20-11-11
This is my, my, my beautiful Sunday...
Deze titel is inderdaad een herhaling van een blog 8 maanden geleden, met enkel deze 3 smileys Deze keer hoeft u niet te gissen waarom mijn zondag mooi was. Voor alles is een eerste keer en dat was voor mij deze zondag en daarover vertel ik u graag.
Mijn vermomming werkte. Toen ik het Versuz stadion betrad, werd nauwelijks opgekeken en dus concludeerde ik niet uit de toon te vallen. Opgestoken staartje, bermuda, jeans vestje en gebloemde bellerinakes een snelle blik in de autoruit waren overtuigend genoeg om mijn blijde intrede niet langer uit te stellen en af te gaan op de uitnodigende loungeklanken die weerklonken van op het strand van Hasselt aan de Slachthuiskaai.
Hadden we er dan wel een uurtje autorijden oostwaarts voor achter de rug, zij het zonder het fileleed dat je westwaarts parten speelt, het vakantiegevoel deed de rest
Voor het eerst in mijn jonge leven, zet ik voet op discotheekbodem, met de nadruk op het tweede deel van dit samengesteld woord Want het is een openluchtevent, in de schaduw van de discotheek.
Onder brede opklaringen met flink wat zon, strooit een Meester- muziekgoochelaar een mix van loungeklanken uit over de hoofden van keuvelende groepjes genieters, zittend aan de lange buitenbar, luierend op het kunstmatig aangelegde strand, plonsend in het verwarmde zwembad of genietend van de watermassage in de jacuzzi. Heel even kijken ze ook eens op als ik binnenkom net op het moment dat een knappe tiener me om de hals vliegt en verrast oma roept. Ssst, lieveling, hier heeft niemand dat door, lach ik, maar als ook nummertje twee dezelfde kreet uit, ben ik ontmaskerd oma met kleindochters gespot in discotheek
Met het hele gezin present... kon deze reünie net zo goed in een of andere rechtbank hebben kunnen plaatsvinden. Niet omwille van misdadig gedrag van een van de onzen, dan wel omdat de jongste Morel, naast virtuoos op de toetsen van mengpanelen, ook Master in de Rechten is, zelfs een paar jaartjes advocaat speelde maar de toga kon de elektronische microbe blijkbaar niet afhouden.
En daar stond ik dan, moeder, oma een papieren oranje armbandje aan de pols, een glas cava in de hand, rustig te wiebelen op de wervelende klanken van een toetsenvirtuoos terwijl mijn tienerkleindochters nog complexloos genieten. Zacht tracht ik de treurnis om dat blijvend gemis van een belangrijk deel van ons gezin, te milderen door mijn gezicht naar de zon te keren en de warmte ervan als haar touch te ervaren...
Voor de ingang, in mijn cabriootje, zit de pater familias, die door zijn keuze voor een open ritje onder de blote hemel, de rolstoel moest achterlaten maar zoals Mozes die de berg niet opkon, kwam die inderdaad. Zo zag je geregeld een natje en droogje zijn richting uitgaan 'festival à la carte' dacht ik glimlachend...
Het papieren polsbandje gaat mijn souvenirdoos in als herinnering aan mijn eerste keer
Als een van de volgende dagen iemand een van de fotootjes linkt, en ik sta er niet te belachelijk op dan laat ik u meegenieten voorlopig zonder klank maar ooit... voor alles is een eerste keer...
