Vele maandagen lang werd de week ingezet met een dagboekfragment van ons Roosje. Duizenden reacties vertellen ons dat mensen uitkeken naar de eerste dag van de week met een vleugje Rose ...
Voor wie "nu pas inschakelt", dit is het waar gebeurend verhaal waarin ik terecht kwam, toen we een studentenkot voor een van onze kinderen kochten. Hoe had ik kunnen weten dat het ons zo zou tekenen. Dat we na een leven van werken en plicht, niet ontspannend zouden genieten van een rustige oude dag... maar dat we op de bres zouden gaan staan voor dit "dorp in de stad", de verworven eretitel voor dit 118 wooneenheden tellende gebouw, hartje stad. Misschien een verhaal dat ook u kan aanzetten zelf iets te doen aan een uiteenvallende samenleving. Een weg terug is er niet
Wordt gerust mijn reisgezel in deze never ending story...met "a touch of Rose"...
Spring is in the air.
De Leien, verbindingsas tussen Antwerpen noord (haven) en zuid (Brussel), volgen het traject van de voormalige Spaanse stadswallen uit de 17de eeuw en kregen hun meervoudige naam Italië-, Frankrijk-, Britse- en Amerikalei, in 1919 als eerbetoon aan de overwinnaars van WOI.
Deze belangrijkste verkeersader dwars door de stad, onderging begin de jaren 2000 voor drie van de vier delen, een verregaande renovatie, met een aparte bedding voor het openbaar vervoer, naast dubbele rijstroken voor het autoverkeer, een fiets- en voetpad.
Het laatste stukje Frankrijklei en de Italiëlei komen in 2013 aan de beurt. Het moet de kers op de taart worden met een groot plein voor het Operagebouw, waardoor het verkeer ondergronds zou gaan in de pre-metro tunnels die daar al decennia ongeduldig wachtend op wat beweging, voor anker liggen De tijdelijke noodbrug op de Italiëlei werd na 33 jaar (!) in 2006 afgebroken. Het ijzeren gedrocht tot daar toe, maar wat er onder zon brug gekweekt wordt, past niet in een stad die zich respecteert Supermarktkarretjes, slaapplaats voor daklozen, afval, stortplaats voor (gestolen) fietsen de katjes, ze waren er allemaal
Uit die tijd stammen dan ook onze eerste pogingen om tenminste voor de eigen deur, inclusief de berm, te vegen. Met een gevelbreedte van pakweg 70 m, al een behoorlijke klus. Omdat we letterlijk breeddenkend zijn, namen we er nog een flink pak meters tot aan de ijzeren brug mee in de opkuis.
Uit die tijd dateren dan ook de eerste verdenkingen dat ik wel prettig gestoord moest zijn, maar tegelijk ook de opportuniteit kreeg om een boodschap uit te dragen. Opsinjoren, de organisatie van de Stad die vrijwilligers aanzet om de eigen buurt gecontroleerd net te houden, stond op dat moment nog in de startblokken.
Hoe vaak ik in die tijd werd aangesproken. Amai, dat ziet ge niet meer, tegenwoordig. Oudere dames en heren met dat resterende vleugje grandeur van de voormalige 'Boulevard', komen vertellen dat hun moeder of meid vroeger elke vrijdag de straatstenen schuurde
Elke keer (mis)bruik ik de gelegenheid om hetzelfde te zeggen: het is onze stad en als we ervan houden, dan moeten we ze ook schoon houden. En bijna elke keer komt hetzelfde antwoord: dat moet de stad doen, we betalen genoeg belastingen. Ja, dat klopt, die belastingen zijn er, maar als de straat er niet mee gepoetst wordt, gaan we dan akkoord om in een smerige straat te wonen? Dan zijn we twee keer gezien, was steevast mijn repliek. Een stelling die doorgaans beaamd werd, zij het zonder al te grote illusies dat ze in daden werd omgezet. Maar hoe gaat het ook weer in dat gedicht: de boer, hij ploegde voort
Soms ook wel lachwekkend...
Zoals die OCMW- klant die een studio aan de voorkant betrok en bijna constant over de balustrade van haar terras hing. Op een avond riep ze dat ze me bij de politie ging aangeven, want dat ik in t zwart werkte en daarom op oncontroleerbare uren de straat kwam vegen. Tot slot van haar betoog titste ze haar sigaret over de balustrade het voetpad op. Ik keek naar boven en vertelde dat roken ongezond was, maar als het haar keuze was, de peuken in een asbak thuishoorden want dat peuken op straat door diezelfde politie dan meteen als sluikstort konden beboet worden
Of die wandelaarster met haar hondje dat recht voor de inkomdeur productief hurkte. Daarop nam de vrouw zoals het hoort een zakje uit een kokertje, vulde dat en deponeerde het in onze goot
Vliegensvlug (of wat daar nog voor doorgaat 
) raapte ik het op, ging haar achterna en overhandigde haar het zakje met de woorden dat ze iets had laten vallen. Nee, zei ze, dat is niet van mij, waarop ik lachend repliceerde: maar wel van uw hondje. Blijkbaar was ze hierdoor even de kluts kwijt en kon ik mijn betoog afmaken dat oprapen prima was, voor zover het zakje tenminste niet voor andermans deur werd gedropt. Ze nam het in ontvangst en mompelde: u bent me er nogal eentje, maar eigenlijk heb je gelijk en het zal niet meer gebeuren.
