Het leek pinguinstad wel vanmorgen op de tweede verdieping van het vlinderpaleis, voor de uitspraak van het proces tegen de man waar ik niet eens de moeite voor neem de juiste schrijfwijze van zijn naam na te gaan en fouten schrijven wil ik niet.
Een weinig imposant iemand, waar duidelijk de opgeblazen anorak het volume uitmaakt. Nauwelijks enig weldenkend moslim vertegenwoordigend binnen die gemeenschap, genoot zichtbaar van de aanwezige scene van magistraten, advokaten, politie, journalisten en een enkele Antwerpenaar, die er toevallig toch moest zijn.
Advokaat van de duivel Damen, had de laakbare eer de niet overdrachtelijke betekenis ervan gestalte te geven. Het recht van de verdediging, weet je wel. Nochtans trok het OM goed van leer door beschuldigde te identificeren als beklaagde hier, maar veroordeelde in het thuisland Marokko, waar hem 6 jaar wachten Voorlopig dus ongeschikt als vakantiebestemming vreemd toch, hier pleiten voor Sharia en waar die werkt, er van gaan lopen.
Omdat de beklaagde zo vriendelijk was om, 1) in tegenstelling tot voorgaande zittingen, nu de rechtbank wel met zijn aanwezigheid te vereren, 2)naar voren te komen toen zijn advokaat hem dat verzocht en 3)op te staan nadat de rechter hem dat 2 keer vroeg pleitte zijn advokaat hem, ondanks de wet die dat na een veroordeling bij verstek toelaat, NIET ter plaatse aan te houden. Kwestie onderscheid te creëren tussen hem en zijn medeplichtige kompaan. Die stuurde andermaal zijn kat en dus moet die zwaarder gestraft kunnen worden... als men hem ooit tegen t lijf loopt en boeien op zak heeft. Hij vond trouwens zichzelf scoren, want niet zijn advokaat had hem geadviseerd fatsoenlijke kleren aan te trekken, dat was de eigen beslissing. Flink toch. De supporters waren wel de wasdraad gepasseerd. Maar wat doet het ertoe. De kleren maken toch niet de man, zeker. En hij heeft zijn statement nog eens gemaakt: hij staat achter alles wat hij gezegd heeft... Allah zal niet erg tevreden zijn met ziijn vermeende gelovigen die hem van zoveel wreedheid betichten als het rondstrooien van kanker. Wacht maar tot hij ze te pakken krijgt, denk ik dan...
Daarop trok de vrouwelijke rechter zich met het magistratengezelschap even terug. Dan wordt het vonnis geveld. Bij een boom kraakt het dan en vervolgens plof. Hier gewoon twee jaar, 550 euro kosten, en aan drie partijen 1 euro schadevergoeding. Roosje bij monde van Frank niets Wat doe je trouwens als engel nog met één euro in de hemel? De symbolische aanhouding ter plaatse gaat niet door. Symbolisch zowiezo, en toch een slag in 't water, gezien straffen van minder dan drie jaar niet eens effectief worden.
Terwijl de politie de gsms teruggeeft, snelt mter Damen in gerafelde toga, de trappen af met in zijn kielzog het supportersclubje van veroordeelde, zo met de teletijdmachine uit de Middeleeuwen het vlinderpaleis ingemikt. De rattenvanger van Hamelen, lacht iemand schamper bij het zien van de korte processie in snelvaart. Dat onze rechtspraak hen onberoerd laat, is duidelijk. Hun fan is dan wel veroordeeld, maar toch vragen ze Frank hoe het voelt verliezen? "Heel het land islam, daar gaan we voor", scandeert een overijverige puber met stekelig wapperend doorschijnend zwart sikje, na de paar seconden verbouwereerde verstomming, nadat ik hem a touch of Rose had gewenst.
