Dat heb je dus, als Radio 2 op de achtergrond speelt enmet permissie gezegd tussen 100 en 50 zit meer ketelmuziek dan in de 900 oudjes ervoor-hartbrekertjes je nopen even op de volume+ te drukken .
En zo kwam Bridge over troubled water weer eens op me af
Bruggen bouwen, het heeft iets heroïsch niet enkel over de River Kwai.
Over troubled-, ondoorzichtig water, waarin je de bedding vol kleine zuiverende steentjes niet meer onderscheidt, waar kikkerdril het weer klaarspeelt dikkopjes te worden om straks weer lente te kwaken
Symbolisch om van oud naar nieuw een brug te bouwen. Niet brutaal breken met wat achter ons ligt, ervaring is kostbaar, maar een brug leggen naar de overkant, naar het onbekende om het met open vizier en onbevangen tegemoet te treden.
Die gedachte besluipt me, terwijl een druilerige oudejaarsavond zijn opwachting maakt en ik besef dat het hier vanavond erg stil zal blijven.
Vorig jaar ook, maar alhoewel met velen, was dat liefdevol bewust stilletjes. Roosje kampte met verschrikkelijke hoofdpijn, maar wilde geen moment missen van wat, zonder het te beseffen, haar laatste dag in het Ganzenhof, haar ouderlijke thuis zou zijn, waar ze sinds 1980 kind, tiener en twen was waar ze speelde, feestte, uittrouwde !!! ook pijn en verdriet had maar vooral verschrikkelijk graag gezien werd en wordt Vanavond is ze terug thuis. Haar urne troont tussen de fotos van haar lievelingen, veilig bij ons. Het doet goed even mijn hand op het koude metaal te leggen als een symbolische streling over haar zachte wang
Overgaan, de minder pijnlijke bewoording voor sterven is ook een brug gooien over troebel water. Afrekenen, beoordeeld worden, in het reine komen.
Bij deeltjes van de biografie waarin ik betrokken werd, grijpen de woorden van Roosjes eerste vriend me nog steeds naar de keel. "Waarom heeft ze toch eens niet meer even naar mij gebeld afscheid nemen".
Die verzuchting heeft me heel diep geraakt. Rose was niet van plan dood te gaan, lieve jongen door mijn tranen en een gemeende knuffel was dat het enige zinnige en eerlijke antwoord dat ik had.
Rose is altijd blijven houden van iedereen die haar pad kruiste.
Schoolvriendinnen, danspartners, partijgenoten, mede- patiënten, verpleegkundigen, de kassierster in de supermarkt, de bodes in het parlement . Liet zij, zo blijkt nu, weinig mensen onberoerd,het omgekeerde is even waar. Haar paardengeheugen en groot hart maakten dat er plaats was voor iedereen. Getuige daarvan haar verkiezing over de dood heen, als vrouw van het jaar op vele fronten. Ze werd opnieuw tot leven gewekt, al mis ik haar met de dag meer en meer
Wat een contrast met de vreugde om haar dood in een ander kamp. Terwijl zowat iedereen de snerpende pijn voelt van jonge kinderen die het belangrijkste in hun leven ontnomen wordt: MAMA, klinkt het daar als een genadeschot dat alle waarheden voorgoed in de doofpot steekt.
De breuk van een zoon met zijn familie hebben we steeds ervaren als onjuist, onbegrijpelijk en wrede science fiction.
Zijn we naïef geweest alle cowboyverhalen voor waar aan te nemen, ook al kwamen ze uit vermeende betrouwbare bron?
Open policy waarbij alles besproken kan worden, biedt betere kansen om er ook samen uit te komen. Wie de waarheid geweld wil aandoen, heeft er belang bij alle verbindingen te verbreken.
Doch, de waarheid heeft haar rechten en die ontbrekende bladzijden staan geschreven, door mij en door velen die het van op de eerste rij beleefden het zijn geen geheime documenten. Ze vormeneen bridge over troubled water.
Elke nacht kan de laatste zijn vooraleer echte en geveinsde waarheid elkaar ontmoeten tot zolang zijn het mensen die beoordelen...
