Na alweer veel eenzame, bange dagen, vol verdriet en onvermogen om te doen wat moet, is het  weer de 8^ste… Niet de maandelijkse, maar de jaarlijkse. 8 februari, de dag dat de wereld even stilstond. Wat niet kon of mocht, gebeurde. Opgeven was geen optie, leve het leven… En dat bleef zo. Je bent nog geen dag uit ons leven geweest en blijkbaar bij heel veel mensen voor wie je een inspiratiebron blijft…

De levensvreugde, dat geloof, die hoop en de liefde van, voor en door ons Roosje, verstomde in zoveel huiskamers toen het nieuws die 8^stefebruari 2011 bekend raakte. Een verdriet dat geschraagd werd door duizenden mensen die meegeleefd hadden, zich mee optrokken aan de kr8 en de gedrevenheid van een vrouw met een mateloos charisma, gedreven in de strijd voor rechtvaardigheid, die geen obstakel uit de weg ging, maar het uit de weg ruimde.

Vanavond sta ik, bij het buitenkomen, weer alleen in een koude nacht, de maan helder aan de hemel.  De ster die ik moet vinden is present en omhoog blikkend, kijk ik in een afgeladen sterrenfirmament.  Hoe langer ik kijk, hoe meer ik er zie…  zoals de schittering in de ogen van je prinsjes toen we op een avond laat in de tuin stonden op zoek naar de mooiste ster. Wat een heerlijk gevoel van liefde en verbondenheid daar met ons drietjes verstrengeld te staan, het hoofd achterover naar boven starend en wijzend…  Een mooi beeld voor troost en houvast voor avonden als het gemis zich laat voelen.

Wat een opdoffer toen ze bij het volgende bezoek een maand later, ontsteld vertelden dat papa mij een leugenaar had genoemd omdat ‘sterren hemellichamen zijn en geen dode moeders’… Psychotherapeuten en auteurs van boeken over rouwverwerking bij kinderen, nu weet je ’t hé… in het belang van het kind, heet dat.

Nog even voor het slapengaan (of wat daar zal voor doorgaan) dus via de spoed bij mijn man langs geweest. Een ziekenhuis bij nacht heeft iets aangrijpends. Terugdenkend aan de zondagavonden, op de terugweg van de grootouders in West- Vlaanderen, passeerden we steeds het UZGent. Bij het zien van de verlichte ramen bad ik altijd stilletjes een weesgegroetje voor de mensen die daarbinnen pijn en verdriet hadden, terwijl wij, gezond,  gelukkig en zorgeloos voorbijflitsten, de kinderen al dan niet soezend op de achterbank. We dachten dat het nooit voorbij zou gaan.

Inmiddels weten we beter.

Voorzichtig, op mijn tenen, liep ik daarnet door de hel verlichte eindeloze gangen van het hospitaal, geen levende ziel te bespeuren. Op de afdeling staan de deuren op een 45° kier. Uit de donkere kamers borrelen akelige geluiden op, vermengd met luidruchtige ademhalingen of is het gewoon gesnurk. Een eind verderop hoest iemand zich de longen uit het lijf en vlak naast me springt een nachtlichtje op rood mét geluid… Eén enkele jonge vrouw houdt hier de vinger aan de pols.

De weg terug in omgekeerde richting, sta ik zoals gezegd in de koude heldere n8 en het is inmiddels na middern8 en dus 8 februari. Ik zoek ze en ze staan er, allebei, vlak bij elkaar en ik wil ze in de ogen kijken, maar het beeld vertroebelt altijd weer omdat mijn tranen blijven komen, terwijl ik door mijn voorraad papieren zakdoekjes heen ben… wat kan ik anders doen dan naar huis gaan en dit neerschrijven.

En ik voel opnieuw die dunne breekbare armpjes rond mij van een vertwijfeld kind, waaraan mama én oma beloofden er altijd te zijn en aan den lijve ondervinden dat tussen droom en daad, idiote wetten en bezwaren staan….

En ik herinner opnieuw de zachte druk waarmee we hen na het afscheid van mama, in onze armen sloten en verzekerden dat het de kanker was die dood was, maar mama verder leefde, zo dicht als maar kon: IN onze harten.

En ik denk teder terug aan de avonden op de bedrand, waar ze telkens weer vroegen van mama te vertellen, van toen ze klein waren. De blijheid in de fonkelende oogjes als ik voordeed hoe lief en gezellig ze het altijd maakte en hun schaterlach als ik vertelde welke leuke grapjes ze samen uithaalden…

En ik roep de zaterdag- en zondagmorgen in het grote bed voor mijn geest, waar zoveel diep verborgen vragen in het rozige schemer opbrorrelden en altijd weer een afdoend antwoord kregen. Waar we ook de angst voelden om ‘iets’ te vertellen dat ‘geheim’ moest blijven. En dan die opluchting dat ze ons alles mochten vertellen en niet bang moesten zijn, want we het niet zouden verder vertellen… wat ook écht zo is. Meteen de reden dat het contact moest verbroken worden…

Maar ik herinner me morgenochtend, let op, ik zeg niet morgenvroeg, met plezier ook het einde van de ochtendconfidenties in het grote bed door plots op te springen en ‘om ter eerst’ naar beneden… de ene voor het eitje, de andere voor spek in de pan… en altijd weer bleek de koster ‘een lekkere man’… 

Misschien komt ooit de dag dat ik met 2 volwassen kerels samen ontbijt en we ons vrolijk maken over wat we wel nog zullen hebben. Roosje-lief, opgeven is geen optie en dat doen we helemaal niet... maar wees jij met onze Chris onze gps van bovenuit, om geen half werk af te leveren nu honderden grootouders en gepeste scheidenden op ons rekenen. Als niets 'zomaar' gebeurt, is dit misschien wel de reden van wat ons overkomt… vanzelf gaat het niet over… maar de kr8 van 8 geeft m8 …

Morgen is weer een dag om samen te zijn met 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris', jullie in ons midden… dus eigenlijk een dag zoals alle andere...  

Een verslag van de overhandiging van de ING- award voor ‘A touch of Rose’, maak ik een van de volgende nachten…  daar is wat afgelachen tijdens die wedloop.  Voor wie de hilarische nacht mee beleefde: de mannen die telkens de benen insmeerden om weer een voorsprong te nemen,  waren ook op de prijsuitreiking en wees gerust, het klikte… maar dat is voor een volgende keer…

Kerstmis… 

Het kippenvelmoment op de sociale media deze week, van de moeder die via een tv- station postuum een brief aan haar echtgenoot laat bezorgen… en naar zijn mogelijk nieuwe vrouw die haar kinderen verder mee zal opvoeden… heeft me heel diep getroffen.   Het herinnert me aan de brieven die Roosje naliet voor ‘bijzondere dagen’ in het leven van haar prinsjes, voor het geval ze er misschien niet zou kunnen bijzijn…

Na de communie misviering van Alexander (2011), die we met heel onze familie bijwoonden, wilden we Alexander zo graag, maar tevergeefs feliciteren. 

Toen hij dan op de eerste bezoekdag na zijn communie mama’s brief kreeg en las, voelde dat voor iedereen als een gewijd moment. Hij ging ermee apart zitten, in zijn eentje, drukte hem even tegen zich aan en kwam naar mij gelopen voor de warmste knuffel ooit… Weer een maand later, luisterde ik verbijsterd naar zijn 'verwijt' dat die brief helemaal niet van mama was…  Ik nam hem stevig vast en bevestigde dat we zelfs een TV- interview hadden opgenomen waarin mama zélf over die brieven voor bijzondere dagen vertelde.

-“Is er dan voor mij als ik mijn communie doe, ook één”, vroeg Marnix.

-“Natuurlijk, als mama dat gezegd heeft”, stelde de oudste de jongste gerust.

-“Ok dan”, zei hij…    Momenten met ‘a touch of Rose’…

Ons Roosje en onze Chris waren er vannacht zoals altijd, bij.

Op de voorgrond in de achtergrond… in ons hart, op onze lippen. Het ‘zalig Kerstfeest’ is omgedoopt tot de wens: Peace, love and happiness. En ook dat laatste proberen we ondanks het verdriet te beleven. Voor Amélie en Eline, de hoge waarde van wat je wél nog hebt.