Alternatieven: laat zon gastjes een paar maanden elke nacht in een oncologisch centrum de emmers uitschuren, de bedpannen ledigen, braaksel van doodzieke patiënten opruimen voor mijn part mag het zelfs alleen van moslims zijn. Of zou Allah die sparen van dat soort ongemakken? Nee, hoor... die mensen liggen ook op die afdelingen, lijden evenveel...
Thuis is het dit soort extremisten te heet onder de voeten en hier te koud ze hebben niets om op terug te vallen dan wat geschreeuw en terroristisch gedrag, mensen wat bang proberen te maken... Ze betekenen niets in het samenspel van mensen met diverse pluimage op weg naar een betere samenleving. Ze verstaan niets van geloof, hoop en liefde. De enige zekerheid in hun leven is doodgaan. Dan zullen ze minder noten op hun zang hebben, want Allah heeft allang door dat er meer bereikt wordt met ' a touch of Rose' dan met al dat schreeuwerig gedoe en die ambras.
oei, wat gebeurt daar? Voor het oog van de camera scheurt de wagen met de "star" over het voetpad weg. Betrapt op heterdaad. Wat zegt de Sharia in zo'n geval? Speelgoedje afpakken... wegens ongeoorloofd gebruik zeker?
De eerste van alle volgende morgenden, die anders zou zijn als duizenden voordien. Nooit meer dat magische 60 33 16 op mijn schermpje .op dat verloren gelopen sms- je na. Nooit meer dat frisse: Hoi, mams, alles kits, en dan een stortvloed van verhalen over haar agenda van gisteren, vandaag en morgen Iets samen te doen vandaag? Meestal retorisch, maar de vraag alleen al volstond Lachend zei ik geregeld, stel dat ik ja zeg dan ben je gezien Met een lach kwamen we er steeds beiden mee weg maar ook vaak waren we samen weg. En altijd hielden we er dat goed gevoel aan over.
Gisteravond, 8 februari, samen met de mensen van de laatste uren bij Roosje, een jaar geleden. Samen in haar naam, dus was zij in ons midden. Momenten van verdriet die geregeld even omsloegen in blijheid. Dat ongeëvenaarde positieve, in staat de wereld anders te doen draaien is niet weg. Het is met velen gedeeld en dus vermenigvuldigd. A touch of Rose leeft in vele harten en kleurt la vie wat vaker en rose.
9 februari 2012, de eerste morning after een jaar later
Daylight, I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustn't give in.
When the dawn comes tonight will be a memory too
And a new day will begun.
Uit Cats Memories
Een andere ochtend dus. Door Rose nog geactiveerd, denk ik lachend. Ze ging niet dood No way en ze kreeg gelijk. Rose is niet dood. Dat mooie, zieke lijfje wierp ze af, maar haar ogen, haar lach, haar invloed zijn levendiger dan ooit. Boezemvriend Jurgen nam passend de woorden van Saint-Exupéry in de mond : "Le disparu, si lon vénère sa mémoire, est plus précieux et plus puissant que le vivant." gelijkend op Robespierre's vaststelling dat: 'la mort est le commencement de l' immortalité.'
Een erfenis is altijd voor de toekomst bestemd: Een steentje in de rivier verleggen, is één klein facet, met uitdeinende grote gevolgen, het betekent fundamenteel veranderen. Een knellend schoentje. En zoals de ingezwachtelde mini voetjes uit eerdere culturen enorme pijn veroorzaakten bij het losmaken, zo zal het intrappen van heilige huisjes ook pijn doen. Maar de wereld draait door, continenten verschuiven, mensen komen en gaan waarom zou men verroeste structuren de samenleving vandaag laten gijzelen. Zwijgen is géén optie in de eeuw van communicatie. Teveel potjes blijven te lang gedekt verdrukking door de macht van het zwijgen. Hoe kan je uit volle borst meezingen: Breek de stilte, sloop die muren om je heen, woord voor woord, steen voor steen als de waarheid blijvend geweld wordt aangedaan en je de lippen opeengeklemd houdt.
