“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “
Klasse
Ze bestaat wel degelijk… al dekt die vlag sinds kort een andere- dan de gekende lading. Lintjes, kleren, noch geld zijn de eretekens van de nieuwe ongekroonde adel... 't Zit van binnen...
Dat werd de laatste weken duidelijk in de manier waarop mensen bereid zijn werk te maken van de toekomst.
Mensen met verantwoordelijkheidsgevoel, overtuigd dat destructief handelen, nooit constructief werkt, mensen die met respect voor het recht op staken, hun recht op werken verdedigen, die terecht niet aanvaarden dat het openbaar weefsel, het vervoer te land, ter zee of in de lucht geclaimd wordt… met welk recht de opgebouwde samenlving ontwrichten?
De nieuwe klasse die beseft dat brokken maken, chaos creëren, vernielen en saboteren géén optie zijn om orde op zaken te stellen.
Dat op sommige plaatsen enkele leerkrachten de reactie op de besparingen aan kinderen eenzijdig en fout gekleurd voorstellen, is betreurenswaardig. Kinderen voorlichten is een goede zaak, maar als leerkracht doe je dat educatief, correct en sereen. Dat een openbare omroep mét overheidsgeld, in zijn ‘neutraal’ journaal kiest voor de ludieke amusementswaarde van de boodschap zoals die in 1 school wordt gegeven, zet aan het denken… Nee, kindjes, de meester moet niet tot z’n 90 jaar voor de klas staan… en met alle respect… zelfs niet ter compensatie voor de uren die ze minder dan de normale werkweek van de moeders en vaders presteren. De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat hun "roeping" in combinatie met een gezin: een luxe- statuut is. Ze genieten ons aller respect, blijf het dan ook waardig...
Die nieuwe ‘high society’ telt vele honderdduizenden die meer vertrouwen hebben in het eigen gezond verstand en inzicht om te beseffen dat de wereld voortdurend verandert en daarnaar dient gehandeld te worden, wat hier en nu betekent: meer doen met minder…
Spectaculaire bevolkingsaangroei, migratie, globalisering… opportuniteit in hoogconjunctuur, waar iedereen beter van werd, hield het gevaar in dat in de euforie the sky the limit leek, de toekomst uit het oog werd verloren.
Nooit eerder als in de voorbije decennia werd zoveel gereisd, auto’s verkocht, op restaurant gegaan, concerten, festivals en pretparken gefrequenteerd, het steeds meer- gevoel gepromoot, waaronder alsmaar meer verdienen voor minder lang werken. Hier en daar een aalmoes aan wie niet mee op de draaimolen zat, suste het geweten.
Leuk, want we worden –de meesten toch- alsmaar ouder. Pensioen als midlife geschenk, een zee van tijd, gratis trein, tram, bus… en voor de verre toekomst zorg… het leek vanzelfsprekend.
Maar de tijd haalde ons in. "Ogenschijnlijk" leek geluk hier voor het rapen en goud zoeken doe je waar het blinkt... Maar zoals alle schijn bedriegt, ook hier, als de verhouding niet langer blijkt te kloppen. De bevolkingspiramide op z'n kop staat… kwieke 'bejaarden' aan de top acrobatische toeren uithalen om de smalle basis in evenwicht te houden. En dat terwijl de wereld onafgebroken draait...
Het lot is bezegeld.
Langer leven betekent langer werken. In de veronderstelling dat je nog werk hebt, dan toch. Niet eens onderwerp voor een keuze, als jong sterven het alternatief is…
Een wispelturig, onberekenbaar werkklimaat is beslist niet het klimaat waarin ondernemingen gedijen, voor meer werkgelegenheid borg staan en derhalve mee bepalend zijn voor de perceptie van 'geluk', blijkbaar gelinkt aan koopkracht...
Bij ontstentenis daarvan, gaat de economische motor sputteren, valt uiteindelijk stil en raakt de portemonnee leeg…
Dat gebeurt niet van de ene dag op de andere. Maar als het beleid jarenlang de moed mist om de tering naar de nering te zetten in het oog van een tanende economie, gaapt het zwarte gat alsmaar dreigender.
Het systeem heeft gefaald. Decennia lang werd gesust, de schijn opgehouden om toch maar politiek aan zet te blijven, dé garantie om het potje gedekt te houden.
De politieke tsunami van 25 mei deed de zeepbel uiteen spatten… kasten werden geopend en met eerbied voor de doden, weten we inmiddels wat daar allemaal uitviel...
Privileges uit glorietijden verliezen hun bestaansrecht in crisis. Niets is eeuwig… het is altijd roeien met de beschikbare riemen. Eerst om te overleven, later misschien opnieuw de teugels een beetje te vieren en vooruit te kijken naar de demografische veranderingen die in recordvaart op ons afkomen.
Natuurlijk sluit men de ogen niet voor onaanvaardbare excessen. En die zijn er. Zelfs letterlijk volkomen legaal en wettelijk. Dus opgezet of ten minste mogelijk gemaakt door ex- beleid. Akkoord dat de volgelingen daarvoor de schuld niet dragen, maar laat hun hart dan van vreugde opspringen om ze ongedaan te maken.
De bankencrisis bracht de sneeuwbal aan het rollen, de lawine volgde en maakte veel slachtoffers. Exuberante ‘contractuele’ uittredingsvergoedingen leunt dicht aan bij onethisch ondernemen, ook al werd de wet wellicht letterlijk gerespecteerd.
Maar al die verwerpelijke uitwassen als alibi hanteren, is te kort door de bocht om er collectief het bijltje bij neer te leggen alles op de helling zettend.
Laten we samen de kr8 van verandering de ruimte geven om vooruitgang te creëren en de wedloop tussen Europa en de wereld daarbuiten niet bij voorbaat te verliezen. "Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is, de wereld die moet nog een eeuwgheid mee..."
Terecht bezorgd over de toekomst van elke pasgeborene, zelf ON- schuldig aan hun gigantische schuld, is er geen andere keus dan zo snel mogelijk te zorgen dat hun lei wordt schoon geveegd.
In afwachting dat bestaande lucratieve contracten uitgeleefd zijn, de zichzelf- bediende begunstigden de veerman betaald hebben en de kaaimanplaneten fictie zijn, kunnen we maar beter de hand aan de ploeg houden en ons van onze constructieve kant tonen.
'De boer, hij ploegde voort', is nog altijd de beste garantie voor het dagelijks brood...
“Voor alle goedwilligen onder ons mee, een boodschap van vrede, van heldere kracht, een boodschap van licht in de donkere nacht… “
