'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
19-02-16
'Wij gaan niet de gevolgen dragen voor daden van individu' (Rudy De Leeuw, ABVV )
Nooit gedacht dat ik een quote van een vakbondsman, die zijn organisatie géén rechtspersoonlijkheid laat aanmeten, zou aanhalen om het onrecht dat ons 'te beurt viel', aan te klagen.
Rechtspersoonlijkheid hebben, betekent aansprakelijk kunnen gesteld worden.
Hoe zit dat bij justitie?
Is het inmiddels al iets makkelijker, met de nadruk op 'iets' om medische fouten aan te klagen, bij justitie is het nog moeilijker.
Net zoals in de medische sector heeft ook justitie een eigen justitieel apparaat. Een besloten wereldje waar je naast engelengeduld, ook behoorlijk wat haar op je tanden- en geld op je rekening moet hebben, om een zaak aan te spannen.
Is de wet één facet, de rechter en zijn ego blijkbaar een onaantastbare keerzijde.
Klachten over advocaten komen voor de stafhouder van de balie ...
Tegen een rechter? Succes gewenst...' ja, morgen sta ik er in een andere zaak terug voor en dat is evenveel als zelfmoord'. Proficiat!
Wat met een rechter die je bezweert hem nooit te kunnen passeren, omdat hij alle touwtjes in handen heeft. Met een uitgesproken dreigement dat het uitbrengen van één woord van zijn vonnis of 'beroep' aantekenen tegen zijn uitspraak, hij de kleinkinderen voorgoed uit je leven bant.
Bij het buitenkomen omzwermd worden door advocaten die meewarig het hoofd schudden 'Die man is al jaren compleet 'onbekwaam' om zijn ambt uit te oefenen. Een ramp op deze dienst. Die overtreedt elk recht op verdediging, luistert niet en communiceert nog minder. Van ontslag nemen wegens 'ernstige' ziekte wil hij niet weten en klemt zich halsstarrig aan zijn status vast. In elke andere job zou een C4 meteen in de bus steken. Hier moet hij zelf opstappen... '
Wij wisten met veel anderen wat er speelde in dit hele verhaal, maar een andere weg was er niet, toen elke poging om de normale omgang te behouden werd geboycot. Nooit durven vermoeden dat de pijnlijke leerschool uit zijn eigen verleden, zou inspireren deze praktijk toe te passen: een POS- dossier uitlokken en grootouders zijn niet langer partij.
Aankaarten volstaat niet meer. Veel juridische raad, dito suggesties zelfs vanuit de hoogste gelederen van het apparaat, bleken ontoereikend. Als alle menselijke en wettelijke middelen falen, een blinde ziet wat er gebeurt, maar het dossier gesloten blijft, dan is er maar één middel: het zelf opengooien.
Nog langer met de mantel der liefde bedekken, is de wereld van het Recht op zijn kop.
Justitie verwijt hiaten in de wetgeving met betrekking tot de specifieke materie grootouders- (klein)kinderen en de wetgever verwijst naar het smalle scheidingskoordje tussen wetgevende- en rechterlijke macht, waarop men zich nauwelijks waagt.
Het is al lang niet meer ONS probleem. Duizenden grootouders met vergelijkbaar gemis hebben hun verdriet en onmacht in ons karretje geladen en we hebben beloofd het voort te trekken tot bij 'de Rechtvaardige Rechters'... de symboliek achter het verdwenen paneel.
Al moet me van het hart dat er in mijn karretje duidelijk een tussenschot staat. Verbroken contact met kleinkinderen, waarvan beide ouders leven, al dan niet samen of gescheiden, heeft doorgaans met een dispuut met de eigen kinderen te maken. Dan is de kans groot dat herstel alsnog kan. Communicatie en probleemontleding als schoolvoorbeeld van conflictbeheersing die tot oplossingen leidt.
Helemaal anders wordt het als een gescheiden ouder van minderjarige kinderen overlijdt en er een onomstotelijke en bewezen band bestaat tussen de kinderen en de familie van de overleden ouder. Dan is die familie dé plek bij uitstek om het noodzakelijke rouwproces in goede gezonde banen te leiden. Het is de veilige en liefdevolle plaats waar de herinneringen aan de overleden ouder mogen gekoesterd worden. Een heel belangrijk aspect van rouwverwerking.
Kinderen die vertrouwde armen en harten ontzeggen is een misdaad tegen de menselijkheid. Het harteloze, meedogenloze wraakwapen van een ex- partner, die het ultieme bewijs levert dat het belang van de kinderen, ondergeschikt is.
Geen haar op ons hoofd dat er ook maar aan denkt de kinderen te vervreemden van de enig overblijvende ouder in hun leven. We claimen helemaal hun opvoeding niet, we willen enkel dat ze blijvend deel kunnen uitmaken van mama's familie.
