Weet niet of het nu al dan niet de bedoeling was van de nieuwe regering om met haar State of the Union de openbare omroep tegelijk met de aangekondigde besparingen ook een alternatief te bieden, feit is dat met de integrale uitzending ervan, de zender al drie dagen lang zoet is.

Naast een goed  gestoffeerde cursus Frans, waarvoor dank, kon wie daar tijd en zin in had, genieten van - weliswaar statisch- theater, door twee totaal verschillende gezelschappen, die een gezamenlijke theaterzaal delen.   

In tegenstelling tot de indruk die zou kunnen gewekt worden, gaat het hier niet om ‘gratis’ theater. Want ondanks de al evenzeer voorspelde besparingen in de cultuursector, is deze performance er een van de best betaalde gezelschappen van dit land, gefinancierd door U en mij. Toegegeven, de boodschap 'langer werken' werd alvast in de praktijk toegepast. 

Na verkiezingen, die in het verleden weinig veranderden aan het politieke landschap, is dat na de vorige stembusgang een ander verhaal.

Na alle trucs van de foor te hebben toegepast, verliezers zichzelf tot winnaars doopten, tegenwind aangewakkerd- en aversie gevoed werden, kon uiteindelijk toch een V- formatie gevormd worden en kan de vlucht vooruit, van de grond gaan.

Via verandering vooruitgang boeken in een land waar met twee snelheden één enkel spoor gefrequenteerd wordt, vereist ‘creatieve’ stuurlui, die weten hoe die permanent opgetrokken noodrem, toch te ontkoppelen.

Beweren dat we de voorbije drie dagen getuige waren van hoogstaand theater, doet de waarheid geweld aan. Maar verhelderend voor ons collectief psychologisch inzicht was het dan weer wel. Boeiend te kijken naar de metamorfose van een vrouw die haar scepter moest inleveren en naar de oppositiebanken verhuisde.

Who's still afraid of Virginia Woolf, nu ze veranderde in een wild om zich heen slaande ‘Laurette mitraillette’.  Geen zweem van waardigheid en/of respect voor het instituut en de collega’s meer te bespeuren, waarvan zelfs confraters uit de oppositie het ‘erover’ vonden…

Spetterende vonken en veel lawaai als stuiptrekkingen van iemand die weet dat haar pleidooi niet strookt met de werkelijkheid, gewoon oneerlijk is en het nog slechts een kwestie van tijd is voor de laatste luchtballonnen doorprikt zijn. 

Aan de nieuwe ploeg de opdracht op alle terreinen te bewijzen het vertrouwen te verdienen, eerlijk en transparant te communiceren en moedig doen wat moet, in woord en daad.

Eén letter verschil tussen stoken en staken, maar een wereld van verschil: ‘o’ heeft er belang bij en ’a’ betaalt het gelag… laten we daar maar eens over doordenken, voor we onszelf de das omdoen.

12 minuten….welgeteld 12 minuten om linker- en rechteroever van de Schelde in Antwerpen, met mekaar te verbinden…. Een boulevard op het water.

Dan fronst een mens toch de wenkbrauwen waarom men al decennia lang de hersens pijnigt over een nieuwe Schelde- oeververbinding, als die er in 12 minuten ligt… 

In het kielzog van de koning, -ook een historische herhaling van de geschiedenis, want in 1914 trok Koning Albert I vanuit de belegerde stad Antwerpen spoorslags de toenmalige pontonbrug over, richting Ijzervlakte- trokken duizend kinderen uit het 5^de leerjaar en dus ook de klas van onze lieveling Alexander, het voorbije weekend over het water van rechter- naar linkeroever. Apotheose van werken in klasverband rond oorlog en vrede. Een gegeven dat de eeuwen trotseert…

Vrijdag 3 oktober. Een uitgelezen zalig zachte herfstavond. Duizenden wandelaars overrompelen de Grote Markt, Suikerrui, Kaaien, terwijl de beiaard zijn klanken over hen uitstrooit. Niets dan ontspannen lachende gezichten.…Gezellig met de kinderen en de (helft van onze vier) kleinkinderen, genietend op een van de vele terrasjes, de stroom kijklustigen volgen die de wandelterrassen boven de Schelde innemen.

Met zicht op de mooiste toren van het land en de ‘lichtjes van de Schelde’ weerkaatst in onze ogen, hebben we die avond de voorzitter van het vredescentrum in ons midden en luisteren geboeid naar het verhaal hoe met alle mogelijke instanties samen gewerkt werd om opnieuw een pontonbrug over de Schelde te leggen zoals 100 jaar geleden. Toen de weg tussen dood en leven. Deze pontonbrug in de herdenkingen rond ’14-’18 was de droom van wijlen Marleen Van Ouytsel, voormalig directeur van het vredescentrum. Geen sinecure, de Schelde laat zich niet makkelijk bevaren, laat staan overlopen. Maar opgeven was ook voor haar geen optie en zie, uitgerekend dag op dag 3 maanden nadat Marleen haar persoonlijke ‘great war’ eervol verloor, is haar droom realiteit. Marleen, moeder van 2 kinderen, overleed 3 juli en was 52 jaar. Met heel veel warmte en respect heb ik mijn overtocht in stilte aan haar opgedragen…daarbij elk woord herinnerend waarmee ze teder over ons Roosje sprak, toen die overleed. Ik ben overtuigd dat ze samen hoog boven de wolken een prachtig uitzicht hadden en samen met onze Chris, Antwerpens hoogdagen mee beleefden.    

Feestelijke overrompeling van de stad tijdens deze été Indien, is toch in niets te vergelijken met wat we van 100 jaar geleden herdenken.Vluchten uit een belegerde stad, die in puin geschoten wordt en quasi in brand staat. Gewond, stervend langs de weg, wegduikend voor kanoninslagen, proberen zo snel mogelijk over die pontonbrug geraken. De koning aan het hoofd van een deel van zijn troepen was als eerste de Schelde overgestoken richting Ijzerfront. En dan was het de beurt aan de burgers die zich verdrongen om toch maar de andere oever te bereiken. Moeders met maar twee handen en twee keer zoveel kinderen en nauwelijks nog mannen in de stad, tenzij garnizoenen in de forten en de vijandelijke soldaten… De vaders, zonen en broers vochten elders. Vluchten, het water over, richting Zeeuws Vlaanderen  en Nederland is het enige alternatief voor de burgers: word ik gered of niet gered.

Tijdens het aanschuiven komt een oude roeping die je nooit verleert, weer boven en haast ongemerkt krijg ik een paar jengelende ongeduldige kinderen in de ban van het verhaal. Ja, ze weten dat de mensen langs het water vluchtten, want de Duitsers waren de vijand… maar als ik dan vertel dat het toen helemaal niet zo leuk was, het wachten veel langer duurde, de kinderen moe waren, honger hadden, luisteren ze met grote oogjes. Kijk maar eens achterom hoe mooi de kathedraal verlicht is, kijk eens naar de mensen, ze hebben allemaal lekker gegeten, ze hoeven niet bang te zijn, de hele stad feest. Maar honderd jaar geleden was het die avond helemaal donker, mensen mochten geen licht maken, want dan zou de vijand hen zien… Toen stonden er nog veel langere rijen mensen te wachten om zo vlug mogelijk over die brug te geraken. Veel meenemen als je vlucht, kan niet. Sommige mensen laadden wat gerief op een fiets of in een kinderwagen, anderen reden er met kar en paard tussen. Het moest allemaal heel snel gaan, want het was zeker dat de vijand de brug zou opblazen en dus wilden de mensen er zo snel mogelijk over zijn…

En dan gebeurt het. Dikke Bertha, zo noemde men de zware kanonnen van de Duitsers, schoten de brug stuk… Wie niet weg was, was gezien. Maar niet zo leuk als bij verstoppertje spelen…

Ze hingen –althans voor even, maar lang genoeg om weer een eind door te schuiven- aan mijn lippen. Net toen we dan de brug zouden opgaan en opa in de rolstoel ons kon vervoegen, werd Eline gevraagd aan een of andere micro van een journalist. Met haar hoog tante Rose- gehalte, vertelde ze met de glimlach welk gevoel deze herdenking bij haar opriep. En ja, ze wist heel goed hoe verschrikkelijk oorlog wel is, want ze speelt al meer dan 30 keer als figurantje mee in de musical ’14-’18, die een diepe indruk naliet.

Zo vlot het die vrijdag ging, zo moeizaam kwam het blijkbaar zaterdag op gang. Afspraken werden geannuleerd, om uiteenlopende redenen, die zeker op voorspelbaarheid zullen getest worden. Heel erg jammer voor wie er had naar uitgekeken, maar oorlogstaal hanteren, is het doel voorbijschieten. De reacties van de gedupeerden gingen van begrijpelijke teleurstelling tot arrogante en absoluut misplaatste aanvallen tegen de verkeerde mensen: de vrijwilligers, de stad, in hoofde van haar burgemeester. Laat net die laatste voor zijn aanwezigheid in de frontlijn een oprechte pluim verdienen. Hoewel hij er geen zier aan kon doen- de logistieke organisatie berustte immers bij Landsverdediging- en zijn eigen gezin zelfs toevallig deelde in de klappen, schuwde hij de confrontatie niet. Uiteraard zal men als stad het hoe en waarom van de misrekening onder de loep nemen en natuurlijk verzekert een terugbetaald kaartje geen overtocht meer.

Ondanks de teleurstelling beleefden net deze gedupeerden de realistische herinnering aan de oorlog zoals de andere helft van de bevolking die in de oktoberdagen 1914 ook ondervonden…en niet over de brug konden.

