Jeugdig en onervaren, maar sterk in de genade van de Heer. Dat schreef een neef Witte Pater in 1962, voor zijn vertrek als missionaris naar het toenmalige Rhodesië in mijn Poésies.
Nu, decennia later, doemt dat sobere witte patertje dat hij in één pennentrek in mijn poëzie zette, weer op. Ik kreeg het lederen boekje op gulden snee bij mijn eerste communie cadeau. Zoals op alles, was ik ook hier bijzonder zuinig op. Heel uitzonderlijk liet ik iemand toe er iets in te schrijven in tegenstelling tot de tientallen vriendenboekjes waarin ik zelf gevraagd werd iets te tekenen of te schrijven
en me dan ergerde aan de slordigheid waarmee sommigen respectloos met het kleinood van anderen omgingen.
In het ordenen van zoveel dierbare schatten op zolder, de meeste spullen van onze kinderen die ik bewaar voor het nageslacht
kom ik in mijn eigen koffertje vol dromen terecht, ook al is het een haast bijna onverplaatsbare ijzeren legerkoffer uit de voormalige stock Américain, dus dit lederen boekje tegen, gewikkeld in een beschermend zijden papiertje.
Zittend op de grond naast de open koffer, word ik hoog in de nok van het dak, opgenomen in het visioen van verleden, heden en toekomst om te landen bij onze Chris en zijn analyse van onrecht dat de naam RECHT claimt.
Een strelende zon door het zolderraam aan een prachtige zuivere blauwe hemel, herinnert aan die andere zonnige middag en mijn date met junior op een terras aan het water voor een lunch. 'Zakenlunch', schertste hij, toen hij met de hem kenmerkende gedrevenheid enthousiast zijn plan ontvouwde rond 'property rights' in de muziekwereld.
Tijdens zn zorgvuldig opgebouwd pleidooi voelde ik de verborgen agenda bladzijde voor bladzijde openen. Muziek was zijn leven en het juridisch tintje, camouflage. Voorzichtig liet hij mij zelf ontdekken waarom het extra jaar in Gent geen extra Masterdiploma voort zou brengen, maar een internationaal palmares van podia...
Mijn opmerking: Zie de muziek als een hobby, maar laat de advocatuur je dagelijks leven zijn en niet omgekeerd.... noemde hij de foute 'conclusie' en hij zou ons dat bewijzen...
Mama, toch, jullie hebben het nog steeds niet door hé, zei hij behoorlijk geïrriteerd. Jullie blijven respect hebben voor een wereld die dat niet verdient, één grote farce van manipulaties zonder enige moraal. Maar je schiet op de DJ, die met muziek die zeden helpt verzachten. Als ik als DJ van dienst neerkijk op de wriemelende massa onder mij op een of ander high society feest, werkt het haast op mijn lachspieren
Jullie beseffen toch dat je mij daar niet onder kan catalogeren. Niks authentiek, in een keurslijf gedwongen zonder enige creativiteit. Een leger zombies, vaak slaafse volgelingen van een systeem, geketend door wetten en regels, doen uitschijnen recht te spreken maar doodsbenauwd om échte waarheden bloot te leggen. Om recht rechtvaardig te maken. Bang van het eigen geweten.
Carrière maken moet betekenen: geboeid zijn door de veranderende maatschappij om er innovatief op in te spelen... in tegenstelling tot geboeid aan handen en voeten, krampachtig een status te willen handhaven.
Als DJ achter mijn muziekinstallatie zie ik hen een paar meter lager, vaak schaamteloos bezig, terwijl de bubbels van overvloedig drankgebruik niet alleen het wit in hun ogen vertroebelt... Het leven is te kort om in dat drama mee te spelen.
Van die controversiële zoon heb ik intussen veel geleerd, zelfs over de lengte van het leven...
Toen de stichting a touch of Rose een feit was en op zoek naar helpende handen om het huisje te strippen, was hij -met een knipoog naar de woordspeling- meteen kandidaat. Midden stof en gevaar van de afbraakwerken liet hij zich lachend vereeuwigen met de meter van 'a touch of Rose'...
Als muziek dan toch je leven is, zorg jij dan eens voor een passende mooie sound voor Rose, suggereerde ik met het oog op de opening van het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat haar naam kreeg.
Zonder aarzelen repliceerde hij: daar ben ik al lang mee bezig
maar het moet perfect zijn: een wereldhit
a sound of Vince for Rose
Met een glimlach dacht ik: fantast
Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke. Amper 10 dagen tussen diagnose en fatale afloop waren we gefocust op er voor- en bij hem zijn... Pas enkele weken geleden vernamen we dat hij nog een dringende afspraak in het ziekenhuis regelde ....
Toen het onomstotelijk duidelijk werd dat zijn dagen geteld waren, moest en zou hij zijn geesteskind alsnog ter wereld brengen: de beloofde hit voor 'a touch of Rose'. Hij had zo lang gewacht, altijd weer een vibe aanpassend, nog een klankje toevoegend... nooit net niet goed genoeg in zijn ogen om de CD te lanceren, tot wanhoop van zijn vrienden. En dan, gekluisterd aan baxters, vechtend voor zijn leven, moest hij die belofte nog gestand doen. Had hij de moed los te laten en het orgelpunt van zijn 'sound' uit handen te geven en de essentie van doodgaan te erkennen: achterlaten...
En zo is geschied. Vince Hilton, ftr Buscemi heeft woord gehouden. Zijn 1st Sun in aeternum a sound of Chris voor a touch of Rose'.
Morgenmiddag vergast Buscemi ons in ons Ganzenhof, in alle intimiteit en in avant- première, met de urnen van Roosje en Chris in ons midden, op 1st Sun. De fles 'touch of Rose' -wijn staat koud...
Dank mijnheer Buscemi, door onze Chris kijk ik nu OP naar de DJ. We zijn dankbaar voor het wederzijdse vertrouwen tussen U en onze zoon, wiens laatste wens postuum in vervulling gaat. De 'after work party' volgende donderdag10 oktober voor 'a touch of Rose' is helemaal uitverkocht. We zullen er samen met velen genieten van uw presentatie van de 'wereldhit' Vince Hilton ftr Buscemi, die er aan zijn hopelijk succesvolle reis door muziekland begint. Een wereldhit in Vlaanderen en daarbuiten
Dé vibe van peace, love and happiness om er geloof, hoop en liefde uit te puren
'a sound of Chris' voor 'a touch of Rose', om te koesteren.
