Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.