Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Eerst wil ik toch even voor alle duidelijkheid stellen dat al deze waar gebeurde verhalen opgetekend werden in het dagboek dat ik al jaren bijhoud en dat niets uit het verleden nog kan vergeleken worden met het nu. Mooi, net, gedisciplinnerd, warm en gezellig, verantwoordelijke bewoners ...zijn nu de bijwoorden bij het werkwoord "wonen in dit dorp in de stad".
Om dat veilig te stellen is het belangrijk het verleden te kennen. Niets komt zomaar. Niet te vergeten. Vandaar de blijvende inzet.
Er was eens...vier jaar geleden...
Het huishoudelijk reglement dat het houden van huisdieren verbiedt, is voor elk weldenkend mens de normaalste zaak van de wereld in een eenkamerflat. Nu dat weldenkend durft al wel eens aan het denken zetten .
Naast het ruimtelijk probleem, de onwelriekende uitwerpselen in de afvalcontainer, kweekstation voor vlooien... is er ook het gezondheidsaspect. Dicht op elkaar wonen, vereist immers een strenge hygiëne.
Dat ondervond ik op een avond na het sorteren van de containers, toen mijn onderarmen plots vol dikke beten stonden, die gekmakend jeukten. Vanuit mijn manègeverleden kende ik het fenomeen: vlooienbeten. Veel kruid, buiten anti- jeuktalk is daar niet tegen gewassen, als je tenminste niet met anti-allergische medicatie wil experimenteren.
Buiten een opgedirkte poedel, niet eens luisterend naar zijn -voor een Hollander vreemd uitgesproken Franse naam - die in de beginperiode van dit boek, ostentatief door het gebouw paradeerde, was het onderscheppen van een binnengesmokkeld huisdier, soms best lastig.
Gemiauw en/of geblaf hielp gelukkig wel bij het lokaliseren van beestige overtreders of -bezoekers, waarvoor het verbod eveneens geldt, maar een opgeheven pootje tegen het bellenbrord of in de lift... waren ook makkelijke sporen. Via de eigenaars van de studio werd hen het overtreden van het reglement aangewreven, met de bijhorende schadevergoeding. Dankzij de cohesie tussen de mede-eigenaars en de collectief genomen beslissingen, de duidelijke communicatie, maar ook het vertrouwen in elkaar om er samen een leefbaar geheel van te maken, werd steeds kort en krachtig ingegrepen.
Geen huisdier nemen als bewijs van dierenliefde...
Het verbod op huisdieren wordt duidelijk gemeld bij interesse voor een studio en dus is het de keuze van het baasje om hier al/dan niet te komen wonen. Het systeem van forfaitaire schadevergoeding voor wie de regels aan zijn laars lapt, is voor de hardleerse overtreder de spreekwoordelijke stok achter de de deur.
Het hierna volgende verhaal, niet geschikt voor teergevoelige dierenvrienden:
Een oudere, corpulente vrouw, smaakloos maar opzichtig gekleed, leek recht uit een of andere griezelprent gestapt. Ze keek iedereen zeer neerbuigend aan, ging en kwam bij dag of nacht, bij regen of ontij en altijd kreeg ik dat naar gevoel reden waarom ik -tevergeefs- een paar keer contact probeerde te maken door simpelweg goede dag te zeggen. Op een keer sprak ze me zelf aan -ik vermoed met een paar borreltjes teveel op- en zei me een tikje vijandig dat ze zo rijk was dat ze met gemak het hele gebouw en al die 'appartementen' errond kon kopen en liet ter illustratie vanuit haar pelsmantel plots een stapel bankbiljetten zien. Ik gaf haar meteen de raad niet met zoveel geld rond te lopen. "daar staat ge van te zien, hé, zwijmelde ze binnen..."
