Grasduinen… in de gutsende regen…

Bij gebrek aan zomerweer en warme duinen … ben ik eens gaan grasduinen in commentaren op actie ‘beschadiging Ceder’…“Jurgen Ceder inlijven, was de voorwaarde om Chris Morel op de lijst te krijgen…” Even kan ik een lachje niet onderdrukken… Waar halen ze ’t in 's hemels naam… 

“Ik kijk met afgrijzen naar N-VA dat steeds meer N-VB wordt.”  Om de bange lezer van DS gerust te stellen… N-VA is geen VB.   Na de veroordeling en de naamsverandering in Belang… leefde de hoop bij de ‘redelijke’ Vlaams nationalisten, om het belang van Vlaanderen opnieuw hoog op de agenda te plaatsen en dat ook te kunnen doen en de knoop die het cordon er rond had gelegd, los te maken.  

De explosieve groei van de partij, op haar hoogtepunt 24%, was een regelrechte reactie van kiezers tegen de onwil van de machthebbers, die weigerden zich te bezinnen over de systematische uitverkoop van het eigen volk. Door daar, deels terecht, ook migratie aan te koppelen, werd een oud zeer, actueel. Dat het verkiezingssucces meteen opgeëist werd door de harde extreme kern: “Geef de schuld van al misloopt aan al wat vreemd is” zette hen zelf op het verkeerde been. Ga in een probleemwijk staan, schreeuw door een megafoon dat het genoeg is, geniet van het applaus… reken op een paar incidenten om je verhaal kracht bij te zetten en je zit gebeiteld. Dat was alleszins de illusie van de hardliners. Een veilige niche, want woorden zijn verduldig en tot daden hoef je toch niet over te gaan... dus win for live.

Elk redelijk mens weet dat een uit de hand gelopen migratiebeleid, de schuld is van het gebrek aan beleid. Als… dat er wél was geweest, als rechten en plichten evenwichtig gedoseerd waren, als een opvolgbeleid op punt had gestaan… als, als, als… ons kat een koe was, schreef ik in een vorig blogje…

De over- of is het hoogmoed van de beleidsmakers en een stuk wereldvreemdheid; die de stedelijke problematiek afdeden als intolerantie, waren koren op de molen van … jawel.  Het oogsten van electoraal gewin op deze problematiek werd dan in de ‘politiek correcte’  krokodillenvijver beantwoord met een cordon. Een historische vergissing van het establishment, maar een al even grote vergissing van de harde kern binnen de partij die haar core business verblind door slecht ingeschat gewin, nog meer tot dat discours verengde.   

Maar gestaag groeide van binnenuit het verzet tegen de manier waarop de partij zich meer en meer extreem profileerde. Het blijven afgeven op bestaande en onomkeerbare toestanden was afgezaagd en door de feiten achterhaald. Het Vlaams nationalisme kwam nog nauwelijks aan bod.

Er werd gepleit voor een meer aanvaardbare manier om de boodschap te brengen en  uitvoering van kiesbeloften mogelijk te maken. Geen extremisme, geen taal die discrimineert, geen veralgemening… maar beleidsgericht, rechten en plichten van en voor iedereen. Daadkracht in plaats van provocatie.

De symbolische moedige stap opzij van de voorzitter bij VB maakte pijnlijk duidelijk dat de verstarde harde kern het niet begreep en het belang van Vlaanderen niet zou dienen. ‘Eigen volk eerst’ werd alsmaar meer heel erg letterlijk verengd… en de achterban zag het met lede ogen aan. De Morel- fractie zoals de realistische strekking in de commentaren wordt geheten, had de juiste diagnose gesteld en alle voorspellingen kwamen een voor een uit.  De kortstondige hoop dat de nieuwe voorzitter de juiste koers zou varen, werd een afknapper van formaat. De harde kern absorbeerde hem en hij degradeerde ondanks grote verklaringen tot een handpop. De grote gemiste kans.  Of zoals Jean Pierre Rondas in De Morgen schreef, kort na het overlijden van Marie- Rose, ‘hier gaat een partij ten gronde, niet zozeer aan het cordon van buitenaf, maar door de afwijzing van binnenuit’. Als … de partij geluisterd had naar haar eigen hartslag …dan…

