Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet.

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Agressie…

Het is wel degelijk een hoofdstukje uit het dagboek, dat ik deze week aan de relatie politie/burger wijd. Uitgerekend tijdens de uitzending van de 7^de dag vanmorgen, zitten de experts (!) samen aan tafel rond het probleem van agressie en derhalve actualiseer ik mijn dagboeknota’s...

“Laat politici aan het woord met wat ze gedaan hebben, in plaats van met wat ze willen doen”…Dat berichtje verscheen al op internet tijdens de uitzending…een twittertje naar mijn hand…

Zitten ze zich daar toch nog steeds af te vragen vanwaar die agressie komt, zeker?

Een minzame grijze magistrate, bekend uit de reality reeks ‘De Rechtbank’, waar ze recidivisten met opgestoken vingertje moederlijk vermaande…bracht me in herinnering dat ik haartjes had die rechtop konden komen…

Individualisering, gedoogbeleid…’paroles…paroles…paroles…’

In een ver verleden, als journalist op reportage met een patrouille flikken, die een-op-heterdaad-betrapte dief nazaten en inrekenden, om hem enkele uren later triomfantelijk voorbij het bureau te zien wandelen, waar zij nog naarstig het verslag zitten uit te tikken… was de start van mijn respect voor gemotiveerde agenten. En dat is sindsdien gestaag toegenomen, zowel voor de wijkagent, zijn oversten als de interventie teams.

Toen we 11 jaar geleden onze missie startten, was onze eerste afspraak er een met de plaatselijke politie. Hartverwarmend je ‘partners’ te weten in een strijd die enkel met vereende krachten kan gevoerd worden voor een stad die we met velen in ons hart dragen. 

Het aanbrengen van de verplichte aanduiding van de namen van de bewoners op bel en bus, was een eerste stap die ook het politiewerk vereenvoudigde. De politiecommissarissen bezochten het gebouw en samen bekeken we de mogelijkheden mens en eigendom beter te beveiligen. Wetend dat ik hen ten allen tijde mocht bellen, was naast een geruststelling ook een motivatie om door te zetten. Dat ik daar op geen enkel moment vermetel gebruik van maakte of misbruikte, leverde wederzijds respect op. In de sporadische gevallen dat we beroep op interventie deden konden we vooral vaststellen dat het effectief was... 

De manier waarop interventie- teams conflicten aanpakken, verdient ons aller waardering en dat kan ik getuigen van op de eerste rij. De agressie waarmee de agenten - ook vrouwelijke -vaak bejegend worden als ze bij een conflict tussenkomen en de rustige vastberaden wijze waarop ze met mensenkennis en groot incasseringsvermogen de gemoederen bedaren, zijn inspirerende voorbeelden, die ook een respectvolle juridische opvolging verdienen. Alleen dan is beleid effectief…

“Het gezag in de normale omgeving wordt ondermijnd. De samenleving moet zich binnen duidelijke lijnen afspelen”. ‘Expert veiligheid’ Brice de Ruyver, die als adviseur bij Verhofstadt destijds de straffeloosheid hielp vorm geven… mag het falen van de theorie nu ex- cathedra aan universiteitsstudenten uitleggen.

“Algemeen maatschappelijk is het probleem spectaculair gestegen” kreeg het interview in de 7^de dag nog als oneliner om U tegen te zeggen, als toemaatje.

Dan maar meer politie… ? Meer blauw op straat?  Beter betalen? Leuk, maar daar wringt het schoentje niet... Het gaat om de organisatie, het uittekenen van specifieke politietaken, hen juist positioneren in die samenleving die ontwricht is. En last but not least, hen honoreren door een degelijk opvolgbeleid, wat nu die zwakke laatste schakel is…

Zoals elke veralgemening in wezen fout is, ook hier. Een enkele onaangepaste agent die zijn korps te schande maakt, mag het politioneel systeem zelf niet doen wankelen. Die enkeling valt uiteindelijk zelf door de mand…

Ordehandhavers versus ordeverstoorders …Hoe kan blauw, zwaailicht, sirene enig effect hebben, als het rechtssysteem faalt.

De rechter die een ordeverstoorder  met het wijsvingertje vermaant… die bij flagrante overlast en onveiligheid de situatie nog een maand laat betijen, de volgzame burger op kosten jaagt voor een advocaat en deurwaarder en bovendien ook de politie nog extra belast …een vonnis dat gewoon genegeerd wordt zonder dat wordt ingegrepen…maakt er een lachertje van. Zolang recht geënt is op de manipulaties van handige advocaten…zal het vertrouwen van de burger in de onafhankelijke macht van een rechter, blijven tanen...het vertrouwen blijven verschrompelen. Hervorming van justitie, het is het verhaal van 'veel beloven, weinig geven, doet de gek in vreugde leven'... en ik vermoed dat vele tot handpoppen gedegradeerde medewerkers, zelf ook niets liever willen dan het systeem naar behoren te laten functioneren.  

Who’s afraid of Virginia Woolf…

We zijn zeer verdraagzame, brave mensen, of is het laksheid. Jaren geleden, tijdens de strijd tegen huisjesmelkers, actief in het ‘dorp in de stad’ kwam ik in contact met een Antwerps advocaat, gespecialiseerd in het uitstippelen van de ideale strategie voor huisjesmelkers. De eer van het beroep, ver zoek...

