9 februari 2011.
De eerste van alle volgende morgenden, die anders zou zijn als duizenden voordien. Nooit meer dat magische 60 33 16 op mijn schermpje
.op dat verloren gelopen sms- je na. Nooit meer dat frisse: Hoi, mams, alles kits, en dan een stortvloed van verhalen over haar agenda van gisteren, vandaag en morgen
Iets samen te doen vandaag? Meestal retorisch, maar de vraag alleen al volstond
Lachend zei ik geregeld, stel dat ik ja zeg
dan ben je gezien
Met een lach kwamen we er steeds beiden mee weg
maar ook vaak waren we samen weg. En altijd hielden we er dat goed gevoel aan over.
Gisteravond, 8 februari, samen met de mensen van de laatste uren bij Roosje, een jaar geleden. Samen in haar naam, dus was zij in ons midden. Momenten van verdriet die geregeld even omsloegen in blijheid. Dat ongeëvenaarde positieve, in staat de wereld anders te doen draaien
is niet weg. Het is met velen gedeeld en dus vermenigvuldigd. A touch of Rose leeft in vele harten en kleurt la vie wat vaker en rose.
9 februari 2012, de eerste morning after een jaar later
Daylight, I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustn't give in.
When the dawn comes tonight will be a memory too
And a new day will begun.
Uit Cats Memories
Een andere ochtend dus. Door Rose nog geactiveerd, denk ik lachend. Ze ging niet dood
No way
en ze kreeg gelijk. Rose is niet dood. Dat mooie, zieke lijfje wierp ze af, maar haar ogen, haar lach, haar invloed
zijn levendiger dan ooit. Boezemvriend Jurgen nam passend de woorden van Saint-Exupéry in de mond : "Le disparu, si lon vénère sa mémoire, est plus précieux et plus puissant que le vivant." gelijkend op Robespierre's vaststelling dat: 'la mort est le commencement de l' immortalité.'
Een erfenis is altijd voor de toekomst bestemd: Een steentje in de rivier verleggen, is één klein facet, met uitdeinende grote gevolgen, het betekent fundamenteel veranderen. Een knellend schoentje. En zoals de ingezwachtelde mini voetjes uit eerdere culturen enorme pijn veroorzaakten bij het losmaken, zo zal het intrappen van heilige huisjes ook pijn doen. Maar de wereld draait door, continenten verschuiven, mensen komen en gaan
waarom zou men verroeste structuren de samenleving vandaag laten gijzelen. Zwijgen is géén optie in de eeuw van communicatie. Teveel potjes blijven te lang gedekt
verdrukking door de macht van het zwijgen. Hoe kan je uit volle borst meezingen: Breek de stilte, sloop die muren om je heen, woord voor woord, steen voor steen
als de waarheid blijvend geweld wordt aangedaan en je de lippen opeengeklemd houdt.
Ook al vind ik het heel fijn dat u plezier beleeft aan mijn schrijfselkens, ik wil niet in slaap gewiegd worden. In tegendeel, blijvend dat kleine duwtje geven tot bewustwording dat wij de wereld zijn en als het daar misloopt, wij mea culpa moeten slaan. Wij, klein grut dat niets in de pap te brokken heeft, werpt u op? Vergeet het. Ieder van ons apart, ja. Samen wordt het een ander verhaal
Herinner u de TV- spot van de miereneter die gestopt wordt door de solidariteit van de groep
Je in groep verplaatsen heeft zo zijn voordelen
heet dat dan. En zo is het.
Geen oproep tot revolutie, wel tot kritische bewustwording die aanzet tot daden. Mag ik even refereren naar de buik van Antwerpen? Akkoord, het is geen stad, geen staat
laat staan de wereld, maar het is een samenleving.... een biotoop die model kan staan
die net zoals diagonaal over mijn vaste PC- muis te schuiven, schaalvergroot kan worden
Het minste vrijblijvende gesprekje met zelfs een illustere onbekende, heeft vaak een 'foert' ondertoon, verwijzing naar gekend profitariaat. En altijd is de conclusie een vraag dat vermits er niets aan gedaan wordt ' ik dan moeite zou doen?'
It's all about money?
Misschien, zeker het onethisch gebruik ervan.¨Probleem is de teloorgang van de betekenis van het woord... Eerlijk verdiende centen moeten rollen. En loon naar werk, een hanteerbare eerlijke maatstaf. Het door onze voorouders ontwikkelde vangnet voor als de goede tijden, slechte tijden worden: geen probleem, een prachtig instrument.
En dan volgt de maar: ethish is sterk verwant met eerlijk. -hoe ethisch is het om ongecontroleerd en/of onbestraft, het vangnet te herleiden tot een misbruikte geldautomaat die voorbij gaat aan de echte noden.-hoe ethisch is het als de industrietop, met ondermeer geld van de overheid (van U en mij), zichzelf gigantische bonussen uitkeert en de mensen die er werken op straat zet als de room afeschuimd is? -hoe ethisch is het dat vermeende sociaal geëngageerden uitgroeien tot vetbetaalde beheerders in zoveel maatschappijen waar ze nauwelijks iets van afweten en als die ontploffen, hun verdiensten in een veilige kluis steken? -hoe ethisch is het dat organisaties bestaansrecht blijven claimen omdat ze twee eeuwen geleden levensnoodzakelijk waren maar nu duur betaald dood gewicht zijn,de goedgelovigen belazeren en enkelingen compleet uit de wind zetten? -hoe ethisch is het dat wetenschappers en artsen, jaren op kosten van de gemeenschap studerend, die kennis met mondjesmaat en vaak zeer duur aan de zieken en zwakken in die gemeenschap slijten? -hoe ethish is het een volksvertegenwoordiger te zijn zonder dat er enige verhouding bestaat tussen de prijs die de gemeenschap ervoor betaalt en zijn inzet en/of behaald resultaat?
En het lijstje is niet exhaustief
een niet alledaags woord om te zeggen dat het verre van volledig is. L état c est moi
non, cest NOUS Woorden wekken, voorbeelden strekken. Leiders die het allemaal beloven, staan op vele lijsten. Niet vervallen in het m8sgevoel, weinigen...
Echt leiden is voorgaan, niet in woorden maar in daden. Het is ook dat andere lijden
zonder status, hofhouding of kroon
en zeker geen goud, je soms heel alleen voelen
Leiden is vooropgaan, door de wind klieven, striemende klappen incasseren
een traan wegvegen met je mouw, want je hebt beide handen nodig om de woekeringen die de weg versperren opzij te duwen. Leiden is je durven blootgeven, kwetsbaar opstellen, taxatie op inzet, doorzettingsvermogen, resultaat toestaan, maar vooral BLIJVEN GAAN
Het is gelukkig ook medestanders vinden. Gesteund worden in die éne onverbiddelijke eis aan jezelf : morel(e) eerlijkheid om niet op te gaan in een vormeloze massa slaafse ja- knikkers, wiens tijd het wel zal doen.
Wat hebben we vandaag geleerd? Dat je om dat vol te houden, je a touch of Rose nodig hebt