Dat realiseerden we ons tijdens de solidariteitsactie Music for Live, dabbend in het slijk van voormalig Tomorrow land, met de meegereisde swingende tieners…Met flikkerende roze toetsen, een fikse muzikale 1st Sun, getekend Vince Hilton, stelde Ann- Marie ‘a touch of Rose’ als goed doel voor aan een aandachtig luisterende Linde… die daarop de Music for Live- vlam volle kracht de hoogte injoeg.  Ook al waren door het dik wolkendek geen sterren te bespeuren, ze waren er en ‘minstens’ twee glunderden, terwijl beneden de koude avond omsloeg in een warme nacht.    

Het ‘grote’ familiefeest van Kerstavond, de ‘vele’ pakjes onder de kerstboom, tafelen met gezellige en warme verhalen…het is allemaal kleinschaliger, eenvoudiger, intenser geworden. Het artikel in Het Laatste Nieuws van 24 december, werd blijkbaar onder heel veel kerstbomen gedeeld. Reacties bleven dan ook niet uit. Dat een ex- schoonzoon met een volgeboekte kerfstok over zijn ex- schoonmoeder verklaart dat “wie zijn gat verbrandt op de blaren moet zitten” is andermaal een bewijs van zijn arrogante manipulatie van alles en iedereen, familiaal en professioneel… terwijl hij het is die afspraken niet naleeft. 

Maar gevat in het keurslijf van een jeugdrechtbank heeft hun mama en bij uitbreiding haar familie, geen stem meer. De jeugdrechter houdt enkel contact met de langstlevende ouder. En dit zonder risico op zelfs maar het in twijfel trekken van wat die als waarheid verkondigt. Wij leefden alle voorwaarden perfect na, schrapten zelfs de blog, ondanks het recht van vrijheid van meningsuiting…Het was enkel een vrijgeleide voor de ex- om zijn vernielingswerk van de mooie herinneringen aan Roosje vakkundig en met een nooit geziene boosaardigheid te wissen. Intussen verliepen maanden zonder het minste verweer tegen de indoctrinatie van de kinderen.  Honderden mensen zullen dit gepest en getreiter herkennen van (v)echtscheidingen. Een heel moeilijk te bestrijden onrecht, het ene woord tegen het andere, maar als beide ouders leven is er voor de kinderen als die eenmaal de jaren van eigen mening en onderzoek bereiken, een keuze. Maar mama is er hier niet meer en wij beloofden niet te laten gebeuren met haar kinderen, wat ze zelf had moeten doorstaan met hun vader.  

Intussen leidt de ongenaakbaarheid tot een nooit gezien machtsvertoon zelfs op openbaar terrein, als het voetbalveld. Na de training, in het bijzijn van andere ouders en grootouders, daagt de broer van Julie op en verspert me de weg naar mijn kleinzoon. Als de voorzitter van de club die omwille van de gevaarlijk dreigende houding die hij aanneemt, er door andere ouders wordt bijgehaald en vraagt waarom oma geen goeiedag mag zeggen, antwoordt hij met dezelfde arrogantie als zijn neef- schoonbroer: “dan zal ze harder haar best moeten doen. “ Ruzie maken in het bijzijn van mijn kleinzoon, is geen optie en ik vertrek met bloedend hart. De volgende match laat Julie Alexander zich achter haar verschuilen als ze voorbij mij  stappen. Op mijn “dag lieveling”, verschuilt ze hem achter haar. “Dat is toch niet beleefd, hé Alexander, geen goeiedag terug zeggen aan oma” probeer ik nog lief, maar het gelukte verschalken wordt op gegiechel onthaald… "Het is het soort pijn dat die Schellemansen moeten doen", troost een oude bekende van de familie…

Terug naar Kerstavond. Het had wel wat eufemistische ‘voeten in de aarde’ om opa naar de living te verhuizen. Na zijn decubitusoperatie in Leuven, heeft hij dan wel een prachtig groot hart ‘geborduurd’ gekregen op zijn bips… het verbiedt hem wel vier weken zitten….Zijn tot ‘liggend bureel omgetoverd computercentrum’, mag dan best ook een aangenaam bezoekgedeelte bevatten, kerstavond hoort rond de kerstboom bij het haardvuur… Gelukkig een heel bijzondere Canadese kerstman gevonden die 'ho ho ho' op één avond/nacht een waterbed in de living wist te installeren.  Op een brancard, begeleid door onze twee knappe verpleegstertjes…werd hij voor het haardvuur gereden om daar ‘te water te worden gelaten’…Als een Maharadja op een verwarmd zacht golvend waterbed, geflankeerd door zijn twee lievelingsprinsesjes genoot opa zichtbaar van zijn first class- behandeling.   

Intussen werden we van alle kanten op de hoogte gebracht van de tsunami aan reacties op het artikel over het contactverbod dat blijkbaar ook 'on line' stond.  

Opgeven is geen optie en dat doen we ook niet. Nooit. Maar we zien onze kleinzoontjes veel te graag om hen in deze strijd mee te nemen. Maar omdat ze later hun ware mama en alles wat met haar verbonden is, zouden kunnen ontdekken, blijven we alle middelen inzetten om dit soort legale misdrijven en 'mis'bruiken van het rechtssysteem in de toekomst te detecteren en te verijdelen.

Miljoenen overheidsgeld om aan te sporen pesterijen en mishandeling niet onder de mat te vegen, om vervolgens de klokkenluiders de mond te snoeren… is hypocriet. En dan maar kritiek geven over hoe elders in de wereld met kinder- en mensenrechten wordt omgegaan.  

Peace, love and happiness begint bij eerlijkheid en daar hoort duidelijke communicatie bij. Teveel tactisch gedoe, is het failliet van de samenleving. Altijd zijn de kinderen de dupe... 

Hartelijk dank om even de tijd te nemen en te stemmen voor armslag voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum 'a touch of Rose. 

----- Original Message -----

From: Ann-Marie Morel     

'A touch of Rose' dingt mee naar de ING Solidarity Award en met uw STEM maakt dit prachtig werk ook écht kans...

Klink op onderstaande link https://promo.ing.be/solidarityaward/index.aspx?LANG=NL&ID=CYFFC9i6k1xo9+IGJPT2WH6hmJy76jigQ1AgCy en stem.

Via deze link komt u op de startpagina en kiest: stem voor uw favoriete vereniging. Vervolgens vraagt men de provincie: ANTWERPEN en vervolgens categorie GEZONDHEID. Klik op de roos van 'a touch of Rose' vzw Antwerpen en het blauw vakje eronder: stem voor deze vereniging en vul uw e-mailadres in. Hartelijk dank om het geloof, de hoop en de liefde met velen te delen voor dit prachtig initiatief... in memory of Marie-Rose waarvoor opgeven géén optie was... en we dat ook niet doen, zolang kanker levens verwoest. 

Hartelijk dank. Chris en Myriam Morel-van Loon

Turend in de mist naar het achterlichtje van een voorligger… was ik zaterdagavond op de terugweg na de speciale herdenkingsdienst in het college voor overledenen van het voorbije jaar, waaronder onze Chris.

Zijn 1st Sun in de CD- speler op luid, drong de betekenis van de originele symbolische handeling tijdens de dienst pas goed door. Een mand met witte stenen waarop ieder de naam van zijn overleden geliefde kon schrijven, stond tijdens de dienst voor het altaar, als waren ze nog bij ons. Stenen verwijzend naar sterke rots, bouwsteen van een veilige plek, hoek- of siersteen, steun, kleur en klank. Of mortel die een samenleving verbindt. Puur als natuursteen of kleine kiezels die de weg wijzen… 

Op een mooie, grote egale steen, schreef ik ontroerd naast zijn naam ook de drie magische woorden  'peace, love and happiness' waarmee hij voortaan ook binnen de collegemuren zal herinnerd worden. 

Het is vermoeiend autorijden, donker, mist en met ogen die al zoveel hebben geschreid de laatste maanden…  Maar ik word verwacht en teleurstellen wil ik niet.

