Donderdag laatstleden, onderweg naar Leuven voor de dialoogdag van de Ouderwerking Vlaams- Brabant werd ik 'visuele' deelgenoot aan de monsterfile van 350 km die zowat alle toegangswegen naar de koekenstad deed dichtslibben. Omschreven als een 'banaal' ongeluk op de Antwerpse Ring met enkel blikschade, is uiteraard voorbijgaan aan de hart- en zenuwschade alsook slijtage aan het gebit van tandenknarsers...
En hoe groot mijn medeleven met de gedupeerden ook mag zijn, ik adem opgelucht dat ik in tegenovergestelde richting moet. Ik verlaat Antwerpen richting Leuven. Zou best een megafoontje op het dak van mijn auto willen om wie nog rijdt, van geen aankomend kwaad bewust, aan te manen de eerste de beste afrit te nemen... zou men überhaupt die raad dan ook opvolgen, herinnerend hoe dun het lijntje tussen recht op privacy en verantwoordelijkheidsgevoel wel is. Nog maar eens pijnlijk ervaren een dag eerder toen ik met moederlijke bezorgdheid een rokend zwanger heel jong meisje mét al een kleuter in de buggy, het roken afraadde en per kerende kreeg: 'Ik weet het' terwijl ze met de aansteker het kankerstokje in de fik stak. 'Denk aan je kindje en aan dat wat meerookt, longkanker doodt en wie zal er dan voor hen zorgen.' Het antwoord snijdt door mijn hart. 'Misschien is het wel goed bedoeld, maar bemoei u er niet mee, dat is mijn keuze'... En ja, ze heeft gelijk, maar als ze straks ziek is, haar kindjes niet meer kan verzorgen, en zelf een kostelijke patiënt wordt en zonder inkomen zit... waar dan met haar keuze? Ik dwing mezelf door te stappen.
Verder op weg naar Leuven: Geen enkele Vlaamse stad is in mijn 'perceptie' meer veranderd dan Leuven. De eerste levendige indruk dateert van toen ik 18 was met een vriendje aan de KUL. Hoe leuk die tijd, het werd wel de doodsteek voor mijn universitaire ambities. Categorieke beslissing, want in Leuven werd men zwanger ??? Lang vroeg ik me af hoe dat dan in zijn werk ging en waarom uitgerekend daar? Toegegeven, het getuigt van een zekere naïviteit die me jaren later nog doet glimlachen, maar toch wel 'significant' voor de beschermende omgeving waarin ons vader zijn harem beschermde... en als oudste met de bedenkelijke eer de heetste kastanjes uit het vuur te mogen halen.
Telkens ik de wegwijzer Leuven tegenkom denk ik er terug aan. Ook de vele keren met ons Roosje, op kot in een beschermd afgesloten studiootjescomplex, aanleunend tegen het omwalde Leuven- Centraal. De ritjes op zondagavond waren met 'vragen staat vrij'... ideale moeder- dochter momenten.
Daarna ook één jaar met zoonlief dezelfde richting uit, die ik achteraf bekeken niet aan de Universiteit- maar aan een pretpark afzette. De impact van dat jaar is inmiddels omgetuned tot een vreemde vorm van dankbaarheid dat hij er tenminste van genoten heeft...
Op de radio Benjamien Schollaert die 'you'll never walk alone' op de draaitafel legt op verzoek van een luisteraar... en mij een body vol kippenvel bezorgt. Op mijn netvlies, onze moe- getergde, doodzieke Rose op dat podium, een traan wegpinkend bij die belofte dat ze er niet alleen voorstaat, terwijl ze krachtig de steen in de rivier verlegt waardoor Vlamingen haar voorgoed in hun hart sloten.
De talloze ritten naar Leuven gleed het mooie glooiende landschap van Vlaams- Brabant wellicht onzichtbaar voorbij, veronderstellend dat het er toch nog wel zal geweest zijn... toen we eerst met - of naar ons Roosje in Gasthuisberg reden en papa en ik, zwijgend naast elkaar, verzonken in de eigen angsten, zwegen om elkaar te sparen, of ik honderduit babbelde om te overleven... Nochtans voelde ieder woord als een snaar die sprong en de ander in het gezicht zou zwiepen. In het licht van elke tegenligger verraadden onze natte wangen de worsteling met verdriet, hoop en wanhoop en de schroom elkaar nog meer verdriet te doen door die angst uit te spreken... Een beeld en ingegroeid gevoel dat diep in mijn hart opgeslagen zit.