Met dat immense verschil dat de kathedraal bleef baden in zachte gloed, de terrasjes er gezellig uitnodigend bijlagen, het naar vers gebakken frietjes rook en bij het thuiskomen…na een fikse nachtelijke wandeling onder water, via de voetgangerstunnel, de woonst  niet in puin lag en een veilig zacht bed tot dromen uitnodigt. 

Met dank voor het dringend telefoontje met de melding: “vanavond zeker op één afstemmen voor Café Corsari met kinderpsychiater Adriaenssens en journaliste/blogster Duval”. “U op het lijf geschreven materie”, lacht de beller….

En dat doe ik. Even tijd nemen om opnieuw te genieten van HD-tv na de heftige worsteling in een slangenkuil kabels om onze digirecorder netjes ingebouwd terug on line te krijgen.

Ruimschoots op tijd, zie ik ook nog de herkenbare kamikaze toeren van de jonge rolstoelgebruiker om te anticiperen aan ‘leven’. Intussen meer dan een decennium zijn we er in ons gezin mee ‘vertrouwd’: eufemisme voor wat een enorm belastende belemmering is. De oproep om allen de handen in elkaar te slaan om een soort inventaris/vademecum op te stellen waar/wat, wel/niet rolstoeltoegankelijk is, doet een belletje rinkelen eerder zo’n oproep gehoord te hebben vanwege een politieker uit Oostende. Geen nood, herhalen maar die oproep, tot woorden , daden zijn….     

En dan gaan de deuren van Café Corsari open. De ‘s’oete gastheer van dienst, geflankeerd door oud-Wiking Michaël Van Peel stelt in de aanloop naar Allerheiligen, lees Boekenbeurs, twee nieuwe boeken voor.

‘

Kinderdromen’ bundelt de peiling naar dromen van duizenden kinderen. De bekende kinderpsychiater trapt een open deur in door te stellen dat de grondvesten van een heel verder leven, gelegd worden voor hun 12^e.  Wie waakt echter over de kwaliteit van het beton van de fundamenten, als opdrachtgever, toezichter en aannemer dezelfden zijn?  

Ondanks de hoopgevende woorden van diverse kinderpsychiaters dat jongeren altijd op zoek gaan naar hun roots, als de tijd daar rijp voor is, vrees ik voor de stabiliteit van een fundering op drijfzand… Tal van signalen uit de jongerenmaatschappij moeten tot nadenken stemmen.

Ieder zinnig mens begrijpt het verdriet van- en voor jonge kinderen die hun mama verliezen. Maar meer nog walgt iedereen van een rechtssysteem dat zich leent om die kinderen ook nog eens te laten vervreemden van de vertrouwde omgeving van de familie waarin ze opgroeiden. En dan hoor je een man van het vak zeggen dat tussen de vele dromen van kinderen er zitten als, en ik citeer:  ‘dat oma uit de hemel zou terugkomen…’. Een koude rilling…veel warme tranen. Zo vlakbij en toch onbereikbaar en dat in een wereld waar de draadloze verbindingen haast tastbaar zijn.

Dit roept om een blogje en hoort thuis in het ‘koffertje vol dromen’ dat voor hen met heel veel liefde hier bewaard wordt… voor later, als ze hun roots zoeken…  

Dat in dezelfde uitzending uitgerekend een boek over Bloggen wordt voorgesteld, voelt als méér dan toeval… Stéphanie Duval, zelf ook journaliste, schrijft het succes van een blog toe aan authenticiteit… én relevantie. Hoop dat het niet als ijdel overkomt als ik durf hopen dat het een van de redenen is waarom bijna 400 000 keren mijn atouchofrose.skynetblogs.be gelezen is. Daar ben ik vooral dankbaar voor in het besef dat een maatschappelijk gedragen wil tot verbetering van een bestaand systeem, een eerste stap is om een log voorbijgestreefd gevaarte als justitie, tot zelfreflectie aan te zetten. Dat ook van binnenuit die roep steeds luider weerklinkt, zij het achter de coulissen, bewijst de hoge nood.

Mijn blog laat wie dat wil en er iets aan heeft, bewust meekijken door mijn open vizier naar de normen en waarden waarmee wij eerst zelf, vervolgens onze kinderen en nu de kinderen van onze kinderen opgevoed zijn en hopelijk worden.

Geen verantwoordelijke vader of moeder, met het hart op de juiste plaats, die niet beseft hoe belangrijk de band met mama’s familie voor jonge kinderen is en blijft, zeker als zij er niet meer is. Het aanreiken en helpen ontwikkelen van het meegegeven erfelijk materiaal, moet  haar kinderen keuzemogelijkheden bieden. Dat is een morele plicht.

Pogingen om deze band te verbreken werkt manipulatie en geestelijke kindermishandeling in de hand, zonder dat er een haan naar kraait, dankzij ingebrande loyauteit, kinderen eigen.  

Dat ons juridisch systeem zich zo makkelijk in de luren laat leggen door een voorspelde manipulatie, noopt tot onderzoek van de methodiek.

Met het intussen geregeld beproefde ‘sorry’ wast elke Pontius Pilatus post factum de handen in onschuld. Afgenomen kinderrechten zijn niet recupereerbaar.

Teruggeven wat onze kleinkinderen werd ontnomen, kunnen we niet, maar andere kinderen hier tegen beschermen, wel. 

Daarvoor zullen we met het verkregen inzicht, moed en volharding, gedreven door het geloof en de hoop van duizenden, de strijd aangaan om recht, rechtvaardiger te maken en misschien zo bijdragen aan een ‘roos’kleuriger toekomst voor anderen.

Kinderen maken onlosmakelijk deel uit van verleden en toekomst van de families van beide ouders. Minderjarige kinderen van gescheiden ouders, die het ongeluk hebben een van hen te verliezen, moeten de veilige vertrouwde plek binnen de familie van de overleden ouder blijven behouden.

Geen enkele rekening houden met wat ‘voorafging’ zal nog menig gepeste en gekwetste ziel tot wanhoop drijven… Het geduchte onderschatte pestgedrag… dat zich dagelijks onder onze neus voltrekt. Geblinddoekt is het moeilijk waarnemen voor vrouwe Justitia.

Complete waanzin om een paar uur contact per maand ‘toe te staan’ om de familiebanden intact te houden. De ogen sluiten voor de 720 uren ‘voorbereidend’ werk om die te ondermijnen, maken dat we niet kiezen voor dit Salomons oordeel. De onmogelijkheid inbouwen om kinderen tot één kamp te laten veroordelen, zal bijdragen tot heel wat minder strijdlust… broodadvocaten ten spijt.  

Zoals auteur Duval in haar ‘hoe succesvol bloggen’- boek  stelt, is de impact van een authentieke blog wel degelijk zeer groot. 

In ons specifiek geval hebben we met vertrouwen de suggestie van de rechters in eerste aanleg gevolgd, om de EIS van hun vader in te willigen: de blog stoppen en alles wissen met terugwerkende kracht, want de jongetjes (toen kleuter en eerste leerjaar) lazen die blog!!!

Hoop deed ons toen tevergeefs leven. Alle gesjoemel onder de mat geveegd en de kust vrij om zonder tegenspraak drie jaar na het overlijden van de moeder van zijn kinderen, een intussen tot ‘arts’ gepromoveerde veertiger, zich verlaagt zélf een interview in Dag Allemaal  aan te vragen met de eigen witwasversie. Tekenend.

De herhaalde vragen om een reactie hebben we ondanks de sympathie voor de geschreven pers en haar noden, negatief beantwoord. Nochtans is Roosjes naam op de cover nog steeds lucratief blijkbaar.  

Honderden reacties van evenveel mensen, vaak kroongetuigen van op de eerste rij, gaven uiting aan de verbolgenheid dat het tijdschrift de beweringen door C. Schellemans als waarheid verkocht, zomaar zonder controle publiceerde. Jammer voor de geloofwaardigheid en dat terwijl via de persbibliotheken met één klik ook buitenlandse media te raadplegen zijn.

Het doet ons vooral pijn te beseffen dat zonder enig alternatief, Roosjes kinderen in dit nieuw samengesteld gezin dat twee keer uit hetzelfde vaatje tapt … opgroeien. Vooral voor hen een gemiste kans, waarvan de gevolgen niet uitblijven.

Ondanks dat die gedachte ons hart breekt, werkt ze ook inspirerend op onze gedrevenheid om te overleven. En inmiddels over de wettelijke drie jaar.   

VOLT :  Studentenkoten onder de loep… 

Wie het boek “Met de kracht van Marie-Rose, verhalen uit de buik van Antwerpen” las, (nog steeds te bestellen bij- en met integrale opbrengst voor 'a touch of Rose') dat kort na haar overlijden verscheen, weet dat wij ons reeds een aantal jaren inzetten in ‘het gebouw’. Zo doopte ons Rose het, tegelijk met mijn rijdend bureau dat door het leven gaat als mijn 'Louis Vuitton'…  een materiaalkoffer op wielen. 

Bij het kijken naar Volt vanavond en het item over studentenkamers is het eigenlijk een beetje jammer dat men eens geen kijkje nam in 'ons dorp in de stad' aan de Italiëlei 227.

Studenten huisvesten in ruime, mooie studio’s, proper en net, het voelt als een leuke plicht.

Het zet Antwerpen Universiteitsstad stijlvol op de kaart. Elke keer weer mogen horen: 'waaw, zo ruim, mooi en proper, bij aankomst, maakt me nog elke keer gelukkig.