Ook al vind ik het heel fijn dat u plezier beleeft aan mijn schrijfselkens, ik wil niet in slaap gewiegd worden. In tegendeel, blijvend dat kleine duwtje geven tot bewustwording dat wij de wereld zijn en als het daar misloopt, wij mea culpa moeten slaan. Wij, klein grut dat niets in de pap te brokken heeft, werpt u op? Vergeet het. Ieder van ons apart, ja. Samen wordt het een ander verhaal Herinner u de TV- spot van de miereneter die gestopt wordt door de solidariteit van de groep Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen heet dat dan. En zo is het.
Geen oproep tot revolutie, wel tot kritische bewustwording die aanzet tot daden. Mag ik even refereren naar de buik van Antwerpen? Akkoord, het is geen stad, geen staat laat staan de wereld, maar het is een samenleving.... een biotoop die model kan staan die net zoals diagonaal over mijn vaste PC- muis te schuiven, schaalvergroot kan worden
Het minste vrijblijvende gesprekje met zelfs een illustere onbekende, heeft vaak een 'foert' ondertoon, verwijzing naar gekend profitariaat. En altijd is de conclusie een vraag dat vermits er niets aan gedaan wordt ' ik dan moeite zou doen?'
It's all about money?
Misschien, zeker het onethisch gebruik ervan.¨Probleem is de teloorgang van de betekenis van het woord... Eerlijk verdiende centen moeten rollen. En loon naar werk, een hanteerbare eerlijke maatstaf. Het door onze voorouders ontwikkelde vangnet voor als de goede tijden, slechte tijden worden: geen probleem, een prachtig instrument.
En dan volgt de maar: ethish is sterk verwant met eerlijk. -hoe ethisch is het om ongecontroleerd en/of onbestraft, het vangnet te herleiden tot een misbruikte geldautomaat die voorbij gaat aan de echte noden.-hoe ethisch is het als de industrietop, met ondermeer geld van de overheid (van U en mij), zichzelf gigantische bonussen uitkeert en de mensen die er werken op straat zet als de room afeschuimd is? -hoe ethisch is het dat vermeende sociaal geëngageerden uitgroeien tot vetbetaalde beheerders in zoveel maatschappijen waar ze nauwelijks iets van afweten en als die ontploffen, hun verdiensten in een veilige kluis steken? -hoe ethisch is het dat organisaties bestaansrecht blijven claimen omdat ze twee eeuwen geleden levensnoodzakelijk waren maar nu duur betaald dood gewicht zijn,de goedgelovigen belazeren en enkelingen compleet uit de wind zetten? -hoe ethisch is het dat wetenschappers en artsen, jaren op kosten van de gemeenschap studerend, die kennis met mondjesmaat en vaak zeer duur aan de zieken en zwakken in die gemeenschap slijten? -hoe ethish is het een volksvertegenwoordiger te zijn zonder dat er enige verhouding bestaat tussen de prijs die de gemeenschap ervoor betaalt en zijn inzet en/of behaald resultaat?
En het lijstje is niet exhaustief een niet alledaags woord om te zeggen dat het verre van volledig is. L état c est moi non, cest NOUS Woorden wekken, voorbeelden strekken. Leiders die het allemaal beloven, staan op vele lijsten. Niet vervallen in het m8sgevoel, weinigen...
Echt leiden is voorgaan, niet in woorden maar in daden. Het is ook dat andere lijden zonder status, hofhouding of kroon en zeker geen goud, je soms heel alleen voelen Leiden is vooropgaan, door de wind klieven, striemende klappen incasseren een traan wegvegen met je mouw, want je hebt beide handen nodig om de woekeringen die de weg versperren opzij te duwen. Leiden is je durven blootgeven, kwetsbaar opstellen, taxatie op inzet, doorzettingsvermogen, resultaat toestaan, maar vooral BLIJVEN GAAN
Het is gelukkig ook medestanders vinden. Gesteund worden in die éne onverbiddelijke eis aan jezelf : morel(e) eerlijkheid om niet op te gaan in een vormeloze massa slaafse ja- knikkers, wiens tijd het wel zal doen.
