En dan valt de nacht.

De temperatuur daalt van de zomerse 25 tot een graad of zeventien en een klamme kilte is tastbaar als een vochtige film op mijn armen.

De bijna 22 000 benen... mooi gevormde, lange spitse en bolle korte… hebben het défilé in goed aangesloten  rijen van gemiddeld 5 man/vrouw dik, flink doorstaan.

Drie kwartier lang passeerden eerst de “lopers”, de stappers en de wandelaars in dichte drommen door de hoofdstraat, als een legioen winnaars bejubeld door een imposante erehaag aan weerszijden van de weg, hartje Bornem.

Op zich al een hele prestatie daar te zijn geraakt.

Bornem leek een belegerde burcht op een eiland waarnaar alle bruggen opgehaald waren. Naast de effectieve deelnemers lokt de Dodentocht ook een massa kijklustigen, fans en logistieke begeleiders. Samen veranderen ze de Boomstraat in de Rode zee, die als het ware in het midden open gaat als moest Mozes er met zijn volk doorheen…

Wie langs de kant reikhalzend uitkijkt om zijn loper terug te vinden, is eraan voor de moeite, tenzij er gesleuteld werd aan de ‘pik ‘em uit het pak’ strategie. Het dragen van een grote terrasparasol, hoog boven de hoofden, was wellicht de stunt van de dag. Dat noem ik nog eens ‘gezien worden’…

Maar ook ‘ a touch of Rose’ liet zich niet onbetuigd. Meer dan vijftig deelnemers liepen mee voor het goede doel… een succes voor een eerste deelname. De T- shirts, de petjes, de balonnen… zeer herkenbaar en allemaal zo positief ingesteld. Van 16 jarigen tot 78- jarigen… Hoedje af en petje op, voor zoveel motivatie.

Stipt 21 uur, gaf burgervader Luc De Boeck  onder klokkengelui de start voor de 100 km tocht. Een delegatie lopers van de gemeente en ‘touch of Rose’ meter Dina Tersago lanceerden een tros roze ballons hemelwaarts die meteen koers zetten tot boven de nieuwe stek van de stichting… Zo symbolisch voor wie het wil zien…

“Voor Roosje”, hoorde ik een mij onbekende man in de massa zeggen en mensen applaudiseerden. A touch of Rose in de ware zin van het woord…

Het geluid van ingehouden, zacht geroezemoes van de menigte, de galm van de kerkklokken, het applaus… een flash back naar anderhalf jaar terug op het plein voor de kathedraal… smaakt opnieuw naar zoute tranen…uit een smeltkroes van immens verdriet en een zweem van geluk….

Terwijl in de VIP- tent de high- en in heel Bornem de socialising wordt bedreven, zijn de moedigen aan de 2,5 marathon bezig. 24 uur zijn hen gegund. De lichten in de grote captatiewagen van het Rode Kruis verraden dat in geval van nood, de redding nabij is, de ordediensten staan op scherp, de horeca draaft, Vlaanderen in actie…  

Een mens vraagt zich af hoe men in de voorbije heroïsche eeuwen massa’s op de been kreeg  zonder oortjes. On line contact, houdt de logistieke achterban permanent op de hoogte van benenkwaliteit, spiermassa, honger en DORST. De marathonloper van weleer, die met wat geluk nog net de boodschap kon overbrengen voor hij crashte, is uitgerangeerd.

Als na drie kwartier boeiende doortocht, de laatste drie welgemutst passeren, worden ze er luidop van verdacht nog een fris pintje te hebben genuttigd op een terrasje aan de startlijn…

Als dan dààrna nog eentje zich op een krampachtig wandeldrafje rept, hoor ik: “Die zat bij die laatste drie op dat terrasje en ging zijn handen nog even wassen…”  De ludieke afsluiter van de wel vaak geestige opmerkingen en warme aanmoedigingen die niet uit lucht waren.

En dan is voor de deelnemers, the show over. Dan is er de strijd met zichzelf, het verleggen van haalbare grenzen, de trots afwegen tegen het gezond verstand... Dan gaapt het grote donkere gat van de nacht, zij het deze nacht met prachtige sterren aan het firmamant die hen fonkelend wegwijs zullen maken door de mooie gemeenten in klein Brabant, door 3 provincies.