Toen de eigenaar een paar forfaitaire schadevergoedingen voor zijn huurster ontvangen had voor ongesorteerd huisvuil en een kat op de studio, bleek hij haar niet te kunnen bereiken en vroeg of wij haar recent nog hadden gezien. Het was alweer lange tijd geleden en buiten het feit dat als haar deur open was geweest, een destructieve walm in de gang werd waargenomen, waren er die laatste tijd geen klachten meer. Tot de eigenaar er op een dag stond met de vraag of de huurster er nog wel woonde, iets waarop ik geen antwoord had. Toen kwam de aap uit de mouw: ze had al enkele maanden geen huishuur betaald en dus was de interesse gewekt...
Wanneer ik haar laatst had gezien, kon ik me niet meteen herinneren, maar ik vertelde de eigenaar dat als de deur open was geweest, er wel een verschrikkelijke geur werd waargenomen veel heeft de menselijke verbeelding niet nodig om meteen een doemscenario voor ogen te krijgen. Van elke studio wordt bij de VVM een sleutel in een brandkastje bewaard, voor het geval dat en in overleg met de eigenaar werd beslist dat het geval dat, zich toen voordeed.
Ik haalde de sleutel terwijl de eigenaar de politie belde, die snel ter plaatse kwam, we de deur openden en een onbeschrijfelijke stank iedereen de adem afsneed. Een snelle blik in de badkamer en op het bed bevestigde dat niemand in de studio aanwezig was, op een zieltogende kat na, die op de rug liggend tussen uitwerpselen en beschimmeld eten, een groot etterend gat in de buik vertoonde. Ze leefde nog, maar liet zich gewillig oppakken...
Iedereen stond versteend naar de chaos te kijken, toen de agenten het dierenasiel belden die kort daarop het diertje kwamen ophalen.
Daarna werd ook de ontsmettingsdienst van de stad gealarmeerd en binnen de kortste keren leken we figuranten in een science fiction film. Mannen in ruimtevaartkleding met maskers op, sloten de studio hermetisch af en lieten een gasbom zijn werk doen. Drie dagen 'verboden toegang' en dan zou de studio leeggehaald worden. Een massa kleding, tijdschriften, stapels oude kranten, etensresten met 'pruiken' op... hemeltje, mijn zolder is een luxe loft.
Toen drie dagen later een vrachtwagen van de reinigingsdienst en enkele mannen ter plaatse kwamen om alles leeg te halen, weigerde de eigenaar hun hulp en kwam zelf weken lang een paar uur per dag alles nazien, sorteren en in zakken wegvoeren misschien wel in de hoopde achterstallige huishuur alsnog te recupereren ..
Van de vrouw geen spoor meer.
Poesje mauw, zij/hij ruste in vrede.
De studio heeft een nieuwe eigenaar, werd grondig gerenoveerd, waardoor alweer een stukje dorpsrenovatie een feit werd...
Langzaam maar zeker... én vooral volhouden... met "a touch of Rose"...
Volgende week: nieuwe ramen, groots werk met energiebesparend gevolg...
Eén miljoen euro kan beentje Roseline (2) redden,bloklettert het Nieuwsblad van vrijdag 9 maart.
Het bericht heeft het effect van de spreekwoordelijke rode lap op een stier. En niet enkel ter wille van de naamcombinatie Rose en Eline
Het brengt me terug naar de ziekte periode van Roosje. Gesprekken met artsen en verpleegkundigen, gekoppeld aan de ervaringen in eigen familie waar heel wat artsen actief zijn, leerden dat ziek zijn, de patiënt arm maakt.
De financieel-economische kant van die medaille én de achterkant, het menselijk lijden, beroert mij al vele decennia. En vooral uit het oogpunt dat ik rotsvast overtuigd ben, dat véél méér met véél minder kan.
Benefiets voor een levensnoodzakelijke behandeling die miljoenen kost, (1 miljoen euro = 40 miljoen Bef), hebben mij steeds opstandig gemaakt.
Vanwaar die prijs? R&D moet afgeschreven worden in de tijd voor totaal nieuwe therapieën. De patiënt is eigenlijk proefkonijn en zou in dat geval vergoed mogen worden...