Yes, denk ik: Direct return on investment
Met zoveel nationaliteiten in één stad, wat vaak ook totaal andere gewoontes en gebruiken impliceert, is het van fundamenteel belang te communiceren over hoe het HIER in zijn werk gaat. De informatie moet correct, concreet en duidelijk zijn. Geen grijze zones, het is een duidelijke zwart-wit materie. Een vriendelijke onverschrokken aanpak (met stok achter de deur) heeft me in deze laatste tien jaar veel geleerd over motiveren. En op kop staat "woorden wekken, voorbeelden strekken" iets wat al te vaak over het hoofd wordt gezien. Maar wat niet is, kan komen. Met zn allen aan die kar trekken, is de opgave.
Breng kleur in het leven
Na enkele jaren ook de middenberm voor het gebouw wieden, een 70m lange strook schrale grond tussen twee rijbanen, waar een paar doorgeschoten struiken de illusie van groen in t stad hoog moeten houden, droomde ik van een bloeiende border. Iets dat vlug groeit, geschikt om in de schaduw van de hoge platanen te gedijen en bodembedekkend is.
Een advertentie van Opsinjoren met oproep geveltuintjes aan te leggen met tussenkomst van de stad, bracht me bij deze organisatie en mijn plan kon vrijwel meteen op enthousiasme rekenen.
Waaraan dacht ik? Vlijtige Liesjes. Symbolisch ter wille van hun naam, maar ook omdat ze in de schaduw floreren, goed tegen nat kunnen (Belgische zomers durven die karaktertrek nogal eens vertonen) en die zullen de complete strook innemen, wat wieden minimaliseert
Als de stad de plantjes kon bezorgen, beloofde ik alle voorbereidend- en uitvoerend werk voor mijn rekening te nemen, waarop we een deal hadden.
Hét sein om de man met groene vingers, echtgenoot van mevr.Oorts aan te spreken die de bermbodem aan zijn deskundige blik onderwierp en aanraadde de schrale droge verharde aarde los te werken en te vermengen met grondverbeteraar.
Gewapend met enkele schoppen en tientallen kilos teelaarde, werden de werkzaamheden gestart. Een spade diep de grond uitsteken, de teelaarde verdelen en inwerken.
Met een afgebakend veiligheidsstrookje op de rijweg, werd het werk op een zondag gepland, wanneer er heel wat minder verkeersdrukte is, wat veiliger werkt. Een hele job waar man- en spankracht aan te pas kwam en na afloop een gezond ogende strook naar beplanting hunkert... Zoals gezegd bezorgde Opsinjoren de vlijtige liesjes, berekend aantal plantjes per vierkante meter, die nu één voor één, handmatig in de aarde moesten Met weliswaar meer supporters op hun balkon dan de 10 vrijwilligers die regaeerden op de oproep om effectief de handen uit de mouwen te steken, werd de klus geklaard. Een paar flessen frisdrank en een doos koeken hielden de sfeer erin en er werd nauwkeurig geschikt, geplant, begoten dat het een lieve lust was. De trots en de waakzaamheid over het bloemenperk vaarde er wel bij.
Dat ik precies dit weekend dit blogje post, kadert in de actualiteit van de grote lenteschoonmaak die overal in Vlaanderen dit weekend mensen met verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor hun omgeving aan het werk heeft gezet
De hierboven beschreven actie had immers plaats in de maand mei, omdat wij voor deze éénjarigen, de ijsheiligen Pancratius, Servatius en Bonifatius dienden te laten voorgaan. Dat zijn koele kerels waar je best niet mee lacht
tenzij ook zij de dupe zijn geworden van de opwarming van de aarde
en hun ijs enkel in een of andere beach cocktail effect heeft.
Een hele zomer lang oogde de berm bijzonder fris en fleurig, al werd even alarmfase rood van kracht, toen een lange droogte periode ons noopte elke avond te sproeien. Geen sinecure met een tuinslang over een drukke rijbaan. Maar de vlijt van onze Liesjes moest gehonoreerd worden en dus werden de dorstigen gelaafd Maar het zette ook aan t denken. Er moest mogelijkheid zijn om minder arbeidsintensief een gelijkwaardig effect te bekomen. Bovendien zijn éénjarigen een jaarlijks terugkerende kost en ook dat sproeien was in feite een levensgevaarlijke taak
Bloembollen. Narcissen, paasbloemen, komen ieder jaar weer boven en ook het loof zorgt nog geruime tijd na de bloei voor een wiegend groen tapijt. Dat was het. Bovendien is een narcis een sterke bloem, die weken stand houdt en dat voor ander groen te bespeuren valt...
Zo werden in de herfst van 2007 niet minder dan 2800 bloembollen in de verrijkte bermbodem gepoot. Geen direct resultaat deze keer, want pas in het voorjaar zou het resultaat zichtbaar zijn Vermits eerst kleine puntjes boven de grond komen die door kamikaze overstekers vertrapt zouden worden, werd een afsluiting met palen en lint geplaatst. Allemaal met eigen middelen en in eigen beheer.
En ja, hoor, in maart 2008, waren ze er, eerst voorzichtig priemend, dan massaal als een gouden explosie 2800 paasbloemen. En telkens hoor ik Laras theme uit Dr Zhivago als ik de wiegende zee van goud zie, zeker als ik 's avonds laat met de koplampen op de berm gericht, de parking uitrijd...Altijd even 'mijn moment'... En dat nu al voor het vijfde jaar op rij, die groet van gouden lentebodes, 'a touch of hope'
Meer kan dat niet- of moet dat niet meer zijn