Gelukkig kreeg het Vlaams nationalisme met BDW een nieuw elan. Zelf historicus met een degelijk Vlaams verankerd pedigree, legt hij de juiste klemtoon en laat een frisse wind waaien door een gekrispeerde Vlaamse identiteit. Zijn visie hoe het wel kan, legt hij in klare en eenvoudige taal voor en krijgt het vertrouwen. 48% zeggen de peilingen. 

Paniek. De Vlamingen die front vormen…is de tijd van ‘houd ze arm, ik houd ze dom’,  voorbij?… Een streep door de rekening van velen…gedecoreerd of gekroond… verzekerd van fluweel op de stoel… Het verzet wordt georkestreerd. Alle hens aan dek. Stel dat ze meerderheden realiseren en 2014 ligt op de loer...  

De aanvallen op al wat de Vlaamse zaak verdedigt, bewijst dat men erkent dat het Vlaamse volk gestalte krijgt. Dat het met intellect, zonder goedendag of geweld zijn slag zal thuishalen.  Dat in een krampachtige samenzwering de voormalige grote partijen een betonblok goten rond het slechtste akkoord ooit, zal hen zuur opbreken. In een stuiptrekking van krimpende aantallen volgelingen, de toekomst gijzelen… is een misdaad tegen de Vlaamse toekomstige mensheid: onze kinderen en kleinkinderen, schuldenaars vanaf de conceptie...

Pogingen om de moed van N- VA te verkopen als lafheid om niet mee in de smeltkroes te duiken en een erbarmelijke claim op de toekomst te brouwen, gelooft geen kat. Verhoogde polls -slag….

Een rechtvaardig eerlijk land met mensen die het leven naar waarde schatten, die overtuigd voorleven dat rechten en plichten de enige kans zijn op verandering, die er komt, hier en nu en samen. Dat geloof, die hoop en de liefde voor Vlaanderen gaan het verschil maken. We hebben alles in huis... Iedereen kan meewerken en 'enkel idioten herzien nooit hun mening'. Het siert allen die dat inzien en nog zullen inzien, want alleen samen zijn we m8ig… en als je daarvoor de straat moet overlopen, doe het dan...

 Dit alles om te zeggen dat grasduinen terwijl het buiten hagelt, boeiende reflecties uitlokt. Ik dring ze u niet op, blog ze gewoon even voor wie ook van duinen houdt. Maar als het kan liever met zon.

Vlaanderen, mijn land, met ‘a touch of Rose’… een land en een volk om lief te hebben…

En intussen werd het 21 juli… en de vlaggen die wapperen doen dat omdat ons Moeke zaliger vandaag 89 jaar zou zijn geworden… Mijn Vlaamse moeder, geboren op de nationale feestdag...  

Toen we als kind… en dat was in onze tijd tot we ‘volwassen’ waren… onze vraag begonnen met dat kleine woordje « als »… volgde steevast moekes antwoord: ’als ons kat een koe was, konden we ze onder de stoof melken’… De inhoud van de vraag deed er weinig toe, het antwoord bevestigde dat ze tenminste op het verkeerd moment gesteld werd.

Een helse nacht, die deze dag vooraf ging, dwingt me tot dit schrijfseltje. Tussen waak en slaap word ik onafgebroken belaagd. Voortdurend sta ik op een tweesprong. Eender welke kant ik kies, telkens word ik teruggespoeld tot op de tweesprong… Toch moet ik verder, dus kiezen. Veel vooruitkijken kan niet, want beide wegen bochten … er is ook niemand te zien, niet voor, noch achter mij. In opperste versnelling, rustige onopvallende wandelpas, sluipend als een dief in de nacht…er valt geen meter winst te boeken, welke tactiek ik ook inschakel.