Tijdens elke zinvolle dienst herrijst steeds weer een sprankel geloof en hoop dat uiteindelijk het goede zal zegevieren. Mijn adem stokte bij de woorden van het zuiver gezongen lied “voor jou bedwing ik elk groot gevaar, ‘k wil alles voor je doen, zo zie je maar, hoeveel ik van je hou…” Lieve lievelingen, alle vier voor altijd in onze onvoorwaardelijke liefde, we zouden er ons leven voor geven.

Doordrongen van de plicht onze belofte aan Roosje na te komen, volgen we de professionele-, juridische- en psychologische raad haar zonen nabij te blijven. Ondanks de onwaarschijnlijke manipulaties om mama's background te wissen, willen we haar in hun leven de plaats geven die ze verdient. Hoeveel pijn het ons nu ook doet, welke risico’s het ook meebrengt, nu of later zullen ze weten dat we er altijd, vanaf het eerste verlangen naar hun komst, voor hen zijn. Ook al raakt hun geremde spontaniteit, angst, ingeprente vooringenomenheid, gemanipuleerde onverschilligheid ons diep, onze liefde is véél groter en opgeven is geen optie.

God weet hoeveel morele kracht en moed het kost om de voortdurende agressieve dreiging te negeren, het onrecht te incasseren, en te blijven proberen het om te buigen.

Na tien jaar staan we ouder en grijzer, misschien ook wijzer, maar zeker nog liefdevoller, opnieuw aan de zijlijn van een voetbalterrein… Het blauw- wit van de Olvac outfit van onze Chris (foto: de grootste op de 2de rij miniemen met de kapiteinsband) is nu het rood- witte van Ossmi waar onze kleinzonen hopelijk leren omgaan met sportiviteit, teamspirit en fair play.  Het enthousiasme, de inzet van trainers en verantwoordelijken is er gelukkig duidelijk nog altijd. En ook de identificatie met de 'hedendaagse' helden van de grasmat zorgt voor een groot zelfvertrouwen…

boven: emotie bij Ludo Coeck, onder: trotse kapitein bij Great Old helden Cisse Severeyns en Alex Czernyatinski    

11 november,

“En 't graf van duizend soldaten
Altijd iemands vader, altijd iemands kind
Duizend en duizend soldaten...”

W.Vermandere

Hoe wreedaardig en heftig de natuur huishoudt aan de andere kant van de wereld, zo rustig vreedzaam oogt het hier. Hoogstens een beetje kil, waterzonnetje op de roestige tuin... Zacht knisperend, gloeiend hout in de haard...

Hoe pijnlijk ook het gemis van hen die ons leven klank en kleur gaven, het verbleekt in vergelijking met wat tienduizenden mensen in het pas geteisterde rampgebied op de Fillipijnen NU meemaken. Met de moed der wanhoop, angst, verdriet... aankijken tegen zoveel overmacht, verandert de Aziatische eeuwige glimlach, tot pijnlijke grimas. Hun zee, rustig kabbelende minnares van witte stranden met wuivende palmen, ontaardde onder het boosaardige gepest van stormwinden in een niets ontziende vernietigende Tyfoon. Geen kruid tegen gewassen.

Memories: Amper een jaar of 13, in een Zwitserse berghut, luisterend naar de nogal luidruchtige adembenemende verhalen van een groep volwassen studenten, was er eentje die het over de zee had. Zoon van een Portugese reder, kapitein in opleiding, die de zee “zijn grote liefde” noemde. Het maakte zo’n diepe indruk op de puber die ik was, dat tot op heden en ondanks mijn ‘jeugddementie’ zijn ellenlange Portugese naam ‘Fernando Sachetti Fernandos de Passos’ nooit gewist werd... Als de zee hem niet tot zich heeft genomen, dist hij als oude zeebonk, wellicht nog straffere verhalen op. De herinnering brengt me in gedachten terug naar de vakanties als kind aan zee. Hoe ontroostbaar boos ik op de zee was als na een storm en de melding van een ‘gezonken vissersboot’ iedereen de dag nadien zijn strandstoel weer opzette en de golfjes strelend onschuldig aanrolden. Gewoon doen of er niets was gebeurd, lukte mij niet en menig uur heb ik aan het uiteinde van de pier gezeten, tevergeefs hopend het ‘waarom’ uit de branding te kunnen afleiden.   

Vernieling door onbeheersbare natuur is nog iets heel anders dan oorlog. oorlog is des mensen. Tijdens de live- uitzending vanmiddag die hier thuis op de achtergrond speelt, zijn intussen de 70 zakjes ‘multiculturele’ aarde uit Flanders Field op de afuit geladen om over zee naar het Eiland te reizen. 100 jaar geleden kwamen ze met honderdduizenden in legeruniformen van over zee hier in de loopgraven hun leven geven voor onze toekomst. For your tomorrow, we gave our today. Nu gaat grond van de slagvelden en begraafplaatsen, met ongedefinieerd DNA van vriend en vijand de weg terug, als voedingsbodem voor bloemen naast het koninklijk paleis

Hopelijk leefde er daar in die modder en het bloed, tussen verminkte mensen naar ziel en lichaam, nog iets anders dan honger en pijn. Eenzaam in koude, natte loopgraven, onder het oorverdovend kanongebulder zal ook vriendschap, geloof, hoop en liefde een sprankel troost geboden hebben op de grens van leven en dood. Groot is daarom de symbolische waarde om met grond uit Flanders Fields, doordrongen met het bloed van zoveel jonge mannen, in Engeland een herdenkingsperk aan te leggen. Alleen, het biedt geen garantie op een vreedzame samenleving... daar is meer voor nodig. Het werd nog eens met zoveel woorden gezegd vanmiddag bij de herdenking, met honderduizenden namen, gekerfd in de witte steen van het memorial als getuigen...

Het verdriet om Roosje en Chris, de onrechtvaardige wijze waarmee onze kleinzoontjes een prachtig stuk jeugd wordt ontnomen en onze grootouderrol herleid wordt tot juridische strijd, zijn naast zoveel bekend en onbekend leed overal op deze aardbol.... uiteindelijk maar druppels in de oceanen van tranen en verdriet door de eeuwen heen Zoveel plaatsen op deze tijdelijke verblijfplaats, waar mensen elkaar naar het leven staan. De kans misgunnen om nog een beetje geluk te proeven. Intriest. 

Mensen die ontroering durven toelaten, wiens hart geen moordkuil is, die willen werken aan een betere wereld, geloven, hopen en liefhebben... ” kunnen dat enkel door hun drijvende innerlijke krachten in de strijd te werpen om de vrede te bewapenen met rechtvaardigheid. Hoe meer mensen hieraan willen werken, hoe groter de hoop dat het ooit kan lukken. “

Nee, het zijn niet mijn woorden, maar vanmiddag opgevangen tijdens de officiële huldiging onder de Menenpoort waar duizenden poppies over de “Grooten Oorlog” neerdwarrelden.

De sleutel tot vrede is haar bewapenen met rechtvaardigheid en in dat perspectief is opgeven dus géén optie....

Opa jarig… kroon, taart, iedereen samen… dat heet feest.

Zingen van ‘lang zal hij leven’… bij grootouders worden de jaartjes kostbaarder… En dit weekend was het zover. Van 9 tot 18h, de 9 uurtjes per maand met zijn kleinzonen, zouden heel feestelijk zijn, met de hele familie samen en dus ook Amélie, Eline, Ewout, Laura, Emma …een speciale dag.

Met kersverse pistoleetjes, roze drinkyoghurt, chocomelk en het traditionele surprise eitje op de kinderborden, werd het na 9 uur. Verkeer kan wel eens roet in ’t eten strooien, maar tussen Schoten en Merksem is dat op een zondagochtend alleen mogelijk als er iets gebeurd zou zijn. Om half tien sturen we een sms-je met die vraag en stellen voor eventueel de jongens zelf te gaan halen. 

Daarop een sms terug: ‘You’ve got mail’

Zondagmorgen en familiefeest, staat de computer op non- actief. Zo’n engelstalige boodschap klinkt dan ook bijzonder onheilspellend en we starten meteen de PC op. En de meester- manipulator slaat weer toe: "Uw voortdurend gestook, recent ook opnieuw in de media heeft tot gevolg dat Alexander en Marnix niet naar jullie willen komen. Ondanks mijn pogingen om dit wel te laten doorgaan."

