half zes en zes uur, zou het geluid van een stationair draaiende motor nauwelijks doordringen in onze slaapkamer, mocht dat niet plots door een verblindende lichtflits onderstreept worden, afkomstig van spots met bewegingssensoren. Durft ‘een kat op wandel’ zichzelf wel eens in de schijnwerper zetten, het geluid van een paringsdans klinkt anders dan een motor. Vreemd, te vroeg voor de aflevering van kleinkinderen bij overburen- grootouders, of de uitgestelde huisvuilophaling voor 11 november… wip ik (eufemisme voor laten uitglijden) uit bed en schuif het gordijn opzij… Een witte bestelwagen staat lawaaierig te wezen in ons doodlopend straatje. Beetje verblind door de eigen spots, zie ik dat nu ook bij de overburen de veiligheidsspot aanspringt. Een man staat naast de passagierskant aan de camionette, wit zonder zij- of achterraam. Hij draalt wat heen en weer, kijkt rond en gaat dan tegen onze groencontainer staan en plast. Als de nood het hoogst is, de redding nabij zeker, denk ik even maar vind het toch hoogst eigenaardig dat zo’n relatief volumineuze bestelwagen een heel eind rijdt in een doodlopend parcours voor een plas(je)… Met de ontvoeringspoging van een 15- jarig meisje rond Mechelen, waar een soortgelijk bestelwagen in beeld kwam, werd de voorbije dagen opgeroepen met extra aandacht hier naar uit te kijken. Uiteraard wekt niet iedere witte bestelwagen argwaan, maar de combinatie locatie, tijd en handeling maakt dat ik overweeg 0800 12312 van de blauwe lijn van de politie (geen dringende oproep) in te tikken. Een kinderrijke buurt activeert alerte ouders en grootouders en dus doe ik het. Mijn info is mogelijk weinig relevant, want de nummerplaat was niet te zien. Maar baat het niet, schaden doet het evenmin. “Even geduld, u wordt dadelijk verder geholpen” gunnen me plus minus 10 minuten krediet om dan te horen dat een bericht over een witte bestelwagen aan het speciaal nummer 0800 30300 dient te worden doorgegeven. Gratis, wordt geruststellend geïnformeerd ;-). Ook goed, dus dank ik mezelf voor het geduld en bel het nieuwe nummer. Nog voor het adres waar de witte bestelwagen op het ontiegelijk uur gespot is, doorgegeven is, word ik opnieuw doorverwezen. Niet bij de federale-, maar de lokale politie Mechelen- Willebroek op 015/ 464464 moet ik zijn. Ja zeg, 'wie heb ik aan de lijn, hallo, hallo... ik volg immers gewoon de aanbevelingen. Waarom dan in de media en via de blauwe lijn, de politie zelf dus, het speciale 0800 nummer meegegeven, vraag ik verwonderd. Bundelen van alle info met betrekking tot één feit, lijkt me de logica zelf en dé reden van de doorgevoerde politiehervorming. “De Antwerpse collega’s deden hun job niet”, is het laconieke federale antwoord. Met alle respect, maar burgers hebben geen boodschap aan de hiërarchie. ‘Stars and stripes’ zijn voor de interne keuken. De burger smaakt enkel een geolied apparaat. Moraal van het verhaal? Toen mijn naam en adres gevraagd werden, voelde ik me verplicht te wijzen op de aangekondigde opname van het gesprek als kwaliteitscontrole, waardoor men perfect in staat is mij te identificeren. Kwestie van tenminste de werking van dat systeem te checken. Eigenlijk heb ik spijt het adres van deze blog niet te hebben meegegeven... De witte bestelwagen heeft een duidelijk spoor achtergelaten, een serieuse plasstraal op mijn groencontainer, hopelijk hoeft het nooit te dienen als forensisch bewijs… ;-)
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
08-01-16
Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...
8 januari 2011 - 8 januari 2016 :
houten huwelijksjubileum, herleid tot een splinter...
+
Een koude wintermorgen waarin we met lood in onze schoenen naar Brugge reden, voor de trouw van ons doodziek Roosje.
