De hele heisa rond de seksuele intimidatie, het verwijt van te lang wachten met melden, het falen van beschermd melden, straffeloos boete of vonnis negeren
.doen me opnieuw in mijn pen kruipen.
Mijn aanklacht tegen de voortdurende intellectuele intimidatie, die mijn figuurlijke pen drooglegde, is dan wel verjaard in letterlijke-, maar niet in juridische zin. Het is mijn eer en plicht mee op de barricades te staan om onrecht blijvend onder de aandacht te houden
en de verantwoordelijken te motiveren te handelen.
De aanleiding:
Dat de door vele vrouwen verachte losse handjes van mannen en de door minder mannen doorziene verleidingstrucs van vrouwen, bepalend kunnen zijn in een carrière- verloop, wordt gemakkelijkheidshalve gecatalogeerd onder diversen en jaloezie.
Het verwijt er niet eerder mee op de proppen te komen, krijgt wel een stevige knauw als de geijkte meldingskanalen gebruikt werden, maar niet correct functioneren, zoals niet kon geraakt worden aan een icoon als Jos Ghysen
al is het meest flagrante voorbeeld wel de Kerk
en in dat kielzog scholen, jeugdbewegingen en wat zal er nog meer boven komen, waar de goede naam van het instituut primeert op de waarheid en het welzijn van mensen
Iets te gemakkelijk te stellen dat het gekozen moment enkel politiek getint is. Voor veel mensen is politiek een ver van mijn bed show. Begrijpelijk, maar ook jammer, want politiek doet de poppetjes dansen.
En nu is het de burger die de poppen aan t dansen brengt. Waarom?
Door te kandideren voor een functie die representatief is voor elke fiere Bruggeling
terwijl politieke partijen, noch instellingen ooit ingrijpend reageren op eventueel onbehoorlijk gedrag, is het schreeuwen van de daken, het enige dat de onmachtige burger rest
Meldcentrales en vertrouwenspersonen eroseerden tot een soort wettelijk beschermde vergeetput.
Die vertrouwensbreuk verandert mensen in kolkende vulkanen die vroeg of laat uitbarsten.
En dan sneuvelen een aantal vermeende heilige huisjes, worden schier ongenaakbare kopstukken neergehaald, balonnen doorprikt.
Een lange inleiding om pedagogisch verwerpelijk gedrag, zoals pesten na een scheiding iets geleerder kan geformuleerd worden
onder de aandacht te brengen.
Na lange intake gesprekken met moeders, vaders, grootouders, kinderen zelf en een kwart eeuw ervaring met de werking van bijzondere jeugdzorg
voel ik me geroepen een lans te breken voor kinderen in- en na een vechtscheiding.
Het gevolg van een engagement tussen twee mensen is meestal de creatie van een nieuwe mens. Ondanks het compleet ontbreken van enige inspraak, is hij wel de klos als de deal afspringt
Mislukken in een huwelijk is een nederlaag. De vrucht van een voorbije liefde voor een onmogelijke keuze plaatsen: een misdaad.
Raken aan de onschuld van een kind, aan zijn loyaliteit ten overstaan van zijn ontwerpers, is moord.
Scheiden, ondanks de pijn, gedumpt te worden, geeft niemand het recht om kinderen de rekening te presenteren. En dat is wat dagelijks gebeurt en hoe!
Pestgedrag past juridisch sinds kort in het rijtje van de misdaden, waar het ook effectief thuishoort.
Dat het intussen gemeengoed lijkt, is beslist een gevolg van het verhoogde aantal mislukte huwelijken, waarin kinderen indien niet actief, dan alvast passief deel uitmaken van een pestplan. Vaak worden ze de subtiel geprogrammeerde kogels waarmee de ander beschoten wordt en voordat het geschonden vredesakkoord terug bij de rechter ligt, is de schade onherroepelijk.
Ik ga niet over één nacht ijs, dit fenomeen is met héél véél mensen doorgesproken en ik ben er zeker van dat velen zullen volgen...heb het lef... mannen en/of vrouwen voor wie zwijgen en lijden niet langer een optie is.
Die doorhebben dat het belang van de kinderen meer gebaat is met een eerlijke strijd in open veld, dan sluipende guerrilla tactieken.
Ik geloof niet in gedoogbeleid, in doen alsof, in schone schijn
in troebel water gedijt geen recht. De tijd van houd gij ze dom, ik houd ze arm is voorbij. Deze tijd roept om moedige mensen, met verantwoordelijkheidszin en die er hun nek voor willen uitsteken.
Als je uit burgerzin met respect voor het rechtssysteem ervaart dat het tijdkopende sustechnieken zijn, terwijl intussen de schade oploopt, dan geloof ik dat je het spreekwoordelijke zwaard moet opnemen en terugvechten.
