Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

De rotjob van een deurwaarder…

Even terug in de tijd… De flamboyante Nederlander die onze ‘klote politie’ en ‘dito justitie’ in zijn broekzak dacht te hebben, speelde maanden ook nog kat en muis met deurwaarders.

De eigenaar- verhuurder die verhuurt en het huurgeld int, inclusief verwarming, water en alle gemeenschappelijke kosten, zonder daartoe bij te dragen aan de gemeenschappelijke rekeningen, steelt en moet daarvoor vervolgd worden. Gerechtszaken kosten echter ook geld zonder resultaatsverbintenis.  Artikel 64 van de basisakte voorziet een redelijke tussenoplossing waarbij de gemeenschap de kosten toch kan verhalen zonder tussenkomst van de rechter.

Het bewuste artkel zegt: “Indien de studio van de in gebreke blijvende eigenaar verhuurd is, heeft de beheerder het recht zelf de huurgelden te innen tot beloop van het bedrag der verschuldigde sommen.”

Ondanks deze kennis, die men van een syndicus mag verwachten, werd deze mogelijkheid onbenut gelaten waardoor de schuld hoog kon oplopen, nog aangedikt door provisies voor de ‘huisadvocaat’ om op geregelde tijdstippen aanmaningen te schrijven, zonder verdere opvolging…  een schijnvertoning.

Nadat zijn huurders op de hoogte gebracht waren door mede- eigenaars dat op die manier voortaan de huur diende betaald te worden, kwam de Hollander in nauwe schoentjes en dreigde zijn huurders af, indien ze toch aan de VVM zouden betalen. De aangestelde deurwaarder die de huurgelden moest innen, werd van het kastje naar de muur gespeeld in een voor het juridische systeem onterend kat- en muisspelletje. Voor advocaat en deurwaarder een heuse 'win for live' …Voor de gemeenschap van eigenaars, de kortste weg naar het faillissement.

De deurwaarder als postman en ‘he doesn’t ring twice…

In opdracht van de VVM bezorgt de deurwaarder een exploot tot betaling van het huurgeld aan de VVM. Dat exploot is een document dat de juiste naam van de huurder en het juiste adres moet vermelden: verdiep en studio. De betekening gebeurt door het documentje af te geven aan betrokkene die aftekent voor ontvangst. Is die niet thuis, dan tekent de deurwaarder zelf en steekt het papiertje in de brievenbus. Resultaat nihil want het belandt in de vuilbak. Of de malafide huisbaas lichtte zelf de bus, of de huurder -toen vaak bewoners met lak aan elk ietwat officieel uitziend papier, cfr. de eerste hoofdstukken van dit boek... een toestand die leidde tot de registratie en de soms zelfs dagelijks aangepaste bellen- en brievenbuslijsten... ook een verhaal op zich...

Maar er stak nog meer in de hollandse trucs doos: wissel een paar bewoners onder elkaar van studio en de deurwaarder staat opnieuw op apegapen.  En intussen bleef de malafide eigenaar verder huisjesmelken en innen, zonder bij te dragen aan de vaste kosten als syndicuskantoor,verwarming, water, electriciteit…

Natuurlijk hadden we dat spelletje snel door en wilden de deurwaarder ter hulp snellen. We wisten waar de huurder verkast was, dus konden we hem naar de juiste studio brengen. Maar dat mocht niet! Ongelooflijk maar waar, zijn opdracht eindigde in de hall aan de bel en de brievenbus… zelfs als hij overtuigd was dat de betrokkene maar een deur verder zat, moest er een nieuw exploot met dito prijskaartje aangemaakt worden. Bedenk dat de deurwaarder geen zon is die voor niets opkomt… dan kost zo’n idioot spel veel tijd, energie en geld, en haalt niets uit, tenzij dat het de overtuiging versterkte  dat we de teugels zelf in handen moesten nemen. Om misselijk van te worden, terwijl de malafide kerel zich kostelijk amuseerde op kap van ons falend systeem. 

De geëngageerde groep mede- eigenaars nam uiteindelijk het voortouw en zette de advocaat onder druk het dossier ‘eindelijk en zonder verwijl’ op de rechtbank te brengen. Daar had de huisjesmelker uiteraard niet op gerekend. Eerlijk duurt het langst, letterlijk en figuurlijk, als de eerlijkheid het maar haalt… dan neem ik –zij het noodgedwongen- het tijd- en energieverlies op de koop toe.

De aanhouder wint!

Finaal stapten we dus naar de rechtbank en werd het hele boeltje van de Nederlander, zoals eerder in het dagboek reeds beschreven, openbaar verkocht. Met onze bedenkingen over de juridische speeltjes die aangereikt worden aan mensen van slechte wil, pleiten we voor een meer adequate aanpak van de geslepen criminaliteit. Als deurwaarders niet meer kunnen/mogen dan een briefje posten –zelfs niet mogen vaststellen en/of rechtzetten dat het adres niet klopt-  wat is dan hun toegevoegde waarde in het juridisch proces, buiten ‘tijd’ (voor de slechterik) en ereloon (voor hemzelf) winnen?

In de 11 jaar dat we onze schouders onder de leefbaarheid van dit stukje Antwerpen zetten, en alle juridische beslommeringen die het meebracht, houd ik een zeer warme herinnering over aan een vrederechter, die naam tenminste waardig.

Toen ik in die beginperiode, vlak nadat het beheer door de mede-eigenaars was overgenomen, om de haverklap op het Vredegerecht de strijd tegen de huisjesmelkers moest aangaan, een advocaat kon/wou de gemeenschap niet meer betalen- was er een oudere rechter die zich afvroeg hoe dat kwam dat ik daar telkens als niet- advocaat optrad in een zaak die mij niet persoonlijk aanbelangde.

Ik wilde hem maar al te graag uitleggen welke strijd we aangespannen hadden, maar in de beperkte tijd voor zijn ‘toog’ was dat onbegonnen werk. Een heuse verademing toen net voor zijn pensioen ik in zijn kantoor rustig het verhaal mocht doen, los van enig dossier. Ik herinner een “wijze” grijze man, die aandachtig en geïnteresseerd luisterde naar het hele verhaal, niet eens perfect gestructureerd, niet doorspekt met  tricks and tracks van advocaten,  maar ‘het leven zoals het is’. Als zo’n man bij het afscheid bekent heel wat opgestoken te hebben, dan hoop je een steentje verlegd te hebben. En een spaghetti arrest hoeven we niet te vrezen, want de rechter ging met pensioen. Toen ik hem vertelde een dagboek bij te houden en misschien wel ooit ‘de buik van Antwerpen’ in een boek te gieten, wilde hij meteen intekenen.

Bij elk van deze schrijfsels, denk ik dankbaar aan hem terug met de verzuchting dat geen rechter een oordeel in eer en geweten zou mogen vellen, zonder het hele plaatje te kennen. En daarover kan ik intussen een aardig mondje meepraten…

Volgende week: al suo italiano...