Correctie:  Drie jaar getreiter in een vechtscheiding en intussen bijna 3 jaar na het overlijden van Roosje, hebben we naar aanleiding van Allerheiligen inderdaad een interview toegestaan in Story. Noem het een hartverscheurende roep om een justitie die rechtvaardigheid nastreeft.

Twee jonge kinderen die hun mama verliezen, worden door de man die zich vader mag noemen, ook nog eens hun plaats binnen de vertrouwde familie afgenomen op listige en onmeedogenloze wijze. Alle pogingen ten spijt, en vermits hij enkel met ‘gelijken’ wil praten, viel Dr. Ann- Marie die bedenkelijke eer te beurt. Ondanks alle goodwill, zeg maar zijn eisen te nemen of te laten, blijft hij de kinderen misbruiken. Elke psycholoog met een beetje ervaring in narcisme, doorziet welke schade de mail moet aanbrengen.

Niet 'hij', maar 'de kinderen' willen niet meer naar opa en oma komen, hij heeft pogingen ondernomen…

Het moet pijn doen, dus moeten het de kinderen zelf zijn, die ons verloochenen. Laat dat nu juist de manipulatie zijn, al werkt hij niet meer als cardioloog, hij weet hoe een hart te breken.

Die kinderen hebben om te beginnen geen afsprakenkalender. Kinderen kopen geen Story en de tekst is al evenmin op kindermaat geschreven. Bovendien er is een vonnis dat 9 uren per maand contact met de familie van mama aangeeft. Opnieuw negeert hij het, zelfde streek als een jaar geleden toen hij het vonnis van één weekend per maand overtrad en we een POS- dossier werden, waarin de familie van een overleden ouder, geen partij is…. En hij schuift het in de schoenen van de kinderen. “Zij willen niet…” 7 en 9 jaar ‘willen’ niet. Dan ga je als ouder toch uitleggen waarom opa en oma belangrijk zijn… ouderlijk gezag en opvoedingsplicht.

Als je kinderen manipuleert en 30 dagen lang indoctrineert dat de familie van ‘Marie-Rose Morel’ -want zo noemen zij ons als ze vertellen- slecht is, en de kinderen komen hem na die ene zondag vertellen van een fijne dag, dan is dat olie op het vuur blijkbaar.

Opa die jarig is. De kroon heeft hij niet opgezet. Staat ook niet als je gezicht grauw ziet van verdriet. De taarten waren er wel én lekker. En ook aan liefde geen gebrek. ‘Hun’ cadeautje dat nonkel Bak achter de hand had, gaf hij dan maar zelf in hun naam. Opvoeding heeft veel facetten en jong geleerd is oud gedaan.

Telkens –en dat is dus één dag van 9 uurtjes per maand-  als het aanpassingsmoment verstreken was, genoten de kinderen met volle teugen van de liefdevolle en stressloze sfeer, de ‘geheime club’ met de twee nichtjes en alle leuks dat hier te beleven valt. Een half uurtje voor we ze terug naar de Valkenlaan brengen, bereiden we hen daar rustig op voor. Het speelgoed dat hier van hen blijft, wordt netjes terug in hun persoonlijke koffer opgeborgen tot de volgende keer. We nemen ook rustig de tijd om van de overgang geen bruusk moment te maken. Dat ze nu thuis ook zo lief moeten zijn en goed hun best doen op school, goals maken in het voetbal… de pijnlijke vraag om nog eens te mogen blijven logeren zoals vroeger, wordt steeds in een belofte omgezet dat ze het papa mogen vragen en we niets liever willen. We willen geen pijn om het afscheid, want het gaat om hun evenwicht, dat ze telkens weer een dagje terugvonden. Altijd vertrekken ze met een prettig vooruitzicht… en hopen we de vijandigheid van de aankomst te hebben gecompenseerd. Maar wat als de afbraak al meteen terug aanvangt...

‘You’ve got mail’, doet ons heel hard denken aan de uitdrukking ‘You’ve seen nothing yet…’

en dit tafereeltje bij het afscheid is écht... Eline troost Alexander met de belofte van volgende keer terug... 

“Begraven worden in dat kerkje aan het water” -de wens van onze Chris zelf-  was het idyllisch gelegen kerkje Onze-Lieve-Vrouw- Koningin in Schoten op een boogscheut van ons Roosjes Wouwersnestje…

De vreemde timing voor zijn uitvaart die menigeen die vrijdagavond in juni in de chaotische avondspits tot wanhoop dreef, kwam er omdat het feestelijk huwelijk van een vriend op zaterdag, en niet bij de deur, niet in het gedrang zou komen.

Dat huwelijk was immers in tegenstelling tot deze 'door niemand ook maar vermoede 'uitvaart, wél lang van tevoren gepland.

Voorafgegaan door de saxofonist met een door merg en been snijdend “Misty” , werd onze Chris die vrijdagavond tot voor hetzelfde altaar gedragen, als waar we vanmorgen samen met de families van 31 andere overleden geliefden, het speciaal herdenkingsmoment voor Allerheiligen beleefden. Onze Chris weliswaar als jongste, met een betreurenswaardige voorsprong van bijna 20 jaar…

31 kruisjes en een kaars voor ieder van hen stonden opgesteld voor het altaar, zoals daar amper 4 maanden geleden, de kist met het lichaam van onze zoon voor de laatste keer tussen ons in stond. Hoe hard ik ook mijn best deed, verzet tegen mijn tranen was hopeloos.  

Allerheiligen. In mijn herinnering vooral de ellenlange litanie die afgedreund wordt en scanderend vervolledigd met het monotone ‘bid voor ons’… De verhelderende tekst op het misblaadje gaf me er een meer verfrissende kijk op en wil ik graag met u delen ter overweging:

Heiligen zijn gestalten die laten zien hoe een mens bedoeld is. Hoe een mens naar zijn beste vermogens kan zijn. In die zin vergezellen de heiligen ons op de weg omdat er tussen hen en ons een lotsverbondenheid bestaat: ons beider (nood)lot is dat we zelf nimmer in staat zullen zijn om te zijn wie we misschien hadden kunnen zijn, of om te zien wie wij werkelijk zijn in de beleving van anderen. Daarmee blijft onze eigen ‘heiligheid’ voor ons een verborgenheid, een mysterie. We kunnen slechts hopen dat onze namen niet verloren gaan, en dat we herinnerd worden als dragers van het beste dat er in ons leven verborgen aanwezig was.  

Een aanvaardbare denkpiste.

Kippenvelmoment, wanneer de namen van elk van de 31 mensen die sinds de vorige Allerheiligenviering overleden, werden genoemd en voor elk van hen bij het kruisje een kaars werd ontstoken. 4 rijen met elk 8 kaarsen, die het licht ontleenden aan de Paarskaars, symboliseerden voor mij de k8 van 8, waarmee we het afscheid van ons Roosje probeerden een plaats te geven in ons leven. Kijkend in de gloed van de dansende vlammetjes leek het of onze kinderen lichtend voor ons stonden, als 'de zon die altijd weer opkomt uit de ondergrond'… voelden we hen even heel intens nabij. De kaars kwam mee naar huis en als we op zoek zijn naar een lichtpuntje, zullen we haar heel zuinig even ontsteken en het gewijde moment terug binnenhalen.

De twee blonde misdienaartjes waarmee we de ganse dienst oog in oog stonden, vulden mijn hart met liefde en mijn ogen met tranen. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Heel lief kwamen ze dan ook dag zeggen als klasgenootjes van onze kleinzonen voor die van school veranderden. En de knuffel was gemeend…

“Later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten”… Tot dan gaan we samen verder in geloof, hoop en liefde. Voortaan 'met aandrang'  gekruid met dat onontbeerlijke scheutje happiness dat onze junior naliet. Dat hebben we na de viering niet bij woorden gelaten, maar omgezet in daden. Onze reservatie in het rustgevend idyllisch kader van het Hofke van Bazel bleek een super idee. Genieten in het beste gezelschap dat we ons op deze dag konden dromen, niet alleen van een culinair hoogstandje, maar ook van een meer dan inspirerende kennismaking met boeiende mensen. Het leven zit vol verrassingen en niet alleen betreurenswaardige… Gelukkig maar, want opgeven is géén optie…  

De Herfst blaast op den horen
en ’t wierookt in het hout,
…..

doch alle schoonheid zal verdwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
…..