Ik weet wat ze bedoelen, vaak na het bezoek aan een reeks koten... zelf ben ik met elk van onze drie kinderen op kotjacht geweest: Antwerpen, Leuven en Gent... je staat versteld wat soms als studeerruimte wordt aangeboden. Daar wilde ik voor Antwerpen wat aan doen, nadat we voor de jongste een eigen plek kochten, zoals ik in het boek beschrijf.

Hier heeft elke studio een eigen modern geïnstalleerd keukentje en een eigen badkamer, een ruime kamer met terras, grote schuiframen voor veel licht ... dubbele beglazing, brandvertragende deuren, brandblussers, rookalarm, camerabewaking, toegangscontrole, fietsenberging... Een veilige omgeving waar ouders hun studenten graag gehuisvest weten.

De voorbije dagen waren druk met de aankomst en installatie van het nieuwe contingent studenten dat super enthousiast was bij het zien van de gereserveerde plek in 'real time'. Voor hen, maar ook voor ons steeds een warm gevoel...   

Er wordt dan ook geen moeite gespaard om de leefbaarheid in dit ‘dorp in de stad’ voor iedereen zo kwalitatief mogelijk te maken. Daar staan een paar duidelijke afspraken tegenover, en zo floreert hier een multiculturele gemeenschap waar rechten en plichten als vanzelfsprekend door iedereen gerespecteerd worden en voor een ontspannend klimaat borg staan. 

Antwerpen Universiteitsstad. Absoluut. Onze amc-studios@skynet.be(de eerste letters van de namen van onze kinderen) staan trouwens ook op Kotweb. 

Wie het boek las, weet dat het inmiddels 14 jaar geleden begon met de aankoop van een studentenstudio voor onze zoon en mijn voorstel om gedurende een jaar de mistoestanden die toen het leven verzuurden, te onderzoeken en aan te pakken.

Het werd een ongelooflijke leerrijke ervaring. Een verloederde 'probleemblok' is nu een gerenoveerd, gerespecteerd en uitverkoren complex, hartje stad. Een gezamenlijk project van vele tientallen eigenaars, die van huisbazen, soms zelfs huisjesmelkers, échte Landlords werden...    

Bovenop dure promotionele acties van stad en universiteit, is de boodschap die mee naar huis wordt genomen, door wie hier kort of langer verbleef, de beste aanbeveling voor Antwerpen: gastvrij, veilig en netjes, vriendelijke bewoners, waar rechten en plichten evenwichtig op elkaar zijn afgesteld en waar iedereen telt…

Dat jonge mensen vaak na hun studies ook kiezen op een studio te blijven wonen, maakt dat ouders die het zich kunnen permitteren, aan het begin van de universitaire carrière 'aankopen'. Een haalbare kaart waardoor de jongeren meteen ook over een eerste eigen stek beschikken...  Zo zien we in ons gebouw met veel plezier de groep jonge, gemotiveerde eigenaars aangroeien. Zeker met het fiscaal voordeel dat nog geboden wordt, is het voor velen een buitenkans. 

Wie interesse mocht hebben, of mede- eigenaar wil worden...laat maar horen... 

amc-studios@skynet.be

Emblem, al lang niet meer het Kempisch dorp van de ansichtkaart, ligt er op deze zaterdagse septemberochtend mistig gesluierd bij, nu de zon forfait geeft.

De klanken uit de klokkentoren van de Sint- Gummaruskerk onderlijnen de tristesse die elk afscheid tekent, zeker als het om een jonge mama met kindjes gaat…

Met al haar kracht en moed heeft ze de strijd tegen dit doemscenario geleverd, dit mocht en kon niet en toch: het gebeurt alweer. 

Zich pijnlijk bewust van de onbarmhartig wegtikkende tijd, schoof Bea steeds weer nieuwe bakens vooruit, zette ze te halen doelen uit…  Moedig en volhardend. Voor David, Benjamin en Eveline, voor haar ouders, familie, vrienden …   

En dan plots… het verschil tussen fracties van een seconde… “to be or not be”…. Onwezenlijk.

Wennen? Nooit.

Alleen onwrikbaar geloof, hoop en alles overlevende liefde dat ooit, eens… geven de kracht om door te gaan.

Zoals elke avond zoek ik straks de sterren… ook al zie ik ze misschien even niet, ik weet het zeker: ze zijn er. mille cherubini in coro….   

Lieve Bea, schitter voortaan met ons Roosje, onze Chris en die vele andere gemiste, onmisbare geliefden hier op aarde, hoog aan de hemel als een baken van besef, dat het hier maar voor even is… maar bepalend voor wat eeuwig heet…

“Alleluja” . Gabriel Rios zong het live, speciaal voor jou … prachtig... dank voor dit mooie moment, waarmee jij vandaag troost en hoop voor iedereen achterliet...  

Half augustus, op een warme zomerse dag, belt een mooie, tengere vrouw aan. Een beetje bleek voor de tijd van het jaar, stapt ze zichtbaar moeizaam op me toe en veiligheidshalve geef ik haar een arm. Oei, denk ik...

Ze komt me bekend voor, maar toch ben ik dankbaar voor de hint, dat ze na Roosjes overlijden hier al eens was en zelf kankerpatiënt zijnde, moed putte uit Roosjes dagboeken.  Nu weet ik het weer... 

Onze papa is in zijn bureau aan het werk en we zetten ons bij hem, want ik voel dat er geen goed nieuws komt. 

- "ik was hervallen en kom net van het ziekenhuis met de verpletterende boodschap ‘dat alle middelen zijn uitgeput’… ik ben nu een palliatieve patiënt… fluistert ze. Ze weten niet hoelang ik nog heb, maar ze hebben geen medicatie of chemo meer die kan helpen..."

We kunnen geen woord uitbrengen, onze stem stokt en tranen wellen op…Wat te zeggen…Een orkaan van herinneringen stormt op ons af en we staan machteloos. In een onhandig maar goed bedoeld gebaar leg ik mijn arm om haar heen en fluister: 'wat erg'...  Ze verontschuldigt zich voor het onaangekondigd bezoekje en wat het bij ons losmaakt. Maar ze MOEST komen, want zonder gedachtenisprentje met de foto van Roosje en haar prinsjes, wil ze dat laatste stuk weg niet op. Roosjes foto stond op de fototafel maar de voorbije week drongen inbrekers binnen en stalen ook alle zilveren fotokaders, dus ook die met Roosje. Dan hebben mensen al zoveel miserie en dan voegen onverlaten daar nog een portie ellende aan toe, kook ik vanbinnen...

Dat ze haar lieve man en hun twee jonge kinderen, zoontje en dochtertje, ooit de vervulde koningswens en dezelfde leeftijd als Roosjes prinsjes, zo jong moet achterlaten, maakt haar verdriet ook opstandig.  Ze heeft zo lang alles gedaan, alle behandelingen ondergaan, pijn doorstaan om er voor hen te kunnen blijven… Maar het is haar niet gegund. Uit Roosjes dagboeken puurde ze keer op keer weer het geloof, de hoop en de liefde om vol te houden. Voor hen. Ze zijn nog zo jong. Zo herkenbaar. Zo triest, zo heldhaftig. 

"Opa en oma zijn vandaag met hen naar Bokrijk', glimlacht ze vertederd en windt zich zichtbaar op dat het Roosjes jongens ontzegd wordt.  Ons hart bloedt.

We praten, zwijgen, kijken, verbijten en slikken … maar prijzen haar kinderen gelukkig met een vader die zo van hun moeder houdt en grootouders die met hen de mooie herinneringen zullen koesteren.  

Ze is vooral droevig om zo moe te zijn, voelt zich schuldig voor het ontbreken van de noodzakelijke energie die ze als echtgenote, moeder, dochter zou moeten kunnen opbrengen. Maar ze is uitgeput… hoeveel meer kan ze nog? We zeggen haar wat ze al weet: dat het eigen is aan die zware behandelingen en dat niemand haar ook maar iets verwijt. Integendeel. Ze kijkt zo lief en teder en zo breekbaar, zo waarachtig bedroefd... en wij voelen ons zo machteloos.

We halen het prentje van Roosje dat ze teder tegen haar hart drukt. Ons gemoed schiet vol als ze zegt dat ze nu met veel meer moed en minder angst tegen de laatste fase aankijkt. 'a touch of Rose'.

Haar arm in de mijne gehaakt, wandelen we naar de auto. Haar man wacht haar geduldig op en zij en wij zijn hem dankbaar dat hij die omweg wilde maken voor wat ze nu zo belangrijk vindt. Mooi. 

Ze geraakt met moeite in de auto en zegt hoe verschrikkelijk triest ze het vindt dat Roosjes jongens ons moeten missen. Vlug keren we de vaststelling om en zeggen dat zij alleszins gerust kan zijn te weten dat haar kinderen daar wel op kunnen terugvallen. Dat de waarden, de eigenschappen en de herinneringen die ze in hun genen meedragen, gestimuleerd zullen worden en zij in opa en oma een groot stuk mama zullen blijven vinden. Het doet haar zichtbaar goed dat verwoord te horen en met een liefdevol gebaar bevestigd te zien door haar echtgenoot, die met moeite de emotie nauwelijks kan verbergen. 

Veel meer dan aanbieden er te willen zijn als we hulp kunnen bieden, zit er niet in. Een laatste lieve lach en haar wuivende hand, zijn het laatste dat we ons herinneren. Even was alles weer tastbaar nabij. De frêle mooie vrouw, herleid tot de essentie van het mens- en moeder zijn. Bekommerd om voor wie ze niet meer kan zorgen: ‘a touch of Rose’.