Ordehandhavers hun job laten doen, zonder angst te pas en te onpas als racist getaxeerd te worden, een handigheidje dat ik zelfs een rasechte Antwerpenaar hoorde gebruiken…Zelfs het dreigen met het comité P, hoort bij het gehanteerde jargon van belagers.

Wie ‘de buik van Antwerpen’ op mijn blog volgt, weet al 28 hoofdstukken lang hoe je daar “anders” mee om kan gaan, met a touch of Rose ... met eerlijkheid, respect, gevoel voor rechtvaardigheid in de geest van de wet, meer dan met de letter ervan, hoe woorden wekken, maar voorbeelden strekken.

Zolang de politieke discussie alleen maar over MEER gaat: meer blauw op straat, meer gevangenissen, meer geld… verandert er niets. Meer en beter doen met minder...dat is de teneur.  

En dan plooi ik terug naar ons 'dorp in de stad', waar 11 jaar geleden ogenschijnlijk alles verloren was, een hopeloze situatie, niets aan te doen… tot we die knop omdraaiden en daarmee de hele mentaliteit. Dit dorp is intussen een thuis met plaats voor velen die met ons er een aangename biotoop van willen maken. Hier gebeurt al jaren waar de politici rond congresseren, dure studies over laten maken, veel beloven. Hier hebben we samen duidelijke lijnen getrokken en regels afgesproken waar binnen het samenspel dient gespeeld... Het zijn allemaal variaties op eenzelfde thema: leven en laten leven...met respect voor elkaar.

Inmiddels weet ieder weldenkend mens dat veralgemening getuigt van geestelijke armoede, gebrek aan realiteitszin en dat het bewijst dat die ene vranke ‘smoel’ het voor een hele gemeenschap kan verknallen… Geef hem die kans niet.

Al decennia lang, nog uit mijn vorige leven als journalist, pleitte ik voor het benoemen van man en paard in de verslaggeving… en niet de geheimzinnige initialen waaruit binnen de kortste keren iedereen concludeerde dat het wel weer om een …. zou gaan….;-)

Het was de policy van anti- discriminatie die zowaar net daardoor, voor de grootste discriminatie garant stond. Een misdadiger van autochtone afkomst, rolde met naam en toenaam door de persen , waardoor alle andere autochtonen vrijuit gingen … een misdadiger van allochtone origine werd een illuster koppel initialen in de berichtgeving. Gevolg: het kon de hele gemeenschap zijn, dus waren ze allen verdacht. Dergelijke ‘verkrachting’ van de privacy, heeft hen allen de das om gedaan…Wie collectief de man speelt, krijgt de hele ploeg op zijn dak. Foute politieke keuze, zeggen de voorspellers van de geschiedenis... het is nu aan die van de toekomst, het tij te keren... 

Voor alle duidelijkheid: gelijkheid betekent zowel rechten als plichten. Rechten zijn vaak ontleend aan volbrachte plichten. Als Vlaamse generaties moeizaam een systeem uitdokterden om de toekomst van hun nakomelingen te verbeteren en bij tegenslag en ontij zelfs als vangnet te dienen, dan calculeerden ze daar ook ongedefinieerd een marge voor solidariteit in. De immigratie van de eerste generatie was er een van werkers, mensen die arbeid kwamen verrichten, waarvoor hier handen te kort waren, economische overweging.   

Ons dorp in de stad is een perfect voorbeeld van hoe het anders kan. Duidelijke regels waarvan het eerbiedigen ook opgevolgd wordt, met een stok achter de deur, gedragen door de gemeenschap zelf, zonder onderscheid.

Dat drank en drugs een van de voornaamste boosdoeners zijn, die agressie uitlokken, lijdt geen twijfel. Toen bepaalde drugs gelegaliseerd werden, konden velen hun oren niet geloven. Matig drugsgebruik zou geen kwaad kunnen en vrije verkoop zou de criminaliteit indijken. Wie dat nu nog gelooft, heeft waarschijnlijk teveel gesnoven en lijdt aan een psychose.

Hoe dat terugschroeven? Totaal verbod op drugs en wachten tot al die smeerlapperij uit al die lijven is verdwenen? Dan staan we er als samenleving nog wel enkele decennia goed op. Maar het zou alleszins van een visie getuigen.

Zuster Serafina zaliger, heeft er haar leerlingen jaren mee bestookt: “U beheersen, u beheersen”… Dat het op de lachspieren werkte, had niets te maken met de boodschap, die tot op heden herinnerd wordt, maar met de fijne motregen die uit de grote kap …in tegen licht… voor ragfijne regenbogen zorgde… ;-) mede door het sliske …

“Wat hebben we vandaag geleerd? “

Ik laat u de vrijheid het zelf te concluderen, maar een tekstje doorgestuurd door een jongedame met pit die enkele maanden in ons dorp woonde en studeerde, kan inspireren, ook al staan er zelfs geen initialen onder …;-)

An old Cherokee told his grandson,

« My son, there is a battle between two wolves inside us all.

One is Evil. It is anger, jealousy, greed, resentment, inferiority, lies and ego.

The other is Good. It is joy, peace, love, hope, humility, kindness, empathy & truth.”

The boy thought about it, ans asked, “Grandfather, which wolf wins?”

The old man quietly replied, “The one you feed.”               Author unknown