Een ganzendriehoek in de luchten,
nu komt de wintertijd.

Felix Timmermans

Vreemd hoe verplichte parate kennis van weleer, sluimerend in ons onderbewustzijn, perfect weet wanneer op te borrelen. … In de herfst van het eigen leven staat enerzijds de weelde van het pakket schakeringen van elke kleur in de laatavondzon, symbool voor vele intens beleefde vreugden. Bij diezelfde herfstcollectie, maar dan met storm en regen, waait weemoed binnen en getuigt  van striemend verdriet. Als blad en vrucht in snelvaart afknappen en de kale koude winter oprukt, koesteren we het geloof en de hoop van vernieuwing, op elke tak geënt…Perpetuum mobile…  

Allerheiligen en Allerzielen: jaarlijkse retrospectieven… panoramische terugblik om vooruit te kijken. Eens de litanie van alle heiligen –Allerheiligen- voorbij, volgt intiemer na het orgel, de stille hulde van de harp.. Allerzielen. Alle®zielen, het feest van geliefden over de eeuwen heen, vaak 'only known but to God'… Elk van hen ooit oorzaak en gevolg en zelf bron van diep geluk en immens verdriet…voorlopers van alle volgenden… want alle leven is altijd en ontegensprekelijk tijdelijk.

Met twee eenvoudige koud stalen urnen midden de fotogalerij, blijven ons Roosje en onze Chris midden onder ons in hun ouderlijke thuis. Is de liefde die hen droeg, koesterde en moest loslaten, nog altijd intens en heel nabij.

Meer dan met bloemen, kaarsen, wierook en tranen, houden geloof, hoop en liefde en in de variante met kleine, maar niet onbelangrijke nuance, peace love and 'happiness', hun aanwezigheid levend.

Ervaren dat ze elk met hun eigengereide strijd tegen onrecht over de dood heen, voor anderen bron van kracht kunnen zijn, vervult ons met dankbaarheid en sterkt ons, niet op te geven om rechtdoor te blijven gaan.  

De roep om een rechtvaardiger rechtspraak, klinkt steeds luider. En ook kunst en cultuur, traditionele appetizers voor een breed maatschappelijk debat, werpen zich in de strijd.

‘Het vonnis’, ‘De Ridder’ … actuele eigen Vlaamse producties die de vinger  op de wond leggen, houden een niet verholen waarschuwing in voor de gevolgen van een justitie die faalt. Zolang nog enig respect kan overeind blijven, is het recht in eigen hand nemen, geen optie. Een verpletterende verantwoordelijkheid voor wie recht moet spreken. Laat ook deze bezinningsdagen hen inspireren om te leren zien met hun hart.

In perspectief bekeken, is het leven slechts een doorn in het oog van de eeuwigheid.

Al- dan niet geloven in hemel of hel verandert niets aan die ene zekerheid, dat het finale laatste woord Gerechtigheid zal zijn. Geen kleed of toga, goud noch geld, gepretendeerde macht of suprematie blijft overeind als stof tot stof is weergekeerd.

Dat is, over de geneugten van een herfstvakantie heen, de ware toedracht van Allerheiligen… die we zullen beleven met ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’.  

Spreken is zilver, zwijgen is goud…

Fout….

‘Iemand het zwijgen opleggen’:  synoniem voor ‘vermoorden’…

Terwijl de overheid enorme budgetten investeert

-om mensen aan de praat te krijgen,

-niet de andere kant op te kijken als iets fout loopt,

-pesten aan te pakken,

-misbruik niet in de doofpot te stoppen,

Maar vooral en al zeker niet als er kinderen in het ‘spel’ zijn…  want vanzelf gaat het niet over... zegt de kostelijke tv- spot.

Tal van overheidscampagnes, bedoeld om mensen te sensibiliseren misbruiken van alle slag aan te kaarten, blijken nog steeds meer propagandistisch dan effectief te zijn.

Zolang wiens brood men eet, diens taal men spreekt, klokkenluiders moet ontmoedigen, blijft het potje gedekt en tieren wantoestanden ongestoord verder. 

Met massa’s begrip en steun van professionals die de pijnpunten binnen justitie zeer goed kennen, maar ook van vele honderden gewone mensen in vergelijkbare onrechtvaardige situaties, hebben we geen andere weg dan onze nek uitsteken om de rechten van de kinderen van een overleden moeder te vrijwaren. Hopelijk overleven we tot Roosjes zonen groot genoeg zijn om niet langer opgedrongen te krijgen wat ze moeten denken, maar we hen nog kunnen meegeven hoe je eerlijk leert denken. Het is een strijd die niet eens zou moeten gevoerd worden als het belang van kinderen zou primeren. Wat is er leuker dan die veilige plek die zelfs van voor je geboorte voor je bestemd is in het hart van je grootouders, in het veilige familienestje…

Het is dé reden waarom onze familie na 10 maanden morele gevangenschap opgelegd door de jeugdrechter nu toch uitbreekt  in het Story- interview rond Allerheiligen en het witgekalkte graf van verontwaardiging openbreekt…

Altijd maar weer de aanvallen van een vader en de stiefmoeder op de overleden mama van twee jonge kinderen, afdoen als ‘vergissing, niet goed gehoord, verkeerd begrepen… is geen optie meer en is de waarheid geweld aandoen. In onverbloemde taal is dat ‘liegen’. We zijn de incubatietijd voorbij die elke manipulator zichzelf toebedeelt alvorens het masker dan toch valt. In Nederland is het gevallen, hier duurt alles wat langer.

Tijd zou er niet toe doen, mocht het om ‘materieel recht’ gaan. Maar hier staan twee jonge, erg beïnvloedbare en gekwetste kinderen terecht, die spontaan en niet geïndoctrineerd loyaal moeten kunnen zijn. Hun ganse leven dragen ze de sporen mee van die kind- en jeugdjaren. Minstens de helft van hun genetisch materiaal vormt mee de basis van tot wie ze kunnen uitgroeien. Dat in de kiem smoren, is een misdaad tegen de menselijkheid.

Geen enkele menselijke instelling is perfect en ook elk geval is anders. Dat impliceert dat een rechter nauwgezet en goed geïnformeerd moet zijn en over een flinke portie psychologisch doorzicht moet beschikken. Weten begint bij opzoeken en daar is ook het verleden deel van.  

Justitie is de instelling die bemiddelt in conflict en sanctioneert bij niet naleven van afspraken.

Roosjes smeekbede haar kinderen te behoeden voor eenzijdige beïnvloeding, wordt hoe langer hoe duidelijker een hartverscheurende schreeuw van een ervaringsdeskundige vrouw.

We beseffen dat we niet de enige grootouders zijn die hun kleinkinderen zoveel meer te bieden hebben dan wat we hen kunnen geven. Als beide ouders leven is het de verantwoordelijkheid van elk van hen om normen en waarden naar familie, grootouders en alles wat daarbij hoort, te leren respecteren. …valt een van beiden weg, dan is er gelukkig nog de familie waarin de kinderen hun geliefde plaats hebben en zichzelf terugvinden.

Dat geloof, die hoop en vooral die oneindige liefde bezielt ons om de krachten te bundelen van mensen die niet langer willen aanvaarden dat recht voorbijgaat aan rechtvaardigheid.

Achter de inhoud van de Story van deze week staan we met heel ons gezin, de titel is voor rekening van hun marketeers... maar hoe breder het draagvlak om dit kindermisbruik aan te kaarten, hoe groter de kans dat rechtvaardige rechters opstaan.

