Terugdenkend aan midden de jaren 60, mijn 18de verjaardag en de daarbij horende 'party' in het 'selecte' gezelschap van leeftijdsgenoten en bij uitbreiding enkele oudere vrijgezellen… uit de kennissenkring van onze ouders…de subtiele screening . Onder hen onze toenmalige buren met twee dochters en twee volwassen zonen. Al waren ze wel al enkele jaren de kaap van 18 gepasseerd, maar vrij en onbelast... kwamen ze alsnog in aanmerking. Bij het lezen van hun antwoordkaartje dat ze  ‘met plezier’ de uitnodiging aanvaardden, ontpopten zowaar mijn eerste vlinders …

In tegenstelling tot op het moment zelf, kon ik later glimlachen om de binnenpretjes van die twee ‘anciens’ toen op het feest mijn zus van 6, verklapte dat…“ons Myriam wacht ’s morgens tot jij buitenkomt om ook te vertrekken…”

De eerste schooldag erna zag hij me, vermoedelijk voor het eerst, ook buitenkomen, zwaaide galant de deur van zijn oude Saab (of was het een Volvo) open en bood me een lift aan … om ruim tien minuten later onze eerste gezamenlijke ‘tramrit’ te beleven, na verwoede tevergeefse pogingen om het tweedehands vehikel te starten. 

De prille vlinders waren geen lang leven beschoren, maar het blijft een leuke herinnering. Een lange aanloop om uit te komen bij zijn oudste zus Lieve.

Een vriend mee naar huis brengen, deed je niet zomaar. Dan waren er vooruitzichten en dat nieuws werd tussen de moeders discreet becommentarieerd... Het oudste meisje  van de buren was dus ‘verloofd’. Een jongen uit de Vlaanders, had rechten gestudeerd en was zoals vader Verschroeven met strikt afgewogen woorden profeteerde: “heel ambitieus en  verbeten, ik zie die nog eerste minister worden…”

Lieve was een afgestudeerde, knappe jonge vrouw zij het in een miniformaat, innemend en toegankelijk. De toekomstige bruidegom kwam gesloten, eerder stuurs over. Maar de forse dosis zelfverzekerde ambitie oversteeg wat voor timide doorging. Complementair' dus.  

De kleren maken de man...

Met de stijgende vraag naar confectie, drong ook de industrialisering van naaiateliers zich op. Voor mijn vader, als man van het vak -regent in de coupe- een enorme opportuniteit. Hij ontwikkelde en fabriceerde een eigen lijn van stoomafzuigende persinstallaties en werd een begrip in het wereldje van mode- en vaktechniek. Maar een aantal ‘verwende’ klanten uit de maatkleermakerij, lieten zich niet zomaar in hun blootje zetten en werden de dwingende kracht om zijn gerenommeerd mode- atelier te handhaven. Zo werd hij een tijdje dienaar van twee heren: de industrie en het ambacht. Het is zo dat mijn vader de 'Natan' van het eerste maatpak van Wilfried Martens werd.  Het trouwkostuum waarmee Lieve in Rome, mevrouw Martens werd. 

Decennia lang, gaf ze hem de ruimte te werken aan het vervullen van de profetie van zijn schoonvader, niet één-, maar liefst negen keer premier te worden en Lieve, de première… en ze leefden wel nog lang, maar niet zo gelukkig ...

Toen ik in december 1987 opdracht kreeg de vrouw van de eerste minister te interviewen...werd dat een super aangenaam weerzien met 'mijn buurmeisje'... het artikel heb ik vandaag uit mijn archief opgediept en ingescand… en als het iemand mocht interesseren, ik voeg het hier nog eens aan toe…

Spijt en berouw, ook al is het te laat en onherstelbaar, getuigen voor een man van eer en geweten. En door Lieve, tijdens haar laatste levensdagen op te zoeken en zover dat kan, met haar op de drempel van de eeuwigheid, alsnog in het reine te komen, heeft me diep getroffen... Voor hun kinderen een kostbaar afscheidsgeschenk, want zij moeten verder met gedeukte herinneringen en verdriet om het geleden verdriet van hun mama...  die stap van hun vader naar haar toe, twee huwelijken en drie kinderen later, kan hen helpen een stukje bitterheid om te zetten in positieve energie. Het doet de mens Wilfried Martens, terug een beetje in mijn achting stijgen. 

Het zou mij niet verbazen dat Miet Smet hieraan niet vreemd is…haar lieve bemoedigende woorden aan ons Roosje herinnerend, wens ik haar bij het verlies van haar soulmate naast ‘a touch of Rose’, het respect en de genegenheid van de kinderen om samen de gedachtenis aan hun ouders levend te houden in hopelijk nog veel mooie momenten samen.