Terwijl Bornem zich in het zomerse nachtleven stort, hebben we met de logisieke rozenploeg post gevat voor de deur van ‘a touch of Rose’ om de doortocht van de intussen behoorlijk uiteengeslagen massa nog een bemoedigende boost te geven. Eén koploper in olympische looppas, doemt op uit de donkere dreef naar het kasteel van Marnix van Sint- Aldegonde. Dat is duidelijk: die wil als eerste bij de warme bakker zijn zaterdagochtend voor verse pistoleetjes…

Hij is minuten voor als de donkere dreef vervolgens enkelingen, kleine groepjes… met mondjesmaat prijs geeft. Ook de eerste tekenen van vermoeidheid en opkomend lichamelijk leed worden zichtbaar als ze alsnog de hel induiken, het moor(t)dgat… waar den Duvel himself hen opwacht…

Niet alleen bij elke roze opflakkering, de roze ballons zien we van ver aankomen, maar voor alle moedige nachtridders, klinkt er vanop het bordes enthousiast applaus van onze met lichtende gadgets getooide ploeg fans.

Alle deelnemers voor ‘a touch of Rose’ kregen een geheim wapen mee. Aan hun gesponsord petje (een collectors item dat ook verkocht wordt voor de stichting)  flappert een roze helium ballon. Zijn zwevend effect, gegarandeerd dopingcontrole safe…geeft de deelnemers ‘een licht euforisch gevoel’, als gold het vleugeltjes…

De ganse nacht staat een team vrijwilligers paraat om de rozentroep onderweg van de nodige koolhydraten, suikers en vocht te voorzien en de nodige morel(e) steun, die in de wolkenloze heldere sterrenhemel ook van boven komt…

Winnen is niet aan de orde, meedoen is de spirit en wat mensen samenbrengt.

Het mooiste dat ik hoorde, toen we ‘goede moed’ wensten aan een charmante deelneemster  ‘dat is wel het minste dat ik kan doen, voor hen die zoveel meer te lijden hebben dan zere voeten…’

Dat is ‘a touch of Rose’…

Bedankt aan iedereen voor alle inzet en steun, voor de sponsors, voor de stappers, voor de ondersteuners, voor de sympathisanten onderweg, voor de enorme touch of Rose die gevoeld werd… en voor u die dit graag leest en meebeleeft…

Mocht de zin om mee te doen volgende keer, je bekruipen, 365 dagen staan klaar om de beentjes te oefenen zodat we volgend jaar op de Dodentocht een ode aan ‘leve het leven’ brengen…  en reken maar dat de toekosmt verzekerd is... op middellange en heel lange termijn...

En dan valt de nacht.

De temperatuur daalt van de zomerse 25 tot een graad of zeventien en een klamme kilte is tastbaar als een vochtige film op mijn armen.

De bijna 22 000 benen... mooi gevormde, lange spitse en bolle korte… hebben het défilé in goed aangesloten  rijen van gemiddeld 5 man/vrouw dik, flink doorstaan.

Drie kwartier lang passeerden eerst de “lopers”, de stappers en de wandelaars in dichte drommen door de hoofdstraat, als een legioen winnaars bejubeld door een imposante erehaag aan weerszijden van de weg, hartje Bornem.

Op zich al een hele prestatie daar te zijn geraakt.

Bornem leek een belegerde burcht op een eiland waarnaar alle bruggen opgehaald waren. Naast de effectieve deelnemers lokt de Dodentocht ook een massa kijklustigen, fans en logistieke begeleiders. Samen veranderen ze de Boomstraat in de Rode zee, die als het ware in het midden open gaat als moest Mozes er met zijn volk doorheen…

Wie langs de kant reikhalzend uitkijkt om zijn loper terug te vinden, is eraan voor de moeite, tenzij er gesleuteld werd aan de ‘pik ‘em uit het pak’ strategie. Het dragen van een grote terrasparasol, hoog boven de hoofden, was wellicht de stunt van de dag. Dat noem ik nog eens ‘gezien worden’…

Maar ook ‘ a touch of Rose’ liet zich niet onbetuigd. Meer dan vijftig deelnemers liepen mee voor het goede doel… een succes voor een eerste deelname. De T- shirts, de petjes, de balonnen… zeer herkenbaar en allemaal zo positief ingesteld. Van 16 jarigen tot 78- jarigen… Hoedje af en petje op, voor zoveel motivatie.

Stipt 21 uur, gaf burgervader Luc De Boeck  onder klokkengelui de start voor de 100 km tocht. Een delegatie lopers van de gemeente en ‘touch of Rose’ meter Dina Tersago lanceerden een tros roze ballons hemelwaarts die meteen koers zetten tot boven de nieuwe stek van de stichting… Zo symbolisch voor wie het wil zien…

“Voor Roosje”, hoorde ik een mij onbekende man in de massa zeggen en mensen applaudiseerden. A touch of Rose in de ware zin van het woord…

Het geluid van ingehouden, zacht geroezemoes van de menigte, de galm van de kerkklokken, het applaus… een flash back naar anderhalf jaar terug op het plein voor de kathedraal… smaakt opnieuw naar zoute tranen…uit een smeltkroes van immens verdriet en een zweem van geluk….