Wat hebben we vandaag geleerd? Dat je om dat vol te houden, je a touch of Rose nodig hebt
leek wel een gelegenheidsprogramma uitgerekend de n8 voor 8 Toegegeven, het was met een klein hartje dat we keken en luisterden naar mensen die vertrokken, maar onverrichter zake terugkeerden.
Heel even ervaren hoe het zal zijn, is een voorrecht, denk ik dan. Ingrijpend blijkbaar, die korte confrontatie met het hiernamaals met een grote impact op hun verdere leven van elke dag op aarde, zo getuigen ze.
Een glimp van daarboven krijgen zelfs de meest geleerde "Koppen, XXXL" moeten het doen met wat ze horen zeggen. Geen enkel bewijs dat het er is, maar ook niet dat het er niet is . Ervan uitgaan dat als je iets niet kent of snapt, het er dan ook niet is is relatief simplistisch of eerder arrogant. Natuurlijk is het spotje met Georges Clooney als Nespresso leverancier voor de hemel leuk bedacht, maar een portier die iemand terugstuurt omdat hij een levering vergat onwaarschijnlijk tenzij we uitgaan van een corrupt portierke??? Nu ja, je zou kunnen stellen dat een piano die naar beneden dondert al even onwaarschijnlijk is al moet ik dat nu toch wel even tegenspreken.
Even tussendoor vertellen: het moet tussen 1968-72 geweest zijn, dat één van mijn oud-leerlingen muziek ging studeren en op zoek was naar een tweedehands piano. Nu wij het 'driemeisjeshuis' uit waren en de piano stom bleef, (ik droomde toen al van een vleugel) mocht hij van mijn ouders weg. De verhuis naar een van mijn oud-leerlingen voelde goed, hij was dus niet echt weg zij zou hem nieuw leven inspelen. Al vernam ik jaren later dat het zover niet kwam, want bij een verhuis knapten de kabels en stortte het instrument naar beneden waar zijn laatste klanken op het voetpad uiteenspatten Gelukkig was Clooney niet in de buurt...
Maar goed, de enige getuigenissen kwamen van mensen die bijna dood waren. Duidelijke verhalen, die gelijkenissen vertonen al werden ze mijlenver van elkaar ervaren en opgetekend. Doch deze mensen keerden niet terug uit het rijk der doden. Ze zagen de weg ernaar en voelden de atmosfeer. Misschien wel de aantrekkingskracht, in elk geval onthoud ik dat ze enorm veel liefde voelden, LIEFDE die je compleet opneemt. Heel anders dan liefde vol gebreken en tekortkomingen. Nee, volmaakte, pure liefde, ontdaan van alle schijn.
Maar, werd aangevuld, er zijn ook andere ervaringen, vreselijke angstaanjagende gevoelens waar mensen dan weer liever niet over getuigen. Zou daarin dat ultieme moment van rechtvaardigheid schuilen? Zou dat een glimp zijn van het laatste oordeel? Dan hebben de bijna- doodervaringen met dergelijke consequenties een tweede kans om het tij te keren dat zou mooi zijn, toch?
Het is en blijft gissen, het zal altijd tussen geloven en niet-geloven gaan, want WETEN doen alleen zij die de overkant bereikten. En laat me stellen dat ik geloof dat het er GOED is, niet zoals wij dat verstaan, want dan zouden alle strijdvaardige mensen terug willen om af te maken waar ze in geloofden en dan zouden ze het niet goed hebben, wegens die drang.
Nee, het is er wellicht GOED in de oneindige betekenis. Zonder dat tijd nog een rol speelt, want dat is iets menselijks. Daar is alles NU, is er geen plaats voor verdriet en pijn, want die rekenen in tijd .
