Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds
Dat ene zinnetje uit het Franse leerboek uit de lagere school is blijven hangen
Waarom net dat? Misschien door de herinnering aan de gure herfstwind die tussen het spleetje van de voortanden van zuster Adhemar over de klas joeg, telkens ze dat zinnetje met extra s- op ons afvuurde.
Maar ook een lichte vorm van voyeurisme zal ons aan de geschreven reality soap van la famille Duval, Paul et Marie, niet vreemd geweest zijn.
Die initiatie Frans werd in mijn lagere schooltijd ik denk vanaf het 4de leerjaar- facultatief aangeboden NA de normale lestijden. Zoals daar ook waren de speciale turngroep, de muziekacademie, het koor, en vanaf het vijfde leerjaar, twee keer per week de catechese in aanloop naar de plechtige communie
Ieder jaar in de herfst hoor ik ze weer
zelfs meerdere keren. Toch moeten een paar elementen meezitten om het plaatje compleet te maken. En vandaag klopt het quasi allemaal.
Op weg naar onze brievenbus door een zee van roestbruine schoonheid, hoor ik ze weer ritselen onder mijn pantoffeltjes: de gedroogde bladeren die de saaie kasseien met een zacht dik tapijt bedekken. Geen vast tapijt, want bij elke stap dwarrelen ze op en leggen zich comfortabel een eindje verder weer neer. En de zon danst mee en wisselt vormen en kleuren als in een kaleidoscoop. Een frivool klank- en lichtspel, voor wie het zien wil.
En daar zijn ze weer, de woorden uit de herfst van mijn jeugd!!!
«Jentends le bruit des feuilles séchées sous mes pieds. » Elk jaar opnieuw als de tijd rijp was, haalde ik het zinnetje boven en nu hoor ik mijn leuke Rose het ook weer aanvullen:
en hoe schrijf je séchées en waarom
Een glimlach en wat herfstdauw in mijn ogen bewijzen hoe mooi het allemaal was
Weekend - bijzonder weekend - de zon is van de partij, de temperatuur zacht, de hemel open
en een paar heel leuke ideeën in de aanbieding. De korf met houtblokken is binnengehaald. Als straks de avond valt, de buikjes vol en de hartjes gerust zijn, zullen de vrolijk dansende vlammetjes weerkaatsen op de gezichtjes terwijl het zachte knisperen van de haard al het mooie van de dag in het geheugen brandt.
Door het glazen gewelf van de orangerie zullen we voor het slapengaan opkijken naar alle sterren aan de hemel en voelen dat de hemel nooit ver weg is
