Als het klopt dat cultuur de samenleving een spiegel voorhoudt dan zien we daar de laatste tijd opvallend vaak het beeld van een wereld waar Recht moet gedijen, maar onrecht welig tiert.
Een enorme uitdaging voor scenaristen om dat verhaal gestalte te geven, zij het veilig ingedekt door de mededeling dat elke herkenbare gelijkenis, absoluut ‘toevallig’ is…
Dé beveiligingsmodus om na hartkloppingen en onderdrukte woede, de eindgeneriek met een gRimlach door te spoelen…
Als cultuur dus bijdraagt aan de vorming- en het schoppen- van een geweten van de samenleving, dan hebben Clara Cleymans en Louis Talpe en de ganse cast van ‘De Ridder’ daar de voorbije maanden in hoge mate toe bijgedragen.
Scènes die niet alleen door hun locatie herkenbaar zijn…
Een ‘zeer bescheiden’ kijkje achter de schermen van een aantal maatschappelijke “apparaten” zoals justitie, politiek, medische wereld… zijn onderwerp van een ongebreideld aantal reeksen, die onder het mom van ‘fictie’ de harde realiteit projecteren.
Of bestaat de fictie er juist in, dat speurders, rechters, politici, pathologen … niet rusten voor Recht geschiedt…
Wellicht is de massaproductie van juristen niet vreemd aan de exponentiële toename van onverzoenbare twisten. Initieel is de academische opleiding anders geconcipieerd, maar tussen droom en daad… staan wetten in de weg en praktische bezwaren.
Rechtvaardig oordelen is de eenvoudigste manier juridische achterstanden weg te werken, om geen torenhoge stapels papier te produceren en reproduceren, om dossiers een dodelijk BMI aan te meten om in archiefkasten te vergelen.
Geldverslindende procedures tussen rivaliserende kantoren, op zoek om elkaar vliegen af te vangen… en vooral niet overhaast te werk gaan, want time is money, maar dan in de omgekeerde betekenis…
Beschaving is een evolutie waarin rechten en plichten evenwichtig op elkaar afgestemd worden, rekening houdend met het individu ‘mens’, in al zijn facetten, al schitteren die niet altijd als in een ‘geslepen’ diamant…
Maar laat nu net dat bijvoeglijk naamwoord, het licht in de duisternis zijn om nooit op te geven, om te ontmaskeren.
We hebben een belofte gedaan die we voorlopig niet kunnen waarmaken, maar gesterkt door geloof, hoop en liefde putten we dagelijks kr8 om verder te doen wat moet. Voor onze kleinkinderen, maar ook voor de vele honderden families die vol vertrouwen uitkijken naar de noodzakelijke aanpassing van de wet. Nu verstopt zich, wie het aan moed of oordeelkundige vaardigheid ontbreekt, achter de letter van de wet, daarmee de geest ervan verkrachtend.
Met ‘a touch of Rose’ zal het tij keren en zal ik tot mijn laatste adem –haar smeekbede indachtig- me blijven inzetten, om de wet aan te passen aan de veranderde samenleving.
Het mag niet kunnen, dat als minderjarige kinderen van gescheiden ouders, een ouder verliezen, de bestaande innige en sterke band met de familie van de overleden ouder, kan verbroken worden.
Roosje, met de kr8 van 8… hoop dat je het weet, ziet en voelt…