Het bericht ...

Vanmiddag stak het overlijdensbericht in de brievenbus. We hebben beiden geweend om haar, om haar kindjes, haar echtgenoot, haar ouders, zus...  de wereld stond opnieuw even stil. Verwonderd dat die uiteindelijk blijft draaien, met altijd weer ergens die misschien wel aangekondigde, maar steeds onverwachte en verrassende dood die haar lam legt.

Lieve echtgenoot en kinderen,van het uitgeputte lichaam neem je afscheid, maar wie ze is en wat ze voor u allen betekent, zit voor altijd veilig opgeborgen in uw hart. Laat het er verder leven als onlosmakelijk stuk van jullie zijn. Een mooier eerbetoon bestaat niet. 

We bidden voor haar en voor wie nu achterblijft, dat de band ongeschonden blijft tot hij weer verankerd wordt. De lichtbakens zijn alvast uitgezet, zoals zo prachtig verwoord op het overlijdensbericht:

Ik ga alvast want ik ben zo moe,

Maar weet je wat ik doe…

Ik laat hier en daar een lichtje aan,

Dan moet jij straks als je komt

Niet door het donker gaan…

Rust zacht, lieve Bea Rombauts- Van den Branden, sterkte papa en kindjes, opa's en oma's en

familie... wees er voor elkaar: het leven na de dood.....

Middernacht!

26 augustus is voorbij…

De laatste van de twaalf slagen verbreekt de betovering. 

In sprookjesland laat de mooie Assepoester een glazen schoentje achter als bewijs dat ze geen zinsbegoocheling was en geeft de spoorzoeker een link om haar te volgen…

Doch het leven is geen sprookje en de denkbeeldige trap naar onze geliefden is gewoon een nieuwe dag, die zich aankondigt als één uit dertien in een dozijn…

Maar de voorbije dag gaf extra kr8. Dank zij U, bedankt daarvoor.

Duizenden blijken van sympathie stroomden toe en dat gaf op deze kille, natte dag, waarbij het leek of zelfs de hemel weende,  een heel warm gevoel van verbondenheid.

Zoveel pijn, verdriet, geweld, oorlog… dat mensen dat elkaar kunnen aandoen…

En dan hoor ik op de radio dat er in Israël een bestand is. Broos maar bemoedigend. In de vernielde huizen wordt hopelijk de kinderen een nacht zonder 'lelijk' vuurwerk gegund en kunnen ook de moeders en vaders even de ogen sluiten en rusten. Als het bestand stand houdt, wacht de zware klus van heropbouw. Een verjaardagscadeautje uit de hemel??? Laat het stand houden...

Anderzijds voel je zo’n grote onderstroom van solidariteit, kunnen mensen mekaar zoveel genegenheid en steun bieden, dat we die zo graag delen als ‘a touch of Rose’ en misschien  pijn, verdriet en eenzaamheid een beetje kunnen verzachten.

Verjaren is feesten: de ‘gekroonde’ jarige een ‘lang’ leven toewensen, gevolgd door het aantal hoera’s dat al vlug hoog kan oplopen…

Voor ons Roosje werden ze abrupt ingekort… feesten is nu meer ingetogen, veeleer een dankbaar herinneren.

Kaarten, berichtjes, kusjes, geschenkjes, vervulde hartenwensjes, taart met kaarsjes … maar bovenal samen zijn, kenmerken een geslaagd verjaardagsfeest.

Marie-Rose kende als geen ander daarvoor het recept, zowel in de eigen familie- en of vriendenkring als professioneel… Zalige momenten die we zelfs zonder de foto’s in de hand, levendig herinneren en nog nasmaken.    

Op aarde tellen we de jaren dan wel op,  in heaven is Rose for ever young, idem dito onze junior… Ze zouden er wel een gepast grapje over maken…

De dag is voorbij, het taartje heeft gesmaakt, het kaarsje voor de urne uitgebrand.

En Louis Neefs zaliger wist het ook al:

“de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer,

Door je tranen heen, zul je weer lachen,

Net zoals die laatste keer… “

Onvermoeibare dochter, terwijl jij hoog boven de wolken een nacht lang schittert, kruipen wij onder het dons, want morgen is another day en blaast Oma Emma 94 kaarsjes uit. Er is wind beloofd en dus zal dat wel lukken…

Zaterdag 26 augustus 1972.

De tweede van de drie prachtdagen die papa en ik mochten beleven: de geboorte van ons tweede dochtertje, een zusje voor Ann- Marie…

Met in ons hoofd een paar jongens- en meisjesnamen  -in die tijd was het nog wachten tot het moment suprême om te weten of je een jongen of een meisje verwachtte-  volstond één blik en de bewondering van zuster Célestine: ‘nooit zo’n prachtig pasgeboren kindje gezien’ om de juiste naam te kiezen. Een Roosje...

Zoals ook in onze namen allemaal Marie voorkomt, werd die traditie ook bij onze kinderen verder gezet met het geloof en de hoop hen onder de bijzondere bescherming van de Moeder Gods te stellen… Marie-Rose... de vlag die de lading dekt... 

Wonderkind, zondagskind -hoewel geboren op een zaterdag-  bron van vreugde, trots, warmte, genegenheid, verbondenheid voor velen, zelfs over de dood heen…

Zoals niemand haar onberoerd liet en ze voor elk onrecht op de bres sprong, heeft ze zelf weinigen die haar leerden kennen, onberoerd gelaten…

'Happy Birthday to you'...  'Lang zal ze leven... nu letterlijk 'in de gloria'...

38 keer konden we het voor je zingen... evenveel keren straalde je... waren we getuige van ons heerlijk kind dat opgroeide tot een verstandige, zelfbewuste, ondernemende jonge vrouw en last but not least een moeder uit de duizend... dank u voor die heerlijke herinneringen die de meest pijnlijke in de schaduw zetten...  

Vandaag 42 jaar na die wondermooie dag, voelen we nog meer dan alle andere dagen, ‘a touch of Rose’.

Gelukkige verjaardag, lieveling. We rekenen erop dat onze Chris achter de virtuele draaitafel plaats neemt en 'let's dance' aanraadt...  PLH...

Geen zelfgemaakte kroon meer van je prinsjes vandaag, maar één blik in hun ogen verraadt de onmiskenbare 'touch of Rose' ... je mooiste kroontje...

Eigen recente foto's van hen, zijn er voorlopig niet meer... maar dank aan de updates van begripvolle mensen, zien we onze prinsjes, kereltjes worden en de gelijkenis met beiden is treffend. Bijna een jaar sinds de laatste keer dat we hen nog in ons midden mochten hebben, maar nog geen moment uit ons hart!

"ik ben blij dat ik je niet vergeten ben, dat ik nog zoveel kleine dingen van je ken, omdat ik steeds ben blijven hopen, dat het ooit zover zou komen, ben ik blij dat ik je niet vergeten ben... "

"Zonder geheugen, geen toekomst" ... en dat geheugen is overal... !

Gelukkige verjaardag, mama, in naam van je twee prinsjes die het ooit van de daken zullen schreeuwen...

Een plensbui om ‘U’ te zeggen, wanneer ik als een van de laatsten de winkel op de Antwerpse Meir buitenstap,  pijnlijk bewust dat een van de vele parapalu’s die een mens in zijn leven verzamelt… in de autokoffer ligt…

Haast gelijktijdig stapt ook een mooie jonge vrouw uit dezelfde winkel de avond in, mét paralu…

Even kruisen onze blikken en hoor ik me vragen of ze misschien ook DIE kant op gaat…

Zo gebeurt het dat, gearmd om met twee onder die ene paraplu te blijven, we met gelijke tred op het ritme van de regen respectievelijk naar bushalte- en parking stappen.

Heel bijzonder, even alleen op de wereld met twee… 'onder moeders paraplu, liepen eens twee GROTE kindjes, Boushra en Myriammeke, waren zelfs geen vriendjes...   

Zo maar, welden tranen tranen op en biggelden over mijn wangen. De bezorgde blik van mijn compagnon de route noopte me haar te zeggen dat het plots heel even voelde of ik daar gearmd met ons Roosje liep, de dochter die inmiddels al drie jaar van de wereld is. Als begreep ze het meteen, trok ze me nog wat dichter naar haar toe… en glimlachte vertederend...

Een paar honderd stappen verder kon de paraplu dicht en scheidden onze wegen onder een schitterende ‘echte’ regenboog. Geen breking van het licht in mijn betraande ogen- maar een prachtexemplaar boven onze hoofden ten afscheid.

Spontaan wisselden we een gemeende ‘hug’ en ging ieder zijn weg.

Pas in de auto op weg naar huis, het autodak opengeschoven en dus onder de blote hemel, borrelde het lang vergeten bijbels verhaal van de Emmaüsgangers op.

