Weet je wat dit zijn ?  

Mijn twee benen in zwoel zwembadwater na middernacht. Een heerlijke verademing na een bloedhete dag, en dat ter voorbereiding van de stille tocht morgen in Brussel richting Justitiepaleis.

THIS FEET ARE MADE FOR WALKIN'... 

al zien ze er zo onder water niet prozaïsch, maar eerder een beetje mozaïsch uit...

Hoog aan de hemel, recht boven mij een flikkerende ster die weet dat het met geloof, hoop en liefde ook een tocht voor meer gerechtigheid wordt, met ' a touch of Rose'...

de titel liegt er niet om, het is voor onze kinderen... in hun naam nemen we het voor hen op... U toch ook?

We moeten de straat op... voor onze kinderen...

Moeders, vaders, grootouders... kinderen... laat je zien voor je gezien bent...

Elk normaal mens reageert met gezond verstand. Afschuwelijk. Kinderen misbruiken, lichamelijk en/of geestelijk, het gebeurt alle dagen, zelfs onder onze ogen. Maar we worden onverschillig, "want men doet er niets aan". En wij? Doen wij er iets aan?

Gesprekken met honderden mensen betrokken bij kindermishandelingen in de meest ruime zin van het woord en ik verklaar me meteen nader, leggen een heel pijnlijk aspect van onze samenleving bloot.

Recht wordt onrechtvaardigheid verweten en dat is op zich deels ten onrechte.  Want hoe machtig ze ook lijken op het verhoogde gestoelte, met schouderstukken in de toga, het zijn duidelijk de kleren die de man/vrouw maken. Want hun macht wordt door één spaghetti sliert de riool ingezogen. Alhoewel, hier en daar durft er een zijn nek uit te steken, al dan niet in dank aanvaard. Maar laten hun collega's hen daar niet in de steek? Promotie als er eentje in ongenade valt?

Het is de politiek die met elke minister van Justitie een addendum aan het wetboek wil toevoegen. Scheidng der machten, als die machten elkaar gevangen houden...zijn ze siamese tweelingen...gevoed door één systeem... de bedoeling was nochtans nobeler...

Eigenlijk zou de minister van Justitie net zo goed de cumul met werkgelegenheid kunnen nemen, want hoe meer regeltjes en punten en komma's, hoe meer voer voor advokaten. Nochtans herinner ik dat de studiekeuze voor Rechten, vaak ingegeven werd door het ontbreken van enig exact vak in het curriculum... wat pijnlijk duidelijk wordt als je hun fantasierijke interpretatie van de regeltjes maar vooral de gaatjes in het web van wetten analyseert.  Een advokaat die off the record zegt alles geprobeerd te hebben om een cliënt op andere gedachten te brengen, maar mislukt en dan maar de onverzoenbare houding verdedigt... welke waarde hebben die mensen nog?

In crisistijd zou je besparingen verwachten op de druk van bijlagen en automatisch op pleidooien. Maar hoe groter het ondoordringbare bos, hoe meer advokaten op zoek naar de bomen... 

Kinderen manipuleren, al dan niet met zichtbare gevolgen, is een MISDAAD TEGEN DE MENSHEID en moet zonder pardon vanuit die samenleving gestraft worden. De doodstraf uitspreken is humaner dan ze uitvoeren, als ze tenminste geen alibi is voor kans op vrijlating. Wie laat An en Eefje, Julie en Melissa en nog zoveel andere kinderen, die niet eens gevonden worden, vrij? Wie brengt hen terug naar de families. De rol van de vrouw Martin in dit hele verhaal is niet te miskennen. Lees daarom onderaan de brief van Vader Marchal en hoor het snikkend smeken van de kinderen aan die 'mevrouw', een moeder ... Ze was minstens even boosaardig en liet hen verhongeren, terwijl moeders het brood uit hun mond sparen voor (hun) kinderen...

Bij uitbreiding kan je ook het inzetten van kinderen in vechtscheidingen zien. Tabula rasa met de hele echtscheidingswet. Wie kinderen in de persoonlijk strijd betrekt om de ander te raken, MISbruikt hen evenzeer. Zonder lichamelijk bewijsmateriaal tegen, staan de kinderen alleen met hun loyauteitsconflict. Gebeuren die erge dingen nog binnen een evenwichtig verdeelde tijd tussen partijen, dan bestaat de kans dat ze in het beste geval, er nog wijze lessen uit trekken. Maar als één ader wordt afgesneden, staan ze machteloos eenzaam en zonder verweer. 

