Na alweer veel eenzame, bange dagen, vol verdriet en onvermogen om te doen wat moet, is het weer de 8ste… Niet de maandelijkse, maar de jaarlijkse. 8 februari, de dag dat de wereld even stilstond. Wat niet kon of mocht, gebeurde. Opgeven was geen optie, leve het leven… En dat bleef zo. Je bent nog geen dag uit ons leven geweest en blijkbaar bij heel veel mensen voor wie je een inspiratiebron blijft…
De levensvreugde, dat geloof, die hoop en de liefde van, voor en door ons Roosje, verstomde in zoveel huiskamers toen het nieuws die 8stefebruari 2011 bekend raakte. Een verdriet dat geschraagd werd door duizenden mensen die meegeleefd hadden, zich mee optrokken aan de kr8 en de gedrevenheid van een vrouw met een mateloos charisma, gedreven in de strijd voor rechtvaardigheid, die geen obstakel uit de weg ging, maar het uit de weg ruimde.
Vanavond sta ik, bij het buitenkomen, weer alleen in een koude nacht, de maan helder aan de hemel. De ster die ik moet vinden is present en omhoog blikkend, kijk ik in een afgeladen sterrenfirmament. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie… zoals de schittering in de ogen van je prinsjes toen we op een avond laat in de tuin stonden op zoek naar de mooiste ster. Wat een heerlijk gevoel van liefde en verbondenheid daar met ons drietjes verstrengeld te staan, het hoofd achterover naar boven starend en wijzend… Een mooi beeld voor troost en houvast voor avonden als het gemis zich laat voelen.
Wat een opdoffer toen ze bij het volgende bezoek een maand later, ontsteld vertelden dat papa mij een leugenaar had genoemd omdat ‘sterren hemellichamen zijn en geen dode moeders’… Psychotherapeuten en auteurs van boeken over rouwverwerking bij kinderen, nu weet je ’t hé… in het belang van het kind, heet dat.
Nog even voor het slapengaan (of wat daar zal voor doorgaan) dus via de spoed bij mijn man langs geweest. Een ziekenhuis bij nacht heeft iets aangrijpends. Terugdenkend aan de zondagavonden, op de terugweg van de grootouders in West- Vlaanderen, passeerden we steeds het UZGent. Bij het zien van de verlichte ramen bad ik altijd stilletjes een weesgegroetje voor de mensen die daarbinnen pijn en verdriet hadden, terwijl wij, gezond, gelukkig en zorgeloos voorbijflitsten, de kinderen al dan niet soezend op de achterbank. We dachten dat het nooit voorbij zou gaan.
Inmiddels weten we beter.
Voorzichtig, op mijn tenen, liep ik daarnet door de hel verlichte eindeloze gangen van het hospitaal, geen levende ziel te bespeuren. Op de afdeling staan de deuren op een 45° kier. Uit de donkere kamers borrelen akelige geluiden op, vermengd met luidruchtige ademhalingen of is het gewoon gesnurk. Een eind verderop hoest iemand zich de longen uit het lijf en vlak naast me springt een nachtlichtje op rood mét geluid… Eén enkele jonge vrouw houdt hier de vinger aan de pols.
De weg terug in omgekeerde richting, sta ik zoals gezegd in de koude heldere n8 en het is inmiddels na middern8 en dus 8 februari. Ik zoek ze en ze staan er, allebei, vlak bij elkaar en ik wil ze in de ogen kijken, maar het beeld vertroebelt altijd weer omdat mijn tranen blijven komen, terwijl ik door mijn voorraad papieren zakdoekjes heen ben… wat kan ik anders doen dan naar huis gaan en dit neerschrijven.
En ik voel opnieuw die dunne breekbare armpjes rond mij van een vertwijfeld kind, waaraan mama én oma beloofden er altijd te zijn en aan den lijve ondervinden dat tussen droom en daad, idiote wetten en bezwaren staan….
En ik herinner opnieuw de zachte druk waarmee we hen na het afscheid van mama, in onze armen sloten en verzekerden dat het de kanker was die dood was, maar mama verder leefde, zo dicht als maar kon: IN onze harten.
En ik denk teder terug aan de avonden op de bedrand, waar ze telkens weer vroegen van mama te vertellen, van toen ze klein waren. De blijheid in de fonkelende oogjes als ik voordeed hoe lief en gezellig ze het altijd maakte en hun schaterlach als ik vertelde welke leuke grapjes ze samen uithaalden…
En ik roep de zaterdag- en zondagmorgen in het grote bed voor mijn geest, waar zoveel diep verborgen vragen in het rozige schemer opbrorrelden en altijd weer een afdoend antwoord kregen. Waar we ook de angst voelden om ‘iets’ te vertellen dat ‘geheim’ moest blijven. En dan die opluchting dat ze ons alles mochten vertellen en niet bang moesten zijn, want we het niet zouden verder vertellen… wat ook écht zo is. Meteen de reden dat het contact moest verbroken worden…
Maar ik herinner me morgenochtend, let op, ik zeg niet morgenvroeg, met plezier ook het einde van de ochtendconfidenties in het grote bed door plots op te springen en ‘om ter eerst’ naar beneden… de ene voor het eitje, de andere voor spek in de pan… en altijd weer bleek de koster ‘een lekkere man’…
Misschien komt ooit de dag dat ik met 2 volwassen kerels samen ontbijt en we ons vrolijk maken over wat we wel nog zullen hebben. Roosje-lief, opgeven is geen optie en dat doen we helemaal niet... maar wees jij met onze Chris onze gps van bovenuit, om geen half werk af te leveren nu honderden grootouders en gepeste scheidenden op ons rekenen. Als niets 'zomaar' gebeurt, is dit misschien wel de reden van wat ons overkomt… vanzelf gaat het niet over… maar de kr8 van 8 geeft m8 …
Morgen is weer een dag om samen te zijn met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris', jullie in ons midden… dus eigenlijk een dag zoals alle andere... 
Een verslag van de overhandiging van de ING- award voor ‘A touch of Rose’, maak ik een van de volgende nachten… daar is wat afgelachen tijdens die wedloop. Voor wie de hilarische nacht mee beleefde: de mannen die telkens de benen insmeerden om weer een voorsprong te nemen, waren ook op de prijsuitreiking en wees gerust, het klikte… maar dat is voor een volgende keer…