Voor iedereen een veilige Sylvesteravond, met de moed terug te blikken, een avond die ik tot de laatste fractie van de laatste seconde vasthoudt geen detail te vergeten van wat mij binnenste buiten keerde.
Voor morgen wens ik iedereen eenfrisse nieuwjaarsochtend, boordevol goede wil om beter te doen, te maken, te zijn
Speciaal voor al wie ook met pijn en verdriet worstelt, zend ik een virtuele touch of Rose als zachte streling met de wens dat geloof, hoop en liefde in het nieuwe jaar uw deel mag zijn.
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten, hun voortplantingssysteem.
Na de examens werd tijd en ruimte voorbehouden voor verhalen rond de boom. Uiteraard het Kerstverhaal zelf, maar ook eentje over het verdriet van een Scandinavische den die omgehakt werd om op het marktplein van een grote stad te staan.
De trots om zijn uitverkiezing, woog niet op tegen het verdriet gekapt- en ver weg gebracht te worden om na een paar weken roemloos ten onder te gaan op de brandstapel.
Kerstboomverkopers zullen het misschien niet zo graag horen, maar een echte den komt er bij ons al meer dan een decennium niet meer in.
Een kleine den, gekapt voor hij mocht groeien of een grote- na jaren energie roemloos sterven. Jaar na jaar een ring naalden opbouwen, huisvesting bieden aan bosbewoners, reikhalzend in de mist naar de hemel groeiend bang kijken naar de houthakkers op zoek naar een geschikt exemplaar en dan het snerpend geluid van de onverbiddelijke zaag die onbarmhartig door het merg klieft en de elegante beauty met een plof neerlegt.
Jarenlang kozen we een boom met kluit om Kerst te parfumeren, om hem dan met Drie Koningen, als de hardheid van de bodem het tenminste toeliet, onbarmhartig naar de koude tuin te verbannen. Terwijl wij in huis nog tot Pasen naalden plukten uit zetels en tapijt, stierf de kalende boom op een eenzaam plekje uit het zicht, een langzame dood was het van de kou of natte voeten bij de lente opkuis, ging hij onverbiddelijk mee met de groendienst of spetterde nog even tegen in de vlammen En dat was het dan. Terwijl de volgende uitverkorene alweer zijn ondergang tegemoet groeide.
We vonden het geen optie meer
Met de komst van heel mooie kunstbomen, artistiek en evenwichtig op te smukken, de oproep omzichtig om te springen met de zuurstof producerende bossen, ontrading van boomverbrandingen hebben mee het pleit beslecht dat onze Kerst geen boom meer velt
Toegegeven: het opzetten van de hoge boom vereist heel wat kunst- en vliegwerk, waar ik intussen behoorlijk bedreven in ben.
Het resultaat blijft ieder jaar verrassen, net als de dozen lichtjes en versieringen die exponentieel vermeerderen tot groot jolijt van de kleinkinderen, die dolgelukkig zijn hun versieringen jaarlijks terug te zoeken en te vinden Maar sinds dit jaar is er meer.
Voortaan is onze mooie boom bij elke Kerst, de vertrouwde residentie van een paar heel mooie engelen.... in memory of .
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
Misschien ligt het wel aan de 1000 klassiekers van Radio 2, maar sinds 2de Kerstdag neemt nostalgie het geregeld van me over. De 1000 klassiekers van de grootste familie van Vlaanderen, brengt zoveel herinneringen terug tot leven. Het maakt droef, ja, maar ook dankbaar.
De bundeling van liedjes die de jaren 60, 70, 80, 90, 2000 tot vandaag kleuren, zijn als een tijdslijn, met klemtonen, die voor ieder van de vele luisteraars wellicht anders liggen hoe ze voor mij klinken, wil ik best delen
Het vele werk dat deze tijd op me afstormt bij het vertrek van de uitwisselingsstudentjes naar hun eigen kerststal, wordt begeleid door muzikale herinneringen die me dragen, zelfs optillen
Als kind herinner ik me geen radiotonen, ik betwijfel of die ooit opstond, tenzij bij mijn grootouders voor den Tour en zondagavond voor de voetbaluitslagen . Maar dat hadden we ook helemaal niet nodig, want als ons mama zong, was heel het huis vol vreugde . Ze had een erg mooie stem en of ze nu aan t koken of poetsen was, the white cliffs of Dover, de lichtjes van de Schelde en de Lieve Vrouwetoren, waren maar een paar klanken ver. Net als Madame Butterfly, the third man, Piafs Milord en zelfs Marlène nee, niet de onzichtbare geliefde van Gert van Samson, wel die van de blauwe engel, op zoek naar Sag mir wo die Blumen Sind
Als tieners met op onze kamer die mijn zus en ik deelden, een kanjer van een portatiefke, werden piraatzenders als Veronica, Radio Caroline, TF1 onze stiekeme maatjes Elvis, Richard Anthony, Claude François, Peter Kraus en Connie Frobous, Freddy Quinn, Adamo Met onze gebrekkige talenkennis kweelden we eerder phonetisch mee, vermoed ik.