Aan de overkant is geen onvolmaaktheid meer, niet naar ziel, noch lichaam. Dat lichaam is sterfelijk. De ziel is dat niet. En de ziel is wie je bent: goedheid, boosaardigheid, eerlijkheid, valsheid, armoede, geldzucht, liefde, haat, blijheid, wrok
Die mix is het DNA van je ziel. Is je visum voor de overtocht. Toen Rose voor de wetenschap gestorven was en de verpleegster het raam opende om haar ziel te laten vertrekken, was dat een symbolisch hartverwarmend gebaar van troost, maar ook een gesloten raam houdt de ziel niet tegen. De dood heeft er geen pak op. Enkel mensen kunnen elkaar kwaad doen, waartegen nauwelijks kruid gewassen is. De grootste misdadigers kennen het best de wet daarom waakt aan het eind van de rit, de Opperrechter Het is de liefde die daar als wet gehanteerd wordt, die wellicht de bijna- doden zo heftig en intens konden voelen: het leven na de dood.
Nu ook Marie van drie in een slaap verzonken is waaruit ze niet meer ontwaakt, geloof ik vast dat aan de ander kant een mooie lieve engel die naar rozen geurt, jullie prinses zal opnemen in haar oneindige liefde voor haar eigen prinsen.
Er kan Marie nu niets meer gebeuren, niemand zal haar ooit kwaad, pijn of verdriet doen en wij bidden zeker vandaag dat de kr8 van 8 ook u m8 zal geven over het verdriet en de pijn.
En daar kan je klikken op de link naar een lijstje namen dat blijft aangroeien. Allemaal mensen die ingaan op de schitterende oproep van Jenny Luyts , gelanceerd op facebook, om op 8 februari 8 euro te schenken aan het psychosociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose'.
Samen stellen we zo een enorme ruiker rozen zonder doornen samen, die ook niet verwelken, maar geloof, hoop en héél veel liefde brengen en voor velen het verschil kunnen maken op de brug tussen hier en daar...
Op de website van de stichting kan u daar alles over lezen. Wat we samen doen in haar naam, houdt haar in ons midden. Leven na de dood is ook met z'n allen zorg dragen voor wie leeft... met 'a touch of Rose'.
Dank aan u allen, die de 8 kr8 geeft. Wil je meedoen? rek. atouchofrose BE56001-6451191-88.
Iedereen heeft dat wel eens, vermoed ik: zon baaldag. Het veel te lang in peignoir blijven rondlopen s ochtends kan soms als een eerste symptoon aanzien worden, al is dat niet noodzakelijk altijd zo. Maar vandaag bleek het erin te zitten. Dus moet ik het een halt toeroepen: de keukenkasten reorganiseren. Snoep, servietten, kaarsjes, vazen, eierdopjes, plastieken zakjes alle maten en soorten...het is er chaos... En hopla, we vliegen erin... Niks te balen, verman ik mezelf en zet mijn blik op oneindig de tuin in... Maar dan gebeurt het.
Sinds we zonne-energie genereren speelt zelfs een ijskoude dag, maar met de grote rode bol aan de hemel, ons op winst. De teller draait maar, zonder wielen of pedalen wie zingt dat daar op de radio??? Maar de keerzijde van een winterse staalblauwe hemel is de onverbiddelijke diagnose van vuile ruiten. En net nu de tuin pracht uitstraalt, elke oneffenheid verdoezeld wordt onder een witte vacht, wend ik met schaamte mijn blik af. De zon is onverbiddelijk. Vluchten kan niet meer kuisen kan nog wel Maar dan nu meteen, zonder verwijl. Vijf minuten Siberische moed om die klus te klaren.