Terwijl in de VIP- tent de high- en in heel Bornem de socialising wordt bedreven, zijn de moedigen aan de 2,5 marathon bezig. 24 uur zijn hen gegund. De lichten in de grote captatiewagen van het Rode Kruis verraden dat in geval van nood, de redding nabij is, de ordediensten staan op scherp, de horeca draaft, Vlaanderen in actie…  

Een mens vraagt zich af hoe men in de voorbije heroïsche eeuwen massa’s op de been kreeg  zonder oortjes. On line contact, houdt de logistieke achterban permanent op de hoogte van benenkwaliteit, spiermassa, honger en DORST. De marathonloper van weleer, die met wat geluk nog net de boodschap kon overbrengen voor hij crashte, is uitgerangeerd.

Als na drie kwartier boeiende doortocht, de laatste drie welgemutst passeren, worden ze er luidop van verdacht nog een fris pintje te hebben genuttigd op een terrasje aan de startlijn…

Als dan dààrna nog eentje zich op een krampachtig wandeldrafje rept, hoor ik: “Die zat bij die laatste drie op dat terrasje en ging zijn handen nog even wassen…”  De ludieke afsluiter van de wel vaak geestige opmerkingen en warme aanmoedigingen die niet uit lucht waren.

En dan is voor de deelnemers, the show over. Dan is er de strijd met zichzelf, het verleggen van haalbare grenzen, de trots afwegen tegen het gezond verstand... Dan gaapt het grote donkere gat van de nacht, zij het deze nacht met prachtige sterren aan het firmamant die hen fonkelend wegwijs zullen maken door de mooie gemeenten in klein Brabant, door 3 provincies.

Terwijl Bornem zich in het zomerse nachtleven stort, hebben we met de logisieke rozenploeg post gevat voor de deur van ‘a touch of Rose’ om de doortocht van de intussen behoorlijk uiteengeslagen massa nog een bemoedigende boost te geven. Eén koploper in olympische looppas, doemt op uit de donkere dreef naar het kasteel van Marnix van Sint- Aldegonde. Dat is duidelijk: die wil als eerste bij de warme bakker zijn zaterdagochtend voor verse pistoleetjes…

Hij is minuten voor als de donkere dreef vervolgens enkelingen, kleine groepjes… met mondjesmaat prijs geeft. Ook de eerste tekenen van vermoeidheid en opkomend lichamelijk leed worden zichtbaar als ze alsnog de hel induiken, het moor(t)dgat… waar den Duvel himself hen opwacht…

Niet alleen bij elke roze opflakkering, de roze ballons zien we van ver aankomen, maar voor alle moedige nachtridders, klinkt er vanop het bordes enthousiast applaus van onze met lichtende gadgets getooide ploeg fans.

Alle deelnemers voor ‘a touch of Rose’ kregen een geheim wapen mee. Aan hun gesponsord petje (een collectors item dat ook verkocht wordt voor de stichting)  flappert een roze helium ballon. Zijn zwevend effect, gegarandeerd dopingcontrole safe…geeft de deelnemers ‘een licht euforisch gevoel’, als gold het vleugeltjes…

De ganse nacht staat een team vrijwilligers paraat om de rozentroep onderweg van de nodige koolhydraten, suikers en vocht te voorzien en de nodige morel(e) steun, die in de wolkenloze heldere sterrenhemel ook van boven komt…

Winnen is niet aan de orde, meedoen is de spirit en wat mensen samenbrengt.

Het mooiste dat ik hoorde, toen we ‘goede moed’ wensten aan een charmante deelneemster  ‘dat is wel het minste dat ik kan doen, voor hen die zoveel meer te lijden hebben dan zere voeten…’

Dat is ‘a touch of Rose’…

Bedankt aan iedereen voor alle inzet en steun, voor de sponsors, voor de stappers, voor de ondersteuners, voor de sympathisanten onderweg, voor de enorme touch of Rose die gevoeld werd… en voor u die dit graag leest en meebeleeft…

Mocht de zin om mee te doen volgende keer, je bekruipen, 365 dagen staan klaar om de beentjes te oefenen zodat we volgend jaar op de Dodentocht een ode aan ‘leve het leven’ brengen…  en reken maar dat de toekosmt verzekerd is... op middellange en heel lange termijn...