Voor gekende en beproefde behandelingen is het ontwikkelingsstadium al lang voorbij is het routine en het prijskaartje vaak onterecht.
De prijs van een loodgieter die een lek repareert, en iedereen weet dat die vakmannen niet goedkoop zijn, vergelijkbaar maken met die van een chirurg, zou een eerste stap zijn, al geeft de loodgieter nog garantie.
Maar de lichaamscultus is dermate fascinerend, dat een ziek mens ALLES zou doen om leven te kopen. Maar de koop gaat vaak niet door... de rekening wel... ook al ben je verdronken in het lek dus geen garantie... Het menselijk lichaam is niet altijd voorspelbaar.
Denkend aan de enorme kost die hogere studies de gemeenschap kosten, verkleuren het plaatje. Langer studeren stelt het starten uit, maar verantwoordt nog niet om in enkele jaren iedereen achter zich te laten. Het ooit vooropgestelde idee van een studielening, terugvorderbaar zoals in andere landen, is een eerbare optie.
Dat de prijs van de hospitalisatie het niveau van een verblijf in een vijfsterren all- in formule op de Bahamas benadert, kan nog verklaard worden: gebouw, onderhoud, permanentie, medische uitrusting, administratie, catering... al geven we beslist de voorkeur aan de 5- sterren applicatie op de Bahama's...
Na een ziekenhuisverblijf of -bezoek, heb ik steeds weer dat gevoel dat ook daar meer voor minder kan... er is nonchalant omgesprongen met vierkante meters... terwijl anderzijds geklaagd wordt over plaatsgebrek... maar wellicht is dat nog een gevolg van de periode waar ruimte, verwarming, mobiliteit... geen kost waren.
'Zonder ziekenkassen zouden heel wat artsen failliet zijn', is al lang de conclusie van mijn man, die zijn krasse uitspraak stoelt op de ervaring als voormalig directeur van enerzijds een privé ziekenhuis en later als voorzitter van een OCMW. Het is geregeld stof tot vinnige discussie aan de brunch op zondag... en ik steun het argument van een zeer gemotiveerde oudste dochter, dat dan ook veel mensen geen gebruik zouden maken van de vooruitgang van de wetenschap in het voorkomen van ziektes. We zijn er ook van overtuigd dat tussen alle koren kaf schuilt, dus ook in de medische sector, maar daardoor verhoogt ook het respect voor die artsen waar patiënten meer zijn dan een hangmap in de automatisch rollende archiefkast
Ooit stonden we versteld bij het achteraf vernemen van de motivatie voor een bepaalde keuze van specialisme . Ontzetting en afgrijzen dat een bepaalde discipline verkozen wordt om de lucratieve impact. Psychiater en geriater wekten medelijden die moesten een consult lang luisteren naar een gek of een oud manneke en dat voor één nomenclatuurtje Een specialisatie waarbij je de patiënt aan t werk zet en aangesloten op een PC voor u de nummertjes laat presteren, dat is 'poen scheppen'. Nergens viel enig peilen naar de mens achter de ziekte te bespeuren. Zo snel mogelijk erbij horen... Veel tijd hebben sommigen trouwens niet als ze alle medische congressen in sneeuw- of palmlandschap bijwonen Vraagt een patiënt zich wel eens af waarom een bepaald merk van medicatie samengaat met een bepaalde arts??? Om dan nog te zwijgen van doorverwijsvergoedingen Het gezondheidswereldje heeft zo zijn eigen kwalen...
Eind de jaren 60, was mijn moeder vrijwilligster in het Kinderheil, Nu Kind en Gezin. In 40-45 was ze verpleegster en toen wij het huis uit waren, was dat als notabeel een edele taak DNA- bevestigd
Op die wekelijkse zittingen kwam na het wegen en praktische raad, ook de kinderarts langs. Toen een bepaald moment drie verkouden kindjes door hem naar het ziekenhuis werden doorverwezen, was Moeke zeer verwonderd en sprak hem daarop aan. De jonge moeders waren in paniek na die onverwachte diagnose en was een ziekenhuisopname echt noodzakelijk? Want toch wel erg ingrijpend.