Met Françoise Hardy deed de eerste melancholie haar intrede. Tous les garçons et les filles de mon âge se promènent dans la rue deux par deux .mais moi je vais seule dans la rue , lâme en peine et personne qui maime We werden zo graag droevig op tombe la neige, tu ne viendras pas ce soir , al hadden we geen idee wie er dan wel had moeten doorkomen viel er zelfs helemaal geen sneeuw
Geleidelijk aan werden de teugels een beetje gevierd. Kwam er ruimte om te verkennen On demand' au papa s'il permet , et comme il se méfie des gourmets, il vous passe la muselière
Bob Dylan maakte ons spoorwijs, nog voor er windmolens verrezen: the answer was blowin in the wind and John Denver was onze GPS: take me home, country roads, al was het me toen duidelijk dat même en chantant, je naurais pas le temps de visiter le monde entier.
Those were the days
Met haast elk van de 1000 klassiekers, wordt een stukje verleden even terug heden.
Ook de herinneringen aan onze 'ontluikende' dochters, daar gaat ze op de autoradio toen ik hen (veel te vroeg) aan een fuifje ging ophalen.
Overbezorgd noemden ze het, maar ik hoop dat ze het ervaarden als When I need you ook toen you ve lost that loving feeling aan de orde was en ik hen een dosis power of love toediende, maar eerlijkheidshalve never promised a Rose garden. Nooit gaf ik op te benadrukken dat limportant c est la Rose was en ik glimlach bij de gedachte dat javais oublié que les roses sont roses en dat even without a reason why, I have to smile.
De meeste dromen zijn bedrog, maar weten dat You never walked alone is een troostende Memory. Er zijn geen tears in heaven mag ik hopen, want mijn lady in red, mijn petite fleur weet dat als de dag van toen, hou ik van haar, Roosje, mijn Roosje.
Il est 5 heures, Paris s éveille, je nai plus sommeil.» Op mijn PC- scherm kijk ik recht in je « bright eyes » en « I will always love you ». « Maintenant je sais » que c est ma vie, c est elle qui ma choisi ».« Im a dreamer, but Im not the only one »
Les vieux mariés « zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder » en laat mi maar lopen langs de straten, op zoek naar de Roos "mais les roses d' aujourd'hui sont artificielles'...
« If you dont know me by now, You will never, never know me . »
Vind je ergens groter tegenstelling tussen de warmte van intermenselijk samenleven in koude donkere dagen en de onverschilligheid anderzijds dan in een stad.
Als klein uiteenspattend golfje in de branding maak ik in een van die donkere avonden voor kerst, deel uit van de mensenzee op de Antwerpse Meir.
Om tijdig a touch of Rose T-shirts aan een lieve oma te bezorgen als extra pakjes onder de kerstboom, gaf Ann- Marie ze mee naar kantoor van haar man in hartje stad, waar ik ze zou ophalen.
Na een heel uur amper enkele honderden meter afstand te hebben afgelegd, beschouw ik een vrijkomende parkeerplaats als een geschenk uit de hemel om me te ontdoen van het vehikel op vier wielen dat niet vooruit geraakte en zo beland ik op de Meir.