Weliswaar nog steeds in ochtendjas, maar net zoals Sebastiaan de spin, met zijn drang tot het weven van een web, sta ik een minuut later met spons, zeemvel en klein laddertje boven een emmer dampend water, mezelf bewijzend dat je poetsen niet verleert. Mijn tempo ligt nog altijd zeer hoog, stel ik met enig genoegen vast. Het kan de vergelijking met de poetshulp zijn, of de kou, maar het is duidelijk dat wat ik zelf doe, alvast rapper doe Het resultaat is adembenemend. Ook letterlijk: mijn handen gloeien van de kou, uit mijn mond lijkt stoom te komen en mijn peignoir is bevroren. En ik, ik kan alleen maar rillen. Gelukkig onthoudt de binnenwacht zich van commentaar op mijn ietwat onverantwoord gedrag om in deze temperatuur in kamerjas ramen te zemen. Een kop hete cappuccino brengt alles weer op temperatuur en ik kijk met voldoening door het onzichtbare warmtescherm dat synoniem staat voor propere ruiten, de tuin in!
De officiële vogel teldag mag dan al voorbij zijn, ik tel met uitzicht op de vogelsite in onze tuin, zomaar met het blote oog en binnen een paar tellen, een fameus vliegend bestand, dat gedisciplineerd de voederplaatsen frequenteert. Sorry voor het taalgebruik, maar in het kader van een wetenschappelijk onderzoek scoort dergelijke terminologie stukken beter dan zeggen dat de merels en de vinken uitgehongerd lijken. Bovendien zou dat uitgehongerd reeds een interpretatie zijn van het gegeven dat, door het ter beschikking stellen van aangepaste voedingssupplementen, de aanwezige vogelpopulatie zijn natuurlijke argwaan ten overstaan van de mens, overwint en diens habitat benadert. De diepe beweegredenen om deze stap te zetten, moet eerst onderzocht worden.
En even komt koningin Fabiola me voor de geest. Zittend naast ons Roosje in de foyer van 'het Appeltje', vertelt mijn kleine meid dat in onze tuin vooral spreeuwen de dienst uitmaken, terwij hare majesteit net over adellijke merels, leeuweriken en roodborstjes in de paleistuin had gebluft... Ik herinner me nog de hilariteit over zoveel ongekunsteldheid bij de verzamelde journalisten...
Alle gekheid op een stokje, de bij de vogeltraiteur aangekochte staven, bollen en containertjes doen het uitstekend. Maar ook mijn grote schaal met fijngeplette chips en borrelnootjes uit de gereorganiseerde kast, die niet langer de vereiste geldigheidsdata haalden scoren hoog.
En dan valt mijn oog op een groen bosje met geel hangend kopje. 'Och toch', zeg ik luidop. 'Jij dacht dat het lente werd en kwam ons hoop geven op mooie warme lentedagen. De jaarlijkse domper op dat lentegevoel.' Lichtmis voorbij, de dagen een uur langer dan maakt een mens plannen.
Ook zo vorig jaar, gezeten op de rand van haar bed. Alles komt goed, hoopten we met de moed der wanhoop. Het twee jaar eerder bestelde nieuwe rieten dak op haar Wouwersnestje was bijna voltooid Is het goed gedaan? Vroeg ze. En is t schoon? En aan dat ronde dakraampje achteraan? 'Het is prachtig' zeiden we. 'Wacht maar tot de stellingen weg zullen zijn Zelfs je krokussen zijn nieuwsgierig en steken hun kopje boven en kijken bewonderend naar het vakmanschap'. 'Dan was het het wachten waard?'
En ze glimlachte, met dat onuitgesproken groot verlangen in haar ogen naar huis, naar haar twee prinsjes, naar de warmte en de liefde van haar gezin, naar 'leven'.