Een onverwachte ontmoeting met een onbekende onderweg, die zo vertrouwd en warm aanvoelt, herinnert aan de Emmaüsgangers die zich pas na het afscheid, realiseerden wie aan hun zijde had gewandeld… 

And so did I…

A touch of Rose…

Met iemands (of je eigen) voeten spelen. Het lijkt wel bezigheid nummer één, op het marktplein in Bornem een paar uur voor de grote Mars…

Er wordt getalkt (nee geen schrijffout, noch anglicisme), gepleisterd, geëxperimenteerd met wollen of katoenen sokken… en net zoals het opleggen van de juiste banden in de formule 1 of de Tour, staan sommigen voor een vergelijkbaar dilemma qua schoeisel. De soepele loopschoen met luchtvering, of de bottin met versterkte tip en diep profiel…

Met enig gevoel voor dramatiek klinkt de afscheidsgroet van vrouw/man, kinderen en anderen als “morituri te salutant”om dan geduldig aan te schuiven voor de start in een file, de Antwerpse Ring waardig…  

In de aanloop naar de start is het ook erg druk in het ‘a touch of Rose’- huis, waar de lopers die hun beste beentje willen voorzetten voor de stichting en ook gesponsord aan de start komen, uitgerust worden met van ver herkenbare attributen: roze ballon die boven hen uitsteekt, het super petje (inmiddels een gegeerd collectors item), praktische extra’s als het oproepnummer voor de vliegende brigade en adressen langs het parcours met een ‘roze’ toiletbril… niet onbelangrijk… Dat ook de volgende generatie super gemotiveerd wil meewerken in dit vrijwilligersteam, zoals ook op de foto's te zien, waarvan er ook nog veel op de fb- pagina van atouchofrose zelf staan, is méér dan een goed voorteken...

Ondanks het weinig goeds voorspellende weerbericht is de aanwezigheid van Sabine Hagedoren gehuld in een dun in T- shirt een opstekertje… tenzij ze een performance in wet T-shirt in mind heeft...het is immers nog aangenaam zomers warm en al is de hemel dicht, hij is ook nog licht.

Fier dragen de deelnemers hun inschrijvingskaart op de borst met in ’t groot het identificatienummer, tussen 1 en 11 987…en specifieke streepjescode voor de stille scans onderweg… dus niet even een sluipwegeltje inslaan...

De smalle straat voor de startplaats lijkt wel een hoge bokaal die zich gestaag vult met een bonte mengeling van wiebelende mensen. Alles verloopt gemoedelijk en rustig, met uitzondering van de voorste gelederen… Die staan letterlijk te trappelen van ongeduld om te starten. 

Klokslag 21 uur is het dan zover.

Een aantal deelnemers in rolstoelen krijgen met een kleine voorsprong de ruimte en gaan de grote massa onder luid applaus vooraf door de Boomstraat. Wat een doorzettingsvermogen, wat een wilskracht… toch ook even een extra hartje onder de riem gestoken bij de doortocht van Joyce uit Schoten…  

Stevig omarmd vormt een rij stoere organisatoren een dam om met man en macht de eerste rijen in bedwang te houden. ‘Die hards’ die zoals trappelende renpaarden in de hekken staan om een vliegende start te nemen. 

Een staaltje vakmanschap van het menselijk hekkensysteem om tijdig weg te zijn op het moment dat de volbloeden als pijlen uit een boog de dubbele marathon inzetten.

Met een binnenpretje bedenk ik dat ze met hun vliegende start misschien denken nog voor de regenvlaag aan te komen. Maar ze zijn al bij voorbaat te laat. Klokslag negen gaan als ‘origineel’ startsein, de hemelsluizen helemaal open en valt het water met bakken neer…

Vluchten kan niet meer, zelfs schuilen zit er niet meer in en onder het gekletter van bijna 24000 voeten spat het water hoog op.

Bij de supporters langs de weg is meer medelijdend gejammer te horen dan in het peleton, dat de eerste lange baan met sportief masochisme en natte doodsverachting afwerkt onder handgeklap en aanmoedigingen… zij het van ‘onder moeders paraplu’…

Een bijna twee uur lang durende processie trekt zich tussen een massa kijklustigen op gang…vergelijkbaar met een immense school vissen in een winkelwaterstraat…op weg naar … nog meer water. Goedgeluimde sportievelingen, vastberaden de weergoden te trotseren, ook al accelereren die een paar keer extra fel en voelt het ongeveer alsof een blusvliegtuig zijn lading bluswater over Bornem loost.

De eerder gemaakte vergelijking met files op de Ring … roept ook het beeld op van een mogelijke overkapping  …hmmm, daar is, ook in deze context, iets voor te zeggen... 

Als uiteindelijk de Boomstraat letterlijk en figuurlijk schoongeveegd is en alle lopers de groene wandelpaden richting Temse en Scheldedijk inlopen, is het even welletjes geweest en worden de hemelsluizen dichtgedraaid. 

Tijd om T- shirts uit te wringen, schoenen uit te gieten en het natte lijf over te leveren aan de natuurlijke mobiele droogkast, gezien de temperatuur op dit uur van de dag, nog altijd zomers is… 

Terwijl de lopers even uit het zicht zijn, worden met man en macht de VIP-tentjes voor ‘a touch of Rose’ opgezet om de lopers als ze de opwarmingslus van 15 km in de benen hebben en zullen opdoemen uit de nu- nog- begaanbare dreef van het kasteel van Marnix (!) van Sint- Aledonde terug in het centrum passeren, te vergasten op ‘a touch of Rose’.

Meter Dina Tersago en het animatieteam ontpoppen zich als heuse GO’s die net op tijd opgewarmd zijn om na minder dan één uur de eerste loper met voorsprong te zien voorbij'stomen'. Zelfs iets te vroeg aan de eerste controlepost... even geduld, het is geen snelheidsproef... al is 15/h aardig gepresteerd in de gegeven omstandigheden en kan je best als eerste je eigen spoor trekken in de modder... 

Lang duurt het niet of de eerste groepjes doemen op en worden vergast op een muzikale, roosgetinte doortocht, applaus, een dansende en zingende crew… het lijkt er op een eigengereid stukje ‘Bornem zingt’… meetbaar aan de lachende gezichten, opgestoken duimen en invallende zangers…

YMCA, Knegge Deng Oehoe, Bamba en zoveel meer bekende deuntjes… over de nationaliteiten heen…

Doemt echter een roze ballon op uit de donkere kasteeldreef, dan trekt meteen een treintje roze GO’s zich op gang om de wandelaar (toch even) de zevende hemel in te loodsen…

Als de bezemwagen na uren passeert en een politiewagen voorzien van ‘a touch of Rose’ de stappers in de rug dekt voor hun lange nacht… maakt de mobiele brigade van ‘a touch of Rose’ zich klaar om op verschillende plaatsen langs het parcours present te zijn en aan te moedigen. 

Voor (Oma en) tante Fawie… op wiens aankomsttijd zelfs gegokt kon worden voor een magnum Duvel… zit dan de n8 met de kr8 van 8 erop. Op de terugweg is het niet alleen voor traantjes, maar voor een nieuw regenoffensief dat de ruitenwissers heen en weer zwiepen.  

Geraakt door zoveel prestigieuse herdenkingen van de Groote Oorlog, zie ik soldaten in modderpoelen, vluchtelingen met schamel hebben en houden, moe en hongerig, eenzaam en verdrietig... meegesleurd in een verhaal dat vaak niet eens het hunne is… 

Voor mij smaken vieringen op overdekte tribunes, in haute- couture outfits, op naaldhakken, in uniformen die nooit nat worden, versierd met  klatergoud van niet-verdiende eretekens  …wrang.

Misschien eens vervangen door een barre tocht door regen en ontij, langs drassige, donkere wegen, met de angst van opgejaagd wild… dan krijgen strategie en oorlog een andere betekenis…

Geloof, hoop en liefde… met z’n allen en ‘a touch of Rose’ kan het iets worden…

En warempel: zaterdagmorgen komt “1st Sun” als een warm welkom aan de moedige overwinnaars van de nacht “up out of the underground.” En al bij al mag het nog een geluk heten dat de Dodentocht zaterdag haar beslag kreeg, want zondag was hij wellicht compleet verzopen... Het kan blijkbaar altijd erger... 

Voor editie 2014 is, voor mij althans, het plaatje rond… een laatste plaatje met ons Ann- Marie en ons Rose, sorry met Dina... geven even het gevoel dat... met dank aan al wie dit blijvend mogelijk maakt want 'leven' aan de tijd toevoegen, is a 'real' touch of Rose...

Bij velen prijkt hij met stip op het verlanglijstje om ooit nog to do:… de DODENTOCHT, DoTo van Bornem.

Morgenavond de 8^ste van de 8^ste maand wordt het startsein gegeven voor een (helse) wandeltocht van 100 km, te ronden binnen een tijd van minimum 10 en maximum 24 uur. Geen wedstrijd tegen de tijd dus, eerder een strijd met jezelf, met een bovenmatige voldoening en eeuwige roem tot volgende editie.  

Een gemotiveerde groep deelnemers stapt morgen onder het teken van de roos voor ‘a touch of Rose’ en krijgen de kr8 van 8, als een tastbare ‘touch' mee op hun tocht.  

Net deze bijzondere cijfercombinatie inspireert me tot dit blogje… 

Morgen, 3 en een half jaar na die droevige 8^ste februari… zullen we enthousiast de vele stappers  aanmoedigen die voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum ‘a touch of Rose’ (www.atouchofrose.be) lijf en leden in de strijd gooien.  

Midden de duizenden stappers die wiegend in één grote mensenzee, onvervaard, bejubeld, genietend door de startstraten trekken voor de 45ste editie van de Dodentocht, zullen zij getuigen van ‘a touch of Rose’, met een herkenbaar vleugje roze… Op vele plaatsen zullen roze ballons de balkons sieren en zullen sympathisanten hen luidkeels een hart onder de riem steken, zoals de stichting kankerpatiënten en hun families, misschien geen tijd aan hun leven-, maar leven aan de tijd toevoegt… die de moeite waard is.  

Na de impressionante start met klokkengelui, fanfare, applaus en midden een enthousiaste menigte supporters, wordt het zo’n 17 km verder en een paar duizend lumen donkerder: stil, kil, moeilijker, eenzamer… en komt men zichzelf tegen. 