De schittering in de uitstalramen vol bling- bling, mensen met pakjes, de geur van warme wafels, de kakofonie van kerstsongs die met elke warmte opstoot uit de winkels de straat inwaaien het lijkt een leven lang geleden dat ik hier voor het laatst was Vreemde gewaarwording. Mensen die gehaast en beladen met kleurrijke pakjes, zich een weg banen, terwijl maanden lang de crisis gepredikt wordt. Groepjes jonge mensen zakken af naar Music for life onderweg nog met de spaarpot rondgaand voor ze hem afgeven aan het glazen huis Ondanks een kleine kritische bedenking of het allemaal wel maakt hun goede bedoeling me warm van binnen. Valse hoop bestaat niet, fluistert Roosje in mijn hart en zo is dat en ik kijk ze na op weg naar
De laatste klanten, verlaten gebukt onder een half neergelaten rolluik de grotten van Alibaba en de mensenzee deint langzaam uit. Door het smalle Kolvenierstraatje sta ik naast de voordeur van Roosjes eerste stadsappartementje, boven de bakker met zicht op de afzichtelijke cultuurtempel. Ze maakte er een schitterende gezellige pied à terre in de koekenstad van. Gelukkige momenten flitsen door mijn hoofd. Ik versnel mijn tred, richting geparkeerde auto terwijl ik het niet kan laten een blik over mijn schouder naar de eerste verdieping te werpen.. nee, er brandt geen licht en ze wuift niet aan het raam... nee, niet meer... Maar ik zie het nog wel, en het kushandje...
Stilstaand verkeer. Contradictio in terminis die eigenlijk zelfs een beetje op mijn lachspieren werkt wringen en drukte maken om er te gaan tussen staan en op het kruispunt net te ver doorgaan, om alles te blokkeren. Even voel ik de -gelukkig nog te weerstane - drang om Mega Mindy te spelen
Dit heeft geen zin en ik snak naar een kopje troost... dus stap ik aarzelend de lobby van het hotel op de hoek binnen, ga op een krukje aan de toog zitten en bestel een reuze Cappuccino, terwijl ik bijna ongelovig en verwonderd naar mijn spiegelbeeld in het raam kijk en me afvraag of dat nu niet decadent is. Maar de rode achterlichtjes bewijzen dat ik solidair mee stilsta, zij het op een ...barkrukje... en ik schiet in de lach.
Intussen staat de maestro ietwat zenuwachtig, aangekondigde gasten tevergeefs op te wachten die staan natuurlijk ook ergens stil het weer en het verkeer... het hoort bij de toog, bedenk ik met een binnenpretje. Voor het eerst in mijn leven aan een toog zitten ik 'hoor' ons Roosje giechelen daarboven: voor alles is een eerste keer, mama en is dat nu niet leuk ?
Heerlijk, liefste kind. Doch niet de toog, maar het gelukkig gevoel zelfs hier te horen hoe bewonderd en geliefd jij bent, over de dood heen, geeft mij een warm tintelend zalig kerstgevoel... Weten hoe jouw boeken en je biografie van je man en vriend, onder zoveel kerstbomen liggen. Hoe je straks onderwerp van gesprek bent en mensen moed en kracht zullen putten uit jouw touch of Rose.
Als ik even later dan toch 'rijd' en de grote lichtboom op de gevel van ons dorp in de stad passeer, schittert hij door een waas van tranen feller dan voordien, maar mijn hart is vervuld van trots en liefde en mijn tranen smaken naar geloof, hoop en liefde en het komt als vanzelf dat je als kind eens heel erg boos op God was, omdat hij Moeder Maria, Onze -Lieve-vrouw, als Moeder van Jezus, buiten spel zette en ze lijdzaam moest aanvaarden wat God de Vader met haar kind deed... naar aanleiding van het achterblijven in de tempel, terwijl Maria hem doodsbang zocht... in het Bijbels verhaal staat er: "Maria bewaarde alles in haar hart."
-"Ah, daarom begrijpt Moeder Maria het verdriet van de mensen", was jouw kinderlijke maar zo oprechte conclusie. Dat is écht bidden... en ik hef stilletjes een weesgegroetje aan...
* Het kerstfeest was heerlijk... super lieve wensen, geschenkjes uit het hart, blije prinsessen en prinsjes... het is allemaal nog even aan 't bezinken om dan met U, lieve lezers, die mooie momenten te delen.