Terugdenkend aan midden de jaren 60, mijn 18de verjaardag en de daarbij horende 'party' in het 'selecte' gezelschap van leeftijdsgenoten en bij uitbreiding enkele oudere vrijgezellen… uit de kennissenkring van onze ouders…de subtiele screening . Onder hen onze toenmalige buren met twee dochters en twee volwassen zonen. Al waren ze wel al enkele jaren de kaap van 18 gepasseerd, maar vrij en onbelast... kwamen ze alsnog in aanmerking. Bij het lezen van hun antwoordkaartje dat ze  ‘met plezier’ de uitnodiging aanvaardden, ontpopten zowaar mijn eerste vlinders …

In tegenstelling tot op het moment zelf, kon ik later glimlachen om de binnenpretjes van die twee ‘anciens’ toen op het feest mijn zus van 6, verklapte dat…“ons Myriam wacht ’s morgens tot jij buitenkomt om ook te vertrekken…”

De eerste schooldag erna zag hij me, vermoedelijk voor het eerst, ook buitenkomen, zwaaide galant de deur van zijn oude Saab (of was het een Volvo) open en bood me een lift aan … om ruim tien minuten later onze eerste gezamenlijke ‘tramrit’ te beleven, na verwoede tevergeefse pogingen om het tweedehands vehikel te starten. 

De prille vlinders waren geen lang leven beschoren, maar het blijft een leuke herinnering. Een lange aanloop om uit te komen bij zijn oudste zus Lieve.

Een vriend mee naar huis brengen, deed je niet zomaar. Dan waren er vooruitzichten en dat nieuws werd tussen de moeders discreet becommentarieerd... Het oudste meisje  van de buren was dus ‘verloofd’. Een jongen uit de Vlaanders, had rechten gestudeerd en was zoals vader Verschroeven met strikt afgewogen woorden profeteerde: “heel ambitieus en  verbeten, ik zie die nog eerste minister worden…”

Lieve was een afgestudeerde, knappe jonge vrouw zij het in een miniformaat, innemend en toegankelijk. De toekomstige bruidegom kwam gesloten, eerder stuurs over. Maar de forse dosis zelfverzekerde ambitie oversteeg wat voor timide doorging. Complementair' dus.  

De kleren maken de man...

Met de stijgende vraag naar confectie, drong ook de industrialisering van naaiateliers zich op. Voor mijn vader, als man van het vak -regent in de coupe- een enorme opportuniteit. Hij ontwikkelde en fabriceerde een eigen lijn van stoomafzuigende persinstallaties en werd een begrip in het wereldje van mode- en vaktechniek. Maar een aantal ‘verwende’ klanten uit de maatkleermakerij, lieten zich niet zomaar in hun blootje zetten en werden de dwingende kracht om zijn gerenommeerd mode- atelier te handhaven. Zo werd hij een tijdje dienaar van twee heren: de industrie en het ambacht. Het is zo dat mijn vader de 'Natan' van het eerste maatpak van Wilfried Martens werd.  Het trouwkostuum waarmee Lieve in Rome, mevrouw Martens werd. 

Decennia lang, gaf ze hem de ruimte te werken aan het vervullen van de profetie van zijn schoonvader, niet één-, maar liefst negen keer premier te worden en Lieve, de première… en ze leefden wel nog lang, maar niet zo gelukkig ...

Toen ik in december 1987 opdracht kreeg de vrouw van de eerste minister te interviewen...werd dat een super aangenaam weerzien met 'mijn buurmeisje'... het artikel heb ik vandaag uit mijn archief opgediept en ingescand… en als het iemand mocht interesseren, ik voeg het hier nog eens aan toe…

Spijt en berouw, ook al is het te laat en onherstelbaar, getuigen voor een man van eer en geweten. En door Lieve, tijdens haar laatste levensdagen op te zoeken en zover dat kan, met haar op de drempel van de eeuwigheid, alsnog in het reine te komen, heeft me diep getroffen... Voor hun kinderen een kostbaar afscheidsgeschenk, want zij moeten verder met gedeukte herinneringen en verdriet om het geleden verdriet van hun mama...  die stap van hun vader naar haar toe, twee huwelijken en drie kinderen later, kan hen helpen een stukje bitterheid om te zetten in positieve energie. Het doet de mens Wilfried Martens, terug een beetje in mijn achting stijgen. 

Het zou mij niet verbazen dat Miet Smet hieraan niet vreemd is…haar lieve bemoedigende woorden aan ons Roosje herinnerend, wens ik haar bij het verlies van haar soulmate naast ‘a touch of Rose’, het respect en de genegenheid van de kinderen om samen de gedachtenis aan hun ouders levend te houden in hopelijk nog veel mooie momenten samen.  

Junior- lief, 

“When I need you, just close my eyes and I ‘m with you… “Veelgehoord liedje in de jaren dat jij onze kleine babyboy was. Papa, Chris sr, aan de andere kant van de wereld op zoek naar werk voor duizenden gezinnen en wij hier met ons vier. Opgeven was ook toen al geen optie en we trotseerden als gezin de hoogste zeeën. Met alle drie de kinderen een waardevol diploma op zak, hield de toekomst mooie beloften in…en die kwamen aanvankelijk ook allemaal uit, tot eentje geconfronteerd wordt met een voor ons compleet onvoorstelbare vorm van criminaliteit. Deze geërfde strijd is er een die we voor onze geliefden wellicht op korte termijn -niet kunnen winnen, maar die we voor- en met veel anderen zullen voeren opdat zoveel onrecht de volgende generaties niet meer kan aangedaan worden…

1st Sun komt voortaan elke dag op, om samen met 'a touch of Rose' geloof, hoop en liefde te kruiden met een flinke dosis happiness... Donderdagavond op de 'after work party', met 250 Top, schaarden we ons rond de draaitafel… nu ja, bij wijze van spreken… want het gaat over compacte ingenieuze elektronica… die loepzuiver de perfecte sound voortbrengt…  Buscemi tekende respectvol af in jouw plaats. Terwijl zagen we je samen met hem geregeld op de videowall passeren, afgewisseld met een ander charmant beeld in overall mét helm als demolition man met meter Dina Tersago in het touch of Rose huis…het stof hoorbaar knarsend tussen de tanden...

Ja, junior, of kan ik beter met respect Vince Hilton zeggen... de vibe was er… ik zag je wiegend voor me staan, je handen bewegend, als dirigeerde je een groot symfonisch orkest en dwingend de vraag afvurend waarop je niet eens antwoord verwachtte… ‘voelt ge ’t mama, voelt ge ’t….’ Zo vaak prees ik me zalig dat wij in een burcht en helemaal vrijstaand wonen… 'Maar als ge iedere klank wilt horen, moet het luid staan', zo bleek ook gisteravond. En ik heb iedere klank tot me laten doordringen, ben geraakt, door elk instrument dat zo harmonieus is toegevoegd tot één groot allesomvattende sound. Prachtig zoon.Prachtig... Iedereen op de afspraak beaamde 'hij heeft het gewoon'...  en daarom zet ik dit fotootje on line, met de boodschap: we hadden het kunnen weten... en kijk... het roze ceintuur van mijn peignoir is bij deze ook terecht... vindingrijke gitarist...  

Je vrienden  die bevestigen dat er geen dag voorbij gaat waar je niet bij hen bent… Je hebt ook zoveel muziek nagelaten dat ze er nog jaren feestjes mee kunnen bouwen… En nu in deze unieke 1st Sun is je sound gedeponeerd merk..., je vibe, je happiness is vereeuwigd, met jou en de eerste limited edition waarvoor gisteren meteen na de voorstelling en het hartverwarmende applaus, kon worden ingetekend, heeft zijn weg gevonden. Dat extra jaar property rights: dan toch een goede investering?...

Met een unieke foto van Vince Hilton/Buscemi, persoonlijk gehandtekend door de enige die dat live nog kan…is 1st Sun nu al een collectors item.  En de integrale opbrengst gaat zoals jij het wilde, naar ‘a touch of Rose’.

Gisteravond, omringd door mensen die de emotie van het moment (h)erkennen en respecteren, was heel bijzonder. Met hen die onze kinderen van jongs af kennen of pas later hun levenspad kruisten, dat grensoverschrijdend stapje te zetten, was zeer intens. Een stapje in het leven na de dood. Die grote onbekende, in geen enkele formule te vangen, tenzij die van echte liefde ooit ontdekt wordt.