Met of zonder zichtbare sterren aan de hemel, gaat het dan 93 km tussen jij en jou… 

Beslommeringen, pods en pads op OFF. De eigen grenzen opzoeken en stevig doorbijten omdat opgeven geen optie is… nu ja, ook niet té letterlijk interpreteren natuurlijik... 

Voor velen een leuk avontuur, een uitdaging om 'U' tegen te zeggen met aan de aankomst: de medaille als trofee om te koesteren.

De dodentocht, de sportieve, veilige, goed georganiseerde tocht, zonder bermbommen, artillerie, luchtaanvallen, sluipschutters, sirenes; geen doden en gewonden langs de weg, hoogstens een hulppost met vakkundige verzorging van blaren en het laven van dorstigen… schril contrast met gedwongen dodentochten van mensen op de vlucht voor oorlog en terreur.

En dan bedenk ik dat respectvolle herinneringen aan ‘oude’ oorlogen, nooit een alibi zijn voor oorlog nu…

Even bij stilstaan, al doorstappend…   

Aan iedereen morgen, en zeker de stappers voor ‘a touch of Rose’ wensen we 'goede benen'... 

En tegen de ochtend voor de dappersten onder de stappers een deugddoende "First Sun coming up out of the underground..."

Op de foto: Marie-Rose, een jaar lang wekelijks gefotografeerd door bekende fotografen, bij het oorlogsmonument voor gesneuvelden. 

"Het was een nacht, die je normaal alleen in films/ boekskes ziet..."
Gisteren was het er zo een.
Op Ladies Night in een prachtig uitgerust zorgcentrum in Willebroek, het 'touch of Rose' -standje opgezet met stilaan de slinkende voorraad dagboeken van Roosje. Die vonden gretig de weg naar vele harten, waar ze nog vaak dat vonkje zullen geven dat 'opgeven géén optie is'... Mensen vervolledigden hun reeks of kochten ze als geschenkje voor mensen die net als zij er een hart onder de riem in zullen vinden. En met integrale opbrengst naar ' a touch of Rose' ook letterlijk een schot in de roos...

Vele ontroerende en warme verhalen gehoord, veel 'genezen' mensen ontmoet, mensen met eelt op het hart, mensen die missen...maar ook kunnen vertellen over- en uitgenodigd om kennis te maken met het psycho-sociale oncologische welzijnscentrum in Bornem: 'A touch of Rose' waar kankerpatiënten en hun families gratis kunnen ervaren dat alles terug méér dan de moeite waard is, als je geloof, hoop en liefde behoudt.www.touchofrose.be 

Het werd nacht, de zwoele avond trok open boven de sfeervolle binnenkoer waar maan en sterren hoog aan de hemel hun opwachting maakten. De flikkerende kaarsjes op de uitverkochte boekentafel getuigend van zoveel warme genegenheid, werd het even muisstil toen de DJ van dienst 'First Sun' van Vince Hilton aankondigde. De CD die broer Chris voor de stichting maakte, en die uitkwam nadat hijzelf na amper 10 dagen ziekte, Roosje volgde.

Werd het me dan toch even te machtig, gelovend dat 'de zon altijd weer opkomt uit de ondergrond'... werd ik flink vastgepakt door een 'kleindochter' uit Dubai, zelfde leeftijd als mijn oudste kleinzoon. Let's dance' was de ontwapenende boodschap ... en ik wist dat het goed was... 
Dank aan al wie Roosjes nagedachtenis levendig houdt, tot de tijd rijp is..

foto: Gazet van Antwerpen

Tot het laatste moment hebben we geduldig gewacht.

De advocaten hebben getracht hen tot redelijkheid te overhalen.

Tevergeefs.

Op het moment dat dit stukje op mijn blogje verschijnt, gaat onze Marnix de kerk binnen voor zijn eerste communie.

Niemand van ons is er ‘fysisch’ bij.

Uit mateloos grote liefde voor Marnix, die dat ooit zal beseffen.

Toch zijn we allen met heel ons hart heel innig met hem en Alexander verbonden. Mama en nonkel Chris vanuit de hemel, opa, oma, tante Amieke en peter Kris, Amélie, Eline, tante Fawie, nonkel Guy, nonkel Bak… 

Onze afwezigheid tijdens de viering is ingegeven door de herinnering aan het pijnlijk vertrokken onbegrijpende gezichtje van de achterom kijkende Alexander toen die twee jaar geleden de kerk verliet tussen vader en stiefmoeder en meegetrokken werd zodat geen enkel contact mogelijk was. Vreemd na een christelijke dienst...

Gelukkig was er toen nog ons weekend per maand, waar liefde voor een stukje kon helen…  

Nu het sinds oktober 2013 geleden is dat er nog écht contact met de jongens was en we weten hoe vakkundig de familieband wordt uitgerafeld, kan alleen tijd het tij keren.

Jongens worden mannen en zullen willen weten… 

Daarom liefste Marnix, wensen we je vandaag een dag waarin je de hemel heel nabij mag voelen.

De échte touch of Rose van jouw prachtmama je hartje inpalmt en gelukkig maakt.

Haar briefje voor jou op deze dag, lezen we op een dag samen, zodat het niet zoals bij je broer, kan geridiculiseerd worden.

Uit respect voor de eindeloos warme liefde in een van pijn verscheurd hart, waarmee het voor je geschreven werd. Biddend en hopend dat het niet nodig zou zijn...  

Dit briefje wacht hier op je, in je ‘koffertje vol dromen’ samen met alles waar je later het geloof, de hoop en de liefde van ons allemaal zal in vinden. 

Opgeven is géén optie, hoogstens even uitstel… tot je kritisch denkvermogen zich openbaart.

Bij jouw foto, dicht bij je mama, flikkeren op jouw feestelijke dag, kaarsjes van ieder van ons en zijn zo heel dicht bij jou.

We wensen je een heel fijne dag en houden méér van je dan je als kind kan vermoeden… dat zal je later tot steun zijn... Dikke knuffel voor jou en grote broer van ons allen die mee met je bidden.... 

Het roze vogelhuisje aan de dikke den voor het keukenraam is intussen meer dan ‘a touch of Rose’ in onze tuin.

Toen begin april een koppel koolmeesjes geregeld rond het zonnige huisje fladderden, konden we enkel hopen dat het hen zou bevallen en inspireren er hun nestje te bouwen. Toen dat ook effectief zo was en ze druk doend waren met de inrichting.. vermoedden we dat nieuw leven op komst was.

In mei leggen alle vogels een ei… maar dat was blijkbaar al in april gebeurd, vaststellend dat mannetje en vrouwtje om beurten een langere tijd in het huisje verbleven. Aanvankelijk een eerlijk verdeelde wissel van de wacht, verdween het kleinere vrouwtje een tijdje van het toneel, terwijl het mannetje zich ontpopte als ‘hofleverancier’.

Alles gebeurde in zo’n snelvaart, dat ze van geluk mochten spreken dat onze tuin flitsvrij is.

Na een paar weken kwam ook het vrouwtje terug in de running en bereikte de frequentie op de aan- en afvliegroute, recordhoogtes.  

Wekenlang waren we bevoorrechte getuigen.  Een paar mezenbolletjes in de nabijheid van het nestkastje, fungeerden als drukbezochte buurtwinkels. Makkelijk en na een tijdje onmisbaar, zoals bleek, toen onder druk van oorverdovende decibels ze nauwelijks tijd kregen om een pierke te verschalken in het gras. De mezenbolletjes wiebelden heen en weer van de heftigheid waarmee de 'drive in' werd bevlogen... 

Een stralende zaterdagochtend twee weken geleden, steekt er plots een klein kopje met wijd opengesperde bek door de kleine opening en produceert een door merg en been snerpende hongerkreet…  

Om beurten vliegen ma en pa voor het deurgat en snoeren de dwingeland het bekje door het vol te proppen.

Prachtig hoe ze zich uitsloven, terwijl wij ons afvragen hoe dat kleine lawaaismoeltje zich naar boven kon hebben gewerkt... 

Maar dan gebeurt het…  de voedselbedeling gaat duidelijk niet snel genoeg en het krijsende jong helt plots helemaal voorover uit de kleine opening. “Seffens valt hij uit het nest”, kan ik nog net uitbrengen, terwijl het in één klap de vleugeltjes spreidt en de boom infladdert.  Volleerd.

Nauwelijks van onze verbazing bekomen, verschijnen al een tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende jong… en vliegen in recordtempo de boom in, vergelijkbaar met parachutisten die de een na de ander uit een vliegtuig springen.  We tellen en enkel het 8^ste lijkt even te aarzelen.  "Als die helemaal onderaan stak, dan moet die eerst zijn veren gladstrijken", lachen we terwijl hij ogenschijnlijk controleert of op de druk bezette takken nog een landingsplaatsje vrij is...

8 in zo’n klein vogelhuisje? Nauwelijks te geloven. En allemaal goed doorvoed, geen naakte prematuurtjes, nee helemaal af, prachtige gekleurde vogeltjes, bijna kopies van elkaar…  De wonderen van de natuur. 

Van op hun uitkijkposten in de grote den, gooien ze zich massaal op de mezenbolletjes, waar ze soms in trossen aanhangen. Bijna lachwekkend… de mezenbolletjes verzwinden als sneeuw voor de zon.  Hier en daar springen de ouders bij als er eentje luidkeels zijn bek openspert om te worden bijgevoederd...