Gedeelde vreugde is dubbel en als we ook elkaars zorgen en kommer delen, zijn ze mogelijk iets minder zwaar om dragen... Tot dan... intussen wens ik iedereen de gloed van Kerst in oog en hart...
* uit mijn dagboek: "de buik van Antwerpen" vertel ik volgende week verder. Geniet intussen op deze blog of in het echt op de Italiêlei zelf, van de lichtkerstboom op de gevel van het 'dorp in de stad'. Hij schittert voor ieder van U...en wenst u Zalig Kerstfeest.
Het gedachtenisprentje van Vake, met op de achterkant de foto van onze nu beide overleden ouders, samen uitkijkend over de heide, zoals we hen altijd zullen herinneren... hun kroost opwachtend...
+ Dankbare herinnering aan
Gerard - Constant Van Loon
Echtgenoot van Madeleine Swinnen +Essen, °11 april 1918 - +8 december 2011
Liefste Vake,
Dag op dag 10 maanden na ons Roosje, nemen we afscheid van een bijzondere vader, groot- en overgrootvader Een rots in de branding..
.
Droef maar zeer dankbaar om een lang leven van werken en plicht, 56 jaar als de zorgzame, lieve echtgenoot aan de zijde van ons Moeke.
Een niet te verslaan team, ongelooflijk aanvullend, de perfecte mix waarin wij als jullie driemeisjeshuis onbezorgd mochten opgroeien.
Jij de onvermoeibare, hardwerkende,gedreven, sterke vader, die alles kon. De voorname, stijlvolle man, met onwrikbaar normen- en waardenbesef. De geslaagde zakenman/ industrieel met lak aan status,maar met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, dienstvaardig, eerlijk en trouw, bezorgd om- en begaan met iedereen die je pad kruiste. Altijd met de glimlach
.
Tevredenheid werd je handelsmerk en je liet ergeen twijfel over bestaan:moest ik herbeginnen, ik zou alles juist hetzelfde terug doen .
Hoe druk het in de zaak, je levenswerk ook was,wij mochten allemaal steeds voor alles op je rekenen.
Geen enkel probleem, dat jij niet met raad en/of daad
degelijk en definitief wist op te lossen.
De 8 kleinkinderen bewonderden hunVake maak.
Na het plotse afscheid van ons Moeke, deden we zo goed mogelijk ons best je leven terug comfortabel en
kwalitatief te helpen inrichten. Dat jij die bekommernis liefdevol en dankbaar aanvaardde,resulteerde in nog10 mooie jaren in ons midden.
Dank U, liefste Vake, voor alles.
Het verwondert ons niet dat je de lieveling werd van de zorgverleners in je nieuwe thuis.
We zullen je allen missen, maar hopen en geloven dat je in liefde met ons Moeke nu geniet van de eeuwige rust ,tot we terug verenigd worden.
De familie dankt voor uwmedeleven en gebed.
Met dank voor de vele blijken van medeleven, bij het overlijden van ons Vader.
Vrijdagnamiddag hebben we in intieme kring afscheid van hem genomen. Een triest, maar mooi en innig moment, zoals hij het zal gewild- en van genoten hebben, herenigd met ons Moeke en hun kleindochter Roosje, dicht bij hen.
Toen we vanavond met z'n allen deelnamen aan de kerstlichtjes wandeling in de bossen rond het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde, na de kerstevocatie in de kerk van Bornem, stond de hele tocht lang een schitterende ster aan de hemel... en de kinderen telden er nog een en nog een en nog vele....
Het warme gevoel van binnen kwam dan ook niet enkel door de Glühwein achteraf.
Zopas terug uit Hasselt, waar ik samen met haar echtgenoot Frank, de Story Award Vrouw van het jaar in Roosjes naam mocht ontvangen.
In een tot de nok gevulde Ethias Arena, werden tal van Awards uitgereikt in diverse disciplines, met 'Vrouw en Man van het jaar', als apoteose.
Net als vorig jaar werden het Marie- Rose en Bart De Wever, die het betreurde niet samen het podium op te kunnen. Graag herhaal ik hierbij onze felicitaties bij Barts terechte verkiezing tot 'man van het jaar'.
