Karolien Debecker vertelt...

Zondagmorgen, 14 april …

De zon breekt voorzichtig door als een sms-je van mijn zus meldt: GAUW, Radio 1.

Mijn ‘portatifke’ in de keuken staat trouw afgesteld op Radio 2, maar de FM 94 is vlug gevonden en wie komt daar binnen? Ons Rose… In een interview met Fried’l Lesage vertelt Karolien Debecker over haar ontmoeting met ons Rose. 'a touch of Rose'...

Karolien, de radiopresentatrice van MNM, waarvan Rose enthousiast vertelde dat ze kanker al vier keer had overwonnen… en het levende bewijs was dat zelfs hervallen geen doodvonnis betekent en dus opgeven geen optie is.

En zoals Karolien zelf in het interview zegt: je gaat daarin mee. Marie-Rose haar hele lichaamstaal, haar lach, haar ogen verzekeren je dat je geen andere boodschap hebt dan:  ‘ervoor gaan’.

Het horen van Roosjes stem die uitlegt welke zijsprong ze nog neemt nadat de probate  traditionele middelen uitgeput zijn, doet mijn hart opspringen. Zo vastberaden, zo écht ons Rose… Haar geloof, hoop uit liefde voor wat ze niet MOCHT achterlaten, deelden we uit alle kracht.

Blijkbaar heb ik nog steeds een overvloed aan tranen, want ze zijn niet te stuiten… Sorry voor de bellers, dat ik het heel kort maakte, ik wil nu niet praten WNP… schrijven kan…

Ons Rose bij mij in de keuken, het is zo lang geleden. Ik wil het vasthouden, ik zou in mijn radio willen knijpen… het is plots een radio met beeld…

Beschaamd dat ik dit moment verpest met een niet in te dijken overstroming van tranen, heet, heel erg nat, maar geen bluswater voor mijn onmacht in de strijd tegen onrecht.

De dure eed die we haar deden, ons met haar laatste kracht afgedwongen, haar prinsjes niet over te leveren, maar er zeker mee zorg voor te dragen, wordt tegengehouden… het voelt als een smet op de herinnering aan haar enorme inzet… de pijn is hartverscheurend… mogelijks deel van de verdoken agenda ? De pesterijen die ze moest ondergaan, droegen alvast niet bij tot haar gemoedsrust, een voorwaarde, hoor ik Karolien zeggen… reken maar.   

Zoveel onrecht sloop ons leven binnen…

Maar Karolien, jij bracht daarnet die zonnige Rose  even terug. Dank daarvoor. Wel anders dan voor je ouders die vanmiddag ontzettend gelukkig zijn hun huwelijksverjaardag mét jou te kunnen vieren… maar toch voelde ik haar even ook heel dicht bij me.

Hoe je over hen vertelt, jullie ouder- dochter relatie, de verhoudingen binnen het gezin de rationele vader, de emotionele moeder… veel gelijkenissen…

Karolien, haal nog vele decennia. Geniet van het geluk van elke dag, het is je zo hard gegund, zonder enige jaloersheid. Een gevoel dat Rose zeker niet kende, zelfs niet eens doorhad, toen het voor velen overduidelijk was wat er écht gebeurde… bedankt dat je haar een plaatsje in je hart voorbehoudt…

www.radio1.be Karolien Debecker bij Fried'l Lesage, twee boeiende delen, in tweede deel vertelt ze over haar ontmoeting met Roosje

Van ’18 was hij, onze pa die vandaag 95 zou worden. 

Onze ‘pa’ die met plezier ‘ Vake’werd: de naamswijziging toen het eerste kleinkind zich aankondigde… en onze ouders Moeke en Vake werden…  8 keer. Hun kr8 van 8. 