Wie zou op dat moment het doemscenario hebben kunnen verzinnen dat amper twee-en-een-half jaar later we voor de tweede keer de omgekeerde wereld zouden doormaken. Maar toch, het gebeurt... en dan nog is opgeven géén optie...
Heb ik mijn man in die tijd dan toch verwaarloosd, of kwam het door het feit dat hij altijd weer geruststelde dat de doorzit- en/of ligwonde niet zo'n proportie kon aannemen dat de echo er in weergalmde. Behelpen was niet langer een optie en zo belandde hij uiteindelijk in december 2013 met de vreselijke decubituswond in Leuven voor de drastische aanpak.
In alle ellende kreeg hij er onverwacht 'a touch of Rose' van formaat, toen bleek dat hij onder de hoede stond van Jan, een van de close vrienden van Roosje op het superkot, nu diensthoofd Plastische chirurgie in Gasthuisberg. Hij was al een super student en zijn carrière is dus in lijn. Uitgerekend de man met het uitpuilend agenda, nam de tijd om met papa prachtige herinneringen aan ons Roosje, die hij Merel noemde, te delen. Ik ben overtuigd dat die momenten bijdroegen aan het voorspoedig herstel...
Hartverwarmend hoe onze beide kinderen over de dood heen, troost genereren via hun vrienden. Heel bijzondere gewaarwording.
Mijn eenzame ritten toen naar- en van Leuven overtuigden me dat met de kr8 van beiden, ons geloof, hoop en liefde overeind zouden blijven.
En nu ben ik dus tegen de stroom in -niet eens zo verwonderlijk- weer op weg naar Leuven. Naar zoals gezegd, de dialoogdag voor Ouderwerking. Duizenden contacten met (gescheiden) ouders en verweesde grootouders die hun kommer en kwel in onze korf dropten, gelovend en hopend dat valse hoop niet bestaat en we dus zullen blijven sleutelen aan verbetering. Die belofte op zoek te gaan naar de sleutel die recht rechtvaardig kan maken, proberen we in daadkracht om te zetten. De minister van Justitie, bij monde van zijn Kabinetschef, leden van de Kamercommissie Justitie, het Kinderrechtencommissariaat, verantwoordelijken bij Kind en Gezin, maar evengoed magistraten en advocaten kennen en erkennen wat er schort en zijn bereid om samen de grond om te woelen zodat recht er kan gedijen. Al hebben andere terroristen de aandacht nu even afgeleid. undecided
Geen eenvoudige opdracht, zo blijkt bij elke consultatie, in elk contact met zoveel individuele gevallen, waarvan geen enkel gelijk is. En ook op de dialoogdag van donderdag kon ik vaststellen dat altijd weer de communicatie stottert. Forumtheater 'speelde' een improvisatie waarin duidelijk bleek hoe het belang van het kind in goed bedoelde juridische bijstand, compleet uit het oog wordt verloren. Dat oma een prominente rol toebedeeld kreeg in het familiaal toneeltje, voelde als een knap staaltje realiteitszin van de zorgverstrekkers, op dat moment onwetend dat er een oma op het puntje van haar stoel zat... en niet alleen dat...
In de geanimeerde ronde- tafelgesprekken bogen de deelnemers zich over thema's als participatie,continuïteit, bezorgdheden of verontrusting en nieuw samengestelde gezinnen, pleegzorg en jeugdzorg.
En de contacten terug in ogenschouw nemend, concludeer ik dat armoede méér is dan geld tekort. Die nood lenigen is het werk van ons allemaal, 'in het belang van de kinderen'... Wie dat woord nog eens ijdel gebruikt, krijgt het met mij aan de stok... en ja, dat bedoel ik nu net met 'uit je schelp komen'...
Na de donkere droeve dagen die onze samenleving ontredderden, alle waarden op een hoopje gooiden en de terreur van de angst een voedingsbodem gaf om zich in ons hart te nestelen... bleef ik 'een vleugje Rose' rondstrooien.
De explosies die het leven van zoveel mensen veranderden hebben onze kijk op het eigen leven en dat van anderen veranderd. En of er nu door een "significante hoeveelheid" al-dan niet moslims gejuicht werd of het om één gestoorde gaat, het is er één teveel. Juichen of klinken op de dood ... of dat nu gebeurt door een moslim of wie zich als christen en/of beschaafd probeert voor te doen, is de menselijkheid voorbij. 'Daar moeten we ons over beraden', dixit minister Alexander Croo, zondag in de 7de dag...
