Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Eerst wil ik toch even voor alle duidelijkheid stellen dat al deze waar gebeurde verhalen opgetekend werden in het dagboek dat ik al jaren bijhoud en dat niets uit het verleden nog kan vergeleken worden met het nu. Mooi, net, gedisciplinnerd, warm en gezellig, verantwoordelijke bewoners ...zijn nu de bijwoorden bij het werkwoord "wonen in dit dorp in de stad". 

Om dat veilig te stellen is het belangrijk het verleden te kennen. Niets komt zomaar. Niet te vergeten. Vandaar de blijvende inzet.  

Er was eens...vier jaar geleden...

Het huishoudelijk reglement dat het houden van huisdieren verbiedt, is voor elk weldenkend mens de normaalste zaak van de wereld in een eenkamerflat. Nu dat ‘weldenkend’ durft al wel eens aan het denken zetten….

Naast het ruimtelijk probleem, de onwelriekende uitwerpselen in de afvalcontainer, kweekstation voor vlooien... is er ook het gezondheidsaspect. Dicht op elkaar wonen, vereist immers een strenge hygiëne.

Dat ondervond ik op een avond na het sorteren van de containers, toen mijn onderarmen plots vol dikke beten stonden, die gekmakend jeukten. Vanuit mijn manègeverleden kende ik het fenomeen: vlooienbeten. Veel kruid, buiten anti- jeuktalk is daar niet tegen gewassen, als je tenminste niet met anti-allergische medicatie  wil experimenteren.

Buiten een opgedirkte poedel, niet eens luisterend naar zijn -voor een Hollander vreemd uitgesproken Franse naam - die in de beginperiode van dit boek, ostentatief door het gebouw paradeerde, was het onderscheppen van een binnengesmokkeld huisdier, soms best lastig.

Gemiauw en/of geblaf hielp gelukkig wel bij het lokaliseren van beestige overtreders of -bezoekers, waarvoor het verbod eveneens geldt, maar een opgeheven pootje tegen het bellenbrord of in de lift... waren ook makkelijke sporen. Via de eigenaars van de studio werd hen het overtreden van het reglement aangewreven, met de bijhorende schadevergoeding.  Dankzij de cohesie tussen de mede-eigenaars en de collectief genomen beslissingen, de duidelijke communicatie, maar ook het vertrouwen in elkaar om er samen een leefbaar geheel van te maken, werd steeds kort en krachtig ingegrepen.

Geen huisdier nemen als bewijs van dierenliefde... 

Het verbod op huisdieren wordt duidelijk gemeld bij interesse voor een studio en dus is het de keuze van het baasje om hier al/dan niet te komen wonen. Het systeem van forfaitaire schadevergoeding voor wie de regels aan zijn laars lapt, is voor de hardleerse overtreder de spreekwoordelijke stok achter de de deur.

Het hierna volgende verhaal, niet geschikt voor teergevoelige dierenvrienden:

Een oudere, corpulente vrouw, smaakloos maar opzichtig gekleed, leek recht uit een of andere griezelprent gestapt. Ze keek iedereen zeer neerbuigend aan, ging en kwam bij dag of nacht, bij regen of ontij… en altijd kreeg ik dat naar gevoel… reden waarom ik -tevergeefs- een paar keer contact probeerde te maken door simpelweg goede dag te zeggen. Op een keer sprak ze me zelf aan -ik vermoed met een paar borreltjes teveel op-  en zei me een tikje vijandig dat ze zo rijk was dat ze met gemak het hele gebouw en al die 'appartementen' errond kon kopen en liet ter illustratie vanuit haar pelsmantel plots een stapel bankbiljetten zien. Ik gaf haar meteen de raad niet met zoveel geld rond te lopen. "daar staat ge van te zien, hé, zwijmelde ze binnen..."

Toen de eigenaar een paar forfaitaire schadevergoedingen voor zijn huurster ontvangen had voor ongesorteerd huisvuil en een kat op de studio, bleek hij haar niet te kunnen bereiken en vroeg of wij haar recent nog hadden gezien. Het was alweer lange tijd geleden en buiten het feit dat als haar deur open was geweest, een destructieve walm in de gang werd waargenomen, waren er die laatste tijd geen klachten meer. Tot de eigenaar er op een dag stond met de vraag of de huurster er nog wel woonde, iets waarop ik geen antwoord had. Toen kwam de aap uit de mouw: ze had al enkele maanden geen huishuur betaald…en dus was de interesse gewekt... 

Wanneer ik haar laatst had gezien, kon ik me niet meteen herinneren, maar ik vertelde de eigenaar dat als de deur open was geweest, er wel een verschrikkelijke geur werd waargenomen… veel heeft de menselijke verbeelding niet nodig om meteen een doemscenario voor ogen te krijgen. Van elke studio wordt bij de VVM een sleutel in een brandkastje bewaard, voor het geval dat… en in overleg met de eigenaar werd beslist dat’ het geval dat’, zich toen voordeed.  

Ik haalde de sleutel terwijl de eigenaar de politie belde, die snel ter plaatse kwam, we de deur openden en een onbeschrijfelijke stank iedereen de adem afsneed. Een snelle blik in de badkamer en op het bed bevestigde dat niemand in de studio aanwezig was, op een zieltogende kat na, die op de rug liggend tussen uitwerpselen en beschimmeld eten, een groot etterend gat in de buik vertoonde. Ze leefde nog, maar liet zich gewillig oppakken...

Iedereen stond versteend naar de chaos te kijken, toen de agenten het dierenasiel belden die kort daarop het diertje kwamen ophalen.

Daarna werd ook de ontsmettingsdienst van de stad gealarmeerd en binnen de kortste keren leken we figuranten in een science fiction film. Mannen in ruimtevaartkleding met maskers op, sloten de studio hermetisch af en lieten een gasbom zijn werk doen. Drie dagen 'verboden toegang' en dan zou de studio leeggehaald worden. Een massa kleding, tijdschriften, stapels oude kranten, etensresten met 'pruiken' op... hemeltje, mijn zolder is een luxe loft. 

Toen drie dagen later een vrachtwagen van de reinigingsdienst en enkele mannen ter plaatse kwamen om alles leeg te halen, weigerde de eigenaar hun hulp en kwam zelf weken lang een paar uur per dag alles nazien, sorteren en in zakken wegvoeren… misschien wel in de hoop de achterstallige huishuur alsnog te recupereren ..

Van de vrouw geen spoor meer.

Poesje mauw, zij/hij ruste in vrede.

De studio heeft een nieuwe eigenaar, werd grondig gerenoveerd, waardoor alweer een stukje dorpsrenovatie een feit werd...

Langzaam maar zeker... én vooral volhouden...  met "a touch of Rose"...

Volgende week:  nieuwe ramen, groots werk met energiebesparend gevolg...