Nu ruim twee weken later, verblijden ze ons nog dagelijks met hun aanwezigheid, en die zullen we geweten hebben…  de ‘fastfoodketen’ die we geregeld bijvullen, is daar wellicht niet vreemd aan.

Omdat het best mogelijk is dat nog een tweede nestje volgt, hebben we alvast de accomodatie verdubbeld met een tweede nestkastje.

We zien wel... 

Intussen scheren ze met F16- snelheden door ons Aards Paradijs dat het een lieve lust is. En Choukie is in de hoogste staat van paraatheid, permanent speurend naar sluipende poezen om ze meteen achterna te spurten...

Leven en laten leven...  'a touch of Rose' met 'a sound of Chris' ...  

In alle drukte, heb ik dus te lang gewacht en nu is het te laat!

Jammer… en mijn schuld dat tante Fawie en ikzelf dit speciale avondje- uit missen.

Toen ik enkele weken geleden de aankondiging van de Leo’s op fb deelde en gewaagde dat 2 oma’s alsnog de weg naar de Carré zouden inslaan… werd er niet alleen bijzonder leuk op gereageerd, maar werden zelfs virtuele afspraakjes ter plaatse, in het vooruitzicht gesteld.

We hadden dan ook het perfecte excuus om zo’n uitstap te verantwoorden, ondanks onze voormalige ontradingspolitiek ten tijde van onze fuivenminnende kroost…  

Ten eerste: ‘a touch of Rose’ was één van de goede (zoniet het beste) doel dat gesteund werd en

Ten tweede: de Carré eens ‘beleven’, sprak tot onze verbeelding… nu er toch geen kwaad meer kon van komen…

Jammer, maar helaas, het pretje zou niet doorgaan… want nu was de ganse handel uitverkocht. Goed voor de goede doelen, jammer voor ons…tot amper 24 uur van tevoren, compleet onverwacht en één rinkel later, 2 kaarten alsnog de onze waren.

Dé avond…..

Het was lang geleden dat ik nog eens met volle licht voor de spiegel stond en onwillekeurig dacht ik aan een gepersonaliseerde versie van Toon Hermans’ “zit mijn jasje goed, zit mijn sjaaltje goed, moeder gaat op stap…”

Het voelde een beetje als de wereld op z’n kop, toen mijn schoonbroer en mijn man, ons uitwuifden op weg naar de Carré en tante Fawie en ikzelf min of meer opgetut, vertrokken. Later in dit verhaal zal duidelijk worden dat we ons die moeite hadden kunnen besparen…

De A12 op zaterdagavond is in tegenstelling tot de vele keren dat ik er nauwelijks de toegestane snelheid haal, een super rustige baan... Geen kat.

Nooit eerder viel het op hoever je door moet rijden om te kunnen keren en het voormalig Expo ’58- paviljoen, ‘de Carré, dat links van de baan ligt, te bereiken althans vanuit Antwerpen. We hadden net getankt en dus geen gevaar dat ons reservelichtje benzine zou knipperen, dus we sjeesden gezwind richting Meise toen we eindelijk konden keren en de parking opreden. We konden kiezen: vlak voor de deur bewaakt achter een lint en de autosleutels afgeven, of wat verderop een plaatsje zoeken.

We kozen het laatste, ondanks de best vriendelijke parkingwachter en ‘waaiden’ letterlijk, maar gelukkig droog, naar binnen.

Even vreesden we dat een selectieve electriciteitspanne roet in het eten strooide, want pikdonker binnen, maar wel luide muziek. Het aangeboden glaasje champagne aan de inkom interpreteerden we als zoenoffer, dat licht in de duisternis moest brengen. En effectief, eens ‘het vierkant’ binnen, stonden we in de spotlights op een mini-podium… voor de foto!  

-“Om bij een ontruiming nadien te verifiëren wie er ‘vermist’ is… gekscheert mijn zus… waarbij de helft van haar glaasje sprankelend vocht, zijn uitwerking niet bleek te missen. De toon was gezet.

In het kielzog van onze super- gastvrouw Marianne, maakten we kennis met de vrienden van de vrienden… en stelden proefondervindelijk vast hoe klein de wereld is… mét en zelfs zonder de ‘touch of Rose’ en ‘sound of Chris’ –connectie, die tastbaar was. Een gezellige bedoening, veel herinneringen en plannen, veel ‘levenservaring’ en dito wijsheden en veel positieve energie, de vibes die er écht toe doen.

Hoe er ooit kennismakings- en/of intieme gesprekken konden plaatsvinden in dancings -vÓÓr de maximale decibelquota… blijft een raadsel, want zelfs nu is dat een ‘oor to oor’- activiteit. Maar hoe later op de avond hoe bedrevener we er in groeien. Hartverwarmend te ervaren hoe dat ‘vleugje Rose’ de harten blijft beroeren. Ook ons bevestigd weten in het volgehouden ‘doen wat moet’,  doet deugd en geeft meer dan extra kr8.

 Maar bovenal werd het een feestelijke avond met smakelijke gerechtjes tijdens het wandelend diner, terwijl de ‘jonge Lions’ zich ontpopten als volleerde marketeers en dikke pakken lotjes ‘voor de goede doelen’ aan de man/vrouw brachten.

Als uitgerekend ook nog eens de hoofdprijs tussen de dikke pakken gekochte lotjes aan onze tafel blijkt te zitten, voelt dat als de spreekwoordelijke kers op de taart. Super!

Eenmaal versast naar de balkons waar onze gastvrouw een champagnetafel reserveerde, werd de ‘kuip’ beneden het toneel voor een massale shake-sessie… à la Vince Hilton?

 “Zou een petitie vanop de balkons de Dj tot een slowke kunnen bewegen, tot een Adamoke, Clo-Clo, Elvis, Bamba of zelfs een rock and roll ???” 

Met eenparigheid van stemmen werd beslist dat het geen haalbare suggestie was… geen vintage- fuif vanavond en als flexibele grijze duiven, wiegen we gewillig mee op de bassen.   

Het loopt tegen middernacht als we besluiten om 'in alle stilte' de aftocht te blazen om de sfeer niet te breken, want het is duidelijk dat het feest goed op dreef was…

Veilig thuis vergastten we onze gewillig luisterende echtgenoten op een uitvoerig verhaal van  ons wedervaren, zij het met een beetje baard in de stem… iets waar ze na de finale van het Songfestival… zelfs geen opmerking over maakten…

Een heerlijke gedachte dat een memorabel avondje- uit, straks bij ‘a touch of Rose’ voor anderen een belangrijk verschil zal helpen maken… waarvoor dank aan de organisatoren die in de toekomst wellicht geregeld een kijkje zullen nemen op www.atouchofrose.be. 

1978, na 9 maanden liefdevol ‘verwachten’, was hij er. Onze junior.

9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn… 

Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.

Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.

Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.

Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.

Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…

De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.

Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.

Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5^de januari een handje geholpen werd…

Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.  

Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…  

Overweldigend.

Een prachtkind.

Mijn hart liep over van dankbaarheid  en trots.

4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.

Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.

De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…

Vandaag is het 9 maanden na die 15^de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…

Die 15^de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.

Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…

Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…   

9 maanden hoopvol uitkijken. In blijde verwachting zijn… 

Het woord ‘zwanger’ was toen niet de gangbare taal als er over je ‘positie’ gesproken werd en je werd ook niet uitgerekend in weken.

Ons gezinnetje telde twee prachtige dochtertjes van 8 en 6.

Met hen werd, zij het met meer schroom dan de voorlichting nu gebeurt, uitgekeken naar de gezinsuitbreiding.

Hoogtepunten in dat driekwart jaar waren alvast de tomeloze energie als de eerste verzetspogingen van het lichaam tegen een ‘indringertje’ voorbij waren…, het stil genieten van het zich manifesterend leven in je, de praktische voorbereidingen als het optuigen van de familiewieg en het in orde brengen van de kindskorf, waar het hele gezin, zelfs de hele familie bij betrokken was.

Zo veroverde het kindje zijn plaats, lang voor het zijn plaats innam…

De spannende oplijsting van potentiële mooie namen, in twee kolommen, want weten of het een jongetje of een meisje was, hoorde bij het wonder van de geboorte.

Allerlei speculaties ten spijt –de stand van je ogen, de glans van je haar, de vorm van je bolle buik- bleef het spannend tot het moment van de waarheid.

Mijn ‘moederhuisvaliesje’ stond al een hele tijd klaar, toen uiteindelijk Moeder natuur op die 5^de januari een handje geholpen werd…

Een geboorte werd ‘verlossing’ geheten. Puur natuur. Je stond ervoor en moest erdoor. In de wetenschap dat miljoenen moeders voor jou, hun kind op diezelfde wijze ter wereld brachten, maakte je moedig en sterk.  

Niets herinnerde nog aan wat voorafging, toen ik voor het eerst mijn zoneke in mijn armen voelde…  

Overweldigend.

Een prachtkind.

Mijn hart liep over van dankbaarheid  en trots.

4,5 kg, 56 cm, een hoofdje met prachtig haar… de belofte van een super zoon was werkelijkheid.

Een zeer intens gevoel na het verdriet drie jaar eerder om het verlies van het onvoldragen zoontje na 6 maanden zwangerschap.

