“als ik later op de vraag van mijn kleinkind ‘opa wat heb jij gedaan voor de wereld’ kan vertellen over mijn leven en zeggen dat ik een steentje in de rivier heb verlegd… dan is het goed geweest.”

Bij die woorden van Wouter Torfs in ‘Reyers laat’ vanavond, kreeg deze opa hier naast mij,  méér dan een krop in de keel.

De kleinkinderen met mondjesmaat deelgenoot maken aan zijn belevenissen, hen boeien met verhalen uit andere werelden en zonder belerend te zijn, hen inzicht geven in de wereldorde, vertrouwd maken met andere culturen…  het is de wijze waarop opa zijn kleinkinderen een onbetaalbare kostbare erfenis zou meegeven.

foto: Opa vertellend over verre reizen voor een duidelijk enthousiast kleinzoontje. 

De traditie –dankbaar overgenomen van Moeke en Vake- om ’s zondags met kinderen en kleinkinderen samen te komen in de ouderlijke thuis was het wekelijkse hartelijk moment er te zijn voor elkaar.

Na het overlijden van Roosje werd dat samenzijn voor de kinderen door de rechtbank herleid tot één weekend per maand. Ook dan nog was het voor de vier kleinkinderen heerlijk elkaar terug te vinden en hun hartje op te halen. Samen blijven slapen, samen ontbijten… feest ! 

Toen de afspraak enkele keren werd geboycot veranderde het dossier in een ‘problematisch opvoedingsdossier’ en werden de jongens onder toezicht van de jeugdrechtbank geplaatst. Daar zijn grootouders ‘geen partij’ meer. Opgeruimd staat netjes, wat ook de consequenties zijn voor de jonge kinderen zijn en hoe een evenwichtig verwerkingsproces kansloos wordt.  

Kleinkinderen Morel onder toezicht van de jeugdrechter... het moest de ultieme vernedering worden, ongeacht wat het voor het cv van de kinderen betekent. Intriest.  

De plannen van opa en oma om na het hectisch leven en ondanks het voortijdig afscheid van een dochter en zoon, toch voor quality time borg te staan voor en met de kleinkinderen, werd zo op een meedogenloze wijze in de kiem gesmoord. 

Gekluisterd aan zijn rolstoel, maar nog steeds gedreven om zijn kennis en ervaring in te zetten voor algemeen welzijn, getuigt opa nog elke dag van de enorme wilskracht die hem al een leven lang tekent. De handicap, de fysische ongemakken en beperkingen zijn niets in vergelijking met de pijn om dit verschrikkelijk onrecht dat onze kleinzonen wordt aangedaan door de uitdrukkelijke wens van hun mama hen ook haar normen en waarden mee te geven, niet te kunnen nakomen.

Het was voor opa hard om als jonge manager altijd klaar te staan op zoek naar contracten die werk voor duizenden gezinnen genereerden en daardoor zoveel missend van het eigen gezinsleven hier. Altijd weer afscheid nemen, vertrekken naar landen waar geen hotelaccomodatie bestond zoals de wereldreizigers die nu kennen, terwijl in zijn Ganzenhof zijn drie kinderen snel opgroeiden tot bekwame verstandige universitair gevormde volwassenen. Zijn trots.

Dat ze later vaststelden nooit het gevoel te hebben gehad ‘zonder papa’ op te groeien, voelt toch wel als erkenning van mijn pedagogische kwaliteit. In al wat we deden of zeiden, kwam papa voor en was hij met ons verbonden, ondanks dat skype, sms of internet niet bestonden…

Na het overlijden van Roosje bleven we voor de jongens de gezelligheid van de zondagse samenkomst –zij het beperkt tot dat ene weekend per maand- garanderen. Dat mama daardoor in hun leven een vooraanstaande plaats bleef innemen, was een doorn in het oog van stiefmoeder en vader.

Alle vier onze kleinkinderen, want ook voor Amélie en Eline was die leuke familie met tante Rose plots verdwenen-  wisten zich op te trekken aan die paar dagen per maand samen.

Om de overdracht op zondagavond, waar de jongens zo tegen opzagen, draaglijk voor hen te maken, werden ze daar vanaf de late namiddag heel positief zonder enige negatieve bijklank, op voorbereid zodat verdriet omgezet werd in blijde verwachting. Wellicht deden de enthousiaste verhalen hen de das om...

De niet- aflatende knuffel en smekende oogjes toch zeker terug te mogen komen, zijn in ons hart gegrift en onze drijfveer om de wereld plat te 'lopen', opdat geen enkel kind dit nog ooit zal moeten doormaken. 

Terwijl ik hier naast het bed van opa dit blogje maak, hoop ik dat zijn kleinzonen alsnog de kans krijgen levende herinneringen aan deze formidabele man op te bouwen… en niet later met spijt op internet of waar dan ook ontdekken welke kans hen werd onthouden…   

Wouter Torfs wensen we 'a touch of Rose' bij zijn algeheel herstel, om later als trotse opa zijn boeiend verhaal aan zijn kleinkinderen te vertellen.