Dit MOET verteld worden... Het is al te makkelijk kinderen eenzijdig te brainwashen en hen gewoon over te leveren.
Roosje is al een half jaar overleden. In het zgz belang van de kinderen werd iedereen on hold gezet.... Er is niet de minste evolutie ten goede, integendeel. Smalend verkondigen dat recht en rechtvaardigheid ver uit elkaar liggen, geeft niemand het alibi om daar geen verandering in te brengen. Het rechtvaardigheidsgevoel dat Rose het leven kostte, is niet met haar gestorven... het leeft... en bij veel meer mensen dan er rechtvaardigen geacht worden te zijn...
Hier wordt de waarheid neergeschreven van één week. "Weet dat God de vrede haat, van hen die Hij tot strijd heeft opgeroepen". Mijn neef missionaris schreef het in mijn dagboek een halve eeuw geleden... De naakte waarheid heeft haar rechten en weet je wat er gebeurt met struisvogels die hun kop in 't zand steken??? Juist, die worden ook geschoten...
"Van 1 tot 7 augustus verblijf aan maternale kant"... zo luidt de voorlopige maatregel. Een week, een verademing sinds haar overlijden op 8 februari, waarna we hen amper drie keer konden zien... Vreselijk, nadat we haar beloofden (minstens) mee voor hun opvoeding te zorgen. Een smeekbede waarvan ze wist waarom ze die aan Frank en ons richtte... zoveel is duidelijk.
Maandagmorgen 10 uur stipt, zoals in het vonnis van de voorlopige maatregel aangegeven, stonden we voor de deur in de Valkenlaan.
Toen die eindelijk openging er hangt enkel een klopper op de deur- werd onze Goeiemorgen Christian, zelfs niet met datzelfde elementaire woordje beantwoord. Amélie en Eline die mee waren, stonden als versteend, toen we de jongens hoorden huilen.
Mijn overbodige vraag: heb je hen hier niet op voorbereid? werd genegeerd en hij nam ze stevig beet en samen met zijn vriendin scandeerde hij onophoudelijk: het is maar voor even
over zeven dagen is het voorbij
mama en papa vinden het ook heel erg, maar het moet
en dan werd hen van alles in het oor gefluisterd
Het principe: als je iets wil vertellen dat de andere mensen niet moeten horen, dan wacht je tot die mensen weg zijn
was duidelijk niet meer van toepassing.
Omdat Ann- Marie vrijdagavond nog een mail en sms had gestuurd met de vraag zeker de SIS- en de ID kaarten mee te geven, informeerde ik of ze die bij hadden. De nijdigheid waarmee die heb jij voor niks nodig want je mag er niet mee naar het buitenland, zonder mijn toestemming en die krijg je niet me in het gezicht werd gegooid, sprak boekdelen. Hadden zijn ogen revolvers geweest, dan was ik ter plaatse geëxecuteerd. Ware het niet zo triest, het had lachwekkend kunnen zijn, hoe Julie als echo herhaalde dat de wet zegt dat zonder de toestemming van de vader, de kinderen niet buiten de landsgrenzen mogen
Dat onterend vertoon duurde ruim tien minuten, waarbij Amélie en Eline samen met mij, op de stoep bleven.
Met mijn hervonden kracht nam ik de jongste over, tegen de trekkracht van de vader in
en stapte er resoluut mee naar de auto en meteen erna hetzelfde met de oudste. Allebei duidelijk oververmoeid en haast zonder stem gingen ze met opvallend minimale dwang mee. Netjes de gordels om en met a touch of Rose, was binnen de minuut nadat ze zich veilig wisten in de auto, van verzet geen sprake meer.
Ongemakkelijk gevoel dat meteen na ons vertrek ook de zwarte terreinwagen die voor de deur stond, bumperend volgde. Na het incident met het trace toestel in Roosjes auto, ben ik op mijn hoede en gaf meteen de coördinaten door
Met vier kinderen aan boord, toch liever veilig spelen.