Dit krokusje in onze tuin, kon het niet halen, voortijdig genekt door de ongenadige vorst. Maar het was er, het verdwijnt niet onopgemerkt, het gaf kleur in het desolate witte landschap. Zijn taak is volbracht: de hoop op een nieuwe lente aankondigen, bevestigen. Dank u, klein lief bloempje, en laat je knolletje rustig verder aandikken om nog vele lentes aan te kondigen, telkens opnieuw, zoals a touch of Rose voor altijd zal herinneren aan onze lieve, liefste, onvergetelijke dochter
In één adem bid ik om genade voor al wie de oorlog met onoverwinnelijke ziektes voert ... en hun geliefden dat ze de kracht vinden om er te ZIJN.
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Het aanzoek
Toen ik met een paar mensen samen in de lift stond, hielden we even de deur open voor een aanstormende mede- reiziger: een jonge flink uit de kluiten gewassen kerel, zijn zwarte haardos stijf van de gel, met noordafrikaanse roots, vraagt in perfect Aantwaarps mijn telefoonnummer. Ik kende hem niet en zei dat als hij iets wilde vragen, hij dat op dat moment mocht doen en niet hoefde te bellen.
-Neie, ik vroag gewoen awe nummer omdak een afsprokske wil moaken . Ik wist niet wat ik hoorde: is belle veur iets te goan drinken, antwoordde hij geïrriteerd.
"Sorry, ik heb geen dorst" wimpelde ik hem af. Da kan, mor ik wil een reloate me aa, snaptet nie?
Ik geloofde mijn oren niet en vond het moment geschikt deze vrijpostige tiener op zijn plaats te zetten. -Respect voor vrouwen, al ooit van gehoord? Uw respectloos voorstel is totaal ongepast, gaf ik hem als repliek, echter zonder effect, toen hij bij het uitstappen nog meegaf dat t bleft geldig, khoer et wel
Ervaring heeft me geleerd dat een assertieve houding effectiever is dan boosheid of angst en dat voornaam en beleefd blijven, naast beschaafd taalgebruik effectiever zijn dan al het overige. Gelukkig bleef het bij die eenmalige vluchtige ontmoeting...
Omgang met verscheidenheid vergt soms wat creativiteit .Ter illustratie een incident in de hall in de beginperiode van de toegangscontrole.
Een oudere man die in een studio woonde en geregeld te diep in het glas keek, bleek op een avond bestolen. Op de bewakingscamera konden we echter zien, dat hij samen met een paar jongemannen zijn studio was binnengegaan. Het nam wat tijd in beslag er samen met hem achter te komen wat er zich juist had afgespeeld. Op café had hij opgeschept over zijn voormalige geslaagde carrière, zijn betere komaf, zijn verre en exotische reizen tijdens zijn beroepsleven, zijn liefde voor mooie klassiek die hij beluisterde ......uit zijn exclusieve B&O hi- fi installatie... die hem een kapitaal had gekost.... De man dronk zich geregeld een flink stuk in de kraag en waggelde dan alleen huiswaarts, maar na zijn 'boeiend' gelal hoefde hij niet alleen naar huis die keer.
Een paar aandachtige toehoorders op café waren zo vriendelijk hem wel even te begeleiden....Dat die vermeende behulpzame jonge mannen meer geïnteresseerd waren in zijn muziekapparatuur dan in zijn veilige thuiskomst was wellicht niet uit te leggen geweest aan een eenzaam dronken mannetje aan lager wal... Toen hij 'de diefstal' meldde, bewees de bewakingscamera wat ik al vreesde. Een half uurtje na hun gezamenlijke aankomst vertrokken de jongemannen alleen met een paar goed gevulde draagtassen Ontnuchterd ontdekt ons mijnheerke de volgende dag dat zijn muziekinstallatie er samen met zijn kater vandoor is.
Geconfronteerd met de beelden vertelde hij eerlijk dat hij niet wist of hij hen zijn installatie misschien verkocht had. Maar dan moest hij het geld hebben en dat was niet het geval ze hadden toch kunnen weten dat ik teveel gedronken had en niet zal geweten hebben wat ik deed.. Wie zijn ze, ken je hun naam??? Retorische vragen uiteraard.