Nare herinneringen aan haar vorige trouwdag verbleekten die dag in de schaduw van de dood. Brugge was een eind ver, maar blijkbaar was het enkel daar in enkele dagen mogelijk. Meer zelfs, toen Rose zelfs nauwelijks rechtop kon, kwam de bereidwillige schepen zijn voormalig collega- gemeenteraadslid tegemoet. Aan de eetkamertafel was het een kwestie van minuten om de dubbele 'ja' te acteren voor Roosje terug naar de compleet verduisterde kamer kon. Opgelucht en gerustgesteld: een stukje toekomst voor haar kinderen had ze net in vertrouwen veilig gesteld. Gelukkig ook dat het gevaar om gewist te worden uit hun leven, verhinderd werd. Wij gebroken ...
Gevaar dat twee weken eerder, iedereen in de ziekenhuiskamer met verstomming sloeg, bij de laconieke melding van het jongste, toen vierjarig zoontje dat "als mama dood is, papa het Wouwersnestje aan T. verhuurt."
Het Wouwersnestje, waar Marie- Rose na haar mislukte huwelijk met Christian Schellemans zich met haar zoontjes terugtrok, werd de oase van rust waaraan moeder en kinderen nood hadden.
Geen evidente uitdaging, om gewikkeld in een vechtscheiding, de woonst achter te laten waarin ze haar vermogen had geïnvesteerd. Rose liet er zich niet door afschrikken en overleefde, ondanks de blijvende weigering van de handtekening onder de scheidingsvereffening, tot een week voor haar dood...
Haar Wouwersnestje moest bewaard blijven als erfenis van hun mama. Ze zouden er altijd de herinnering aan hun gelukkige 'laatste' jaren samen, blijvend kunnen opdiepen. Het prachtige sprookje met die naam, dat ze samen met- en voor hen schreef, zal nu nog de enige herinnering hieraan zijn.
kaft WWN voorkant.jpg
De gedachte dat alles wat zij geweest is voor haar prinsjes, zo snel mogelijk gewist zou worden, was ondraaglijk. De angst om haar prinsjes misschien toch te moeten achterlaten, nu ze medisch opgegeven was, kneep haar de keel toe. Hoe kon ze hen beschermen, als ze er niet meer zou zijn...
De raad opvolgend van notarissen en advocaten, was er juridisch gezien maar één probaat middel en dat was 'trouwen'. Zo zouden de jongens de naakte eigendom- en de overlevende 'echtgenoot', het vruchtgebruik van het Wouwersnestje erven, alle herinneringen inclusief, waarover Frank in haar naam zou waken.
Nog altijd in de vaste overtuiging dat sterven géén optie was, werd toch aangedrongen die akte niet té lang uit te stellen...
Frank Vanhecke die tijdens de ziekte van Marie- Rose, haar leven met de kinderen in het week/week regime liefdevol hielp organiseren, gaf haar door zijn 'ja' de gemoedsrust en het vertrouwen dat ze broodnodig had voor de laatste verschrikkelijke veldslag met de dood. 8 januari getrouwd, 8 februari overleden... één maand was haar nog gegund, zij het hangend aan bedrading in een verduisterde ziekenhuiskamer.
Al waren hààr dagen geteld, zij was vooral bezorgd om haar kinderen en Frank. Als hij even weg was, bezwoer ze ons te voorkomen dat Frank in een zwart gat zou vallen, na de intense, moeilijke tijd. We beloofden het.
Zolang het ons gegunde één weekeinde en één woensdagnamiddag per maand gerespecteerd werd, lukte dat prima. Toen echter de kinderen tweemaal na mekaar met een maand tussentijd, niet op de afspraak waren, was de enig juridische mogelijkheid, vaststelling door een deurwaarder en klacht indienen bij de plaatselijke politie.
Achteraf bekeken was het de valstrik die we niet kenden: het POS- dossier. Perfect om grootouders buiten spel te zetten. Het hiaat in de wetgeving, waar met vereende krachten aan gewerkt moet worden. Langzaam maar zeker.
Uit liefde voor onze kleinzonen, verlegden we het actieterrein. De spanningsproblematiek kleinkinderen- grootouders is aan een grondige revalidatie toe. Justitie dat zich verschuilt achter het ontbreken van aangepaste wetgeving (en te weinig geld), versus de politiek die makkelijkheidshalve de onafhankelijke status van justitie aanhaalt. Er wordt aan gesleuteld. Opgeven is ook hier géén optie.