Eindigt mijn traject hier? Geen keuzes meer ? Wat ‘als’… geen optie meer. Vluchten kan niet meer, schuilen dan? Maar waar, bij wie? Tot hier was ik steeds de schuilkelder, de opvangplaats… en hier is geen kat… in de verte hoor ik enkel geraas van een autosnelweg, waar iedereen blijkbaar weet waar naartoe…

Bekaf, compleet van de kaart, helemaal uitgeput houd ik mijn blik op de tweesprong gericht. Af en toe dichterbij sluipend in de vermetele hoop dat mogelijks de onzichtbare wacht een moment verstrooid is en ik hem kan verschalken… De pogingen zijn veelvuldig, afmattend. Iedere desillusie verzwaart mijn rugzak met lood.

Het lijkt of zelfs de ruimte tussen al de gebeurtenissen waarvan ik de stempels in die rugtas meezeul, in zware stenen zijn veranderd. Ze verschuiven  bij elke uithaal en priemen tot tussen mijn ruggenwervels. Mijn hoofd draait als een tol en voor mijn ogen ontvouwt zich een labyrint  waar ik schele hoofdpijn van krijg… als een Prince de Galles die op een slecht televisiebeeld schettert.

Voor mij, in vogelperspectief, mijn parcours in die levensdoolhof duidelijk ingekleurd… vele tweesprongen die overbrugd werden. Foute afslagen die gaandeweg herberekend werden op mijn levens GPS en opnieuw naar begaanbare wegen leidden. Bloeiende bloemen, doornen die in mijn huid kerven, hitte, kolkende rivieren, ijskoude wind, sneeuw die in mijn handpalmen smelt en handen die pijn doen…Maar allemaal zo levensecht, in real time…

In het labyrint, mijn kinderen die op mij wachten terwijl ik het gekozen pad snel afloop en controleer of het niet doodloopt. Dan weer de hele weg terug en ook de andere keuze afslag op mijnenvelden verken. Daar gaan we, met in mijn kielzog één en al vertrouwen, wat gemor, een lach en een traan, maar vooral veel liefde.

Vorderend in het labyrint, lopen ze op de duur al voor mij uit, enkel aan de tweesprongen is er overleg. Tot waar het pad versmalt, we niet meer samen door kunnen en ze alleen verder gaan. Ze kijken geregeld om, wuiven en lachen, en ik zie me teken doen dat het goed is, ze verder mogen trekken. Een grote beweging die ik écht maak, want ik sla met mijn hand tegen de hoek van mijn nachtkastje… Ai.

Slechts even denk ik: oef, een droom… maar hij wordt niet onderbroken, in tegendeel, angst snoert me de keel. Hoe hard ik ook loop, ze geraken steeds verder voorop. Mezelf vermannend dat ze voorbereid zijn, overloop ik lijstjes: degelijk gekleed, stevig schoeisel, een flinke dosis intellect, een diploma, hoofd vol gezond verstand, hart van goud en de bezemwegen altijd binnen bereik…het is ok.

Het voelt of ik voortdurend buk, dingen opraap, doorgeef…en mijn hand doet nu écht pijn… 

Badend in ijskoud zweet, tuur ik in het labyrint, maar niet meer in vogelvlucht.  Ik sta er middenin , de hagen zijn gegroeid, welke afslagen zijn ontmijnd, niet alle wegen zijn verkend en ik zie ze niet meer allemaal samen….

