We moeten de straat op... voor onze kinderen...

Moeders, vaders, grootouders... kinderen... laat je zien voor je gezien bent...

Elk normaal mens reageert met gezond verstand. Afschuwelijk. Kinderen misbruiken, lichamelijk en/of geestelijk, het gebeurt alle dagen, zelfs onder onze ogen. Maar we worden onverschillig, "want men doet er niets aan". En wij? Doen wij er iets aan?

Gesprekken met honderden mensen betrokken bij kindermishandelingen in de meest ruime zin van het woord en ik verklaar me meteen nader, leggen een heel pijnlijk aspect van onze samenleving bloot.

Recht wordt onrechtvaardigheid verweten en dat is op zich deels ten onrechte.  Want hoe machtig ze ook lijken op het verhoogde gestoelte, met schouderstukken in de toga, het zijn duidelijk de kleren die de man/vrouw maken. Want hun macht wordt door één spaghetti sliert de riool ingezogen. Alhoewel, hier en daar durft er een zijn nek uit te steken, al dan niet in dank aanvaard. Maar laten hun collega's hen daar niet in de steek? Promotie als er eentje in ongenade valt?

Het is de politiek die met elke minister van Justitie een addendum aan het wetboek wil toevoegen. Scheidng der machten, als die machten elkaar gevangen houden...zijn ze siamese tweelingen...gevoed door één systeem... de bedoeling was nochtans nobeler...

Eigenlijk zou de minister van Justitie net zo goed de cumul met werkgelegenheid kunnen nemen, want hoe meer regeltjes en punten en komma's, hoe meer voer voor advokaten. Nochtans herinner ik dat de studiekeuze voor Rechten, vaak ingegeven werd door het ontbreken van enig exact vak in het curriculum... wat pijnlijk duidelijk wordt als je hun fantasierijke interpretatie van de regeltjes maar vooral de gaatjes in het web van wetten analyseert.  Een advokaat die off the record zegt alles geprobeerd te hebben om een cliënt op andere gedachten te brengen, maar mislukt en dan maar de onverzoenbare houding verdedigt... welke waarde hebben die mensen nog?

In crisistijd zou je besparingen verwachten op de druk van bijlagen en automatisch op pleidooien. Maar hoe groter het ondoordringbare bos, hoe meer advokaten op zoek naar de bomen... 

Kinderen manipuleren, al dan niet met zichtbare gevolgen, is een MISDAAD TEGEN DE MENSHEID en moet zonder pardon vanuit die samenleving gestraft worden. De doodstraf uitspreken is humaner dan ze uitvoeren, als ze tenminste geen alibi is voor kans op vrijlating. Wie laat An en Eefje, Julie en Melissa en nog zoveel andere kinderen, die niet eens gevonden worden, vrij? Wie brengt hen terug naar de families. De rol van de vrouw Martin in dit hele verhaal is niet te miskennen. Lees daarom onderaan de brief van Vader Marchal en hoor het snikkend smeken van de kinderen aan die 'mevrouw', een moeder ... Ze was minstens even boosaardig en liet hen verhongeren, terwijl moeders het brood uit hun mond sparen voor (hun) kinderen...

Bij uitbreiding kan je ook het inzetten van kinderen in vechtscheidingen zien. Tabula rasa met de hele echtscheidingswet. Wie kinderen in de persoonlijk strijd betrekt om de ander te raken, MISbruikt hen evenzeer. Zonder lichamelijk bewijsmateriaal tegen, staan de kinderen alleen met hun loyauteitsconflict. Gebeuren die erge dingen nog binnen een evenwichtig verdeelde tijd tussen partijen, dan bestaat de kans dat ze in het beste geval, er nog wijze lessen uit trekken. Maar als één ader wordt afgesneden, staan ze machteloos eenzaam en zonder verweer. 

God is de kerk niet, laat staan de kerk God. De rol van geestelijken in dit horrorverhaal maakt pijnlijk duidelijk dat instellingen in de naam van... altijd menselijke verzinsels blijven. Een God verheft de ene mens niet boven de andere, maakt de ene mens niet onfeilbaar de andere niet heilig op aarde. Mensen zijn gelijk met verschillende mogelijkheden, maar lang niet evenveel kansen. Het ontstaan van een hiërarchie met leiders en volgers, is momenteel de enig haalbare kaart om een samenleving op poten te zetten. Dat die hiërarchie moet gedragen worden door die we ze vertegenwoordigt is haar enige kans om te functioneren. En daar schort het in driekwart van de wereld aan... Dat aanpakken kost eeuwen, maar laten we tenminste hier beginnen.

