Hola, lente, waar zit je? Drie maanden, een TRImester, staat in de kalender
na een paar dagen ben je alweer foetsie
Hoor ik daar niet zingen 'die zomer die begon zowat in mei, je dacht dat er geen einde aan zou komen, maar voor je't weet, is heel die zomer al weer lang voorbij... " Nu al voor hij goed en wel begon.
Luttele dagen kregen we om het tuinstel schoon te maken, de terrassen te schrobben en o ja, een bonus voor wie communie- trouw- of ander leuk feestje perfect timede
. Maar wat met die vreemde ervaring om half mei onder een fleece in de dansende vlammen van de open haard te kijken, genietend van een bord hete erwtensoep in plaats van de geur van een geroosterd hapje op de BBQ en een lange zwoele avond onder de sterrenhemel?
Na die lang gerokken winter van sneeuw en ijs, zou je verwachten dat de ijsheiligen voor dit jaar geen visum meer zouden durven aanvragen, in casu ook niet krijgen en dat half mei tenminste dan toch de vermaledijde opwarming van de aarde voelbaar zou zijn.
Amper 48 uur geleden zorgde het contact met het gladgeschoren malse gras onder een staalblauwe hemel en een vurige zon, nog aan als herboren worden. De energie boost die daarmee gepaard ging, was collectief zichtbaar in de tuincentra die overrompeld werden door jeukende groene vingers
al wat groeit en bloeit vond zijn weg in karren en koffers en de kassas rinkelden uitgelaten vrolijk in de jaarlijks herhaalde musical: Vlaanderen bloemt. Nu zouden we toch wel graag even dat tuinmeubilair ook inzetten, de dikke kussen uitproberen, de bloemen hun kopjes naar de zon zien richten... Maar ze durven zich amper oprichten, slaan vertwijfeld de oogjes neer... Een stel kirrende verliefde duiven maakt dat de bloesemregen op een zachte sneeuwlawine lijkt. Liefelijk dwarrelt de roze pracht van de Japanse kerselaars door de lucht en vleit zich als een zachtroos karpet neer.
Net een processietapijt, zoals we als kind bij onze oma de bloesemblaadjes verzamelden om te mengen met snippers witte en blauwe papiertjes die we ongelimiteerd uitstrooiden als pad waarover de processie schreed. Iedereen kende en zong de Marialiedjes en in mijn geheugen scheen toen altijd de zon. Of verwar ik die nu met de felle kleur van de gele limonade achteraf???
Twee drukke koolmeesjes duidelijk op huizenjacht bezoeken het nieuwe roze nestkastje met koperbeslag aan de voordeur... dat ik pas op vogelweb zette. Ze vliegen alleszins diverse keren aan en af
inspecteren de indeling... en stiekem por ik hen aan met de belofte dat de ondergelegen voederplank dagelijks vers bevoorraad wordt. 
Zou leuk zijn...
Luiheid is het oorkussen van de duivel is ons geleerd en dus wordt ook van de bloempjes een tomeloze inzet verwacht. Wie beter dan 'vlijtige liesjes' kunnen die verwachting inlossen. Als straks al de roze bloesem aan de bomen afgewaaid is, zullen zij voor a touch of Rose garant staan.
En niet alleen op ons terras. Want alle roze exemplaren in het tuincentrum waren die avond uitverkocht.
Enige aarzeling bij een charmante dame omtrent de keuze voor fuchsia of roze bracht twee oma's in contact.
Alsof een fee hen met haar toverstaf aangeraakt had, herkennen ze plots elkaar als moeders van hun bevriende kinderen...
Een lach en een traan, een hartverwarmende babbel, met humor, herinneringen en een vleugje weemoed... maken de middag heel bijzonder. Momenten die gelukkig maken zijn schaarser en worden derhalve dankbaar opgenomen.
Met een heel warm gevoel, wat wederzijdse raad van alle slag, een knuffel en een omhelzing verhuizen beide karren roze vlijtige liesjes naar twee tuinen/terrassen, om er een zomer lang méér dan vlijtig bloeiende bloempjes te zijn
maar ze te wijden met 'a touch of Rose' ...
Met 'leve het leven', 'geloof, hoop en liefde' en 'met de kracht van Marie-Rose' zal menig leesuurtje gesleten worden en zullen we in elkaars hoofd steken.
Met de opbrengst van die boeken staat het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum met de mooie naam, dan weer garant voor dat vleugje Rose in de dagdagelijkse strijd van mensen die het nog kunnen en die we daar met ons allen willen bij helpen, zodat opgeven geen optie is...