Dat de kinderarts -God hebbe zijn ziel-, daarop in alle eerlijkheid aan Moeke zei dat hij een probleem had doordat de voor hem gereserveerde bedden op de pediatrie leeg stonden en deze drie voor observatie opnemen, zijn probleem voor even oploste spelde Moeke hem de les. Wat noodzakelijk is moet, maar deze drogreden is erover, zei ze. Besefte hij wel wat een impact zon beslissing had, de jonge moeders bestierven het haast van angst en schuldgevoelens en dat voor de eigen winkel.
"Daar doe ik niet aan mee", repliceerde ze waarop ze prompt de moeders aanraadde een tweede opinie in te winnen wat ze alle drie deden bij de huisarts en geen van de drie baby's gehospitaliseerd werd. Jaren later zei de kinderarts tegen Moeke dat hij eerst boos was, maar bij nader inzien respect had voor haar moed tegen gangbare praktijken in te durven gaan. "Ik denk aan U bij elke beslissende keuze die ik op dat vlak moet maken". zei hij en groter eer kon hij Moeke niet bewijzen.
Met de uitzondering die de regel bevestigt, stelt men zeer vaak vast dat vrouwen verzorgender met een zieke man overweg kunnen, dan mannen dat voor hun zieke vrouw opbrengen Omdat veralgemenen altijd een vertekend beeld geeft, gaan we daar later en op grond van feiten en cijfers, eens over doorbomen
Oproep: Dokters in charge, ruil een halve dag gesponsord ski- of andere pret voor een nieuw beentje voor Roseline. In de vele commentaren onder het artikel ..leer je wat de burger verstaat onder veranderen is nodig
De kr8 en de m8 van " a touch of Rose" en wat een verademing te weten dat bekwame specialisten op vele terreinen, belangeloos er samen de schouders onder zetten. Kankerpatiënten die blijkbaar noodzakelijke medicatie om financiële redenen limiteren, helpen om het geloof, de hoop en de liefde te bewaren om te LEVEN een betere reden kunnen hun kinderen wellicht niet bedenken en ik getuig 'uit het leven gegrepen'...
De n8 van 8 valt en stilaan ebt de energieboost, waarmee ik opkomend verdriet steevast te lijf ga, weg.
13 maanden geleden, als was het vandaag, veranderde die levenslustige Rose in de schone slaapster. In tegenstelling tot het happy end van het sprookje wekte de tedere kus van de lieve prins, haar niet terug tot leven. Nog steeds snoert de gedachte aan dat beeld me de keel. Liever dan dat het mijn hart verlamt, denk ik schamper.
Om verdriet het hoofd te bieden, bezig ik een eigen bereide en uitgeteste therapie, waarmee het toch lukt om met een zweem van tevredenheid alsnog de n8 tegemoet te treden.
Oefening baarde kunst, al was voortdurend afscheid nemen van een reizende export manager, wel van een totaal andere grootorde dan definitief afscheid nemen van mijn kind.
Ben in het stadium waarover ook de mama van Annick Van Uytsel gewaagt: het wordt intenser. Zo heftig bij momenten dat er paniek losbarst en daar is voor mij maar één kruid tegen gewassen: een groot werk aanpakken en zo begon ik aan het opruimen van de zolder. Tenminste als ik eerst de ondoordringbare toegang kan bewerkstelligen ;-)
Gevaarlijk emotioneel terrein. Het verleden herleeft. Van de kleuterkunstwerkjes over de cursussen, de ijsschaatsen nieuwjaarsbrieven van de kinderen en kleinkinderen, knutselwerkjes en pakken tekeningen herinneringen aan zoveel mooie dingen die onvoorstelbaar in waarde gestegen zijn
Net voor het slapengaan steek ik dan mijn hoofd even boven het luik en door het gepoetste zolderraam kijk ik in het lachende gezicht van een stralende volle maan. Het noorderlicht dat na de zonnestorm van de voorbije dagen zichtbaar zou zijn, is dat hier alleszins niet, maar de schitterende ster is er wel dag lieve Rose, begint het verhaal over de voorbije eerste woensdagnamiddag van de maand, waarover ik haar mijn aards verslag uitbreng. Overbodig, maar zo kan ze mijn versie toetsen aan de werkelijkheid die haar permanent geopenbaard wordt.