Ik zie Ann- Marie met haar gezin, onze Chris duikt af en toe op, boven de hoge hagen, maar waar is ons Munde… ik krijg ze niet meer in ’t vizier. Ik hoor haar zoontjes, maar kan ze niet vinden… ik wil vliegen en van bovenuit zoeken, maar ik mis vleugels…  

Als bezeten ren ik door het labyrint, raak buiten adem, hoor het kolkend riviertje klateren net als bij de verhoogde zuurstoftoevoer… mijn hart bonst in paniek, maar ik laat het niet toe, want ik moet vinden…een run tegen de tijd, terugspoelen, nu en snel…

Langzaam komt een vertrouwd gezicht uit het labyrint te voorschijn, daarmee ook het pijnlijk besef dat deze droom geen bedrog is en ik hiermee verder MOET…ik zal ze koesteren 'the touch of Rose', ook al vervaagt ze langzaam bij anderen, ik blijf ze doorgeven... onsterfelijk maken, Roosje, mijn eeuwige trouw.

Il est 5heures, Anvers s' éveille... dan maar koffie zetten want barstende hoofdpijn.

Wat "als" we de andere afslag hadden genomen, wat "als" meteen een correcte diagnose was gesteld, wat "als" andere mensen haar pad gekruist hadden, wat "als" ...

Later "ALS" ik groot, nee, dood zal zijn, dan zal ik alles weten... zou het? Eerlijk gezegd, ik wil het geloven, hoop het en bid dat ook dat derde woordje van kracht blijft, LIEFDE. Want zelfs "als" ik dood zal zijn, zal ik ze nog allemaal doodgraag zien... is het niet figuurlijk, dan alvast letterlijk...

Nu toch maar even kijken of mijn nachtkastje nog wel intact is.

Jurgen Ceder in Terzake en Frank Vanhecke in de Ochtend op radio 1…

Wat voor Jurgen een aangename ontmoeting had kunnen zijn, werd in Ter zake van maandag 16 juli een kwelling. Jurgen heeft, zoals elke gezonde man zeker, oog voor frisse, jonge, knappe en assertieve vrouwen, derhalve had de ontmoeting met Annelies Beck een mooi moment kunnen zijn…  Roosje stak er vaak liefdevol de draak mee. Want ondanks de goedkeurende evaluatie van een frisse verschijning blijft hij bescheiden afzijdig, niet opdringerig, provocatie mijdend.

Jurgen is een studax. Belezen en onverstoorbaar, “van de wereld af”, zei Rose, als hij in een dossier neust, een boek leest, film kijkt of zelfs muziek beluistert. Meestal met een smile… Hoe hij assertiviteit, gedrevenheid en voortvarendheid in anderen ook apprecieert, Jurgen zelf is een rustpunt. Geen uitlokker, spelbreker, ruziemaker.

Wel vaak ‘de slimste’ die in het vurigst van de strijd, debat of discussie:  hoort, ziet en zwijgt. Maar aan het eind is hij wel de man die alle argumenten netjes heeft opgelijst en een juiste analyse voorlegt.

Dermate gefundeerd en stevig onderbouwd, geeft het de heethoofden uit het debat vaak de kans hun ideeën bij te sturen zonder gezichtsverlies te lijden.

“Cedertje” voor de vrienden is net zoals de houtsoort met die naam, duurzaam en gedijt best in een gematigd klimaat. Erg toepasselijk.