God is de kerk niet, laat staan de kerk God. De rol van geestelijken in dit horrorverhaal maakt pijnlijk duidelijk dat instellingen in de naam van... altijd menselijke verzinsels blijven. Een God verheft de ene mens niet boven de andere, maakt de ene mens niet onfeilbaar de andere niet heilig op aarde. Mensen zijn gelijk met verschillende mogelijkheden, maar lang niet evenveel kansen. Het ontstaan van een hiërarchie met leiders en volgers, is momenteel de enig haalbare kaart om een samenleving op poten te zetten. Dat die hiërarchie moet gedragen worden door die we ze vertegenwoordigt is haar enige kans om te functioneren. En daar schort het in driekwart van de wereld aan... Dat aanpakken kost eeuwen, maar laten we tenminste hier beginnen.

Dus stap ik zondag mee. Nu VERANDERING zich opdringt, wil ik numeriek bijdragen, het minste dat ik kan doen... benevens ook U aan te sporen 'a touch of Rose' toe te voegen. 

De kinderen die er niet meer zijn, maar ook de tienduizenden die tussen hamer en aambeeld murw worden gepest of gebrainwashed worden zonder verweer... voor hen stappen we op ... om aandacht te vragen bij rechterlijke-, wetgevende en ook uitvoerende machten.

Of de pastoor op de kansel het ook voor hen opneemt, ik zal het niet horen. Maar met respect en liefde voor de geestelijken die met hart en ziel voor het werk in die Kerk hun leven inzetten, wil ik pleiten mee de schouders te zetten onder het vele werk extra muros dat wacht op mensen van goede wil...  

Tussen Noordstation en Justitiepaleis hoop ik dat ook advokaten die pleiten'à la tête du cliënt' meestappen en nadenken. Dat ook rechters het tactisch steekspel van hun confraters doorzien en doorprikken door de feiten te analyseren met het verstand van een vader, een opa, .... in het belang van elk kind, volgens de geest van de wet, niet de gebrekkige lettertjes... gedegeneerd tot scrabble...

In naam van onze kinderen, verzamelt om 14 h aan het Noordstation Brussel en stapt om 15h naar het Justitiepaleis. Laat je niet onbetuigd. Het witte bos is dan al wel voor de helft gerooid maar wij blijven het geweten van ons volk...  en alleen massaal wordt dat zichtbaar...

Vrouwe justitia, als vrouw zelf potentiële moeder, doe die blinddoek af, er is teveel dat gemaskeerd foutloopt...

De feiten op een rij, door Vader Marchal, de man waarvoor "opgeven" terecht,  geen optie is...

Brief van Paul Marchal

Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest.
Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.

De feiten

michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.

Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.

Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.

Psychopaten

Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee ‘verschillende’ rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.

Het proces

Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.

Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december ’95 en 21 maart ‘96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, ‘kreperen’ van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.

Het monster

En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij…zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!

Belachelijk

En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.

Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.

De vrijlating

Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.

An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer.
In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, ‘maanden’ verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?

Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!

Paul Marchal Brief van Paul Marchal

Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest.
Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.

De feiten

michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.

Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.

Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.

Psychopaten

Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee ‘verschillende’ rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.

Het proces

Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.

Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december ’95 en 21 maart ‘96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, ‘kreperen’ van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.

Het monster

En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij…zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!

Belachelijk

En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.

Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.

De vrijlating

Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.

An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer.
In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, ‘maanden’ verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?

Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!

Paul Marchal

De Moederkensdag van 15 augustus…

Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart is met Kerstmis, Ons-Heer-Hemelvaart en Allerheiligen, één van de vier ‘geboden’ feestdagen in de katholieke kerk. Tenminste zo stond het in de catechismus die wij nog LETTERLIJK van buiten moesten kennen. O wee, wie bij het opsommen de volgorde door elkaar gooide. Ongeacht of je bij een heilig nonneke of eentje met een hoog zwarte raaf- gehalte in de klas zat… haperen of een vrije interpretatie geven aan het antwoord op een catechismusvraag …was ei zo na, doodzonde …Al heeft de commercie de tweede zondag van mei gekaapt om de moeders nog eens te vieren, geen probleem, maar de énige echte Onze-Lieve-Vrouw oogst...  is vandaag. Dit louter ter introductie. Op de kerktoren, de enige in onze buurt, klept het Angelus …op dit hete middaguur, wijl de zonne blaakt als vuur…en ik denk aan hen. Mijn mama en mijn schoonmoeder. Alle twee overleden… maar blijvend in ons hart.