Net zoals bij de week/week regeling de kinderen bij de overdracht meteen alle gal uitspuwden, kwam ook nu heel wat boven.
"Papa en mama wenen nu een hele week
Frank Vanhecke is een dief, want het Wouwersnestje is van ons en nu kan papa het niet kan verhuren omdat Frank er in woont
papa heeft bijna geen centen meer, want jullie stelen alles van hem
Het vliegtuig had kapotte airco en we moesten terugvliegen en een noodlanding maken"
waarop de ene de ander brutaal op zijn mondje sloeg ge moogt niets verraden van wat slecht is... die gaan alles tegen de rechter zeggen en dan mogen we nooit meer naar papa"
Tegen de opwellende walg en tranen in, heb ik mijn ogen even ten hemel geheven, eens diep geademd en gebeden dat mijn mond hetzelfde zou zeggen als Roosje: papa vergist zich, maar dat kunnen kindjes niet weten.
Met mijn addendum: Later, als je groter bent, zal je alles begrijpen, maar nu is het vakantie en gaan we er een leuke week van maken
. werd de spiraal met succes doorbroken
Toen ze wonderwel enkele minuten later nonkel Bak in de armen VLOGEN, en ze hem datzelfde nu al een stuk minder agressief en meer vragende wijze- voorschotelden, zei hij heel lief: daarom woon ik in jullie Wouwersnestje, zo kunnen jullie er altijd thuiskomen en houd ik het mooi in orde
Dat is wat mama me gevraagd heeft en dat ik voor haar en jullie ook heel graag doe, lieve jongens.
Perfect geantwoord nonkel Bak
. Dikke duim
.
Langzaam dreef de wolk van wrok en boosaardigheid die boven die hoofdjes hing weg en kwam de zon erdoor. Zelfs letterlijk. Het begin van 7 mooie dagen.
7 dagen waarin die warme gezellige sfeer bijna helemaal terug kwam.
Nu wil ik de waarheid geen geweld aandoen en toch wel toegeven dat met zachte dwingende hand, gehoorzaamheid en wellevendheid werd bijgesteld. Tegen het eind van de week, bleven ze dan toch terug netjes aan tafel zitten tot ook de andere kinderen klaar waren met eten, werd een snoepje gevraagd en niet gewoon gepakt, werd het terug eentje met een keer, werd het bord leeg gegeten en werd niet meer geroepen: slaaf, haal eens een cola
bleek dat we ja meester, moesten zeggen en serveren.
Zonder commentaar herformuleer ik de vraag: Oma, ik heb dorst, mag ik drinken. en in één adem ook antwoordend: natuurlijk lieveling, kom maar hier, een lekker en gezond glas super fris water
De glimlach aan weerszijden gaf een goed gevoel,
pienter baasje.
Toch kwam hierbij de toekomstverzuchting zoals hun vader die droomde, me terug voor de geest: als ik cardioloog ben, wil ik een dienstmeid met een zwart kleedje en wit schortje en een gesteven kapje op haar hoofd, die de deur gaat openen. Ik hoor opa nog antwoorden, dan heb jij pech een paar eeuwen te laat geboren te zijn of is het geluk, want anders had jij daar zo gestaan
.
Het was een lieve lust de vreugde te zien terugkomen bij de kinderen, zoals de opkomende zon. De gsm die ze bij hadden, was na de eerste avond en een paar sms- en totaal vergeten.
Na de vorige keer, meer dan een maand geleden, toen die gsm ook al van de partij was, met de veelzeggende openingstekst: liever rijk leven en arm sterven
hadden we onze telefoonnummers er ook in gezet
. maar wat dacht u...waren gewist
Dinsdag 2 augustus was het familiefeest voor de verjaardag van Marnix. Oma en opa hadden op de echte verjaardag in juli een electronische kaart gestuurd, gezien C. Schellemans vanaf 15 juli met de jongens in het buitenland op vakantie zou zijn...Met een leuke animatiekaart van twee beren die een verjaardagstaart bakken cfr. de broers, hoopten we Marnix op afstand te kunnen feliciteren. Amper verzonden kreeg ik het bevestigend bericht dat de kaart 'gezien' was
Dat maakte me blij
. Al was het niet zeker of het dan wel door de jarige was
Niet dus.
