Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...

Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet

Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...

Maatschappelijk relevante beslissing. In het Allerheiligenweekend van 2008 werd in Berchem een moord gepleegd op een 19-jarige jongen. Je hoort het op het nieuws, je leest het in de krant, maar als dan de recherche langskomt en vertelt dat de moordenaar in het gebouw woont, word je met verstomming geslagen. Een jonge kerel van dezelfde leeftijd had inmiddels bekend. De recherche met slotenmaker en huiszoekingsbevel kwam de studio doorzoeken. Een paar weken tevoren had ik de jongen nog aangesproken in de lift., zoals ik vaak doe met mensen die ik voor het eerst tegenkom in het gebouw. De rit van zeven verdiepingen gaf me een waterkansje een gesprekje aan te knopen, omdat ik aan die jonge gast duidelijk zag dat er verboden spul in ’t spel was. Zeven verdiepingen liften duren een eeuwigheid als je gehaast bent, als je een gesprek probeert aan te knopen, lijkt het eerder vrije val…Hij glimlachte minzaam en ging de straat op.

Amper een paar dagen voor het fatale gebeuren, ergens eind oktober 2008, stond ik toevallig weer met hem in de lift. Hij zag er heel normaal uit, was netjes gekleed en ik meende de kans schoon te zien om hem nog eens aan ons gesprekje te herinneren en hem te verwijzen naar een schitterende dienst in Stuivenberg, waarvan we weten dat ze écht het verschil kunnen maken. Hij antwoordde dat het misschien wel de beste oplossing was en dat hij er eens over zou nadenken.

Het deed hem duidelijk goed, aangesproken te worden en in de rit van verdieping 7 naar de begane grond, had ik even de kans hem te wijzen op keuzes in het leven. “Je kan pech hebben, maar als je jong en sterk bent is er altijd een weg terug”. Op de retorische vraag: ‘ben je wel goed bezig’,  zei hij ‘nee, ik weet het’. “Dan is het NU het moment om het tij te keren”, probeerde ik. “Je hele leven ligt voor je, Komaan, maak er toch wat van. Je hebt zoveel mee: je bent een knappe kerel, groot en sterk, steek de handen uit de mouwen, er is zoveel te doen. Zie eens hoeveel bladeren er moeten bijeengeveegd worden voor de deur. Dan heb je minder tijd om je te vervelen, dan word je gezond moe en je doet iets opbouwend. Mijd mensen die je de dieperik intrekken en als je twijfelt het alleen aan te kunnen, ga dan eens praten met de psychologen in Stuivenberg. Daar zijn al heel wat mensen geholpen. Als je er wil komaf mee maken, start dan hier en nu: gooi die vuiligheid meteen in de container. Je maakt mensen rijk die niets om jou geven.” De lift stond toen op de begane grond en even hoopte ik dat hij de slordig gerolde sigaret in de container zou gooien. Hij zei vriendelijk: “ge hebt gelijk, ik zal er eens over nadenken” en ging naar de voordeur. Ik kon niet nalaten nog even te proberen met: “toe, doe het NU, dan heb je al een eerste goal”, maar de deur viel al in het automatische slot.

Toen ik weet had van het drama, sloeg ik mezelf voor het hoofd, hem toen niet bij de hand te hebben genomen en er mee naar het afkickcentrum te zijn gestapt. Het heeft veel overredingskracht gekost me te overtuigen dat ik het gebeurde niet had kunnen voorkomen, al valt het me soms nog zwaar als ik denk ‘had ik maar…’

Toen ik dagen later toevallig zijn ouders ontmoette die zijn studio kwamen opruimen, heb ik even met hen gepraat. Jaren hadden ze vruchteloos getracht hun zoon  een andere weg op te sturen,  voelde ik een zekere bescheidenheid dat het dan wellicht ook mij niet zou gelukt zijn. Mijn voorstel hem in de gevangenis op te zoeken, was voor mijn gezin onbespreekbaar en daar heb ik me bij neergelegd.

Charter tegen drugs:

Het gebeurde liet een diepe indruk na op alle mede-eigenaars, die op de volgende bijeenkomst geïnformeerd werden. We zouden er samen iets aan doen. Velen zijn ouders van opgroeiende kinderen en de ellende van die smeerlapperij is –althans in het zgz onschuldige begin- onoverzichtelijk.

Het heeft de VVM aangezet om een charter op te stellen waardoor we ons met alle mede-eigenaars engageren om elke vorm van drank- en of drugsmisbruik te signaleren aan de eigenaar, die zich engageert de bewoner erover aan te spreken en verwijzen naar hulpverlening. Ook de politie ondersteunt onze gezamenlijke aanpak om de geestelijke én lichamelijke doder uit te schakelen.

Het charter werd goedgekeurd in de BAV van dec 2008 en hangt geregeld terug uit in het gebouw, kwestie van de aandacht te blijven trekken.

Even terug naar de jeugdige dader, evenzeer slachtoffer… Voor de zoveelste keer bewees het cameratoezicht zijn nut en kon de politie de rusteloze nacht die voorafging aan het drama min of meer reconstrueren. De jonge man liep bestendig op en neer door de gangen, nam tientallen keren de lift, rolde en rookte er diverse keren een joint….ging langs bij een andere kerel met sporen van dezelfde kwaal….kortom tegen de ochtend moet die jongen doodop geweest zijn.

Gehouden door hun beroepsgeheim lieten de speurders niets los, maar blijkbaar had de jongen de feiten bekend zonder zich veel te herinneren. Dat doet het vermoeden rijzen dat na een slapeloze nacht, de zoveelste op rij blijkbaar, in combinatie met waarschijnlijk middelen om alsnog de dag door te komen, de stoppen doorsloegen. Twee levens verwoest, twee ouderparen ontroostbaar, zoveel gemiste kansen.

Soms bekruipt me nog het schuldige gevoel dat ik hem niet zo vrijblijvend had mogen aanspreken….dat ik meer had kunnen doen….

Gedane zaken nemen geen keer. Niet voor het slachtoffer, niet voor zijn moordenaar. Ik voel een ontzettende walg voor al wie of geld verdient aan de verslaving van een ander, hem bewust verslaafd maakt maar ook een beleid dat de drempel voor zombiegedrag verlaagt. Ik weet dat de vrije wil van ieder mens het mogelijk maakt steeds weer keuzes te maken, maar als men heel subtiel je hersencellen uitroeit, dan is dat bewust ook de vrije keuze uitschakelen en een moderne vorm van slavernij opdringen.

Waarschijnlijk wordt zijn lot beslecht voor assisen. Is gevangenschap een garantie om terug “vrij” te worden, om bewuste keuzes te kunnen maken. Ik twijfel, als ik lees wat er daar binnen die muren kan…

Er is maar één ontkomen aan: er nooit mee beginnen…..Die boodschap wil ik proberen uit te dragen. Kan het niet in de wereld, niet in Vlaanderen, niet in Antwerpen, laten we het dan tenminste proberen in dit ‘dorp in de stad’…

En dat doen we nog steeds…