Laat dat nu net de poging zijn van ‘a touch of Rose’ met ‘a sound of Chris’ om zonder winstoogmerk 'leven' de moeite te maken tot de laatste snik. Een facet dat ons in een wereld van grenzeloos winstbejag, zeer nauw aan het hart ligt. Het idee voor de stichting ontstond op het sterfbed van Roosje, toen die omringd door al wat comfort kon bieden, hoorde hoe vele langdurig ongeneeslijk zieken, noodgedwongen om financiële redenen, beperkt zijn tot enkel de medische handelingen. Als genezen niet meer tot de mogelijkheden hoort, worden andere prioriteiten eerstelijns. "Als ik genezen ben, maak ik daar werk van..." Ann- Marie doet het...

Wie HIER en NU lijdt, heeft maar weinig aan een lange termijnvisie voor curatieve oplossingen. Die heeft nu nood aan  psycho- sociaal welzijn, een zachte touch, een gelukkig makende dagelijkse zonsopgang, om vol te houden.

‘A touch of Rose’ maakt het waar, gedragen door weldoeners, de belangeloze inzet van de ploeg vrijwilligers creëert de stichting een oase van peace, love and happiness waar ‘tijd’ een kwestie van ‘prioriteit’ is. Waar mensen het geloof, de hoop en de liefde delen als onmisbare ingrediënten.

Elke vibe uit ‘1st zon’ zal dat ‘vleugje Rose ‘ een extra dimensie geven. Eén die recht naar het hart gaat van zoveel mensen van goede wil. En ze zijn met veel meer dan de vijanden van het goede. De warme doordringende, vol verrassende- sounds- doorspekte vibe, geeft aan dat het uur is aangebroken.  

1st Sun openbaart de kracht van de ingehouden maar niet aflatende roep om wat krom is recht te trekken, liefst mét-, anders tegen hen die andere agenda's hanteren.  

De toekomst is van iedereen…

Limited edition van 1st Sun by Vince Hilton remixed by Buscemi te verkrijgen door storting van € 10 op rekening 001-6451191-88 van A touch of Rose met vermelding CD Vince Hilton. U krijgt de CD dan binnenkort thuisbezorgd in exclusieve hoes, gesigneerd door Buscemi ! Geniet voor altijd mee van de Vince Hilton vibes ten voordele van A touch of Rose

Een foto die meer zegt dan duizend woorden… 

Als oprijzend uit het donker van verdriet, ging vanmiddag de zon op in ons Ganzenhof…   

De door DJ- grootmeester Buscemi, CD- rijp gemaakte versie van 1st Sun, galmde in avant-première als hartversterkende postume muzikale boodschap van onze Chris, of is het DJ Vince Hilton... dat opgeven geen optie is. Altijd weer komt de zon op, hoe donker ook de nacht was...

‘A sound of Chris’ start donderdag aan zijn peace, love and vooral happiness- reis naar de harten van velen. Elke vibe als ‘a touch of Rose’ vol geloof, hoop en liefde.

Dank aan Buscemi voor de kers op de taart, aan Joris Blervacq die dit mogelijk maakte, aan Chris sr die het moment vereeuwigde… 

Vince Hilton, may your sound of beauty, be a joy for ever.    

“Jeugdig en onervaren, maar sterk in de genade van de Heer.” Dat schreef een neef Witte Pater in 1962, voor zijn vertrek als missionaris naar het toenmalige Rhodesië in mijn “Poésies”. 

Nu, decennia later, doemt dat sobere witte patertje dat hij in één pennentrek in mijn poëzie zette, weer op. Ik kreeg het lederen boekje op gulden snee bij mijn eerste communie cadeau. Zoals op alles, was ik ook hier bijzonder zuinig op. Heel uitzonderlijk liet ik iemand toe er iets in te schrijven in tegenstelling tot de tientallen ‘vriendenboekjes’ waarin ik zelf gevraagd werd iets te tekenen of te schrijven… en me dan ergerde aan de slordigheid waarmee sommigen respectloos met het kleinood van anderen omgingen.   

In het ordenen van zoveel dierbare schatten op zolder, de meeste spullen van onze kinderen die ik bewaar voor het nageslacht… kom ik in mijn eigen koffertje vol dromen terecht, ook al is het een haast bijna onverplaatsbare ijzeren legerkoffer uit de voormalige stock Américain, dus dit lederen boekje tegen, gewikkeld in een beschermend zijden papiertje.

Zittend op de grond naast de open koffer, word ik hoog in de nok van het dak, opgenomen in het visioen van verleden, heden en toekomst om te landen bij onze Chris en zijn analyse van onrecht dat de naam RECHT claimt.

Een strelende zon door het zolderraam aan een prachtige zuivere blauwe hemel, herinnert aan die andere zonnige middag en mijn date met junior op een terras aan het water voor een lunch. 'Zakenlunch', schertste hij, toen hij met de hem kenmerkende gedrevenheid enthousiast zijn plan ontvouwde rond 'property rights' in de muziekwereld.

Tijdens z’n zorgvuldig opgebouwd pleidooi voelde ik de verborgen agenda bladzijde voor bladzijde openen. Muziek was zijn leven en het juridisch tintje, camouflage. Voorzichtig liet hij mij zelf ontdekken waarom het extra jaar in Gent geen extra Masterdiploma voort zou brengen, maar een internationaal palmares van podia...

Mijn opmerking: “Zie de muziek als een hobby, maar laat de advocatuur je dagelijks leven zijn en niet omgekeerd”.... noemde hij de foute 'conclusie' en hij zou ons dat bewijzen...

‘Mama, toch, jullie hebben het nog steeds niet door hé’, zei hij behoorlijk geïrriteerd. ‘Jullie blijven respect hebben voor een wereld die dat niet verdient, één grote farce van manipulaties zonder enige moraal. Maar je schiet op de DJ, die met muziek die zeden helpt verzachten. Als ik als DJ van dienst neerkijk op de wriemelende massa onder mij op een of ander ‘high society’ feest, werkt het haast op mijn lachspieren … Jullie beseffen toch dat je mij daar niet onder kan catalogeren. Niks authentiek, in een keurslijf gedwongen zonder enige creativiteit. Een leger zombies, vaak slaafse volgelingen van een systeem, geketend door wetten en regels, doen uitschijnen recht te spreken maar doodsbenauwd om échte waarheden bloot te leggen.  Om recht rechtvaardig te maken. Bang van het eigen geweten. 

Carrière maken moet betekenen: geboeid zijn door de veranderende maatschappij om er innovatief op in te spelen... in tegenstelling tot geboeid aan handen en voeten, krampachtig een status te willen handhaven. 

Als DJ achter mijn muziekinstallatie zie ik hen een paar meter lager, vaak schaamteloos bezig, terwijl de bubbels van overvloedig drankgebruik niet alleen het wit in hun ogen vertroebelt... Het leven is te kort om in dat drama mee te spelen.

Van die controversiële zoon heb ik intussen veel geleerd, zelfs over de lengte van het leven...

Toen de stichting ‘a touch of Rose’ een feit was en op zoek naar helpende handen om het huisje te strippen, was hij -met een knipoog naar de woordspeling- meteen kandidaat. Midden stof en gevaar van de afbraakwerken liet hij zich lachend vereeuwigen met de meter van 'a touch of Rose'...  Als muziek dan toch je leven is, zorg jij dan eens voor een passende mooie sound voor Rose, suggereerde ik met het oog op de opening van het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat haar naam kreeg.

 Zonder aarzelen repliceerde hij: ‘daar ben ik al lang mee bezig… maar het moet perfect zijn: een wereldhit…a sound of Vince for Rose’  

Met een glimlach dacht ik: ‘fantast…’

Maar dan gebeurt het onwaarschijnlijke. Amper 10 dagen tussen diagnose en fatale afloop waren we gefocust op er voor- en bij hem zijn...  Pas enkele weken geleden vernamen we dat hij nog een dringende afspraak in het ziekenhuis regelde ....

