“als ik later op de vraag van mijn kleinkind ‘opa wat heb jij gedaan voor de wereld’ kan vertellen over mijn leven en zeggen dat ik een steentje in de rivier heb verlegd… dan is het goed geweest.”

Bij die woorden van Wouter Torfs in ‘Reyers laat’ vanavond, kreeg deze opa hier naast mij,  méér dan een krop in de keel.

De kleinkinderen met mondjesmaat deelgenoot maken aan zijn belevenissen, hen boeien met verhalen uit andere werelden en zonder belerend te zijn, hen inzicht geven in de wereldorde, vertrouwd maken met andere culturen…  het is de wijze waarop opa zijn kleinkinderen een onbetaalbare kostbare erfenis zou meegeven.

foto: Opa vertellend over verre reizen voor een duidelijk enthousiast kleinzoontje. 

De traditie –dankbaar overgenomen van Moeke en Vake- om ’s zondags met kinderen en kleinkinderen samen te komen in de ouderlijke thuis was het wekelijkse hartelijk moment er te zijn voor elkaar.

Na het overlijden van Roosje werd dat samenzijn voor de kinderen door de rechtbank herleid tot één weekend per maand. Ook dan nog was het voor de vier kleinkinderen heerlijk elkaar terug te vinden en hun hartje op te halen. Samen blijven slapen, samen ontbijten… feest ! 

Toen de afspraak enkele keren werd geboycot veranderde het dossier in een ‘problematisch opvoedingsdossier’ en werden de jongens onder toezicht van de jeugdrechtbank geplaatst. Daar zijn grootouders ‘geen partij’ meer. Opgeruimd staat netjes, wat ook de consequenties zijn voor de jonge kinderen zijn en hoe een evenwichtig verwerkingsproces kansloos wordt.  

Kleinkinderen Morel onder toezicht van de jeugdrechter... het moest de ultieme vernedering worden, ongeacht wat het voor het cv van de kinderen betekent. Intriest.  

De plannen van opa en oma om na het hectisch leven en ondanks het voortijdig afscheid van een dochter en zoon, toch voor quality time borg te staan voor en met de kleinkinderen, werd zo op een meedogenloze wijze in de kiem gesmoord. 

Gekluisterd aan zijn rolstoel, maar nog steeds gedreven om zijn kennis en ervaring in te zetten voor algemeen welzijn, getuigt opa nog elke dag van de enorme wilskracht die hem al een leven lang tekent. De handicap, de fysische ongemakken en beperkingen zijn niets in vergelijking met de pijn om dit verschrikkelijk onrecht dat onze kleinzonen wordt aangedaan door de uitdrukkelijke wens van hun mama hen ook haar normen en waarden mee te geven, niet te kunnen nakomen.

Het was voor opa hard om als jonge manager altijd klaar te staan op zoek naar contracten die werk voor duizenden gezinnen genereerden en daardoor zoveel missend van het eigen gezinsleven hier. Altijd weer afscheid nemen, vertrekken naar landen waar geen hotelaccomodatie bestond zoals de wereldreizigers die nu kennen, terwijl in zijn Ganzenhof zijn drie kinderen snel opgroeiden tot bekwame verstandige universitair gevormde volwassenen. Zijn trots.

Dat ze later vaststelden nooit het gevoel te hebben gehad ‘zonder papa’ op te groeien, voelt toch wel als erkenning van mijn pedagogische kwaliteit. In al wat we deden of zeiden, kwam papa voor en was hij met ons verbonden, ondanks dat skype, sms of internet niet bestonden…

Na het overlijden van Roosje bleven we voor de jongens de gezelligheid van de zondagse samenkomst –zij het beperkt tot dat ene weekend per maand- garanderen. Dat mama daardoor in hun leven een vooraanstaande plaats bleef innemen, was een doorn in het oog van stiefmoeder en vader.

Alle vier onze kleinkinderen, want ook voor Amélie en Eline was die leuke familie met tante Rose plots verdwenen-  wisten zich op te trekken aan die paar dagen per maand samen.

Om de overdracht op zondagavond, waar de jongens zo tegen opzagen, draaglijk voor hen te maken, werden ze daar vanaf de late namiddag heel positief zonder enige negatieve bijklank, op voorbereid zodat verdriet omgezet werd in blijde verwachting. Wellicht deden de enthousiaste verhalen hen de das om...