Onderweg naar huis, de volle maan al hoog aan de wolkenloze hemel, zei ik daarstraks luidop, Rozeke toch, kom dan toch eens te voorschijn laat me voelen dat het goed is toen een groen Peugeotje 205, Roland Garros met een wit zeildakje me voorbijstak. Hetzelfde als haar eerste wagentje en zo was zij de muze voor dit waar gebeurd verhaal dat ik hier neerpen.
Vriend en studiegenoot Henri, intussen gewaardeerd antiquair, riep tien jaar geleden Roosjes hulp in voor het fotografisch vastleggen van een belangrijke kunstcollectie. Samen met haar compagnon de route, fotografe Marleen trok ze naar West- Vlaanderen en na een intense dag van ordenen, catalogeren en fotograferen, vertrokken beide jonge vrouwen terug naar Antwerpen.
Op de ringweg reed een wagen door het rode verkeerslicht, toen de moeder haar ruziënde kinderen op de achterbank trachtte te scheiden en zich in volle vaart in de flank van het Peugeotje boorde.
De klap was ongemeen hevig en doordat de co- pilote meteen in zwijm ging en niet reageerde op Roosje angstvragen, vreesde ze gelukkig onterecht- dat die het niet overleefd had
De toegesnelde brandweer in volle uitrusting, probeerde niet eens de reuze helm door het zijraampje te steken, om uit te leggen dat ze haar zouden moeten vrij branden Daarop smeekte ze de brandweerman dat voorzichtig te doen, teneinde haar sierbumpertjes te sparen
De brandweerman schudde vertederd het hoofd toen hij vertelde dat die bumpertjes het minste van haar zorg zouden zijn, gezien het hele plaatje
Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht, terwijl wij al onderweg waren. De brandweerman die op de plaats van het ongeluk de baan schoonmaakte, vertelde ons dat ze leefde en hem speciaal verzocht te zorgen dat haar autootje weg zou zijn tegen dat haar ouders zouden voorbijkomen. Want dan denken ze zeker dat ik dood ben had ze hem toevertrouwd.
In het ziekenhuis hoorden we dat er niemand was binnengebracht maar dat er in Kortrijk nog een tweede hospitaal was . Toen we daar eindelijk binnenholden, vanuit het kamertje op de spoed mamas stem hoorde, was ze eindelijk gerust en verloor het bewustzijn: het was in orde, wij waren er en nu zouden we het van haar overnemen, glimlachte de spoedarts, die ons geruststelde dat het blauw zou wegtrekken, de glassplinters er zouden uitgroeien en het sleutelbeen vanzelf terug moest aaneengroeien.
Beiden mochten dezelfde avond mee terug naar Antwerpen. Roosjes bed en het badwater werden nog dagen verrijkt met splinterfijne glassplinters. Het gebroken sleutelbeen genas perfect, zelfs zonder de minste vergroeiing, door haar vastberadenheid het opspanverband dag en nacht te dragen, want een knobbel in haar décolleté: NO WAY.
Om drie uur s nachts ontwaken, in opvolging van wijze raad om het dag/nacht ritme te respecteren, bracht me na wat woelen, tevergeefs zoeken naar de maan boven de lage wolken, in de verleiding de herhaling van Reyers laat binnen te laten
Vanonder mijn dekbed, oogjes net boven het dekbedoppervlak, hoop ik dat de slaap/waaktoestand traploos tot volledige overgave leidt.