Toen Roosje de Award vorig jaar op haar ziekbed overhandigd kreeg, was ze er ontroerd en erg gelukkig mee. Eenzelfde gevoel dat me vanavond overspoelt als Free Souffriau met frêle, kwetsbare stem, de roos aanheft en ons de blinkende ster overhandigt. Een ster zoals ik ze iedere avond aan de hemel zoek en vind....
Met de tweede Award is er nu één voor elk van haar prinsjes...schiet het door mijn hoofd.
Een warme knuffel van Free, met échte Mega Mindy kracht, helpt het moment te overleven. Droef, maar zeer dankbaar dat Roosje niet vergeten is, gaan mijn gedachten naar de ontelbare families, waar dagelijks gelijkaardige drama's zich voltrekken.
Via de stichting a touch of Rose zal haar geloof, hoop en liefde overleven en inspirerend werken om het lijden van anderen draaglijker te maken. Een troostende gedachte.
Tegen het felle spotlicht in, zie ik bij velen tranen blinken als een overdonderend applaus losbreekt, dat beslist tot in de hemel gehoord werd. Proficiat Roosje -lief, over de dood heen.
Wij kunnen U enkel heel gemeend dank u zeggen in haar naam en de Award met veel liefde en medeleven opdragen aan al haar lotgenoten en hun families met de wens: Leve het leven.
Op de prachtige virtuele adventskalender die we met onze kinderen en kleinkinderen delen, is er dagelijks een heel mooi levendig pre- kerst bewegend tafereel met bijpassende muziek. Ook al was het in uitgesteld relais , op woensdagnamiddag met de prinsjes de 7 eerste adventsdagen ingehaald en samen genoten. Al zorgde de bekommernis waar de snoepjes zouden uitkomen, even voor verwarring ;-) Maar de culturele smaakmakers haalden het
En dan openen we venstertje 8.
Weer de 8ste, elke maand komen we hem op de kalender tegen om telkens even expliciet stil te staan, te denken aan en de kracht te vinden om door te gaan....
Langs alle kanten vernemen we hoe mooi de biografie wel is en dat ze in alle boekenwinkels permanent aangevuld dient te worden, een gegeerd eindejaarsgeschenk, net als ook haar 2 dagboeken, Leve het leven en Geloof, hoop en liefde die nog steeds getuigen wat positivisme en veerkracht vermag. Over de dood heen.
Roosje, mijn Roosje toen je klein was las ik voor uit de vier deeltjes van Woppie, het engeltje dat op je schouders zat en steeds liet kiezen tussen goed en kwaad Je keek dan over je schouder en als je iets ondeugends deed, zei je dat het mocht van Woppie...
Echt of niet, ook de non believers weten niets zeker en wat is het gevaar om te geloven dat jij als engel naast ons staat en een doorschijnende, doch voelbare hand op tere schouders legt tegen elke vorm van eenzaamheid.
Liefste kind, op dit eigenste moment zitten we bij ons Vake. Dankbaar om dat mooie leven dat hij hier en nu zacht afrondt. Ik zoek mijn kracht in deze donkere nacht, bij jou. Wil geloven dat je hem samen met moeke opwacht, blij zult zijn hem te zien en reeds naar hem lacht Half twaalf vannacht, was zijn offer volbracht en net als bij jou, lieten we zijn ziel vertrekken naar een nieuwe dageraad.
De regen gutst in bakken neer, de wind raast door de kale takken. We drukken een laatste zoen op zijn koelende voorhoofd en bedenk weer de 8ste...
Bedankt lieve grote sterke vader, grootvader en overgrootvader.... die alles kon en alles deed. Het melancholische "I'll be home for Christmas", wordt voor jou dit jaar waar.
Vaarwel, Vake, verdriet maakt plaats voor DANKBAARHEID. Je was een schitterende vader, waaraan we zoveel te danken hebben en zoveel van leerden. En toch was jij het steeds die 'Dank U' zei. En graag gezien werd door iedereen die je pad kruiste, menselijk, zakelijk, verzorgend... iedereen is het er roerend over eens dat je een heel bijzondere man was, correct, lief en steeds bereid. Zo zal je in alle harten herinnerd worden. De grootste onderscheiding die een mens kan verdienen. We zijn altijd heel trots op je geweest, en zullen dat voor altijd blijven.
Dat hoopte ik te kopen met een kaartje voor Adamo in Antwerpen.
