Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Bloemlezing
Beleid van een gebouw gaat in hoge mate over materiële dingen. Maar tegelijk blik je ook in de leefwereld van erg verschillende groepen bewoners, waarvan de confrontatie een heel aparte en gedifferentieerde kijk geeft op onze samenleving.
Daar wil ik met deze reeks ook eens in graaien
als een soort bloemlezing van het leven in de buik van Antwerpen.
118 studios, met twee keer zoveel mensen en nog eens zoveel eigenaars, is als een boek met evenveel hoofdstukjes, de smeltkroes van vele werelden.
De verhalen, soms anekdotes, heb ik neergeschreven, opdat ze niet verloren gaan. Velen, vaak ook op beleidsniveau praten immers over de samenleving zonder haar van binnenuit te kennen.
Bekijk het van links of rechts, alsof er geen probleem is, of als een lost World. Het is altijd verrassend, eens droef, eens prettig, maar steeds anders
en leerrijk over het beestje dat "mens" heet.....
Eén uit de vele:
Een knappe rijzige Marokkaanse jonge man, keurig in het pak, steekt zijn hand uit en begroet me in onberispelijk Frans. Ongevraagd vertelt hij uitvoerig over zijn neef diplomaat, waarvoor hij werkt.
Hij huurt de studio als pied à terre, want is toch single en reist veel.
Weet ik veel hoeveel uren de man op kantoor dient door te brengen, het enige dat ik zag, was dat telkens ik daar was, hij er ook was. Hij zag me doorgaans bezig met ordenen, opruimen, huisvuil sorteren
en vond het nodig me te zeggen dat een vrouw als ik, dat toch niet moest doen, dat daar toch werkvolk voor was
.
Maar wie is daar te schoon voor, legde ik uit. Woorden wekken en voorbeelden strekken, dus als we de samenleving positief in beweging willen zetten, dan moeten we het voordoen
lachte ik.
Het was duidelijk dat hij me anders taxeerde en charmeerde en lauwerde me dan maar
zonder veel effect, weliswaar.
Zekere dag komt hij met een jonge modern- ogende, knappe, natuurlijk gebronsde juffrouw toe, perfect Nederlandstalig en stelt haar aan me voor als zijn verloofde, verkoopster in een parfumerie- zaak.
Een knap koppeltje
alhoewel
.
Vermits de naam van elke bewoner op de brievenbus moet staan, viel het op dat korte tijd later plots zijn naam van de brievenbus verdwenen is. We spreken hem erop aan en krijgen een heel omslachtig verhaal van stalking door de familie van het meisje
We wijzen hem erop dat er geen uitzondering kan zijn.
Het verhaal wordt terug opgedist in het bijzijn van het meisje, die ernopvallend afzijdig in blijft. De volgende weken verandert er heel veel in haar houding: die frisse eigentijdse verschijning gaat hoe langer hoe meer schuil achter hem, lijkt zowaar steeds minder zichtbaar te worden en enkele maanden later verschijnt die frisse, steeds perfect opgemaakte knappe jonge vrouw plots ongeschminkt en met hoofddoek.
Ze gaat ook niet meer uit werken en op zekere dag stelt hij haar opnieuw voor, nu als zijn vrouw. Ze zijn getrouwd
en duidelijk zwanger
serieuze metamorfose, die niettemin felicitaties verdient.
Een tijdlang verdwijnen ze uit het oog, tot
dat het dan gelukkig zijn, een deur die plots opengaat....
Omdat de kabelmaatschappij de bekabeling kwam nazien en in elke studio even binnen moest, klopte ze ook aan bij dit koppel. Er was duidelijk hoorbaar iemand thuis dus werd diverse keren aangebeld en geklopt met het verzoek de deur te openen.
Verbluffend antwoord aan de binnenkant: ik kan niet openmaken, want mijn man is weg, heeft de deur gesloten en de sleutel mee. Toen we een paar uur later na zijn thuiskomst terug aanklopten, deed hij open, moest zij haar hoofddoek op en de badkamer in
.