Wonend onder drie kerktorens: O.-L.-Vrouw, Sint-Bertinus en Sint-Jan, je zou voor minder… was de verbondenheid met kerkelijke feesten bij de Morellen in West- Vlaanderen, ingebakken. Tenminste als je de Mis en de daarbij aansluitende afterparty zo kan bestempelen … een overigens louter mannelijke aangelegenheid, terwijl de vrouwen na de dienst winkelden… want geen winkelsluiting op zon- of feestdagen, hoogdagen voor de commercie. Een fenomeen dat enerzijds te maken had met het rurale van de streek, waar men ‘gekleed’ voor de eredienst ging multitasken, en anderzijds de stevige westenwind, die kusttoeristen al eens landinwaarts joeg. Seizoensgebonden  ‘koopjes’ verantwoordden bovendien de extra kilometers … Als lief van de oudste zoon was zo’n feestdag voor mij: "winkeltje spelen". Mijn lief werd steevast door zijn vader 'ontvoerd' om door de 'streke' te toeren. Dus: winkeltje spelen. In die periode van het jaar mocht ik buiten post vatten bij de grote manden met ‘batjes’. Zelfs met de kortste zinnetjes, lokte ik steevast de vraag uit: "ge zi gi van Anwerpen zekerlijk?"  Leuk dat er dan altijd wel een of andere insider kon verduidelijken dat ik " 't meestje van den oedsten van den ooievaar was..." Ter verduidelijking, de naam van de winkels van mijn schoonouders'...

In de augustusmaand zakten geregeld ook toeristen van aan de kust af en dan zag je gebronsde dames door de hoofdstraat flaneren, één oog op het Talbot huis als cultureel alibi, het andere in de manden speurend naar buitenkansjes… En daarvan deze (achteraf bekeken) leuke anekdote.

In de korven die op straat gezet werden, lagen wollen setjes: muts, wanten, sjaaltje in diverse kleuren aan halve prijs. De interesse van een oma die enkel twijfelde welke kleur te kiezen, ontlokte mijn commerciële hulpvaardigheid. ‘Hoeveel kleinkinderen heeft u? “ Het was meteen de oplossing van het dilemma van de oma, want net zoveel als er verschillende kleuren setjes waren. Het gesuggereerde vooruitzicht hen allemaal met het herkenbare triootje op de zeedijk te zien flaneren…werkte. Trots toonde ik aan de kassa mijn veelvoudige verkoop aan mijn toekomstige schoonmoeder. Toen ik evenwel luttele ogenblikken later even apart werd genomen, bleek dat ik NIET gescoord had als vermeend verkooptalent. “Dat is geen klant en uitgerekend zij kaapt zo’n  superkoopjes weg… en dan nog zoveel“ Ja, de kern van die verkoopsstrategie verstond ik wel, maar die voordeeltjes exclusief voor je vaste klanten reserveren, vroeg om een studie… Mijn schoonvader, inspiratie opdoend in de Verenigde Staten, zou ook hier omtrent wel een case studie brouwen...'
Verkoopstechnisch had ik het dan wel verkorven… maar blijf overtuigd dat 'oma zeedijk' een kleurrijke warme herinnering aan de batjes in de Westhoek overhield… Dit even terzijde.

Bij ons, in Antwerpen dus, was 15 augustus steevast een familiefeest rond ons Moeke en meteen ook van alle kinderen en kleinkindern, die de naam van de moeder Gods, ergens in hun namen meekregen… De familie breidde zich gestaag uit en elke zon- en feestdag werd verzameld op het familiedomein in Brecht, een ‘resort all- in’, avant la lettre. Een mens vraagt zich nu wel af hoe ons Moeke dat allemaal klaarspeelde. Altijd lekker eten à volonté, alle bedden gedekt, in de winter met flanel, in de zomer met katoenen lakens, voor iedereen een fiets, go- karts voor de kinderen, badmington, voetballen, iedereen tuinzetels, ligstoelen, overal kussen op, de tafels altijd perfect gedekt en haar 'snoepwinkeltje'... Nostalgie, maar tenminste dat toch nog.

Aanvankelijk kwamen de vriendjes mee, later de vrijerkes, waarvan er telkens maar één 'de hoofdvogel' kon afschieten en gewikt en gewogen, promoveerde tot schoonzoon.  in ons driemeisjeshuis . Eens die kaap gerond, kwamen er één, twee, drie… kleindochters, ter afwisseling een kleinzoon, terug twee kleindochters en tot slot opnieuw twee kleinzonen… ja, een pr8 stel van 8. En inderdaad: allemaal smakelijk mee eten…

Foto 1993

Moeke en Vake waren reuze grootouders. Op alle vlakken. Materieel, moreel, financieel… we kregen het allemaal in overvloed van huis mee. Het was een wederzijds geluk, want wij waren ook aanhankelijke en dankbare kinderen en onze ouders onze eerste prioriteit. Zoveel moois verdient navolging, maar niet evident... blijkt nu.