Dus stap ik zondag mee. Nu VERANDERING zich opdringt, wil ik numeriek bijdragen, het minste dat ik kan doen... benevens ook U aan te sporen 'a touch of Rose' toe te voegen. 

De kinderen die er niet meer zijn, maar ook de tienduizenden die tussen hamer en aambeeld murw worden gepest of gebrainwashed worden zonder verweer... voor hen stappen we op ... om aandacht te vragen bij rechterlijke-, wetgevende en ook uitvoerende machten.

Of de pastoor op de kansel het ook voor hen opneemt, ik zal het niet horen. Maar met respect en liefde voor de geestelijken die met hart en ziel voor het werk in die Kerk hun leven inzetten, wil ik pleiten mee de schouders te zetten onder het vele werk extra muros dat wacht op mensen van goede wil...  

Tussen Noordstation en Justitiepaleis hoop ik dat ook advokaten die pleiten'à la tête du cliënt' meestappen en nadenken. Dat ook rechters het tactisch steekspel van hun confraters doorzien en doorprikken door de feiten te analyseren met het verstand van een vader, een opa, .... in het belang van elk kind, volgens de geest van de wet, niet de gebrekkige lettertjes... gedegeneerd tot scrabble...

In naam van onze kinderen, verzamelt om 14 h aan het Noordstation Brussel en stapt om 15h naar het Justitiepaleis. Laat je niet onbetuigd. Het witte bos is dan al wel voor de helft gerooid maar wij blijven het geweten van ons volk...  en alleen massaal wordt dat zichtbaar...

Vrouwe justitia, als vrouw zelf potentiële moeder, doe die blinddoek af, er is teveel dat gemaskeerd foutloopt...

De feiten op een rij, door Vader Marchal, de man waarvoor "opgeven" terecht,  geen optie is...

Brief van Paul Marchal

Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest.
Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.

De feiten

michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.

Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.

Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.

Psychopaten

Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee ‘verschillende’ rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.

Het proces

Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.

Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december ’95 en 21 maart ‘96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, ‘kreperen’ van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.

Het monster

En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij…zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!

Belachelijk

En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.

Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.

De vrijlating

Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.

An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer.
In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, ‘maanden’ verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?

Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!

Paul Marchal Brief van Paul Marchal

Graag zou ik twee opiniestukken willen schrijven. Een eerste is een aanklacht, een protest.. Het tweede moet een oplossing bieden, voorstellen voor de toekomst. Een kwestie van evenwicht. Vandaag schrijf ik uit protest.
Voor alle duidelijkheid en klaarheid zet ik enkele belangrijke feiten nog eens op een rijtje.

De feiten

michelle martin, vrouw met een pedagogisch diploma en moeder van drie kinderen, heeft in de jaren tachtig 5 kinderen ontvoerd. Zij zat aan het stuur, haar man trok de kinderen in de bestelwagen. Zij hielp haar man dutroux vervolgens om de kinderen binnen op bed klaar te leggen om ze daar te laten verkrachten. Later werden ze ergens levend gedumpt. Zowel dutroux als martin werden voor deze feiten veroordeeld door een correctionele rechtbank.

Beiden kwamen dan vervroegd vrij. martin omdat ze o.a. zich bekeerd had tot een religieuze gemeenschap. En zoals het psychopaten betaamt, begonnen ze opnieuw in de jaren negentig.

Omdat ze vervroegd vrijkwamen konden ze onze dochter An en ook Eefje ontvoeren, maar eerder ook Julie en Mélissa en later nog eens Sabine en dan weer Laetitia. Dankzij Bourlet en het team o.l.v. Connerotte werden Sabine en Laetitia in 1996 bevrijd. dutroux, martin en lelièvre werden opgepakt en veroordeeld, respectievelijk voor levenslang (= 30 jaar), 30 jaar en 25 jaar.

Psychopaten

Tijdens hun proces werd duidelijk door experten verklaard dat alledrie psychopaten zijn. Na één derde van hun straf te hebben gezeten vroegen martin en lelièvre systematisch jaarlijks hun vervroegde vrijlating. Martin is weliswaar een recidivist (iemand die in herhaling valt wat de soort gepleegde misdrijven betreft en ook voor de tweede keer werd veroordeeld). Vreemd genoeg is ze dat voor het gerecht niet omdat ze voor twee ‘verschillende’ rechtbanken werd veroordeeld, begrijpe wie begrijpen kan. Dus kan ze vervroegde vrijlating vragen na een derde van haar straf.