Maar zoals de aanhef klinkt, is de ene explosie de andere niet. Dat fenomeen voltrok zich tijdens het weekend in de natuur. De afwisselende zon en regen en weer zon... voorzag kale bomen van een heerlijk groene pruik, liet bloesems plots de einder een bruidssluier aanmeten, terwijl de zacht opkomende roze waas de belofte verdedigt dat lente er toch echt wel aankomt nu april uitdeint...
Een uitbarsting die energie aanmaakt. Alle hens aan dek om het terrasmeubilair in staat van paraatheid te brengen om zodra de temperaturen van de partij zijn, geen straaltje van 'Laura' te missen.... tenminste, nadat we nog alle ruiten poetsten, het gazon trimden, de BBQ in stelling brachten, de wintergarderobe switchten, de zomerbloeiers aanplantten... en ons dan strategisch terugtrekken voor een malse april gril... positief stellend dat het goed is voor de meststof op het gazon. De perceptie, weet je wel.
Wij overleefden hier inmiddels onze boekenexplosie. Een wel héél groot vleugje Rose. Heerlijk.
Nu inmiddels stilaan de geur van drukinkt hier vervaagt, kan ik het resterende laatste stapeltje boeken deugdelijk inpakken, om zodra de storting er is, het naar de laatste liefhebbers die ik nog kan plezieren, te verzenden.
Tijd dus voor een terugblik op een drukke, maar hartverwarmende maand...
29 maart verscheen hier mijn laatste blogje, onder de hoofding: "Pasen on the road"... met het verhaal van Paasdagen met een hoog koeriergehalte...
Het enthousiasme van de intekenaars waar we zelf het boek afleverden, trof me. Het was een deugddoend vleugje Rose op de blaren van onze serieuze misrekening in afstanden. Onze keuze voor een verzenddienst die de verpakking én de verzending verzorgde van boeken bestemd voor het 'ver van mijn huis' Vlaamse grondgebied, maakte dat wij de illusie hadden even een aantal pakjes om de hoek te leveren.
De postcodes als leidraad mogen dan amper een cijfer schelen, de afstanden tikken behoorlijk aan. Want zoals eerder in mijn blogje beschreven tik je dan wel in de GPS de bestemming straat per straat in, maar datzelfde slimme ding maakt geen melding van bestemmingen die praktisch in mekaars verlengde liggen. Tot die ontdekking kwamen we tijdens de eerste reis pas bij de déjà vu ervaring ... als je na de straat aan de andere kant van het dorp, opnieuw door de vorige geloodst wordt voor het volgende adres. Zolang je er de glimlach niet bij verliest... is het leerrijk... een verkenningstocht...
Omdat de auto van papa toch binnen moest, lieten we meteen een upgrade van de GPS uitvoeren, zodat voor de tweede ronde, ook alle nieuwe verkavelingen opgenomen waren. Bij de start tikten we nu eerst alle adressen in eenzelfde dorp in en sloegen ze op als 'laatste bestemmingen'. Als je dan de adressen na mekaar oproept, zie je meteen de afstand en bepaal je een meer logische opeenvolging. Nooit te oud om te leren dus.
Na het bezorgen van de laatste boeken waarvoor de storting genoteerd was, kon eindelijk een up to date lijst uitgeprint worden. Geselecteerd naar het volgnummer van de overschrijving werd dan een mail naar openstaande namen verstuurd om te herinneren dat intekenen slechts de helft van het verhaal was... de storting, integraal voor 'a touch of Rose' is de andere helft, die nog ontbrak.
De daaropvolgende dagen kwam of prompt de storting binnen of de valabele uitleg dat op naam van 'meneer' gestort werd voor de intekening van 'mevrouw' en er daardoor in de lijst twee namen vermeld stonden en maar één als gestort was gemarkeerd. En zo viel uiteindelijk alles netjes in de plooi.
Daardoor kwamen dan wel een aantal boeken terug in de running, die ons meer dan van pas zouden komen. Want ... Zodra de eerste golf boeken zijn bestemmelingen bereikt had, barstte mijn mailbox én facebook uit de voegen.