En er waren er meer van dat gedacht Een uitverkochte zaal enthousiaste jongeren uit de sixties die wel hun haren, maar niet hun streken verloren en handenreikend en met bloemen voor het podium staan te dringen voor een handje of tenminste een blik in de ogen van hun Salvatore.
Een koffertje vol dromen, centraal op het podium, waaruit de muzikanten tevoorschijn werden getoverd door de meester zelf om meer dan een dikke twee uur lang hun al dan niet verborgen gevoelens, klankkleur te geven.
De klein uitgevallen intussen 68- jarige Italiaan, die in 1947 de zon willens nillens moest inruilen voor een killer klimaat in België, waar zn vader mijnwerker werd, maakt nu al bijna een halve eeuw zijn grote droom waar. Een lange lijst successen, velen intussen evergreens met die herkenbare hese stem.
Wegzakkend in het pluche van de theaterzetel ervaar ik het zacht temperend licht als een overgang naar even alles achterlaten Terug naar de tijd die we op dat eigenste ogenblik, ook liefst zo graag achter ons wilden laten hoe konden we weten...
Adamo stond al tientallen weken op 1 met zijn hit vous permettez monsieur toen ik met mijn vader op dat schier ondansbaar liedje mijn 18de levensjaar indanste. Op zijn verzoek nota bene Het was dan ook tekst die hij me aan het begin van dat nieuwe tijdperk, wilde meegeven. Zoveel was toen al duidelijk.
Met weemoed dacht ik er aan terug terwijl de enthousiaste zaal het uit volumineuze borst meekweelde.
Terwijl ik op deze grijze zondag dit blogje schrijf, zit ik naast het ziekenhuisbed van die grote sterke vader, verward en in paniek na een zware val. Hij vertelt lange verhalen, waarvan ik niet weet of ze echt- of ijlen zijn, maar ik luister en herken de stijl van de speeches en voordrachten waarmee hij naam en faam verwierf. Zijn eertijds zo vaardige en nog steeds mooie en verzorgde handen, zetten zijn woorden kracht bij en hebben aan fysieke sterkte niets verloren.
Met opwellende tranen vraag ik me vertwijfeld af of jong sterven eigenlijk wel zoveel erger is dan zo oud 'moeten' worden een keuze die bijna niemand zelf maakt. 'Het is wat het is
Terug naar onze podiumvriend.
Ootmoedig beken ik dat een chanson soms meer losmaakt dan een lied, al bevestigt de uitzondering wellicht ook hier de regel.
Deze charmezanger kent zijn publiek en bespeelt het op gepaste wijze: een paar slowkes, gevolgd door nummers met schwung als levend bewijs dat hartinfarct noch hersenbloeding, rug-, heup- of knieklachten hem van de bühne kunnen houden.
De hits volgen elkaar op. Met een zich uitslovend combo of alleen op scène met een gitaar: tombe la neige, sans toi mamie, laisse mes mains sur tes hanches, de toi à moi, accroche une larme aux nuages, 'une mèche de cheveux'...Inch Allah na 45 jaar nog steeds brandend actueel ze doen het nog steeds, net als zijn dolce Paola, inclusief met een pleidooi voor België vermomde ondersteuning voor die andere Italiaanse inwijkeling die aan een ander soort charme offensief sleutelt.
Bij de doortocht van Quand les roses, je veux mourir dans tes bras, à demain sur la lune zijn papieren zakdoekjes en een sterke arm naast me, waar ik even mag in knijpen... kwestie van overleven.
Aan alle mooie liedjes komt een eind, zelfs na verlengingen, maar recht naar huis gaan was geen optie. We rondden het avondje af met een glaasje bubbels in een sfeervol decor en kwamen tot de conclusie dat Salvatore gelijk heeft als hij zingt: Cest ma vie, c est ma vie, je ny peux rien, c est elle qui ma choisi , cest pas lenfer, cest pas le paradis c est ma vie ... geparfumeerd met a touch of Rose, pour toujours...
Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten,
hun voortplantingssysteem.
Als vingeroefeningen in de pianolessen van weleer helpen de liedjes die ik hier aaneen rijg om " I wanna know what love is"...
borst meekweelde.
