Eerbetoon aan een moedige burgerwolvenjager…

15 mei, zou ze 12 jaar geworden zijn. Amber, het moedige hondje dat zich niet onbetuigd liet  tegen de burgerwolven die het Wouwersnestje belaagden, in het sprookjesboek dat Marie-Rose met haar zoontjes bij elkaar fantaseerde en dat in het najaar, op vraag van zovelen, als boek verschijnt…

Ambertje was heel bijzonder.

Enkel het spraakvermogen ontbrak haar, maar haar kwispelende staart maakte de mogelijkheid om met de mensen te communiceren, ruimschoots goed.

Roosje en dieren, het is een heel apart en teder verhaal.

Het begon met Perlefine, gevolgd door Fleur, Fien, Amber en Donna en intussen al 7 jaar Choukie, ons persoonlijk door Roosje aanbevolen.

Amber had het beste van een lammetje en een Yorkshire.

De kleur van haar vacht paste wonderwel in het palet van de zachte tinten die Roosjes leven kleurden. Dieren horen voor Rose bij de “familie”.

Je hoefde maar ‘de kindjes’ te zeggen om haar vreugdestaartje aan ’t kwispelen te brengen.

Rose wilde een vriendje voor Amber en om tegelijk een verschoppelingetje een nieuw leven te gunnen, kwam Donna. De eerste dagen kroop die doodsbang in een hoekje maar Rose wist haar vertrouwen in de mens te herstellen. Op een rustige en lieve manier raakte ze geïntegreerd in de warmte van het leven in het Wouwersnestje.

Het was hartverwarmend te zien hoe Amber de nieuwe huisgenote inwijdde in de geheimen van een gelukkig zorgeloos hondenleven: samen de geitjes wat plagen, langgerekt genieten op de warme terrasstenen, kwispelstaartend wachten tot de poort opengaat en als eerste begroet worden… Geen mens die niet over haar kopke wreef met “dag Ambertje”, waarna ze zich bescheiden terugtrok… tot er iets kraakte, mogelijke voorbode van een lekkernijtje.

‘Noblesse oblige’ en Amber schooide niet, ze stelde zich strategisch op en wachtte…in tegenstelling tot Donna…

Amber werd ouder en verkalking ontnam langzaam maar zeker haar beweeglijkheid. Ze sleepte de achterpootjes als een ballast mee, maar wilde van geen wijken weten. Vermits de dierenarts bevestigde dat ze geen pijn leed, werd haar een ‘luie’ oude dag gegund. Samen met Rose deed ze het rustig aan en waren voor elkaar liefdevol gezelschap.

Toen Roosje niet meer terugkwam, treurde Amber. Het werd plots wel heel erg stil in het Wouwersnestje… ook al toonde nonkel Bak zich een voorbeeldig dierenvriend. Hij verhuisde haar liefdevol van het buitennestje in ’t zonneke naar het binnenmandje bij de open haard. En ’s avonds… lagen Amber en Donna gezellig een paar uurtjes voor TV, terwijl nonkel Bak in zijn bureau werkte... Het ging behoren tot de rituelen als “er zijn nog zekerheden in het leven”.

Zolang het kon, mocht Ambertje mogelijk genieten van ‘leve het leven’.

Samen met Donna genoot ze nog van de geregelde reisjes naar Brugge, waar ‘Kareltje’ de poes ten huize Vanhecke, hen graag zag komen, wat je van kat en honden niet zou verwachten;

Met een laatste afscheidsreisje naar “die scone” was de cirkel rond en stelde de dierenarts ons op 16 april voor de onverbiddelijke keuze. Samen met Frank nam ik afscheid van haar, daarmee weer een vezeltje van verbondenheid met Roosje doorgeknipt weten. Ons “dank u voor zoveel liefdevolle jaren, Ambertje”, in haar oortje fluisterend, werd nog beantwoord door een laatste kwispel met haar mooie staartje, en terwijl we tevergeefs voor elkaar onze tranen bedwongen, gleed Amber zachtjes uit dit leven… naar de hondenhemel, zoals Roosje  de kinderen met afscheid leerde omgaan.

Dat we het overlijden van de heldin uit het sprookjesboek niet eerder communiceerden, is uit respect voor de gevoelens van de prinsjes, die we het persoonlijk en op de juiste wijze wilden vertellen als ze in ons midden zouden zijn.

Foto: vlnr: Choukie, Amber en Donna