Waar was die moderne jonge vrouw naartoe? Daar kon ik met mijn verstand niet bij en ik sprak haar erover aan. Nu zit je hier een ganse dag in een eenkamerflat, had je niet liever gewerkt tot de baby komt? Mis je dat sociale contact niet?
Ze was nu een vrome moslimvrouw, ging niet meer uit werken om zich op de komst dan de baby voor te bereiden
Nu heb je rel met Morel, sprak ik hem een van de dagen daarop aan over het opsluiten van zijn vrouw.
Stel dat het brandt en jij verlaat het huis voor een ganse dag en je vrouw zit daarbinnen opgesloten
wat dan?
Veel indruk maakte het niet
maar het stemde me gerust haar daarop verschillende keren te zien buitengaan zonder hem. Dus kon ze van dan af toch weg. Hoewel erg terughoudend, kreeg ik steeds een vriendelijke groet, en een glimlach als we elkaar ontmoetten
wat voelde als wederzijds stilzwijgend respect .
Vermits de studios absoluut niet geschikt zijn voor meer dan twee personen en dat ook uitdrukkelijk in het huishoudelijk reglement staat, hadden we hen daar ook nog eens ruim op voorhand extra op gewezen.
De procedure bij de sociale huisvesting was lopende en voor de geboorte zouden ze al lang weg zijn. Kwestie van nog enkele formaliteiten
Niet dus, zou blijken.
Verhuizen was niet aan de orde, want het verwerven van de sociale woning verliep niet zo vlot als hij zichzelf had voorgespiegeld. Een tweede kind zou voor hogere prioriteit zorgen en warempel het kondigde zich ook reeds aan. Maar het reglement, zoals ondertekend in zijn huurcontract, vermeldt max. bewoning door 2 personen en daar laten we niet aan tornen.
Dat was niet naar zijn zin en de man, die zich van dan af weerbarstig opstelde. Jullie kunnen me niets maken, want ik ben familie van een diplomaat en geniet bescherming
Genoeg gezeverd, beslisten we en belden de neef diplomaat op kantoor op.
Die was zeer voorkomend en bevestigde wat we eigenlijk wisten: het neefje was een heuse lastpost, lag overhoop met de hele familie, maakte misbruik van hun goede naam, twaalf stielen dertien ongelukken, was er ontslagen, kortom
ze waren hem liever kwijt dan rijk en we kregen het advies te doen wat moest gedaan worden.
We maakten ons sterk dat we de regels van het huis zouden doen naleven.
Toen kwam de echte ware aard van het beestje boven. Agressief, briesend dat hij een sociale woning met tuin MOEST hebben en dat hij niet weg zou gaan eer dat voor mekaar zou zijn
alsof dat wij daar dan maar moesten voor zorgen.
Onder voortdurende druk stelde hij een ultimatum aan de eigenaar van zijn studio. Hij zou enkel wijken als zijn huisbaas meteen de waarborg teruggaf voor hij de studio zou verlaten.
Uiteraard is dat de wereld op zijn kop en de verhuurder, die werkte via een makelaar, wilde eerst de studio nakijken, de sleutels terug en dan de waarborg afrekenen.
Dat was niet naar de zin van de voorbeeldige huisvader (!) die dan maar een paar bussen ketchup leegspoot op de muren van de gangen en eieren stukgooide in de hete gloeilampen: een aangekoekte omelet als gevolg.
Geconfronteerd met de feiten en de toegebrachte schade, loochende hij de dader te zijn. De camerabeelden lieten aan duidelijkheid echter niets te wensen over, ondanks de kap die hij over het hoofd had getrokken
wellicht tegen de smurrie op zijn hoofd
Alleszins was voor het gebouw de lastpost de deur uit. Toch denk ik nog wel eens aan dat knappe jonge moderne vrouwke, dat van de ene op de andere dag van de parfumerie naar de Middeleeuwen verhuisde, alle vrouwenemancipatie ten spijt.
De eigenaar maakte de schadeclaim aanhangig op het vredegerecht
de studio veranderde inmiddels van eigenaar en daar verloren we het spoor over de al- dan niet gedane uitspraak