Intussen zijn onze kleinzoontjes elk contact met mama's familie, waarin ze geboren en geborgen waren, verloren.
In combinatie met het onverwacht snel overlijden van onze zoon twee jaar geleden en de lichamelijke beperkingen van opa, moeten we dagelijks op een hemelse portie 'touch of Rose' rekenen om niet alleen zelf te overleven, maar ook een hart onder de riem te blijven steken van teveel lotgenoten- grootouders, voor wie in het bos de bomen nog moeilijker te onderscheiden zijn, dit heikel punt op de juiste tafels te krijgen.
Het blootleggen van gebruikte manipulaties, zal beslist het inzicht van de magistraten in het jeugdrecht aanscherpen, ook al omdat er inmiddels zelf een aantal onder hen, het aan den lijve ondervinden.
Frank, ondertussen al enkele jaren opnieuw samenwonend, hertrouwde vorig jaar. 'So what'... gooide het op eigen houtje op een akkoord met vader Christian Schellemans, om het Wouwerssnestje in volle eigendom te verwerven. De laatste wilsbeschikking van Roosje waarvoor hij garant zou staan, is daarmee van de baan. Op hun spaarboek, zonder noemenswaardige intrest, staat nu een schijntje van de werkelijke waarde van mama's nalatenschap, gezien naast de historisch lage villaprijzen de koopsom nog eens verminderd wordt met de wettelijke aftrek van het vruchtgebruik. Een lucratieve deal voor de ene en eindelijk het definitief wissen van de laatste tastbare herinnering aan de moeder van de kinderen, voor de ander.
Wat zijn de wettelijke beschermingen van een individu in een rechtsstaat waard? Het krijgt steeds meer de allure van één groot tewerkstellingsproject, noodzaak voor de vele honderden die jaarlijks met een Rechtendiploma de arbeidsmarkt overspoelen. Maar op welke wijze dragen zij bij aan een rechtvaardigere, leefbare maatschappij. Dat is de KERN van deze boodschap die ik graag ter overdenking lanceer...
Wat blijft er over van het handgeschreven en geregistreerde testament van Marie- Rose, dat moest voorkomen dat haar jongens te jong over een som geld zouden beschikken. Daarmee wilde hun moeder voorkomen dat ze er onverstandig of onverantwoord mee zouden omgaan. Wat is dat rechtsmiddel waard? Wie checkt die databanken?
Tegen het licht van de BV's die geregeld reclame maken voor testamentaire schenkingen, vraag ik me af wie na je overlijden controleert of het gerespecteerd wordt... als zelfs een oma met een blog voor de objectieve vaststelling van feiten, geviseerd wordt... Als iedereen 'goedbedoelde' raad opvolgt om 'los te laten', dan is de samenleving definitief in 'vrije val'. Laat mij tenminste geprobeerd hebben. Ja, misschien wel ten koste van mezelf of tegen de raad in van mensen die me dierbaar zijn, "dat wie voor zichzelf zorgt, zorgt voor een goeie..."
Zo functioneer ik niet, maar geloof dat de 'schijn van contraproductiviteit in een juridisch dossier' op termijn inderdaad "schijn" zal blijken te zijn.
Wat baat het massaal: 'je suis Charlie' te posten, als het delen van feiten en cijfers een pleidooi voor 'de rechten van het kind' zou kunnen schaden...
Het Wouwersnestje, in een prachtig stukje vredig groen, was van mama voor haar twee kinderen. Het zou nooit zijn waarde verliezen ... al was het maar de emotionele- . Dat was het doel, waarvoor Rose alle aangereikte wettelijke middelen legaal inzette. Tevergeefs dus. Ook dure beloftes komen in de solden terecht... onethisch legaal handelen. Als we daarvoor nog meer overheidsgeld in justitie moeten investeren, zijn het letterlijk kosten op het sterfhuis.
Geloof, hoop en liefde... met de kr8 van 8 en vele duizenden met ons, misschien die ene moedige medestander vinden die het tij kan keren...
Het ultieme bewijs dat onrecht de wereld onleefbaar maakt, is er aan doodgaan. Van een-op- termijn-perfect-sluitende bewijsvoering gesproken... (MvL)