Maar we hadden ze opgeslagen en in uitgesteld relais op groot scherm hebben we samen gegierd met de twee smossers, die niettemin een prachtige taart wisten te bakken. Toen Marnix met een muisklik het licht op de kaart kon doven en de kaars dan aanging, kwam er spontaan applaus
Super.
Tussen de vele lieve wensen die in het Wouwersnestje en het Ganzenhof toekwamen op zijn naam, zat er een hééééél dierbare. Van mama. Het vergde even een woordje uitleg dat mama daar nog had voor gezorgd, toen ze wist dat ze heel erg ziek was en misschien in de hemel zou zijn als Marnix verjaarde
Er viel een haast gewijde stilte toen hij de kaart opende en ze ons meteen toestak om voor te lezen wat er op stond
Je zag alle volwassenen verbeten vechten tegen de emoties." Mama zegt dat ze er graag bij wil zijn, maar ze is dood he? "
"Maar ze is er altijd en overal bij, lieveling, want ze heeft een plaatsje in je hart...", daar is oma zeker van...
Als ik verjaar, stuurt mama dan ook een kaart? vroeg Alexander.
Ja, hoor, voor alle leuke dingen in je leven heeft mama een kaartje gemaakt, zo is ze er altijd bij en prompt gaf Marnix de piraat op de kaart een zoen.
"Ga je die wegleggen, oma, die wil ik altijd bijhouden van mijn mama" zei hij met een ernst die ontroerde.
Hun koffertje heeft er weer een dierbaar kleinood bij en lang niet het laatste.
Een beetje suspens is voor een druk bijgewoond feestje nooit helemaal weg. En daar had deze keer tante Roos nog wel zelf voor gezorgd. In haar kaart voor Marnix, verwees ze naar een taart met foto van de jarige op, zodat hij van zichzelf kon smullen..
Het was even alle hens aan dek, toen we die suggestie pas zondag onder ogen kregen en Manus op maandag sluitingsdag heeft.
Dan maar een gok wagen via internet. Een leuke foto van Marnix gedownload en de reuzentaart online besteld op hoop van zege.
De bevestigde bestelling is dus een hele opluchting.
Werd de taart door iedereen gesmaakt, de foto was een toetje voor Marnix. het staat op het kaartje van mama, dat ik me mag opeten
Guitig ventje.
Sinds 30 jaar siert een blauw medaillon het groene grastapijt in onze tuin. Aanvankelijk een klein rond badje, dat voorzien was boven op het gras te staan, maar dat ik om veiligheids- en esthetische redenen IN de grond wilde. Bij de eerste spadesteek om 3 m diameter uit te graven, stonden onze drie kindjes met zwembandjes aan, al ongeduldig te trappelen om erin te plonsen.
Papa was toen voor weken in het buitenland en in mijn overmoed zou ik dat eens even klaarspelen
Van een misrekening gesproken. Hoe dieper ik groef, hoe hoger de aarde er moest uitgegooid worden
En toch, 24 uur later kon de waterkraan opengezet worden, terwijl ik uitgeteld in het gazon lag en de na mijn noodoproep toegesnelde nonkel Guy, de blaren op zijn handen telde. Het zwembadje werd een vaste waarde en groeide mee met de kinderen tot een volwaardig goed uitgerust zwembad met jetstream
waardoor je eindeloos kan blijven zwemmen
tegen de stroom in
Zouden onze kinderen dat misschien daar geleerd hebben? 
Toen ze allemaal het huis uit waren, verwaterde het tot een zomerse en onderhoudsgevoelige touch of the blues, en werd nauwelijks gebruikt. Zeg nooit, nooit...want binnen de kortste keren werd het heropgewaardeerd door de enthousiaste kleinkinderen. Verwarmd volstaat de minste zonnestraal voor massas waterpret. En dat was deze week niet anders.