Eergisteren stond hij echter in het oog van de storm. 28 jaar geleden bij hardhandige rellen in Leuven, had een lelijke trap tussen betogers, een gebroken been opgeleverd. Jurgen, als praeses van de studentenploeg, werd beschuldigd, waarop een rechtszaak volgde, die hem vrijsprak. De dader die, notabene uit zelfverdediging nogal hard uithaalde en de tegenslag had dat de “ander” zijn been brak… was toen en ook nu nog, bekend, maar werd niet ‘verraden’. 28 jaar later dergelijk dossier bovenhalen, is wel heel laag bij de grond. Natuurlijk raakt men er Jurgen mee, maar men aast vooral op schade aan zijn nieuwe politieke habitat. Dat uitgerekend nu een 77- jarige prof op rust zich plots herinnert dat hij toen voor het raam stond en duidelijk zag dat de kwalijke trap van Jurgen Ceder kwam... Geen zinnig mens die dat gelooft, maar het is een pijnlijk signaal voor de geloofwaardigheid van mensen die daar voor moeten doorgaan, hm, hm... dat zij zich daartoe verlagen. Misschien is het uw tactiek om N-VA in de kaart te spelen. Het is een feit dat die aanvallen als operatie beschadiging bij velen vertikaal geklasseerd worden. Toch verkiezen we meer de strijd met 'open vizier'. De toekomst staat op het spel en dan kan je maar beter onomfloerst kijken naar die gapende afgrond, waar we nu al decennia naartoe gedrumd worden. We maken NU en HIER rechtsomkeer.  

Beste professor Van de Meerssche, u woonde toen in Oud- Heverlee, in een villa met extra kamers boven, waar in de vakanties studenten residentieel konden verblijven, incl. bijles voor de tweede zit…   Welke uw politieke overtuiging is, doet niet ter zake in deze, wel dat u zich als voormalig integer prof, waarvoor we respect hadden, 28 jaar later in een onfaire oorlog laat gebruiken… Is dat het enige wat u nog in huis heeft voor wat aandacht? Of heeft men u “mis”bruikt in deze?

Alle betrokkenen weten dat het Jurgen NIET was. Als u beweert het toch gezien te hebben, dan was het uw plicht toen te getuigen in de rechtbank, 'schuldig verzuim' heet dat en is strafbaar. Kreeg u zekerheid dat het toch verjaard is?

Ceder deelt geen klappen uit en krijgt er ook weinig. Hij bestudeert wel feitelijke en virtuele klappen en plaatst ze in juridische context. Valse klappen raken hem wel degelijk. Wie hem goed kent, weet dat en vandaar mijn bedenking niet zo zeker te zijn uit welke hoek de wind waait

Natuurlijk kan er een kleine orkaan van tussen de voortanden van Liberalen doorkomen, maar die zijn zo ongeloofwaardig geworden dat ze best eigen puin ruimen voor ze er bijmaken.

Doch, wie de zachtgeaarde studax goed kent, benijdt wellicht de ploeg waarmee hij nu zal samenwerken in het realiseren van realistische doelstellingen.

Bedenking met ' a touch of Rose'... Ceder, laat je niet intimideren…jij bent geen barricademan. Jij bent de studax, het geweten… en daarin ben je onovertroffen en dat zal men ook dra bij N-VA waarderen. Grootsprekers vertellen dat over zichzelf, bij stille waters is het wat dieper peilen … maar het loont de moeite… Roosje had dat snel door.

Wat Frank Vanhecke vanmorgen in het radioprogramma “de ochtend” getuigde, was niet enkel de trouw van een kameraad in een gezamenlijk ideaal, maar verstevigt enkel wat we al wisten: er is maar één alternatief: N-VA om Vlaanderen Vlaams te maken in de brede betekenis van al waar ‘Vlaams’ voor staat. Antwerpen wordt het breekijzer en daar gaan we aan meehelpen, en nog geen klein beetje…

-Recht en rechtvaardig laten matchen,

-profiteurs en geldwolven op hun honger laten,

-de stad is van iedereen, is er dus mee verantwoordelijk voor,  

-recht door zee met permanente toetsing aan de realiteit,

-liefde bepleiten die van twee kanten moet komen…

-rechten en plichten mét een stok achter de deur voor wie ze blijft verwarren… 

Geen bitterheid, geen vuile campagnes, maar met het hart op de tong en de daad bij het woord.... In Antwerpen heet dat: “In Vlaanderen, vloms en op Sint- Anneke gebakken mosselen… “ Geen slecht idee, als ’t zonneke maar eens zou willen schijnen…