Toevallig ben ik enkele dagen later in de hall als ons mijnheertje, alweer hangend tussen twee jonge mannen arriveert. Het is amper middag en zijn licht was duidelijk al uit Een van de hulpvaardige begeleiders wilde net met de toegangsbadge van ons mijnheerke binnenkomen toen ik het gezelschap de doorgang versperde. Ik stak mijn hand uit en vroeg hen mij de badge van ons mijnheerke te overhandigen. Hij gaat nu rusten en zijn roes uitslapen zei ik, maar dat was duidelijk niet volgens plan.
Ze kwamen pal voor mij staan, terwijl ik ondertussen ons mijnheerke in de lift had kunnen zetten en zijn badge en sleutels had teruggegeven. Ik drukte op zijn verdieping en die was dus weg.
Daarop stond ik oog in oog met die gastjes, waarvan ik nu ik hen goed bekeek, quasi zeker was, dat ze al een Bang en Olufsen rijk waren of alleszins geweest waren... Ik hield de deur tegen, terwijl zij hun schouder er tegen zetten. Na even weg en weer trekken, siste de kleinste: Gaa, gaa, ze ne racist, met een gebaar alsof ik meteen een klets zou mogen incasseren. Daarop zet ik me schrap, ga een ministapje dichter, kijk hem recht in de ogen en houd dat zonder verpinken even vol, trek een paar diepe rimpels in mijn voorhoofd en zeg dan met grote verwondering, diep nadenkend heel nadrukkelijk: dan moet jij een buitenlander zijn
Een schot in de roos. De kleine gozer was sprakeloos.
Intussen had ik met mijn gsm reeds de politie gebeld, waar een antwoordapparaat steeds maar herhaalde dat ik aan de lijn moest blijven . Ik liet mijn toestelletje aanstaan, zodat wanneer de verbinding tot stand zou komen, de conversatie kon gevolgd worden. In de discussie liet ik geregeld het adres vallen. Zo van: jongeman, de regels in dit gebouw, Italiëlei nummer zoveel, waar u nu staat, zijn zeer duidelijk op Italiëlei nummer zoveel kan u niet ongevraagd binnenlopen. Dat is huisvredebreuk en de politie komt er zo aan. Het gaf een goed gevoel dat enkele binnenkomende bewoners wat talmden in de hall, zodat ik er niet helemaal alleen stond tegenover die alleszins verbaal zeer agressieve kereltjes...
Toegegeven, het was een opluchting toen de sirene te horen was en het blauwe zwaailicht de hall in blacklight zette. Voor hen het sein om de benen te nemen. Die van de kleinste waren net iets te kort en hij werd bij de kraag gevat. Bij de notering van zijn identiteit, werd mijn intuïtief vermoeden bevestigd: Egyptenaar Geen enkel uiterlijk kenmerk deed het vermoeden, maar het ultieme wapen me als racist te brandmerken, was erover. Niet met mij kereltje. Niet met mij....
Wie nu klassiek op B&O beluistert, zullen we nooit weten, het is alleszins ons mijnheerke niet meer... Die verhuisde kort daarna naar een beschermde woonomgeving, waar hij het hopelijk nog een tijdje uitzingt en ook in nuchtere toestand wat geluk vindt. Of hoe een lief oud mijnheerke het spreekwoord drank in de man, wijsheid in de kan met scha' en schand' had ondervonden...
Het resultaat is adembenemend. Ook letterlijk: mijn handen gloeien van de kou, uit mijn mond lijkt stoom te komen en mijn peignoir is bevroren. En ik, ik kan alleen maar rillen. Gelukkig onthoudt de binnenwacht zich van commentaar op mijn ietwat onverantwoord gedrag om in deze temperatuur in kamerjas ramen te zemen. Een kop hete cappuccino brengt alles weer op temperatuur en ik kijk met voldoening door het onzichtbare warmtescherm dat synoniem staat voor propere ruiten, de tuin in!
