Een bedenking die vannacht door me heen stoof terwijl buiten het staartje van een of andere draak van een orkaan, nog wat nazwiepte… als dat al de stilte is, wat zal dan de storm zijn, vroeg ik aan mijn klepperend rolluik.

Nu de pakken drukwerk -tja, de bomen zijn toch al geveld- slinken en de boodschap quasi verdeeld is, vraag ik me af hoe er in andere gezinnen dan die van kandidaten mee wordt omgegaan. Wordt daar op een foto of een tekst commentaar gegeven? Wordt er over partijprogramma’s gepraat, worden ze vergeleken, getoetst op haalbaarheid, woorden uit het verleden aan daden gekoppeld???

Een bloemlezing van de propaganda is één grote belofte voor een hemelse samenleving op aarde, waar 'the sky the limit is'.

Iedereen krijgt de belofte van bevoorrechte klant. Enkel even een bolletje tekenen.

Na het bekijken van ‘Koppen’ gisteren op één, waar we ons Rose met onze jongste kleinzoon op de wekelijkse afspraak missen nu de nieuwe generiek loopt, kan je enkel bedroefd vast stellen dat het kwaad IN de mens zelf steekt.

Voor wie de quote miste:   Het ‘gratis proefpakket’ dat door een soort ‘enquêteurs’ op de Antwerpse Meir (en wellicht ook elders op drukke winkelassen) aangeboden wordt, blijkt een betalend abonnement te zijn. Valse verkooptruc, en ja, je moet niet zomaar tekenen, hè… dus niemand vertrouwen is de boodschap… leve de samenleving!

Pittig practisch detail: “je kan dergelijke praktijk voor de rechtbank aanvechten”. Dat klinkt als ‘gooi het in de groep’, of moet ik schrijven ‘op de berg’.  Wanneer komt het voor, hoeveel kost je advocaat, wat recupereer je uiteindelijk als je er ook nog een maagzweer mee kweekt…om van een hartinfarct nog maar te zwijgen…

Om een advocaat zal je niet verlegen zitten nu er volgens de laatste cijfers van de populatie studenten in de faculteit Rechten, nog een paar duizend in de maak zijn. Vermits die als “gratis- verpakte” verkooptruc vaak een studentenjob is, kan het best zijn dat als over enkele jaren uw klacht voorkomt, gedupeerde en verkoper oog in oog staan. LOL.  

Terug naar de verkiezingen. Op reis door het Vlaamse land is het aanbod van politieke kleuren steeds meer een agrarisch gegeven. In tuinen en weiden staan/liggen borden broederlijk- en zusterlijk naast elkaar met  rode-, gele-, blauwe-, groene ...  kandidaten in de aanbieding. Eigenlijk best humoristisch dat het boer Bavo worst weze wie er zijn grond bemest…

Je kan al dat plak- en drukwerk -in crisistijd notabene en ik word tureluurs van de budgetten die daarmee gepaard gaan-  best met a touch of Rose bekijken, zodat het tenminste nog een beetje boeiend wordt.

Luister naar hun woorden maar wees u bewust van het vakmanschap van mediatrainers en fotografen. Over hun werk moeten we niet oordelen, wel over de personen die ze ons voorschotelen. In de kiescampagnes moeten de kandidaten echter niks bewijzen, zelfs niet uitleggen hoe ze de financiering zien van wat ze beloven. Ze mogen vrij dromen rondstrooien, wakker worden is voor de dag na de verkiezing. En geen rechtbank die je uw stem teruggeeft als je je bedrogen weet. Dan is het alweer 6 jaar tanden knarsen terwijl het water naar de zee loopt en woestijnvorming verder gaat.  

In debatten het eigen programma debiteren, is zoals de van buiten geleerde catechismus opzeggen. De kandidaat die bekent niet alle punten van partijprogramma’s te kennen, die erkent niet op alle terreinen beslagen op het ijs te komen, maar die bereid is te luisteren om dan zijn kennis en ervaring ten dienste te stellen. Daar kan ik me tenminste iets bij voorstellen. Een woord dat het toetsen aan daden kan weerstaan, een woord dat een resultaatsverbintenis inhoudt. Dan wordt willen, kunnen.

Wie in debatten kan luisteren om dan in de afgemeten minuten daarop te anticiperen met de zienswijze van wie hij vertegenwoordigt, krijgt van zijn  politieke achterban bij een evaluatie misschien wel het verwijt de anderen het onderwerp van discussie te laten bepalen. Maar de aandachtige luisteraar ervaart het als de essentie van politiek.  Meningen op elkaar afstemmen, niet polariseren. De strijd aanwakkeren is de beste garantie om een conflict onoplosbaar te maken. Die constructieve voorstellen moeten de mensen tot stemmen bewegen. Met een zeer duidelijke meerderheid die in je oplossingen gelooft,  is een redding nabij. En op dat keerpunt staan we straks op 14 oktober. Durven we veranderen, wagen we het het roer om te gooien? Of is de leeuw nog bij de tandarts voor de laatste extractie? Een steen verleggen doe je met velen... samen.

De samenleving is een tijdelijk verblijf op een planeet die aarde heet. Het is als een huurcontract, je woont er samen en dus gelden rechten en plichten waardoor 'leven' die naam waard is. Het kan, met een leider die kan begeesteren, maar vooral die een voorbeeld geeft. Woorden wekken, voorbeelden strekken. Als het op bezuinigen aankomt, begin dan bij jezelf. Bewijs dat niet alleen de zon voor niets opkomt. Er is zoveel te doen dat ieders leven mooier en beter maakt, zonder dat je moet tellen. Dagelijks bewijzen honderdduizenden vrijwilligers het in de schaduw van de 'grote lichten'...  

Dan schiet de ‘dodenrit’ van doctorandus P, in de versie van ons Marie- Rose tijdens de finale van MissVlaanderen me terug voor ogen. De afvallingskoers waarmee ze de strijd onder kandidaat-missen parafraseerde en pas ik ze toe op de poppenstoet van kandidaten die nu de revue passeren.

En dan, heel af en toe, zie ik een waarachtig iemand.

Iemand die niet alles op één hoop gooit.

Iemand die zich als potentieel roerganger afvraagt hoe het zowel voor de bovendekse- als benedendekse passagier een behouden vaart wordt.

Iemand die beseft dat respect en verantwoordelijkheidsgevoel de échte eerste steen is voor een sociaal woningbeleid.

Iemand die beseft dat een veiligheidsgevoel begint bij veiligheid.

Iemand die vecht om recht rechtvaardig te maken,

Iemand die zijn woord niet breekt uit eigenbelang...

Iemand die moedig tegen de stroom in blijft varen als het doel stroomopwaarts ligt.

Iemand die het leiderschap voelt als een dienst en geen gunst van de kiezer.

Iemand voor wie geld een middel en geen doel is…

Iemand die niet aan woorden maar aan werken zijn liefde voor het leven wil doen merken.

Benieuwd wie op 14 oktober de vox populi achter zich krijgt om mee aan het roer van het schip in woelig water te staan in de poging de storm tot bedaren te brengen.

Onbesliste kiezer, ik weet het wel. En het zal niet perfect zijn, maar de verlegde steen zal voor een ander vaarwater zorgen en dat is waar het nu om gaat... succes met uw keuze.