Dat ja zeggen, méér inhoudt dan wat je van dat kleine twee letterwoordje zou verwachten, mag iedereen tot even mijmeren verleiden
Na tientallen jaren huwelijk is het grootste tipje van de sluier wel gelicht en weet ik wat een ja van A, meteen ook voor B betekent
Toen in januari 1975 onze toenmalige twee kleine meisjes, Amieke en Roosje in respectievelijk een rood en een blauw skipakje klaarzaten op de valiezen om de nachttrein te nemen naar Zwitserland voor een gezins ski- vakantie, hadden we geen weet dat de ja van papa een uur tevoren op het hoofdkwartier van de firma, hem de volgende morgen op missie naar
Taiwan zette.
Hoe leg je het twee kleuters en hun mama uit, dat ook hier sneeuw komt en ze een mooie slee krijgen
en papa voor weken vertrekt
Een ontgoocheling omzetten in een opportuniteit
blijkbaar is het me gelukt, oefening baart kunst, de eerste van heel veel keren
De calamiteiten in de telecom sector stapelden zich op en mijn man werd een soort Batman... vandaag zou het eerder mega Tobie zijn
mijn flexibiliteit werd spreekwoordelijk, mijn onvoorwaardelijke steun die ik hem met mijn ja had toegezegd, ook, al had ik er toen geen benul van hoe wreed dat kon zijn.
Ouder wordend, bekruipt je wel eens de gedachte dat de ja van de ene soms nee inhoudt voor de ander
Wegcijferen wordt een tweede natuur, een kunst die bepalend wordt opdat iemand medelijden krijgt. Humor wordt je bondgenoot.
Het is uiteraard niet allemaal kommer en kwel, er zijn ook momenten die je wellicht anders niet had beleefd
Dat gevoel had ik toen ik vorige week thuis bleef om de fotograaf voor DS binnen te laten, die een plaatje voor het weekend artikel zou schieten. Sinds de rolstoel in onze living hét meest prominent attribuut is, papa voornamelijk reist tussen rolstoel en bureaustoel, de rest van de wereld bereikt via de kanalen die hij zelf groef, speel ik gastvrouw voor de niet-aflatende bezoekersstroom van diverse pluimage
Ik durf wel eens spottend informeren wat de besprekingen opleverden, als ik door mijn voorraad koffiepads en theebuiltjes heen raak
Mijn cafetaria is alvast een topper
klinkt wel eens als galgenhumor.
Met de ja aan Bart de Wever van de voorbije week, breekt alweer een ander hoofdstuk aan. En ja, ik sta achter deze ja. Al was het maar om opnieuw de warmte te voelen, die door mijn lichaam voer, toen ik Bart in de kathedraal dankte voor zijn eerbetoon aan Roosje. Die hele rouwtijd wilde ik troosten, dat ene moment werd ik getroost. Dus, de ja aan Bart is ook een ja van mij: je kinds werk verder zetten, het wordt zelden ouders gevraagd, eerder andersom...
Terug naar de fotograaf
oog in oog met een idool
Michiel Hendryckx. Wat een verrassing, had de man niet met de opgegeven naam geassocieerd, gek toch? De foto van de meester zoals intussen verschenen, verraadt zijn oog voor detail. Mijn foto hiebij is absoluut amateuristisch, een fanplaatje. Al ben ik er blijkbaar niet bij, zoals zo vaak, schitter ik "achter" de lens... en niet naast mijn idool... 
Een heel aangename ontmoeting, de sfeer is gemoedelijk en in onze herinnering varen we met hem op het Canal du Midi, trotseren de Mistral
vertellen over Roosje, hij heeft alles van heel nabij gevolgd
hartverwarmend hoe ook hij denkt over de gang van zaken nu
tot het gaat over de hemel
waarvoor hij niet meteen een plaatsje bespreekt
jammer, want we zijn nog lang niet uitgepraat
zo kruisen onverwacht mensen je pad, dank zij een ja van de ander
a touch of Rose.