De zussen die hun broertje vol tederheid aanraakten, vonden hem zo klein... in tegenstelling tot familie en vrienden die er een kind van een paar weken in herkenden…

Vandaag is het 9 maanden na die 15^de juni… toen het voor onze knappe zoon ‘volbracht’ bleek… Amper 1 maand tussen een vervelende hoest en de fatale diagnose die meteen de laatste 10 dagen van zijn leven inluidden. De alfa en de omega van het bestaan… de Griekse lettertekens die ook gegraveerd staan in onze trouwringen en de plechtige belofte symboliseren zorg dragen voor de kinderen die ons zouden geschonken worden…van ontnomen worden was geen sprake…

Die 15^de juni keerde ik ‘s avonds laat terug om in de stilte van de rouwkapel mijn zoneke net als in onze eerste nacht samen, opnieuw voorzichtig in mijn armen te nemen en dat witte gave gezicht met ‘de baard van anderhalve dag’… op mijn netvlies te printen.

Hier lag vredig uitgeteld de levensgenieter, de man die snedig en ad rem charmerend rebelleerde, de advocaat waarvoor recht rechtvaardig moest zijn en dus voor muziek koos, die van 56 cm een 1m 95 wist te maken en 35 jaar lang ons leven trots, pit, glans én grijs haar bezorgde…

Peace, love and happiness… my 1st Sun, coming up out of the underground… For ever and a day…   

Tegemoet komend aan de vele mailtjes met de vraag hoe en waar nog aan de dagboeken van Marie-Rose te geraken, nog even alles op een rijtje...

Hoe gaat het praktisch in zijn werk om de dagboeken van Marie-Rose Morel alsnog in uw bezit te krijgen of te schenken: 

Stuur een mailtje met uw volledig uitgeschreven mailadres naar myriamvanloon@skynet.be

Vermeld welk(e) boek(en) u wenst.

Deel 1: 'leve het leven',

Deel 2: 'Geloof, hoop en liefde,

Deel 3: 'Met de kracht van Marie-Rose'... 

Elk boek afzonderlijk wordt nu verkocht aan 10 euro per stuk. De drie samen voor 25 euro. 

De verzendingskost via KIALA is altijd 4 euro, ongeacht of u 1, 2 of 3 boeken wil ontvangen.

Na ontvangst van de betaling op rekening van de stichting 'a touch of Rose' met nr BE 56001-6451191-88 wordt uw pakje verstuurd. 

U ontvangt een mailtje van KIALA waarop u bevestigt het pakje te verwachten en waar u het kan ophalen in uw buurt...

U zal het heel vaak terug ter hand nemen en 'a touch of Rose' ervaren. Maar ook als geschenk is het een absolute aanrader... een duurzaam geschenk... 

Met de integrale opbrengst zal het psycho- sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose' voor velen het verschil kunnen uitmaken... 

Het delen van dit bericht is daarbij een welgekomen hulp, waarvoor hartelijk dank.

Deze pr8ige 'kersverse' foto postte mijn zus vanmorgen in onze mailbox. Met haar vakantiegangertjes: kleinzoontjes Louiske en Jeff, bewonderde ze haar pr8ige roos voor tante Rose...   

De pr8 van de pioenroos, die bij mijn zus een maand later bloeit in de volle grond, herinnert ons vandaag z8 maar in volle pr8 aan de kr8 van 8... voor velen is die 8ste februari 2011 misschien lang geleden, voor ons en al die van haar houden een moment dat we niet loslaten tot waar ze voor stond zal zijn volbr8. 
In elk woord van haar dagboeken voelen we wat geloof, hoop en liefde mogelijk maakt en laat dat 'a touch of Rose' zijn die een wereld van verschil kan maken. Hopelijk ook voor haar zonen later... 

Na alweer veel eenzame, bange dagen, vol verdriet en onvermogen om te doen wat moet, is het  weer de 8^ste… Niet de maandelijkse, maar de jaarlijkse. 8 februari, de dag dat de wereld even stilstond. Wat niet kon of mocht, gebeurde. Opgeven was geen optie, leve het leven… En dat bleef zo. Je bent nog geen dag uit ons leven geweest en blijkbaar bij heel veel mensen voor wie je een inspiratiebron blijft…

De levensvreugde, dat geloof, die hoop en de liefde van, voor en door ons Roosje, verstomde in zoveel huiskamers toen het nieuws die 8^stefebruari 2011 bekend raakte. Een verdriet dat geschraagd werd door duizenden mensen die meegeleefd hadden, zich mee optrokken aan de kr8 en de gedrevenheid van een vrouw met een mateloos charisma, gedreven in de strijd voor rechtvaardigheid, die geen obstakel uit de weg ging, maar het uit de weg ruimde.

Vanavond sta ik, bij het buitenkomen, weer alleen in een koude nacht, de maan helder aan de hemel.  De ster die ik moet vinden is present en omhoog blikkend, kijk ik in een afgeladen sterrenfirmament.  Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie…  zoals de schittering in de ogen van je prinsjes toen we op een avond laat in de tuin stonden op zoek naar de mooiste ster. Wat een heerlijk gevoel van liefde en verbondenheid daar met ons drietjes verstrengeld te staan, het hoofd achterover naar boven starend en wijzend…  Een mooi beeld voor troost en houvast voor avonden als het gemis zich laat voelen.

Wat een opdoffer toen ze bij het volgende bezoek een maand later, ontsteld vertelden dat papa mij een leugenaar had genoemd omdat ‘sterren hemellichamen zijn en geen dode moeders’… Psychotherapeuten en auteurs van boeken over rouwverwerking bij kinderen, nu weet je ’t hé… in het belang van het kind, heet dat.

Nog even voor het slapengaan (of wat daar zal voor doorgaan) dus via de spoed bij mijn man langs geweest. Een ziekenhuis bij nacht heeft iets aangrijpends. Terugdenkend aan de zondagavonden, op de terugweg van de grootouders in West- Vlaanderen, passeerden we steeds het UZGent. Bij het zien van de verlichte ramen bad ik altijd stilletjes een weesgegroetje voor de mensen die daarbinnen pijn en verdriet hadden, terwijl wij, gezond,  gelukkig en zorgeloos voorbijflitsten, de kinderen al dan niet soezend op de achterbank. We dachten dat het nooit voorbij zou gaan.

Inmiddels weten we beter.

Voorzichtig, op mijn tenen, liep ik daarnet door de hel verlichte eindeloze gangen van het hospitaal, geen levende ziel te bespeuren. Op de afdeling staan de deuren op een 45° kier. Uit de donkere kamers borrelen akelige geluiden op, vermengd met luidruchtige ademhalingen of is het gewoon gesnurk. Een eind verderop hoest iemand zich de longen uit het lijf en vlak naast me springt een nachtlichtje op rood mét geluid… Eén enkele jonge vrouw houdt hier de vinger aan de pols.

De weg terug in omgekeerde richting, sta ik zoals gezegd in de koude heldere n8 en het is inmiddels na middern8 en dus 8 februari. Ik zoek ze en ze staan er, allebei, vlak bij elkaar en ik wil ze in de ogen kijken, maar het beeld vertroebelt altijd weer omdat mijn tranen blijven komen, terwijl ik door mijn voorraad papieren zakdoekjes heen ben… wat kan ik anders doen dan naar huis gaan en dit neerschrijven.

En ik voel opnieuw die dunne breekbare armpjes rond mij van een vertwijfeld kind, waaraan mama én oma beloofden er altijd te zijn en aan den lijve ondervinden dat tussen droom en daad, idiote wetten en bezwaren staan….

En ik herinner opnieuw de zachte druk waarmee we hen na het afscheid van mama, in onze armen sloten en verzekerden dat het de kanker was die dood was, maar mama verder leefde, zo dicht als maar kon: IN onze harten.

En ik denk teder terug aan de avonden op de bedrand, waar ze telkens weer vroegen van mama te vertellen, van toen ze klein waren. De blijheid in de fonkelende oogjes als ik voordeed hoe lief en gezellig ze het altijd maakte en hun schaterlach als ik vertelde welke leuke grapjes ze samen uithaalden…

En ik roep de zaterdag- en zondagmorgen in het grote bed voor mijn geest, waar zoveel diep verborgen vragen in het rozige schemer opbrorrelden en altijd weer een afdoend antwoord kregen. Waar we ook de angst voelden om ‘iets’ te vertellen dat ‘geheim’ moest blijven. En dan die opluchting dat ze ons alles mochten vertellen en niet bang moesten zijn, want we het niet zouden verder vertellen… wat ook écht zo is. Meteen de reden dat het contact moest verbroken worden…

Maar ik herinner me morgenochtend, let op, ik zeg niet morgenvroeg, met plezier ook het einde van de ochtendconfidenties in het grote bed door plots op te springen en ‘om ter eerst’ naar beneden… de ene voor het eitje, de andere voor spek in de pan… en altijd weer bleek de koster ‘een lekkere man’… 

Misschien komt ooit de dag dat ik met 2 volwassen kerels samen ontbijt en we ons vrolijk maken over wat we wel nog zullen hebben. Roosje-lief, opgeven is geen optie en dat doen we helemaal niet... maar wees jij met onze Chris onze gps van bovenuit, om geen half werk af te leveren nu honderden grootouders en gepeste scheidenden op ons rekenen. Als niets 'zomaar' gebeurt, is dit misschien wel de reden van wat ons overkomt… vanzelf gaat het niet over… maar de kr8 van 8 geeft m8 …

Morgen is weer een dag om samen te zijn met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris', jullie in ons midden… dus eigenlijk een dag zoals alle andere...  

Een verslag van de overhandiging van de ING- award voor ‘A touch of Rose’, maak ik een van de volgende nachten…  daar is wat afgelachen tijdens die wedloop.  Voor wie de hilarische nacht mee beleefde: de mannen die telkens de benen insmeerden om weer een voorsprong te nemen,  waren ook op de prijsuitreiking en wees gerust, het klikte… maar dat is voor een volgende keer…