Kerstmis… 

Het kippenvelmoment op de sociale media deze week, van de moeder die via een tv- station postuum een brief aan haar echtgenoot laat bezorgen… en naar zijn mogelijk nieuwe vrouw die haar kinderen verder mee zal opvoeden… heeft me heel diep getroffen.   Het herinnert me aan de brieven die Roosje naliet voor ‘bijzondere dagen’ in het leven van haar prinsjes, voor het geval ze er misschien niet zou kunnen bijzijn…

Na de communie misviering van Alexander (2011), die we met heel onze familie bijwoonden, wilden we Alexander zo graag, maar tevergeefs feliciteren. 

Toen hij dan op de eerste bezoekdag na zijn communie mama’s brief kreeg en las, voelde dat voor iedereen als een gewijd moment. Hij ging ermee apart zitten, in zijn eentje, drukte hem even tegen zich aan en kwam naar mij gelopen voor de warmste knuffel ooit… Weer een maand later, luisterde ik verbijsterd naar zijn 'verwijt' dat die brief helemaal niet van mama was…  Ik nam hem stevig vast en bevestigde dat we zelfs een TV- interview hadden opgenomen waarin mama zélf over die brieven voor bijzondere dagen vertelde.

-“Is er dan voor mij als ik mijn communie doe, ook één”, vroeg Marnix.

-“Natuurlijk, als mama dat gezegd heeft”, stelde de oudste de jongste gerust.

-“Ok dan”, zei hij…    Momenten met ‘a touch of Rose’…

Ons Roosje en onze Chris waren er vannacht zoals altijd, bij.

Op de voorgrond in de achtergrond… in ons hart, op onze lippen. Het ‘zalig Kerstfeest’ is omgedoopt tot de wens: Peace, love and happiness. En ook dat laatste proberen we ondanks het verdriet te beleven. Voor Amélie en Eline, de hoge waarde van wat je wél nog hebt.

Dat realiseerden we ons tijdens de solidariteitsactie Music for Live, dabbend in het slijk van voormalig Tomorrow land, met de meegereisde swingende tieners…Met flikkerende roze toetsen, een fikse muzikale 1st Sun, getekend Vince Hilton, stelde Ann- Marie ‘a touch of Rose’ als goed doel voor aan een aandachtig luisterende Linde… die daarop de Music for Live- vlam volle kracht de hoogte injoeg.  Ook al waren door het dik wolkendek geen sterren te bespeuren, ze waren er en ‘minstens’ twee glunderden, terwijl beneden de koude avond omsloeg in een warme nacht.    

Het ‘grote’ familiefeest van Kerstavond, de ‘vele’ pakjes onder de kerstboom, tafelen met gezellige en warme verhalen…het is allemaal kleinschaliger, eenvoudiger, intenser geworden. Het artikel in Het Laatste Nieuws van 24 december, werd blijkbaar onder heel veel kerstbomen gedeeld. Reacties bleven dan ook niet uit. Dat een ex- schoonzoon met een volgeboekte kerfstok over zijn ex- schoonmoeder verklaart dat “wie zijn gat verbrandt op de blaren moet zitten” is andermaal een bewijs van zijn arrogante manipulatie van alles en iedereen, familiaal en professioneel… terwijl hij het is die afspraken niet naleeft. 

Maar gevat in het keurslijf van een jeugdrechtbank heeft hun mama en bij uitbreiding haar familie, geen stem meer. De jeugdrechter houdt enkel contact met de langstlevende ouder. En dit zonder risico op zelfs maar het in twijfel trekken van wat die als waarheid verkondigt. Wij leefden alle voorwaarden perfect na, schrapten zelfs de blog, ondanks het recht van vrijheid van meningsuiting…Het was enkel een vrijgeleide voor de ex- om zijn vernielingswerk van de mooie herinneringen aan Roosje vakkundig en met een nooit geziene boosaardigheid te wissen. Intussen verliepen maanden zonder het minste verweer tegen de indoctrinatie van de kinderen.  Honderden mensen zullen dit gepest en getreiter herkennen van (v)echtscheidingen. Een heel moeilijk te bestrijden onrecht, het ene woord tegen het andere, maar als beide ouders leven is er voor de kinderen als die eenmaal de jaren van eigen mening en onderzoek bereiken, een keuze. Maar mama is er hier niet meer en wij beloofden niet te laten gebeuren met haar kinderen, wat ze zelf had moeten doorstaan met hun vader.  

Intussen leidt de ongenaakbaarheid tot een nooit gezien machtsvertoon zelfs op openbaar terrein, als het voetbalveld. Na de training, in het bijzijn van andere ouders en grootouders, daagt de broer van Julie op en verspert me de weg naar mijn kleinzoon. Als de voorzitter van de club die omwille van de gevaarlijk dreigende houding die hij aanneemt, er door andere ouders wordt bijgehaald en vraagt waarom oma geen goeiedag mag zeggen, antwoordt hij met dezelfde arrogantie als zijn neef- schoonbroer: “dan zal ze harder haar best moeten doen. “ Ruzie maken in het bijzijn van mijn kleinzoon, is geen optie en ik vertrek met bloedend hart. De volgende match laat Julie Alexander zich achter haar verschuilen als ze voorbij mij  stappen. Op mijn “dag lieveling”, verschuilt ze hem achter haar. “Dat is toch niet beleefd, hé Alexander, geen goeiedag terug zeggen aan oma” probeer ik nog lief, maar het gelukte verschalken wordt op gegiechel onthaald… "Het is het soort pijn dat die Schellemansen moeten doen", troost een oude bekende van de familie…

Terug naar Kerstavond. Het had wel wat eufemistische ‘voeten in de aarde’ om opa naar de living te verhuizen. Na zijn decubitusoperatie in Leuven, heeft hij dan wel een prachtig groot hart ‘geborduurd’ gekregen op zijn bips… het verbiedt hem wel vier weken zitten….Zijn tot ‘liggend bureel omgetoverd computercentrum’, mag dan best ook een aangenaam bezoekgedeelte bevatten, kerstavond hoort rond de kerstboom bij het haardvuur… Gelukkig een heel bijzondere Canadese kerstman gevonden die 'ho ho ho' op één avond/nacht een waterbed in de living wist te installeren.  Op een brancard, begeleid door onze twee knappe verpleegstertjes…werd hij voor het haardvuur gereden om daar ‘te water te worden gelaten’…Als een Maharadja op een verwarmd zacht golvend waterbed, geflankeerd door zijn twee lievelingsprinsesjes genoot opa zichtbaar van zijn first class- behandeling.   

Intussen werden we van alle kanten op de hoogte gebracht van de tsunami aan reacties op het artikel over het contactverbod dat blijkbaar ook 'on line' stond.  

Opgeven is geen optie en dat doen we ook niet. Nooit. Maar we zien onze kleinzoontjes veel te graag om hen in deze strijd mee te nemen. Maar omdat ze later hun ware mama en alles wat met haar verbonden is, zouden kunnen ontdekken, blijven we alle middelen inzetten om dit soort legale misdrijven en 'mis'bruiken van het rechtssysteem in de toekomst te detecteren en te verijdelen.

Miljoenen overheidsgeld om aan te sporen pesterijen en mishandeling niet onder de mat te vegen, om vervolgens de klokkenluiders de mond te snoeren… is hypocriet. En dan maar kritiek geven over hoe elders in de wereld met kinder- en mensenrechten wordt omgegaan.  

Peace, love and happiness begint bij eerlijkheid en daar hoort duidelijke communicatie bij. Teveel tactisch gedoe, is het failliet van de samenleving. Altijd zijn de kinderen de dupe...