J’entends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds…

Dat ene zinnetje uit het Franse leerboek uit de lagere school is blijven hangen…

Waarom net dat? Misschien door de herinnering aan de gure herfstwind die tussen het spleetje van de voortanden van zuster Adhemar over de klas joeg, telkens ze dat zinnetje met extra ‘s-’ op ons afvuurde.

Maar ook een lichte vorm van voyeurisme zal ons aan de geschreven reality soap van ‘la famille Duval,  Paul et Marie, niet vreemd geweest zijn.

Die initiatie Frans werd in mijn lagere schooltijd –ik denk vanaf het 4^de leerjaar-  facultatief aangeboden NA de normale lestijden. Zoals daar ook waren de speciale turngroep, de muziekacademie, het koor, en vanaf het vijfde leerjaar, twee keer per week de catechese in aanloop naar de plechtige communie…

Ieder jaar in de herfst hoor ik ze weer… zelfs meerdere keren. Toch moeten een paar elementen meezitten om het plaatje compleet te maken. En vandaag klopt het quasi allemaal.

Op weg naar onze brievenbus door een zee van roestbruine schoonheid, hoor ik ze weer ritselen onder mijn pantoffeltjes: de gedroogde bladeren die de saaie kasseien met een zacht dik tapijt bedekken. Geen vast tapijt, want bij elke stap dwarrelen ze op en leggen zich comfortabel een eindje verder weer neer. En de zon danst mee en wisselt vormen en kleuren als in een kaleidoscoop. Een frivool klank- en lichtspel, voor wie het zien wil.

En daar zijn ze weer, de woorden uit de herfst van mijn jeugd!!!

 «J’entends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds. »  Elk jaar opnieuw als de tijd rijp was, haalde ik het zinnetje boven en nu hoor ik mijn leuke Rose het ook weer aanvullen:… ‘en hoe schrijf je séchées en waarom’… Een glimlach en wat herfstdauw in mijn ogen bewijzen hoe mooi het allemaal was…  

Weekend - bijzonder weekend -  de zon is van de partij, de temperatuur zacht, de hemel open… en een paar heel leuke ideeën in de aanbieding. De korf met houtblokken is binnengehaald. Als straks de avond valt, de buikjes vol en de hartjes gerust zijn, zullen de vrolijk dansende vlammetjes weerkaatsen op de gezichtjes terwijl het zachte knisperen van de haard al het mooie van de dag in het geheugen brandt.

Door het glazen gewelf van de orangerie zullen we voor het slapengaan opkijken naar alle sterren aan de hemel en voelen dat de hemel nooit ver weg is…

“Wees maar zeker dat we het De Wever moeilijk gaan maken…”  (GvA 15/10/2012 p 7)

Deze uitspraak uit 2 rode monden maakt de overdonderende keuze van de Antwerpenaar voor verandering, aannemelijk.

Dat de nieuwe ploeg in duidelijke bewoordingen belooft werk te maken van het evenwicht tussen recht en plicht, geven en nemen, woord en daad…betekent het veranderen van bestaande gewoontes.

Tussen woord en daad zal de nieuwe ploeg derhalve niet alleen wetten en bezwaren vinden, maar ook slechte verliezers…  Maar de kiezers vertrouwen erop dat de kr8 van de verandering m8iger zal zijn dan de pogingen om ze te verijdelen. Toch typeert die uitspraak hoe diep de liefde voor hun medeburgers zit… Tot een paar uur voor de cijfers hard werden gemaakt beweerden ze dat de stadslijst alle Antwerpenaren goed wilde bedienen. Niet dus, want 38% onder hen gaan ze ’t moeilijk maken….

Foei jongens, weer niet goed bezig. Niets geleerd van een andere hardliner die nu de verdere opwarming van de Schelde afwacht om erin te springen. Niet doen nu daar eindelijk terug gezonde vis zwemt…

‘Een vleugje Rose’ in de politiek, zou dat niet mooi zijn?

Evenwichtige verhoudingen maken tussen onderlinge verschillen en daarmee de sleutel in het slot omdraaien en de deur openen naar ‘wel’zijn voor iedereen.

Liefst wil ik de verzuurde uitspraak in mijn sub- titel aan de teleurstelling van een verliezer toeschrijven en er niet verder op parafraseren of polariseren.

Bart De Wever is straks de burgemeester van iedereen die van deze stad houdt en er ook naar handelt, naar godsvrucht en vermogen, met ruimte voor creativiteit, diversiteit, kleuren en soorten steken, zolang we samen waken dat de contouren en de spelregels geëerbiedigd worden.

Om dat noodzakelijke respect voor alle mensen van goede wil te waarborgen en een grotere bewustwording van ieders maatschappelijke verantwoordelijkheid aan te moedigen, is een goed functionerend ontmoedigingsapparaat voor de stoorzenders noodzakelijk.

In de euforie van gisteravond ademde ‘t stad een micro klimaat…geen vijandsbeeld, het geloof, de hoop en de liefde dat het ANDERS kan, heeft de keuze voor verandering cijfermatig mogelijk gemaakt.

De tang die onze samenleving decennia in een verkrampte greep houdt, moet worden opgeborgen. Het wij- en zij verhaal is oubollig en net als het rode 'gratis- verhaal' op.

‘Gratis’ is geen vies woord als je niet uitdeelt wat niet van jou is, toch. Maar uit eigen kunnen mag je eindeloos gratis geven: inzet, dankbaarheid, glimlach, zorg, tijd…investeringen met een hoge toegevoegde waarde aan een stad om lief te hebben .

Grote politieke beslissingen zijn strategenwerk. Maar een stad leefbaar maken, betekent spinnen en verankeren van een duurzaam weefsel. Daarin een stukje van iedereen verweven maakt ook écht van iedereen en komt de zorg om het warm, netjes, betaalbaar, genietbaar, vreedzaam…te maken op vele schouders terecht.  Samen rechten en plichten torsen en erover waken dat ze gerespecteerd worden, zonder onderscheid.

De kr8 van verandering… het kan, we zijn er dagelijks getuige van in de buik van Antwerpen… Opgeven is geen optie.