De niet- aflatende knuffel en smekende oogjes toch zeker terug te mogen komen, zijn in ons hart gegrift en onze drijfveer om de wereld plat te 'lopen', opdat geen enkel kind dit nog ooit zal moeten doormaken. 

Terwijl ik hier naast het bed van opa dit blogje maak, hoop ik dat zijn kleinzonen alsnog de kans krijgen levende herinneringen aan deze formidabele man op te bouwen… en niet later met spijt op internet of waar dan ook ontdekken welke kans hen werd onthouden…   

Wouter Torfs wensen we 'a touch of Rose' bij zijn algeheel herstel, om later als trotse opa zijn boeiend verhaal aan zijn kleinkinderen te vertellen. 

Je suis Charlie….

Parijs, op amper 3 uur rijden, een raid op de voltallige redactieraad van een weekblad en bij uitbreiding op ieders recht op vrijheid van meningsuiting.

Decennia lang poseren duizenden op la Place du tertre in Montmartre voor een karikaturaal portret. Haakneus, grote puist, lodderoog, hanglip of brede smile…  je beeltenis door het oog van de tekenaar. Jaren later vertelt de bewaarde tekening van le temps ailleurs…    

De journalist- cartoonist is nog meer dan een goed tekenaar. Hij verstaat de kunst, beheerst het vakmanschap om 1000 woorden in een paar weloverwogen pennentrekken te vatten.

“Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat, wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… is wat de hele vrije wereld uitschreeuwt.

Terreur in naam van een profeet… al verkondigde die dat het doden van een mens, de mensheid doden is, roept zoveel vragen op. Wie of wat indoctrineert die jongeren? Hoe kan een samenleving afwijkend gedrag detecteren of voorkomen? Waar zitten ouders en opvoeders of geestelijke leiders in dit proces? Is geloof oorzaak of drogreden?

Welke cartoonist kan, nu de meesters geliquideerd zijn, al deze vragen in een cartoon ver’woorden’?

Een dag van internationale rouw, vele zware minuten stilte om het recht op ‘spreken’ te vrijwaren, het recht op vrijheid van meningsuiting te garanderen.

Pen ten overstaan van kalasjnikov… wie is de moordenaar?

En morgen?  

Als katholieken afhaken door wangedrag en hypocrisie binnen het instituut kerk…stel ik mij de vraag of moslims zich nu over de relatie tot hun godsdienst en de beleving ervan, beraden?

Zullen moslima- moeders de kans krijgen of het lef hebben om in het gezin over de invulling van het geloof te praten, hun kinderen te wijzen op oorzaken en gevolgen van hun daden.  

Misschien kunnen cartoons zelfs bijdragen om in één oogopslag te voelen waar het schoentje wringt. Wie zijn kinderen geïntegreerd wil weten, kansen wil zien grijpen en slagen in gelukkig zijn, die weet dat een plaats in de samenleving ‘verdiend’ wordt… en niet enkel materieel of financieel. Er zijn gelukkig zoveel meer waarden om aan mee te werken.

Je suis Charlie

Al was het niet onder een kogelregen uit een kalasjnikov, toch wilde men mijn pen ook breken en de vrijheid van meningsuiting aan de ketting leggen, omdat ik feiten op papier zette ter bescherming van wat ons het liefst is.  

Ook mijn pen wilde men breken en feiten doen vergeten. En dat op zo’n moment uitgerekend justitie dan maar zwicht voor de letter van de wet, gelijkt in niets op rechtvaardigheid.

Als vals het haalt op echt dan kan alleen een omerta het systeem overeind houden en wordt de vrijheid van meningsuiting gefnuikt… 

Even ben ik toen gezwicht, wat in het licht van deze dag, laf voelt en me terug kr8 geeft te doen wat hoort, in het besef: 'noblesse oblige'.

Met alle journalisten beaam ik: “Als de vrijheid om te zeggen waar het op staat wordt afgenomen, dan moet de boodschap nog luider klinken”… en dat zal ook...  het zij met humor, met een lach en een traan, altijd waarheidsgetrouw, check, check, dubbelcheck. Zwijgen is misdaad een alibi geven...

Opgeven is geen optie en ik laat de gloed van die vele kaarsen overal ter wereld, ontstoken voor de vrijheid van meningsuiting, mijn pad verder verlichten met ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’…   als eerbetoon aan wie zijn leven liet voor een rechtvaardig recht. 

Met heel mijn hart bij al wie door dit verdriet moet overleven, omdat opgeven geen optie is. 

