“Iedereen beroemd… “

Deze dagelijkse portie ‘het leven zoals het is’ degusteer ik geregeld pas bij de herhaling, vanuit mijn bed. Vooral het item waar een grootouder als verrassing opduikt in het dagelijkse leven van een kleinkind, intrigeert me steeds weer. Soms vrees ik dat er eentje het gênant zou vinden als oma met een pot balletjes in tomatensaus, de aula binnenkomt... Maar na het eerste 'ongeloof', voel ik haast zelf de innige knuffel die ze delen. Een hoopvol signaal...  hoe kon ik vermoeden het zelf te beleven.  

En toch...

Aan de hoofdingang van het college worden de cameraman en ikzelf opgewacht door een sympathieke jonge meester.

- “Oma mét frigobox, wat mag dat betekenen", lacht hij me toe, ons meetronend door de voormalige kloostergang naar het schoolgedeelte.

- “Hun plat préféré: pompoensoep en wortelpuree met spekjes, kan ik bezwaarlijk op de speelplaats aanbieden om 3 uur ’s middags, maar een ijsje voor elk kind van de klas, dat is “oma’s aan de top". Dus is de traditionele gebloemde kookpot ingewisseld voor een frigobox… “

- “Super! Was u al eerder in onze school”, wil hij graag weten.

- “Ja, twee keer. al even geleden. In mijn vorig leven, interviewde ik hier voor een krant, de finalisten van de wiskunde biënnale. De tweede keer wandelde ik in deze gang met een dierbare vriend, de inmiddels overleden Abt Ulrik Geniets.”

- “De abt van Averbode”?

- “Ja, we zaten samen in de beheerraad van Levensruimte* en Vader Abt was ook vriend des huizes. Bij een van zijn bezoeken moest hij iets ophalen in dit college en om de hoek wonend, reed ik even mee. Tot vandaag bewaar ik zeer mooie herinneringen aan onze diepgaande gedachtewisselingen over al wat kinderen en jonge mensen aanbelangt. Eén van die gesprekken werd toen hier in deze gang gevoerd... welke middelen inzetten om taalachterstand in de klassen niet tot denivellering te laten leiden."

We stappen door de lange kloostergang, richting schoolgedeelte en ik raak helemaal opgewonden in het vooruitzicht van wat komt…

Nog één minuut scheidt ons van de speeltijd en de ijsjes in mijn frigobox smelten van ongeduld.

Gered door de bel. Binnen een paar seconden krioelt de speelplaats van uitgelaten kinderen en zwelt het geroezemoes aan tot het niveau van een joelende festivalweide.  Tegen het felle zonlicht in, speuren mijn ogen als in een dichtbegroeid bos naar de twee jonge boompjes, waarvoor ik her ben. Roosjes prinsjes...

God, wat lijken ze allemaal op elkaar. 

Zeulend met de frigobox, slalom ik alsmaar sneller  tussen de joelende massa, de cameraman naar adem happend, in mijn kielzog.

- “Qua organisatie kan dat tellen”, hoor ik hem zuchten. “Ontmoeting oma- kleinzonen mag dan voor die laatste wel een verrassing zijn, hoe het gebeurt, is blijkbaar onze verrassing."

“De ijsjes smelten” fluister ik schor, terwijl mijn hart in mijn keel bonst en paniek het zowat van me over schijnt te nemen. Waar zijn ze nu? Ik vind ze niet. Het was toch geregeld? Ik heb voor de twee klasjes ijsjes bij en die smelten.

In mijn hevigheid hen te vinden, realiseer ik me plots dat de hele speelplaats terug leeg- en het gejoel verstomd is. Leraar noch cameraman zijn in geen velden te bespeuren. Ik sta moederziel alleen midden de stenen woestijn. Lood in mijn benen en de smaak van zout in mijn compleet verdroogde mond. 

Klankloos scandeer ik hun naam, zonder respons. Surrealistisch.

Radeloos speur ik de ramen rond de speelplaats af en daar… aan één van de ramen, naast elkaar staand, kruisen onze blikken. Ik spring op, hoger dan ik kan en wuif... Net als zij hun hand opsteken, word ik gealarmeerd door het tergend piepend alarmsignaal van een achteruitrijdende vrachtwagen op de speelplaats. 

Gedurende een fractie van een seconde wordt het oogcontact verbroken en amper één oogknippering later… zijn ze er niet meer. Ik draai en keer in het rond, speur wanhopig naar alle ramen, wanhoop tracht me te wurgen, maar alle ramen blijven leeg...  

Snakkend naar adem, voelt mijn bezwete lijf ijskoud aan en ik ril, alle kanten uitrennend, struikelend en nog altijd dat irritante alarm van die onzichtbare achteruitrijdende vrachtwagen... 

Met luid geklepper worden de groencontainers geledigd en rijdt de vuilniskar, nu terug vooruit, de straat uit… 

Als verdoofd, glijd ik langzaam uit bed, zwijmel richting badkamer om er een nat washandje tegen mijn slaap te drukken.

In de spiegel zie ik -zonder mijn brilletje- het vage beeld van een trieste grijze vrouw... Medelijdend glimlach ik ernaar en ... het glimlacht terug... a touch of Rose...

Yes, I HAD a dream, but even HAVE one, omdat opgeven géén optie is... 

*(gezinsvervangend tehuis voor kinderen geplaatst door de jeugdrechtbanken !!!).