Toen ik nog les gaf en de week voor Kerstmis een kerstboom in de klas zette, werd het nuttige aan het aangename gekoppeld met uitleg over de jaarringen, de plaats waar dennen het best gedijen, de soorten, hun naalden, hun vruchten, …hun voortplantingssysteem.

Na de examens werd tijd en ruimte voorbehouden voor verhalen rond de boom. Uiteraard het Kerstverhaal zelf, maar ook eentje over het verdriet van een Scandinavische den…die omgehakt werd om op het marktplein van een grote stad te staan. 

De trots om zijn uitverkiezing, woog niet op tegen het verdriet gekapt- en ver weg gebracht te worden om na een paar weken roemloos ten onder te gaan op de brandstapel.

Kerstboomverkopers zullen het misschien niet zo graag horen, maar een echte den komt er bij ons al meer dan een decennium niet meer in.

Een kleine den, gekapt voor hij mocht groeien of een grote-  na jaren energie roemloos  sterven. Jaar na jaar een ring naalden opbouwen, huisvesting bieden aan bosbewoners, reikhalzend in de mist naar de hemel groeiend…bang kijken naar de houthakkers op zoek naar een ‘geschikt’ exemplaar en dan het snerpend geluid van de onverbiddelijke zaag… die onbarmhartig door het merg klieft… en de elegante beauty met een plof neerlegt.

Jarenlang kozen we een boom met kluit om Kerst te parfumeren, om hem dan met Drie Koningen, als de hardheid van de bodem het tenminste toeliet, onbarmhartig naar de koude tuin te verbannen. Terwijl wij in huis nog tot Pasen naalden plukten uit zetels en tapijt, stierf de kalende boom op een eenzaam plekje uit het zicht, een langzame dood… was het van de kou of natte voeten … bij de lente opkuis, ging hij onverbiddelijk mee met de groendienst of spetterde nog even tegen in de vlammen… En dat was het dan. Terwijl de volgende ‘uitverkorene’ alweer zijn ondergang tegemoet groeide.

We vonden het geen optie meer…

Met de komst van heel mooie kunstbomen, artistiek en evenwichtig op te smukken, de oproep omzichtig om te springen met de zuurstof producerende bossen, ontrading van boomverbrandingen… hebben mee het pleit beslecht dat onze Kerst geen boom meer velt…

Toegegeven: het opzetten van de hoge boom vereist heel wat kunst- en vliegwerk, waar ik intussen behoorlijk bedreven in ben.

Het resultaat blijft ieder jaar verrassen, net als de dozen lichtjes en versieringen die exponentieel vermeerderen… tot groot jolijt van de kleinkinderen, die dolgelukkig zijn ‘hun’ versieringen jaarlijks terug te zoeken en te vinden…Maar sinds dit jaar is er meer.

Voortaan is onze mooie boom bij elke Kerst, de vertrouwde residentie van een paar heel mooie engelen.... in memory of….