Een  heel speciaal verhaaltje van een heel bijzonder woefke, Choukie genaamd.
Wat ouder, en buiten wat kouder... maakte ons zenuwpeesje aan het rillen.
Omdat we zelf een extra pulleke aandoen, maar de Choukie er geen heeft, pakte oma de zak met breinaalden en de mand met wolrestjes.
Eerst de roze bolletjeswollen muts als jasje gepast - voor insiders, de minder gesmaakte en dus achtergelaten creatie die bij de trendy sjaal paste, die ik een paar maanden geleden voor beide kleindochters breide. Zelfs alle goede wil en verbeelding om in de muts een hondentrui te willen zien, mislukte.
Maar opgeven is géén optie en dus startte ik met het breiwerk te herleiden tot een bol wol, die bij nader toezien qua kleur en textuur toch niet zo geschikt bleek voor het doel.
In de mand met wollen restjes, verrasten twee bollekens katoen in de geliefde Flamantkleur... die in een mum van tijd -nu ja, een beetje eufemistisch- onder het getik van mijn breinaalden langzaam maar zeker de naam hondentrui konden ambiëren.

Even tandje bijsteken gisteravond, terwijl de sterren al hoog aan de hemel stonden -wetend dat ook al zag ik ze niet, ze er altijd zijn- en ook vanmorgen na het ontbijt'buffet', terug van dat.
Passen en breien maar... Twee keer minderen voor de uitsparing waar twee voorpootjes door moeten.
Bij iedere pasbeurt proberen de angst in de ogen van Choukie te negeren, die met doodsverachting de priemen onder haar buik liet doorglijden.

Tot de gewenste lengte van schoft tot staart -oei, geen staartje te bespeuren- bereikt was en ik kon afronden.
Alle losse aanzetdraadjes ingestopt -want de twee kluwen wol bleken al recyclage- en Choukie kon eindelijk op veilige wijze zonder gevaar voor steekwonden in de coltrui 'gewrongen' worden.
Ook al deed de warmte haar zichtbaar deugd, het lachen verging haar, toen ze de spiegel passeerde...en de dankbare blik overschaduwd werd door een haast gênante vorm van schaamte. 
Haar blik, glijdend van opa naar mij, kon onmogelijk anders geïnterpreteerd worden dan als 'help'... Zo van "oh, nee, in dat ‘poseke’ kan ik niet onder de mensen komen"…

En gelijk had ze. Ook al bracht ik nog enkele 'maatwerk'-ingrepen aan, een uurtje later stond ik in de petshop voor een confectiepakske., waar ik maandag eerste werk mee terug moet. Misschien wel als reactie op de krappe snit van het eigen handwerk, liet ik me verleiden tot een aankoop 'op de groei'.

Om de pesterijen van de dag enigszins te vergoelijken trakteerde ik haar op een nieuwe luxe rieten zeteltje op pootjes mét bijpassend zacht kussen, waarop ze nu bij ons in de ge’garage’erde slaapkamer naar 'Walk on the clouds' kijkt, zij met haar ogen toe, genietend van het aansluitend zelf gebreide exemplaar ... dat misschien niet trendy, wel warm blijkt.

Tot zover de story van de hond die een jasje gepast werd...
Oma