Het proces

Vandaag ziet het er naar uit dat haar dat zal worden toegestaan dankzij de Katholieke Kerk, via de arme Klaren van Malonne. In 2000 heeft martin al wat spulletjes naar het klooster laten brengen. Zij wist blijkbaar toen al waar ze zou verblijven na haar vrijlating. Maar eerst moest er nog een proces komen. De nonnetjes en de bischoppen zullen het proces met argusogen gevolgd hebben. Een proces waar martin geen enkele positieve bijdrage heeft geleverd. Zij weet heel veel maar hield en houdt nog steeds de lippen stijf op elkaar. En tot mijn grote verbazing wordt dat aanvaard door zowat iedereen. Meer nog, velen hadden medelijden omdat ze onder invloed handelde van haar man. Naar haar zeggen deed ze alles om hem te behagen omdat ze bang was.

Dat angstgevoelen heeft ze gebruikt om zich vrij te pleiten van het verzuim om de twee kleine kinderen te verlossen uit de kelder toen dutroux tussen 6 december ’95 en 21 maart ‘96 in de gevangenis zat. Maar zoals een echte psychopate het past zet ze alles naar haar hand. Dutroux heeft haar gevraagd om tijdens zijn gevangenschap Julie en Mélissa eten te brengen. Dat deed ze niet, de honden daarentegen die in hetzelfde huis rondliepen (om eventuele ongewenste gasten te verjagen) wel! De angst voor haar man was dus duidelijk selectief en de kinderen moesten, na bijna vier maanden, ‘kreperen’ van de honger. Kinderen laten verhongeren is moord, een gruwelijke moord.

Het monster

En dat monster dat verzuimd heeft om An en Eefje te bevrijden, dat Julie en Mélissa heeft laten verhongeren, later weer verzuimd heeft om Sabine te redden, nog later Laetitia. De vrouw die actief heeft meegeholpen aan de bouw van de verscholen kelder. Zij die verhuisde omdat haar man meer seksuele interesse had voor kinderen dan voor haar. Zij…zal haar vrijlating morgen te danken hebben aan de Katholieke Kerk en specifiek de arme Klare zusters, die al 12 jaren op haar zitten te wachten. Zonder een verblijfplaats mag martin de gevangenis niet verlaten. Ze is de zusters uiteraard heel dankbaar. Want dan is ze (zelfs vervroegd) vrij!

Belachelijk

En wij, Betty en ik, die dachten dat we vorige woensdag begripvolle zusters hadden ontmoet in Malonne. We kregen van de zusters nog een folder mee. Hierop wordt o.a. publiciteit gemaakt voor een gepland spektakel binnenkort met muziek en theater. Ik denk dat wij op de repetitie waren. We voelen ons belachelijk. Ikzelf ben heel Katholiek opgevoed. Wat heb ik me als kind allemaal laten wijsmaken? Maar ik draag mijn ouders geen kwaad hart toe, ook hen werd veel wijsgemaakt. Voor mijn moeder en schoonmoeder, die nog leven, moet het verschrikkelijk zijn om zo ontnuchterd te worden. Onze kinderen en kleinkinderen zullen anders opgroeien, wie weet met een andere godsdienst. Ik weet het op dit ogenblik niet.

Ik denk aan de seksschandalen met kinderen door de kerk, die nog maar net zijn bekend geworden. En dan nu de bisschoppen die zich komen moeien, en het hoofd van de katholieke scholengemeenschap en nu ook al politieke kopstukken van de C(hristelijke)D&V.

De vrijlating

Maar wat mij nu het meest zorgen baart is de vrijlating van psychopate martin. Op het proces in 2004 hoorde ik dat martin een psychopate is en dat psychopaten best geen begeleiding krijgen omdat ze die begeleiding aanwenden om verder te groeien als psychopaat. Ik leerde dat psychopaten best in de gevangenis blijven omdat ze gevaarlijk zijn. En het is dat laatste dat me doet wakker liggen en strijden.

An en haar vriendinnetjes halen we niet meer terug. Maar ik belde Laetitia en ik weet hoe zij zich voelt. En ik denk ook aan al die onschuldige witte kinderen die hier rondlopen, net als ons An vóór ze dutroux, lelièvre en martin tegenkwam. Want sindsdien is ze niet meer.
In de jaren 80 werd er ontvoerd, verkracht en weer vrijgelaten. In de jaren 90 werd er ontvoerd, ‘maanden’ verkracht, vastgeketend en vermoord. Wat zullen de jaren 2012 en volgende geven?

Ook al weten we welke verantwoordelijkheid de Katholiek Kerk in deze heeft. Ik wil het risico niet lopen. Ik blijf strijden tot het uiterste om iedereen te overtuigen: martin mag nu niet vrij!

Paul Marchal