Was Moeke het kloppend hart van onze familie… Vake kreeg van de  kleinkinderen het verdiend achtervoegsel: ‘Vake KAN’. Hij kon letterlijk alles, steeds met monnikengeduld en -nauwkeurigheid.  Groot, sterk, slim en onverstoorbaar was Vake de rots in de branding.  Met Moeke als enthousiaste aandrijfkracht, beleefden we de hemel op aarde.  Wij, zijn geliefde driemeisjeshuis, ten gepaste tijd aangevuld met drie ‘schone’ zonen, zoals Vake hen inhaalde en het werden alle drie ‘blijvers’. Met de kr8 van 8 kleinkinderen groeide de illusie ‘dat het nooit voorbij zou gaan’.  Op zijn verjaardag vandaag (al is het middernacht voorbij en dan heet het gisteren), denk ik aan hem en ik niet alleen, afgaand op het sms-je met de melding dat er met een ‘witteke’ op Vakes heil werd geklonken.  In de aanloop naar de 'vieringen' voor 100 jaar Grooten Oorlog, lijkt dat alles zo ver af, zelfs  een beetje irreëel. Films en series verweven een brok romantiek in de loopgravenoorlog... waarvan ik me pas nu ten volle realiseer dat die tijd ook de start van Vakes leven was. In die tijd was zijn moeder een mooie jonge vrouw, zwanger van onze pa. Nooit zag ik het zo duidelijk...

Met als achtertuin de Kalmthoutse Heide, altijd een of ander stukje wild in de stoofpot kan het erop lijken dat ze leefden als God in Frankrijk…aan de Nederlandse grens… Sterke, gezonde mensen, van geen kleintje vervaard, eerlijk als goud, met hoog sociaal vermogen…  

De gruwelen van de oorlog speelden zich dan wel voornamelijk aan de andere kant van het land af en communicatie in beeld noch klank verstoorden de rust van de hei… toch beroerde ‘de grooten oorlog’ de gemeenschap in dat kleine verdoken dorpje, met soldaten- dorpsgenoten aan het front. Onder hen de broer priester- hospic waarvan men ‘zonder’ nieuws was, toen zowel Vakes moeder als haar schoonzus- buur beiden een zoon ter wereld brachten. Als eerbetoon aan de vermeende ‘gesneuvelde’ Constant van Loon, werden beide neefjes: Constant van Loon gedoopt. Toen een tijd daarna nonkel pater niets vermoedend van de deining die hij had veroorzaakt, opdook waren ze met drie naamgenoten in hetzelfde dorp...

Alle drie verwisselden intussen het tijdelijke voor het eeuwige en vierden  waar dan ook, vandaag zeker ons Vake… 

Hopelijk heeft Vake het ons intussen vergeven, hem ons verdriet van de laatste jaren te hebben verzwegen.  We bleven zeggen dat 'alles goed' was...   en omzeilden zijn vragen naar iedereen, ook toen het helemaal NIET goed ging. Die pijn wilden we hem besparen. Dat verdiende hij niet. Het verdriet om Moeke had eerder zijn hart en veerkracht gedeeltelijk gebroken. 

Stil denk ik wel eens dat hij met uitgerekend op de 8^ste van de laatste maand van hetzelfde jaar als Roosje die laatste reis aan te vangen… wilde laten weten dat hij ons die bezorgdheid om hem gunde, maar wel beter wist. Hij was geen man van veel woorden... maar hij had ons wel door... 

Een feestje voor Vake organiseren, was geen sinecure en vereiste veel creativiteit. Er tussenuit muizen  was namelijk een van zijn specialiteiten… Dat beterde met ouder worden en toen hij voor de vierde keer 20 plus 5 werd en we onze gevoelens en blijken van waardering in een indrukwekkend ‘liber amicorum’ hadden bijeengebracht, raakten we een gevoelige snaar … De man die elk compliment afwimpelde, die eenvoud hoog in het vaandel droeg, was geraakt door de openheid waarmee we hadden neergeschreven wat hij voor elk van ons betekende… hij was er zichtbaar ontroerd en gelukkig om.  En wij nog meer. Dat we het hem zo uitdrukkelijk en dankbaar zwart op wit hebben kunnen meegeven wat vaak al te weinig wordt gezegd...  na de euforie van het moment heeft hij het boek vaak ter hand genomen om bij het lezen en herlezen te voelen dat elk woord gemeend en waar was…

Vake, gelukkige verjaardag en nu weet je zeker wat het betekent: met ‘a touch of Rose’…