Met een half oogje open, schrik ik niet zodanig van de man met lage no- smiley- snor, vergelijkbaar met zwarte slagtanden van een walrus, dan wel van wat hij zegt
Een groene jongen uit dat andere land dat zich ook België noemt, terecht respect vragend voor ieder levend wezen armen, asielzoekers, daklozen, padden en egeltjes...maar weigert met de voeten onder dezelfde tafel te zitten met een Vlaamse buur. Daarmee beter doend dan zijn al even wereldvreemde would-be monarch, die in hetzelfde vliegtuig als Roosje,onderweg naar China, niet kon uitstappen.
Als een kaaiman waarvan eerst alleen de oogjes boven water komen, richt ik me op, zet mijn brilletje laag op mijn neus: Wat zegt die nu?
Lieven Van Gils leest zelfs in deze nachtelijke herhaling mijn gedachten en herhaalt voor alle duidelijkheid dat De leuze, ik verstond De looser, als halve Ecolo voorzitter, niet aan dezelfde tafel wil zitten met Reddy De Mey.
Meteen klaarwakker, recht mijn lattenbodem de rug en ben ik getuige van publieke discriminatie. Niet te geloven. Op de publieke omroep, in een live uitzending waar zit het centrum voor gelijke kansen? Pesten in de studio, mag dat?
25 jaar na de scheepsramp voor de kust van Zeebrugge, waar voormalig BRT journalist De Mey als eerste live verslag uitbracht van op de romp van het gekapseisde schip, wordt hij hieromtrent terug in beeld gebracht. Lijkt me verantwoorde historische journalistiek.
Van Gils, de tolerante vlaming van het kaliber: als men je op je linkerkaak slaat, bied dan je rechter ook aan... Wat een ongehoorde arrogantie van die erg op een walrus lijkende groene jongen, te gast op de Vlaamse Omroep, om te bepalen welke andere gasten er mogen bijzitten Als hij er niet mee akkoord ging, had hij ook dat spreekplatform niet hoeven krijgen en was consequent weggebleven. Geen ecologische haan/kip had er naar gekraaid. Maar eerst de kostelijke zendtijd inpalmen en dan afgeven op een andere gast, waarmee hij niet eens in discussie hoefde, die geen politieke boodschap bracht, waarmee geen debat werd aangegaan, die niet eens bedoeld was als gesprekspartner voor de anderen. Gewoon de vierde man aan tafel met een boeiend historisch, zelf beleefd verslag.
Een akelig moment voor de moderator, vermoed ik. Alhoewel het blijkbaar vooraf besproken was, waarop ik persoonlijk dan, naar een alternatieve (!) gast had uitgekeken... of zoals De Vadder dan zelf verhuisd was...toen Leterme het initiatief overnam.
Of De Leuze in de zaal bleef of meteen naar zijn afspraak met de vrienden van de Sharia4B ging, interesseert me niet eens... Dat hij letterlijk AFGING is een feit. En in dat opzicht een 'gelukkig' feit. 'Niet aan woorden, maar aan werken kan men iemands liefde merken...'
Het verdere verloop van het verhaal doet er niet meer toe, behalve de toch wel duidelijke afschuw van Mevr. Hoomans en Dhr Van Hengel van het discriminerend gedrag van hun voormalige tafelgenoot die een nietszeggend verhaal deed over zijn duo baan in het malse groene gras van de glooiende Ardense weiden langs riviertjes, waar voortaan blijkbaar walrussen uit opdoemen
Stel voor dat Reyers laat eens a touch of Rose in de uitzending steekt veel constructiever en stukken interessanter, waar een mens 's avonds laat rustig en minzaam van wordt ...
Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
De komst van 'fire lady' zullen we zeker geweten hebben. Een nette vrouw, beetje simpel, behoorlijk opdringerig en héél praatziek. Ze betrok een nette studio waar vier jaar eerder de dochter van de eigenaar haar universitaire studies had afgerond. Vader- eigenaar, erg opgezet met de verbeterende leefomstandigheden in het gebouw, was erg gemotiveerd daar positief aan mee te werken. Hij meldde ons verhuurd te hebben aan een propere vrouw alleen en vermoedde dat ze goed zou meewerken.
Dat bleek al heel vlug een beetje té goed te zijn.
Wonend aan de voorkant zat ze zowat permanent op vinkenslag om telkens ik binnenreed of de spreekwoordelijke sleutel in het slot stak, 'toevallig' ook in de gang te komen...
Altijd zeer bereidwillig vragend of ze iets kon doen? Poetsen, containers nakijken... we moesten het maar zeggen. We dankten voor het voorstel, maar verkozen liever wat afstand te houden. Intuïtie?...
We bevestigden dat voor het spreekwoordelijke eigen deurtje vegen al een formidabele medewerking was.
Een paar verdiepingen hoger woonde een andere, ietwat excentrieke vrouw, die iedereen onverlet liet. Misschien het feit dat ze ongeveer van dezelfde leeftijd waren, maar onze fire lady doopte haar tot haar beste vriendin ... amper 24 uren na de eerste kennismaking.
En ook een jong koppeltje, beiden een beetje verstandelijk gehandicapt, maar super lief en van goede wil, nam ze ook binnen de kortste keren onder haar zogenaamde vleugels.
Maar geen van de drie 'begenadigden' apprecieerde de opdringerigheid van de vrouw, wellicht gelieerd aan een hoge vorm van eenzaamheid. Te pas en te onpas stond ze bij de anderen aan de deur, wat hen na een korte tolerantie periode, teveel werd en probeerden afstand te nemen.
Misschien was dat de reden dat ze op andere aandachtspunten overschakelde. Het duurde even voor we de link beet hadden. Een brandende krant voor de deur van een van de contactweigeraars... een brandje in een papiermandje... telkens wonderbaarlijk ontdekt en vakkundig geblust door ... ja, hoor...
Het daaropvolgende tumult, het geloop, zelfs een keer de brandweer die in vol ornaat uitrukte, verdreef de saaie dagen...
Met haar speculaties van hoe, wie en waarom, had ze stof te over om andermaal luisterbereidheid op te wekken. Het leek alsof ze een hoofdrol speelde in een eigen gecreërd scenario.
Toen de verveling haar echter inspireerde om met viltstiften in lift en op studiodeurenhaar scenario uit te werken en iedereen voor iedereen een beetje verdacht te maken .hadden we haar door.
Ze werd betrapt en door haar moedige eigenaar op staande voet uitgezet.
Toen kwam aan het licht dat de brandjes intussen een soort handelsmerk waren.
Toen een ex- vriend haar zocht in de hoop nog een openstaande schuld te vorderen, werd veel duidelijk.
De man schudde meewarig het hoofd, dat ze nog steeds niet behandeld werd voor zon serieuze afwijking Twee dagen nadat ze naar een flatje achter de hoek was verhuisd, was daar een onschuldig brandje in de gang
Haar meest bewonderenswaardige (!) stunt was toch wel dat ze de politie per combi een keer wist te overhalen haar hondje terug te halen bij de dieven. Nochtans had ze kort tevoren nog verteld het diertje te hebben weggegeven (terwille van het verbod op huisdieren)
Kan me voorstellen hoe die brave zielen zich, zich over haar huisdiertje ontfermend, zullen gevoeld hebben
Telkens ik iets hoor over een brandje in een flatgebouw
Dat we ook echt een keer prijs hadden vertel ik in een van de volgende afleveringen. Voor alle duidelijkheid: onze fire lady was in geen buurten te bekennen
- die in de beginperiode van dit boek, ostentatief door het gebouw paradeerde, was het onderscheppen van een binnengesmokkeld huisdier, soms best lastig.
vergelijkbaar met zwarte slagtanden van een walrus, dan wel van wat hij zegt
