Eind april, in de lente van 2005: rond vijf uur, telefoon van ons Roosje om dringend naar de dierenwinkel vlakbij te komen... de vraag 'waarom', werd ietwat geheimzinnig ontwijkend beantwoord met het 'dwingend' verzoek nu toch maar meteen even in de auto te springen, wat toen nog gezwind lukte . En daar stond ik dan rond een geïmproviseerde ren waarin duidelijk enkele pups hadden gezeten, maar waar nu nog eentje 'volgens Roosje' met smekende oogjes vroeg om naar het Ganzenhof te mogen verhuizen, voordat het daar alleen zou achterblijven als de winkel sloot...
Met de herinnering aan gewonde vogeltjes, verloren kikkers, uitgehongerde egeltjes, een gesneuvelde valk... waar we dan onverwijld mee naar dierenarts of vogelcentrum MOESTEN, wist ik meteen dat alle verzet nodeloos was... bovendien, het beestje miste enkel de spraak om die vraag zelf te formuleren. Zo kwam zes weken na de geboorte een piepklein nog als enige overblijvende van het nestje Jack Russell pups in ons gezin... Vandaag wordt deze schat dus 12 jaar... Met heel veel liefde voor onze schattige huisgenoot, dienen we toch even te vermelden dat we de bijgeleverde handleiding, met specifieke kenmerken voor dit hondenras, pas lazen toen het mormeltje eindelijk moegetraind, in slaap viel... en wij niet veel later... Grootmoedig vergeven we haar de paar escapades, toen de lokroep van de wijde wereld te sterk was en we er met z'n allen mochten achter crossen. Vergeven ook die keer dat ze met neergeslagen blik op ons wachtte in het politiekantoor waar een attente voorbijganger haar naartoe had gebracht, toen ze blijkbaar een opening in de omheining had ontdekt om dan op de hoek van de straat op de uitkijk te staan. Vergeven, maar wel opgeslagen in het collectief geheugen, die keer dat de taart iets te vroeg op tafel stond... en we dan maar een 'koekje' bij de koffie presenteerden... De jaren verstreken en langzaam werd de tred wat rustiger, kan ze knorrend genieten van haar plekje in de zon achter het glas. Maar vergis u niet, zelfs met de oogjes toe, detecteren haar immer aandachtige oortjes elke op kousenvoeten voorbijsluipende kat of kater en dan is het hek letterlijk van de dam. Mocht er snelheidscontrole in onze tuin staan, we betaalden ons blauw. Met halsbrekende atletische sprongen over de beplanting gaat ze heldhaftig de blazende harige hoge rug achterna tot die afdruipt, om dan haast triomfantelijk haar dorst te komen lessen... Maar zoals in het liedje: en de kat kwam weer...
Dus, Lieve Choukie, gelukkige verjaardag. Je blijft dan wel tevergeefs uitkijken naar de komst van ons Roosje, onze Chris en de boykes, telkens de deur opengaat... maar met de liefde van Amélie en Eline, is het leven toch nog geregeld feest voor je... en dat je, als oma even niet kijkt, aan het voeteinde bij opa kruipt, is een zondeke dat we je glimlachend vergeven...omdat je er beiden duidelijk van geniet...
.
