“Daar gaat de bal…
En duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal.
Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan …”
Bijna een halve eeuw geleden leerde ik mijn klas dit gedicht voordragen, ‘declameren’ op de beklijvende toon van de toenmalige radio sportjournalisten.
Klank die beeld én beleving teweegbracht. ‘Je papa moet de match ZIEN zonder beeld… was het criterium”.
En of ze hun best deden… een a-typisch presentje voor Vaderdag 19 maart, positieve anti-rookactie, de gangbare opgesmukte asbakken, luciferdoosjes, sigarethouders of het gebreide kleedje voor de ‘fles’, een hak zettend. Preventie in tempore non suspecto???
Bijna een halve eeuw sinds toen … borrelen de woorden van het gedichtje op, terwijl ik warm ingeduffeld bij valavond aan het voetbalterrein sta waar de mini- miniemen van Ossmi hun langverwachte competitiematch spelen.
Nauwelijks opgelapt na de week ziekenhuis, wil ik dit heerlijke moment voor de ploeg waarin ook onze oudste kleinzoon aantreedt, niet missen. Voor opa in zijn rolstoel jammer genoeg geen haalbare locatie. Bij mijn vertrek moet ik hem verzekeren bestand te zijn tegen mogelijke emotionele ravage… Of mijn glimlach volstaat als geruststelling, betwijfel ik… en heb alle begrip voor zijn bekommernis. Voor je mobiliteit afhankelijk zijn, is voor een man van zijn kaliber die de wereld zijn dorp kon noemen, méér dan een opdracht. Bovendien beseffen we dat de kwantiteit van ons gezin, omgekeerd evenredig is aan de verantwoordelijkheid er voor elkaar te zijn…
Maar ik ben er en mijn adem vermengt zich met de vele kleine warme wolkjes in de koude buitenlucht en het voelt goed samen te zijn met supporters van al dat jeugdig sportief geweld. Prettig de ouders en grootouders waar ik tussen sta, te horen vertellen hoe ze allemaal naar deze competitie toeleefden en luidop dromen van kwalificatie voor de kwartfinale. Ik kan het me levendig voorstellen en het stemt me intens gelukkig voor hen. Dat is kind zijn, mogen dromen en geloven dat ze uitkomen.
En dan eindelijk.
De scheidsrechter geeft de jonge trappelende veulens in rood en blauw het startsein en
‘daar gaat de bal en (minder dan) duizend paar ogen volgen in de lucht de mooie boog van zijn vlucht en gissen waar hij dalen zal. Twee, drie spelers reppen de lichte voeten, het wordt (gelukkig g)een hard ontmoeten van schouder tegen schouder aan … ‘
Vibes van vrijgemaakte gezonde spanning laten ook de supporters aan de zijlijn niet onberoerd en een ontlading van engagement, empathie en voelbare liefde stroomt het veld rond.
Met mij supportert een gelijkgezinde opa, die monkelend bekent dat zijn kleinzoon niet opgesteld is (door overaanbod aan talent hanteert de ploeg een beurtrol) maar die getuigt hoe belangrijk hij het vindt dat ook als bankzitter, zijn kleinzoon er moet zijn en het team aanmoedigen. Normen en waarden… een opa naar mijn hart. Met veel respect bewonderen we de inzet van trainers en scheidsrechters die ‘het toch maar doen’, zo’n ploeg jonge spelertjes op sleeptouw nemen en leren dat leven en spelen veel gemeen hebben….
Vele jaren lang, stonden we als supporters wekelijks langs de zijlijnen , zelfs in het buitenland toen onze ‘goalgetter’ in de nationale jeugdploeg van het KSV meedraaide.
De ‘mini- microbekens’, zoals de trainer ze lachend noemde, doorgroeiden de hele hiërarchie, terwijl de wasmama’s de maten van de shirts zagen meegroeien…
Maar nooit meer was voetbal zo vertederend als toen onze Chris als klein manneke in zijn eentje op de goal in onze tuin afstevende, in de onbemande goal zijn zoveelste doelpunt scoorde om dan geknield al glijdend een spoor in het gazon te trekken en het denkbeeldig stadion met opgeheven armen te danken voor het gejuich.
Hoe vaak heb ik hem in stilte vanachter mijn keukenraam gadegeslagen… mijn Enzo Scifo…
Zalig hoe diezelfde warme gloed door me heen gaat, als ik dat frêle kereltje, ons Roosje haar oudste prinske, zijn goal zie verdedigen als zijn burcht.
Mooi sportief spel, met relatief weinig werk voor doel, perfect gepakt als nodig, hoop ik dat hij het toch niet te koud heeft.
De wedstrijd gaat gelijk op, de eerste helft neemt rood de bovenhand, na het half-time appelsientje… is dat nog wel steeds een half appelsientje- belagen de blauwen meer de goal. Maar mijn kleine held laat er geen één binnen.
Maar dan, of het nu een wereldclub of mini- miniemen zijn, wordt het pleit beslecht door strafschoppen. Als uitgesproken TEAMsport geven penalties, man tegen man, een wrang gevoel. Het is altijd zo’n klein beetje sterven. ‘In uw keeperhandschoenen beveel ik mijn geest’.
Om beurten houdt elke keeper het leder buiten, tot …keihard op de paal botsend de bal bij de ene keeper besluit buiten neer te vallen en bij de andere, mijn keeperke, binnenkant doel kiest…
Het pleit is beslecht. Het verschil tussen winnen en verliezen is mini- miniem…
Is tot het winnend kamp behoren zeker leuker, de keerzijde leert misschien meer waar je een leven lang wat aan hebt.
“Ja, jammer van die ene, maar toch schitterend gekept, lieveling… eervol verliezen is geen schande, hoor. Het was een sportieve wedstrijd. Niet getreurd, volgende keer staat ook dat tikkeltje ‘geluk’ aan jullie kant… Kom, we gaan een lekker warme chocomelk drinken, oma trakteert, een opwarmertje met de ploegmaats zal deugd doen…”
Dat zou ik zeker allemaal gezegd hebben, had ik de kans gekregen.
Terwijl alle spelertjes verbroederen, de overwinning vieren, de teleurstelling samen verteren, de essentie van TEAMSPIRIT… wordt ons keepertje te velde door de vader opgepakt. Horend zonder klank, zien we hoe hij links en rechts speurend bevestiging zoekt van de boodschap die hem in allerijl gegeven wordt … voor hij onverwijld in de auto verdwijnt…
Ja, lieveling, oma staat wel degelijk aan het veld… Of je mijn liefde kon voelen, of in mijn ogen kon lezen, kan ik enkel hopen, maar weet dat ik je té graag zie om voor een dilemma te plaatsen. Het is goed als kind loyaal te zijn, dat hebben we ook altijd zo voorgehouden en voorgeleefd. Kritisch mag je worden als je er ook iets mee aankan. Tot zolang willen we je vooral ‘a touch of Rose’ doorgeven…
Als opa weer eens van een topmatch op groot scherm snoept, samen met nonkel Guy een Saint Omerke ceremonieel degusterend…droom ik dat ze ooit samen, elk met hun twee kleinzonen het nog kunnen overdoen…
Bij die hoopvolle gedachte, ‘voel ik op mijn (gehavende) lippen, die goedheid lijk een avondzoen… ’t is goed in ’t eigen hert te kijken en zo zijn ogen toe te doen…’ (A. Nahon)
PS: sorry voor de mini-minieme 'kwaliteit' van de foto, schril contrast met die van de gelijknamige spelertjes 
Facebook