Op elk moment, ook bij opgestookte aantijgingen, toen er nog contact was, vrijwaarden we hun kinderlijke loyaliteit. Voor jonge kinderen is het geen meerwaarde te moeten twijfelen. Zo pijnlijk te ervaren dat de gelukkige dagen hier, telkens onderuit gehaald waren bij hun terugkeer. Zolang het contact er was, konden de kinderen woorden aan daden toetsen.
Is communicatie in conflict de oplossing, dan vraag ik me af waarom de ingeroepen bemiddeling van de best geplaatste persoon, de door de Staat toegewezen en door de gemeenschap betaalde advocaat van de kinderen 5 maanden na ons verzoek voor een gesprek, antwoordt daar het nut niet van in te zien....
Die vraag, ingegeven en geformuleerd door de behulpzame en bekommerde hoogste magistraat, legde ze gewoon naast zich neer.
Bij de kabinetszitting op uitnodiging van de NIEUWE jeugdrechter, daar zonder verpinken aandringen op bemiddeling, terwijl onze brief en haar antwoord in het dossier steken...smaakt hypocriet.
"Wij gaan niet voor de gevolgen opdraaien", zegt de vakbond.
Wel, wij ook niet.
Twee minderjarige kinderen, onder toezicht van de Jeugdrechtbank, spelen de expliciet voor hen bedoelde erfenis, ondersteund door een geregistreerd testament, kwijt.
Rechtstreeks gevolg van het falend systeem.
Naast het verlies van het contact en de bijhorende waarden en voordelen van een familie waar de kinderen hun plaats hebben, wordt onder de neus van het toezicht door de Jeugdrechtbank, de door hun mama expliciet voor hen bedoelde tastbare herinnering verhandeld.
Méér dan schrijnend dat de belofte op haar sterfbed, wettelijk bezegeld met het huwelijk én een geregistreerd testament, dat mama's herinneringen voor hen zouden gevrijwaard blijven, kan dus voor een onwetende vrederechter omgezet worden in een lucratief akkoordje.
Onze kleinkinderen en bij uitbreiding onze hele familie dragen de pijnlijke gevolgen van dit schuldig verzuim. Wie meer, dan de eigen familie van mama, handelt in hun belang.
Door hen de mond te snoeren, krijgen opportunisten vrij spel.
Had de beslissing van het Hof van Beroep, waarin elk derde weekend- en eerste woensdagnamiddag van de maand gerespecteerd geweest, dan was er nooit Jeugdrechtbank aan te pas gekomen, met alle kwalijke gevolgen. Eén partij leeft het vonnis niet na en de sanctie daarop is dat de andere partij niet meer meespeelt...
Zonder enig overleg, zonder communicatie, zonder enige vorm van onderzoek...
Dan nog terechtkomen bij een jeugdrechter, jarenlang kampend met een zware psychische aandoening, die desondanks van geen wijken wil weten op zo'n cruciaal departement, is meer dan een normaal mens wil/kan slikken.
De oprechte verontschuldiging van de nieuwe jeugdrechter heeft ons geraakt. Het siert de man van het Recht, de dingen bij naam te noemen. Off the record zijn het allemaal helden, maar als het erop aan komt de nek uit te steken, klappen de vizieren dicht.
De finale mokerslag zouden we daar incasseren. Alexander, juist 12 en staand naast zijn vader, hoort hem tegen de rechter zeggen: 'later niet het verwijt te willen krijgen, het contact tegen te hebben gehouden'... Daarop wordt het kind gevraagd 'of hij naar oma en opa wil'.
Wat denkt u dat het antwoord is? Schouderophalend: "ik weet het niet".
Dus zoals in de aanhef. Justitie wil de gevolgen niet dragen van de miskleun van een individu.
De rechter die het verwoestend vonnis velde, zonder enige verantwoording, rustig genietend van een doorbetaald ziekteverlof, kan hiervoor niet ter verantwoording geroepen worden.
Het bedrijf, departement Justitie, jarenlang op de hoogte van de geestelijke toestand van haar werknemer, zonder afdoende maatregelen, verwijten we schuldig verzuim met desastreuze gevolgen.
Misschien beginnen met een onderzoek naar de antecedenten in deze case, om doel en middelen te begrijpen.
Waar deze klacht neerleggen met kans op ontvankelijkheid? Bij de wetgevende, de uitvoerende of de rechterlijke macht? Wetend dat elke macht de andere controleert en beperkt!
Steeds duidelijker is de betekenis van de vierde macht: de ONmacht... maar laat dat geen reden zijn om te denken dat opgeven een optie is. Ook in dat bastion groeit het bewustzijn dat het anders moet.
Kwestie van tijd, die wij jammer genoeg te kort zullen komen...