Toen de badlakens de wasmachine deden tollen was het al na middernacht en heb ik in mijn eentje de zwembadverlichting aangestoken, als gps voor Roosje daarboven, en vanuit het heerlijke warme water genoot ik van haar nabij zijn
Nadat de vier een paar dagen bij opa en oma waren, werd ook tijd gecreëerd voor het nieuw samengesteld gezin van de plus papa.
De jongens zijn gek op Franks grote kinderen en dat is helemaal wederzijds. Geen komedie, geen gedoe, gewoon normaal en van harte.
Vaders krijgen met kleinkinderen vaak de kans de tijd die ze in hun beroepsleven niet hadden, in te kunnen halen. Dat is bij opa net zo. Een hele openbaring voor ons allen dat hij boeiend voorlas uit de smurfenstrip en de jongens als het ware aan zijn lippen hingen...al moet ik toegeven dat ook het electrisch rolwagentje van opa hoogt blijft scoren... . 
Toen de jongens vroegen om met nonkel Bak in het Wouwersnestje te mogen gaan slapen, gaf ik ongemerkt voor de kinderen, de urne mee terug. Roosje met Frank en de kinderen terug thuis te weten, gaf een heerlijk warm gevoel en we sliepen die nacht rustiger dan jaren het geval was. Ik weet zeker dat het daarom was, opa dacht dat het was na de drukte van het feest
Mannen, hé
Weet zeker dat ons Roosje nu lacht.
Zondagavond 18 uur stipt, brachten we hen terug, zonder enig probleem. Ze waren dan ook liefdevol voorbereid. In de namiddag vertelden we hen dat het een heerlijke week vakantie was en dat we blij zouden zijn als ze gauw zouden terugkomen.
Papa is de enige baas over ons, hij alleen beslist waar we naartoe gaan.
Dat heet in vakjargon: de bui voelen hangen en preventief in de aanval gaan. In de psychologie lessen van mijn pedagogische opleiding noteerde ik dat als preventief verweer binnen de overlevingsstrategie
Als wij 10 jaar zijn, zeggen wij toch dat we bij papa blijven, zegt papa en dan zie je ons nooit meer
klinkt het harder dan bedoeld, meetbaar aan de blik waarmee hij mijn reactie afwacht. Ik lach hem toe en zeg dat we intussen nog ... hoeveel keer gaan verjaren??? Samen berekenen ze dat het er nog 5 zijn... en dat Alexander dan al 12 is.
Een mooi meegenomen vakantie rekenoefeningetje, troost ik me zelf...
Verbaast het dat tieners van de toekomst gefrustreerd van start gaan? Jongeren die alles en iedereen leren schuld te geven van het fiasco van hun leven
en dus de boel opblazen? Après moi le déluge? Geef hen a touch of Rose, doorspekt met humor en zelfkritiek, maak ze verantwoordelijk, belast hen met zorg dragen voor
en leer ze opportuniteiten onderkennen...
Als we bij papa zijn vertrekken we op vakantie naar Italië, vertellen ze op de terugweg. Enthousiast repliceren we dat ze geluksvogeltjes (sic) zijn, nog eens op vakantie te kunnen gaan naar het mooie weer en zeggen dat ze zeker moeten genieten
Kusjes en knuffels en al onze liefde geven we hen als extra duwtje in de rug als ze zich een weg banen door de braakliggende voorhof. Blij dat we hen het enthousiasme konden meegeven om over deze leuke week aan papa en Julie vrijuit te kunnen vertellen... en hopend dat het ook kan.
Wat een ontgoocheling, als blijkt dat geen van beiden thuis is en het de broer van Julie is die de deur open
en weer toe doet achter deze twee kleine mensjes, alweer een illusie armer
De ruitenwissers aanzetten is geen optie voor dit verdriet
.hopelijk zijn hun batterijtjes volgeladen met liefde tot de volgende tankbeurt...