Justitie verwijst naar instanties waar je klacht kan neerleggen als een bindend vonnis niet gerespecteerd wordt, als pesten de regel wordt. Het is de alternatieve win for live voor advocaten en deurwaarders, de Mount Everest op menig politiekantoor.
Dat velen onder hen dat ook beamen, bewijst de noodzaak aan verandering.
Hier hoeft geen waslijst voorbeelden bij, ze zouden zieke geesten nog bijkomend kunnen inspireren.
U vertrouwde me er zeer veel toe, altijd met dezelfde conclusie: het systeem FAALT.
In het belang van de kinderen
een dooddoener van jewelste, indien zonder onderzoek...
De controle op de naleving van een vonnis, is zo lek als de controle op een tramrit
;-)
Ondanks de instanties, in het leven geroepen om aangifte te doen: politie, deurwaarders, bergen administratie
blijken ze tijdrovend, belastend en niet effectief. Er gebeurt veel te lange tijd niets mee.
Laat nu net tijd in een kinderleven de hoogste prioriteit zijn. Geen enkele stap in een ontwikkelingsproces kan teruggedraaid worden. Levende materie wordt gevormd in elk onderdeel van een seconde, bepalend hoe de volgende stap er zal uitzien. Twijfel, dreigement, intimidatie, leugens, verborgen agendas
tasten het vertrouwen van een kind aan. Dan gaan ze ondermaats functioneren, wordt ook hun toekomst geconfisqueerd en worden voer voor psychologen, alweer een fenomeen in die spiraal waar we niet uitraken
De uitroep in de Nederlandse kamer: doe es gewoon man
kan los van welk politiek statement ook klinken als:Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen, laat ons een boom en het zicht op de zee, vergeet voor een keer hoeveel een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
Gezellig vertellen, normen en waarden met sprookjesmaat meegeven, vrij kunnen praten, geen achterbaks gekonkel, vertrouwen dat niet misbruikt wordt, opgevoed worden met een stevige dosis gestrengheid ook, materialisme indijken, leren omgaan met een consequente nee
kortom kind zijn als garantie op evenwichtig volwassen worden.
Wellicht zijn de grootouders generatie nu, de laatsten die dat kromme spoor voor die kleinkindgeneratie kunnen rechttrekken
Dan kan na deze 60% gescheiden generatie er terug één met gezond verstand op de rails gezet worden
Dat een engagement vaak geïnspireerd is door een persoonlijk drijfveer, is zeker het geval en vaak de directe aanleiding tot actie. Dat daarvoor soms een aanzet door moedige anderen voor nodig is, al evenzeer.
Wij hebben de lafheid gehad
en ik weet dat ik dit woord hier onterecht gebruik- om alle plichten die in een rechtstaat van kracht zijn, te eerbiedigen, zoals de eis van een ex- schoonzoon met geen woord nog over de kinderen van een schat van een dochter, te reppen.
De rechtbank verbood het niet, maar suggereerde een wellicht meer tolerante houding bij de vader
een half uur ex- cathedra de zaal inkijken
geef toe, weinig kans iemand te doorgronden. Als psychiaters er bij een moordenaar zelfs niet uitgeraken
15 maanden drooglegging om de heerlijke herinneringen aan en met mama te bezoedelen
In het licht van het verwijt dat de betrokkenen van de seksuele intimidatie nu krijgen, dat 15 jaar wachten met aanklagen onaanvaardbaar is, herleid ik die van de intellectuele intimidatie dan tot 15 maanden.
Als in het Parlement de minister oproept, ontoelaatbare gedragingen te melden, dan is kindermishandeling daar de ergste van en de subtiele psychische de meest verachterlijke
Laf is hij/zij die de andere kant opkijkt om niet betrokken te raken in een strijd die niet de zijne of hare is
sussen dat de tijd alles oplost
is even erg als ich habe es nicht gewusst
Mevrouw Turtelboom, minister van Justitie, neem in het hervormen van het instituut, dit item mee.
Wie pest in een echtscheiding, wie een vonnis niet naleeft
en alles wat daar rond hangt, verliest de rechten om als voorbeeld voor de kinderen te dienen.
De diversiteit in de opvoeding met uiteenlopende principes vaak reden van echtscheiding- kan kinderen een meerwaarde in het bepalen van keuzes bieden, maar het afsnijden van een vitale tak, leidt tot psychische armoede.
Bij het wegvallen van een mama zoals Roosje, wordt oprechte liefde en persoonlijkheidsontwikkeling enkel gegarandeerd door ook veelvuldig contact met het warme nest waar dat gemis correct verwerkt wordt tot een positief gegeven, aan de bron waaruit ook hun mama putte.
Daarvoor heb je een moedig rechter nodig,
een witte raaf
en dat slaat niet op de kleur van de toga
;-)