Dat de uitgave 'een vleugje Rose' zelfs de verwachtingen die hoog gespannen waren, overtrof, was méér dan een hart onder de riem. Hartverwarmende reacties die ook vaak erg ontroerden. Zeker die met mooie en/of schrijnende eigen verhalen, met de melding dat mensen uit het boek kr8 putten om het geloof, de hoop en vooral de liefde te bewaren. Veel mooie emotionele momenten waar ik hier expliciet dank wil voor zeggen.
Maar natuurlijk wekten die lovende woorden en de bijpassende mooie foto's op fb, waarbij het boek geëtaleeerd werd, de aandacht van geïnteresseerden die het inteken moment misten, en nu achter het boek aangingen. Doch, het boek is enkel gedrukt op het aantal exemplaren waarvoor ingetekend was en in de handel is het niet te koop. Probleem !
Uit voorzienigheid hadden we zelf wel een buffertje ingebouwd van enkele extra boeken, naast die voor het 'koffertje vol dromen' van de kleinkinderen. Aangevuld met vrijgekomen exemplaren van dubbele inschrijvingen en een aantal intekenaars waarvan geen storting volgde, kunnen we toch nog ingaan op een aantal verzoeken, die vaak zeer gemotiveerd geformuleerd werden... Alleszins blijken er heel wat verzamelaars te bestaan van al wat aan Roosje herinnert. Dat het ons dankbaar en gelukkig maakt, hoeft geen betoog. Haar 'erfenis' is tenminste op een andere manier veilig gesteld voor haar zonen.
Uiteraard willen we nog graag aan die verzoeken voldoen. Met een vraag groter dan het aanbod, hebben we dan even markteconoom gespeeld voor het goede doel, vermits de integrale opbrengst naar 'a touch of Rose' gaat.
En zo zullen ook deze laatste vleugjes Rose de weg naar de liefhebbers vinden.
Het voorraadje karton en plakband om het mooie boek ongeschonden bij de lezer te krijgen, raakt stilaan uitgeput, maar dat kan de pret niet bederven. Elke morgen checkt papa de speciale bankrekening en maken we de etiketten voor Kiala... zo genieten we samen toch ook nog een beetje van ons vleugje Rose...
Elke avond lees ik enkele bladzijden in bed voor het slapen gaan en dan lijkt het of ik 's nachts de hemel ervaar met hen...
Misschien een leuk weetje, dat ook dit boek inmiddels is opgenomen in het archief van de Antwerpse stadsbibliotheek met de prachtige Consciencezaal aan het gelijknamige plein. Het was een van de geliefkoosde pleisterplaatsen van ons Rose, waar de vorige week overleden Laurens de Keyzer zijn memorabel interview met haar afnam voor De Standaard magazine.
De Carolus Borromeuskerk op datzelfde mooie plein, was trouwens de kerk waar ze trouwde... en ik samen met Amélie op city trip, een privé geleid bezoek kreeg in de catacomben... waar voorname families hun laatste rustplaats kregen en waar men een plaatsje voor Marie- Rose reserveert. Daar beslis ik niet over, de urne bewaren we liefdevol voor haar beide zonen, die haar zeker in ere zullen herstellen.
Schrijven mag dan al een stukje bevrijden, maar hoe therapeutisch ook, voor mij is het méér.
Tussen tal van waarderingen en beoordelingen van het boek, grijpt de quote "Knap, moedig, sereen maar tegelijk zo'n krachtdadig pamflet in uw strijd om recht rechtvaardig te maken", me naar de keel. Een perfecte synthese van wat me drijft, in de wetenschap dat valse hoop niet bestaat zolang opgeven geen optie is...
De juiste mensen, die er iets aan kunnen DOEN, pikten het signaal inmiddels al op en DOEN er samen met vele anderen, ook echt iets mee. langzaam maar zeker, maar zeker langzaam... wink
Inmiddels kan het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' uitkijken naar een extra vleugje Rose om in te zetten waar het vermeerderd kan worden tot extra leven aan de tijd van kankerpatiënten en hun families.
Mag ik u allen veel intens leesgenot wensen met 'een vleugje Rose' en voel u verbonden met elkaar en solidair met hen die door uw vrijgevigheid kunnen genieten van weldaden die 'a touch of Rose' kan bieden.
En ja, geen paniek. Ik ben niet leeg geschreven en mijn blogje blijft uitnodigen om de waarheid en niks dan de waarheid kond te doen... die ik met veel liefde met U blijf delen.