Kijkend naar de samenvattingen in de media over de gebeurtenissen van de voorbije week... en zeker met de beelden van de indrukwekkende mars in Parijs vandaag... hoop ik morgen te ontwaken in een wereld, bewuster van de waarde van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid.

“Imagine” dat arm in arm en voorop lopend, voor het oog van miljoenen, zich het wonder van de openbaring en de verlichting voltrekt. Het diepe besef dat waar ook ter wereld, geloof, hoop en liefde een fundamenteel mensenrecht is en terreur tegen die vrijheid, géén optie is.

Moesten ‘Charlies Angels’ sneuvelen om dit bewustzijn dat in ieder normaal mens schuilgaat, uit de coma te halen? Magere troost voor wie hierbij geliefden verloor, maar wel een ongelooflijk signaal. En om alle misverstand te vermijden, voor wie de verhoopte hemel vol maagden zoekt, martelaren worden gedood voor principes, wie doodt voor principes is een gewetenloze moordenaar.

Vrije meningsuiting koesteren en verdedigen. Gesproken, geschreven, getekend. Vrijblijvend of in dienst van een doel, het recht van iedereen met evenredig vrijblijvend recht ernaar te luisteren, het te lezen of te bekijken of net niet.

De relevantie van een geschreven-, gesproken- of getekende boodschap wordt voor een groot stuk bepaald door wie er zich door aangesproken voelt.

De journalistieke vrijheid om te communiceren rond wat maatschappelijk relevant is, is net die vorm van communicatie die de maatschappij kritisch ‘on speaking terms’ houdt. De debatcultuur, het van mening mogen verschillen, luisteren naar andere  meningen en de vrijheid hebben eigen conclusies te trekken, is een kostbaar goed dat we moeten koesteren.

Taal noch teken wordt door iedereen op dezelfde manier voortgebracht, noch geïnterpreteerd… Journalisten hanteren woord, foto of tekening als middel om te informeren. Verslag, duiding, nabeschouwing…  koel en emotieloos, met passie, humoristisch of satirisch. Maar altijd nauw verbonden met wat in de samenleving groeit en bloeit.  

Precies in het blootleggen van bestaande onderstromen wordt de kans gecreëerd het gesprek op gang te trekken, de discussie van stof te voorzien, waardoor mensen elkaar leren zoeken en vinden. Communicatie is het sleutelwoord. Als die uitvalt is de kans verkeken.  

Die vrijheid kan nooit meer ter discussie staan. Nooit. Dat bewezen miljoenen mensen vandaag. 

De vastberadenheid mag niet wijken voor dreiging en angst, wat geen synoniem is voor roekeloosheid. De dreiging en angst werd vandaag door miljoenen getrotseerd. Hartverwarmend en hoopgevend.  

De persoonlijke link met ‘a touch of Rose’…

Met schroom, maar vastberaden, gesteund en gesterkt door een leger harten onder de riem, uit professionele hoeken en er zijn er meerdere: media, medische, families en voor onszelf de belangrijkste: kinderen met vergelijkbare ervaringen, heb ik met overtuiging mijn perskaart op mijn blog ingescand.

In vervlogen tijd geraakt door J.F. Kennedy die ‘ein Berliner’ werd en zijn oproep om niet te vragen wat je land voor je kan doen, maar wat jij voor je land kan doen… klim ik ‘als strijdvaardige journalist’ terug op de bres.

Misschien dat niet alle lezers nog weten hoe het begon, maar voortaan laat ik me door niemand meer de mond snoeren.

Toen ik na het overlijden van ons Roosje haar mama-blog verder zette als oma-blog, werd me dat recht ontzegd met valse beloften over contactmomenten. “De prinsjes waren ontredderd bij het lezen van oma’s blog op internet…” Ter informatie: toen 3 en 6 jaar !!!

We kunnen helaas de tijd niet terugschroeven, maar de waarheid staat geschreven en gedrukt.  Het is enkel hopen dat het rechtvaardigheidsgevoel dat hun mama hen zeker in het DNA meegaf, sterk genoeg zal blijken… Maar niemand zal oma nog weerhouden te ijveren dat geen enkel minderjarig kind van gescheiden ouders, waarvan een ouder overlijdt, ook nog eens de familie waar een sterke band mee is, kan worden afgenomen…

Diurnarius in aeternum. Mijn eerbetoon aan Charlie… in het belang van het kind en de prinsjes van ons Marie- Rose.