Turend in de mist naar het achterlichtje van een voorligger
was ik zaterdagavond op de terugweg na de speciale herdenkingsdienst in het college voor overledenen van het voorbije jaar, waaronder onze Chris. 
Zijn 1st Sun in de CD- speler op luid, drong de betekenis van de originele symbolische handeling tijdens de dienst pas goed door. Een mand met witte stenen waarop ieder de naam van zijn overleden geliefde kon schrijven, stond tijdens de dienst voor het altaar, als waren ze nog bij ons. Stenen verwijzend naar sterke rots, bouwsteen van een veilige plek, hoek- of siersteen, steun, kleur en klank. Of mortel die een samenleving verbindt. Puur als natuursteen of kleine kiezels die de weg wijzen
Op een mooie, grote egale steen, schreef ik ontroerd naast zijn naam ook de drie magische woorden 'peace, love and happiness' waarmee hij voortaan ook binnen de collegemuren zal herinnerd worden. 
Het is vermoeiend autorijden, donker, mist en met ogen die al zoveel hebben geschreid de laatste maanden
Maar ik word verwacht en teleurstellen wil ik niet.
Tijdens elke zinvolle dienst herrijst steeds weer een sprankel geloof en hoop dat uiteindelijk het goede zal zegevieren. Mijn adem stokte bij de woorden van het zuiver gezongen lied voor jou bedwing ik elk groot gevaar, k wil alles voor je doen, zo zie je maar, hoeveel ik van je hou
Lieve lievelingen, alle vier voor altijd in onze onvoorwaardelijke liefde, we zouden er ons leven voor geven.
Doordrongen van de plicht onze belofte aan Roosje na te komen, volgen we de professionele-, juridische- en psychologische raad haar zonen nabij te blijven. Ondanks de onwaarschijnlijke manipulaties om mama's background te wissen, willen we haar in hun leven de plaats geven die ze verdient. Hoeveel pijn het ons nu ook doet, welke risicos het ook meebrengt, nu of later zullen ze weten dat we er altijd, vanaf het eerste verlangen naar hun komst, voor hen zijn. Ook al raakt hun geremde spontaniteit, angst, ingeprente vooringenomenheid, gemanipuleerde onverschilligheid ons diep, onze liefde is véél groter en opgeven is geen optie.
God weet hoeveel morele kracht en moed het kost om de voortdurende agressieve dreiging te negeren, het onrecht te incasseren, en te blijven proberen het om te buigen.
Na tien jaar staan we ouder en grijzer, misschien ook wijzer, maar zeker nog liefdevoller, opnieuw aan de zijlijn van een voetbalterrein
Het blauw- wit van de Olvac outfit van onze Chris (foto: de grootste op de 2de rij miniemen met de kapiteinsband) is nu het rood- witte van Ossmi waar onze kleinzonen hopelijk leren omgaan met sportiviteit, teamspirit en fair play. Het enthousiasme, de inzet van trainers en verantwoordelijken is er gelukkig duidelijk nog altijd. En ook de identificatie met de 'hedendaagse' helden van de grasmat zorgt voor een groot zelfvertrouwen
boven: emotie bij Ludo Coeck, onder: trotse kapitein bij Great Old helden Cisse Severeyns en Alex Czernyatinski