De finesse van dat 'groot geluk' zat in de grote openhartigheid. Alles werd op tafel gegooid. Goede en slechte rapporten, commentaar op kleren en haar, overleg bij belangrijke beslissingen of aankopen, sympathieke vriendjes en/of ‘eikels’…tegenslag en succes. Alles was bespreekbaar. Al wil ik als oudste één klein uitzonderingetje vermelden, dat misschien ook mij wel het meest rechtstreeks trof: seksuele voorlichting lag ietwat moeilijker… de volgenden kenden voorgaanden en dat scheelt een slok op de borrel.

Voor de schoonzonen, waarvan de twee eersten (voor elke dochter één, hoor) ‘noeste’ Westvlamingen waren, was die openheid naast een verrassing, ook een openbaring. De meer gesloten cultuur van ‘je moet daar ol niet van klappen’… moest het afgeven tegen de voordelen van een breed overlegvlak. Maar onze mannen leden geenszins onder een integratieconflict. Wij gingen ervan uit ontwikkelingswerk te verrichten en zij waren overtuigd Antwerpen te kerstenen… Tot op vandaag een leuke joke... zeker met een handlanger meer... en dan nog wel ene van Brugge...

Meestal hadden eerst onze ouders, daarna wij als nieuwe ouders, het laatste woord… Of dat ook gerespecteerd en gehonoreerd werd, laat ik aan de geschiedenis over… en we kijken met belangstelling naar de nieuwste ouders hoe die het aanpakken. Feit is dat niets onbesproken bleef. Een succesformule.

Tot de schaalvergroting optreedt, families exponentieel gaan groeien, ’s lands wijsheid ’s lands eer…diversiteit verrijkt, maar verschraalt ook. Stiekem sluipen er geheimen binnen, wordt camouflagekledij aangetrokken, nemen waarheden een andere versnelling. Niets zo dodelijk als een omerta. Mislukking krijgt de mantel der liefde en succes wordt schroomvol geminimaliseerd om niemand voor het hoofd te stoten. Het is de neerwaartse druk in de curve. Maar die zal ooit weer opwaarts groeien en andere accenten leggen. Zowiezo een streefdoel, want opgeven is geen optie…

Op deze Moederdag zonder kinderen, nemen deze gedachten en bedenkingen mijn hart en geest in beslag. De tolerantiegraad om kinderen alles te gunnen wat in hun bereik ligt –en dan blijft de vraag of ze op die vergunning überhaupt wachten- nekt de hoogdagen van weleer. En mag ik dat betreuren? Kaartjes, thuisbestelde ruikers, sms-jes… niets in vergelijking met de drukte van iedereen thuis, wat nooit meer zal zijn.

En toch … mijn geloof, hoop en liefde wint elke keer weer. Wetend dat de dag komt dat ze zullen weten dat ze nooit één moment van hun bestaan uit ons hart waren. Dat haat en rancune nooit wisten binnen te dringen of die ‘touch of Rose’ kunnen aantasten. Die bewaren we puur en ongeschonden om als een Olympische vlam over te dragen. 

Als ik dan verder snuister in de onderrichtingen mbt het vieren van een katholieke hoogdag, inclusief verplichte rustdag… valt me een merkwaardig detail op dat er op wijst dat uitgerekend 15 augustus en 1 november, het wel degelijk een drukte van jewelste MOET zijn: Er staat immers geschreven en gedrukt, lees maar mee: Het voorschrift om zich "ook te onthouden van werken en bezigheden die een beletsel zijn voor de eredienst die aan God gebracht moet worden, voor de vreugde die aan de Dag des Heren eigen is, of voor de nodige ontspanning van geest en lichaam" geldt op deze laatste twee dagen (Maria-Tenhemelopneming en Allerheiligen) echter niet.

Dus: waar is dat feestje? Hier is dat feestje.

Gelukkige Moederkensdag aan alle moeders in de hemel en op aarde en aan alle moeders in spe…dat hun hart mag vervuld worden met een moederlijke touch of Rose… tot welzijn van ons en van de gehele wereld…

Met uitzondering van Michelle Martin die haar kans om zich als moeder te gedragen liet schieten ten koste van kinderen en families. Dat is on- vergeeflijk. Geen haat, gewoon rechtvaardigheidsgevoel. 'Mama, mama'... dat riepen kleine kinderen die zij liet verhongeren, zogezegd getiraniseerd door haar minnaar, die echter achter slot en grendel stak. Fraaie mams als voorbeeld voor haar eigen kinderen... die beslist niet op haar zitten te wachten ...