Toen het onomstotelijk duidelijk werd dat zijn dagen geteld waren, moest en zou hij zijn geesteskind alsnog ter wereld brengen: de beloofde hit voor 'a touch of Rose'. Hij had zo lang gewacht, altijd weer een vibe aanpassend, nog een klankje toevoegend... nooit net niet goed genoeg in zijn ogen om de CD te lanceren, tot wanhoop van zijn vrienden. En dan, gekluisterd aan baxters, vechtend voor zijn leven, moest hij die belofte nog gestand doen. Had hij de moed los te laten en het orgelpunt van zijn 'sound' uit handen te geven en de essentie van doodgaan te erkennen: achterlaten...

En zo is geschied. Vince Hilton, ftr Buscemi heeft woord gehouden. Zijn 1^st Sun in aeternum ‘a sound of Chris ‘ voor ‘a touch of Rose'. 

Morgenmiddag vergast Buscemi ons in ons Ganzenhof, in alle intimiteit en in avant- première, met de urnen van Roosje en Chris in ons midden, op 1st Sun. De fles 'touch of Rose' -wijn staat koud...

Dank mijnheer Buscemi, door onze Chris kijk ik nu OP naar de DJ. We zijn dankbaar voor het wederzijdse vertrouwen tussen U en onze zoon, wiens laatste wens postuum in vervulling gaat. De 'after work party' volgende donderdag10 oktober voor 'a touch of Rose' is helemaal uitverkocht. We zullen er samen met velen genieten van uw presentatie van de 'wereldhit' Vince Hilton ftr Buscemi, die er aan zijn hopelijk succesvolle reis door muziekland begint. Een wereldhit in Vlaanderen en daarbuiten… 

Dé vibe van peace, love and happiness om er geloof, hoop en liefde uit te puren …

'a sound of Chris' voor 'a touch of Rose', om te koesteren.

Een lang verhaal, maar waar het hart van vol is, loopt de pen van over... Toch fijn dat ik het met u mag delen... 

Onze Chris completeerde in 1978 ons gezin. De kroon op het werk. Terwijl papa en ikzelf in het Moederhuis de droom in vervulling zagen gaan  –in die tijd was het geslacht van je kindje nog dé verrassing van de geboorte-  zorgden ons Moeke en Vake voor Amieke en Roosje. Om hen te behoeden voor honderd vragen naar het nieuwe kindje door de mama’s aan de schoolpoort -de kerstvakantie was net voorbij-  hadden ze voor allebei een soort kazuifeltje gemaakt uit een  laken met daarop in grote letters: wij hebben een broertje, Chris jr, 4,500 kg, 56 cm.

Dat onze Chris als enige van onze drie kinderen tijdens de schooluren werd geboren, werd achteraf lachend als een voorteken gezien  … 

Doordat het hesje over hun warme winterjas gedragen werd, het was immers januari, viel het niet zo strak, waardoor de tekst las als: ‘wij hebben een boertje’…

Later, in het hevige van de strijd als de zussen wel eens horendol van dat actieve supermannetje werden, dat vooral altijd wilde winnen bij het spel… zuchtten ze: “écht wel een boertje.” 

Slimme grote zussen waren voor een handige verleider tijdens het schooljaar een zegen. Fysica, scheikunde, wiskunde, latijd, grieks … hulp op maat binnen handbereik. Rose in het miss -wereldje lokte bij onze Chris tegenstrijdige gevoelens uit. Enerzijds trots, want op het college de broer zijn van een knappe zuster, had zo zijn voordelen bij de oudere garde of als go between… anderzijds moest hij ook vaak in de verdediging, als men zijn zus -in haar geval totaal niet toepasselijk: “dom blondje” noemde…  Meteen de eerste tekenen van een sterke, goed gedocumenteerde pleiter, die over een gezonde dosis psychologisch inzicht bleek te beschikken. Als tegenprestatie eiste hij dan de rol van 'music maestro please' op bij menig feestje in ons Ganzenhof, waar hij niet alleen zijn zussen liet swingen. 

De studentenjaren aan de universiteit waren op z’n minst turbulent te noemen. Onze praktische bezwaren tegen de toch wel liederlijke stijl, counterde hij met gemak door te verwijzen naar zijn zussen.

Ann- Marie, in de voetsporen van haar vader, praeses van de grootste studentenvereniging geneeskunde, Marie- Rose als Miss ‘schoon en slim’ ondervond niet de minste hinder op de academische weg, dus bij hem zou het ook wel loslopen. In elk geval hebben de leraars geweten dat ze Morel jr in de klas hadden. Het bewijs daarvan de brieven die we nu ontvangen van oud- leraars, die getuigen dat Chris een buitengewone, niet van zijn stuk te brengen persoonlijkheid was met een ongezien gevoel voor rechtvaardigheid, talent voor leiderschap en organisatie met een overvloed aan creativiteit. Vreemd op het oudercontact toen klonk dat precies anders... Toen al zei hij, als we commentaren na een ouderavond voorlegden: 'geen paniek, ooit zullen ze het wel begrijpen... '     

"Hoe kan je nu over kwaliteit van een universiteit oordelen, als je er niet geweest bent", leidde hem na de kandidaturen aan de UAntwerpen over een verloren, maar blijkbaar uiterst prettig jaar Leuven naar het Master diploma Rechten aan de UGent.

Hij schertste dat hij Brussel zou verkennen als stagiair op een Franstalig advocatenkantoor in een chique buurt in Ukkel en daarmee zowel lid van de balie in de hoofdstad als in Antwerpen.

Zijn omzwervingen brachten uiteraard ook heel wat verhuizingen mee en toegegeven zijn locatie in Brussel was de max. Een inrijpoort met een grote binnenplaats, dan achterin een hoge trap met aan de voorkant een enorme professionele opname studio en achteraan een zee van een loft. Ik denk niet dat we willen weten hoeveel feestjes daar georganiseerd zijn… en nooit iemand die gehinderd werd, want een compleet verlaten gebouw na 5 uur ’s avonds… wellicht was dat een voorsmaakje van de hemel… op aarde dan. Ik werd er eens 'plechtig' ontvangen en de doodringende geur van Gel Javel deed me vermoeden dat de witte tornado's zich mogelijk ergens in een kast verschansten... Het was de lekkerste kop koffie ooit in een speciaal voor 'de liefste moeder van de wereld'- tas... terwijl uit de enorme boxen, ballade pour Adéline galmde. 

Er zat muziek in alles wat zijn pad kruiste. Aanvankelijk zagen we het als beeldspraak. Nu beseffen we pas hoe diep dat ook letterlijk zat. Wij waren niet meteen fans. Ook al financierden we zijn eerste draaitafels, rookmachine, lichtorgel, Apple PC’s…  zagen we wel eens klankboxen gaan en weer terugkeren, want verouderd… kregen oude elpees uit onze jeugdjaren voetjes…   ‘toch goede smaak’ susten we onszelf glimlachend… als verregaande vorm van tolerantie. Toch supporterden we met meer enthousiasme voor sportieve prestaties en wist hij ons zelfs tot extra sponsoring voor zijn ploeg te bewegen. Tennissen, hardlopen voetballen, golfen, zwemmen… hij had slag van alles. Nu vernemen we dat de feestjes na de tornooien ook via zijn draaitafels aangezwengeld werden.  

Muziek was pas écht zijn ding. De grote foto op het hoofdpodium van Laundry Day, toen hij in zijn tweede kandidatuur Rechten zat, gaf hij ons aarzelend cadeau, als verwachtte hij kritiek. Die foto koesteren we nu als een geschenk van onschatbare waarde.

Als juli en augustus (weer eens) noodgedwongen in het teken van tweede zit stonden, werd er toch een ander plaatje opgelegd… Solidair als gezin met elk van de kinderen, werd er niet op vakantie gegaan als er iemand moest blokken. Al dwingt eerlijkheid te vermelden dat onze vader- wereldreiziger, niet rouwde een paar weken van huis en tuin te kunnen genieten, wat onze Chris als zijn solidariteitsactie met papa bestempelde. 

Ondanks de vaak heftige reacties die opvoeden uitlokken, bleef het Ganzenhof de place to be in goede en slechte tijden, waar alles altijd weer goed kwam. Niet zonder slag of stoot en hoe gek het mag klinken, waarvoor ze ons, eens volwassen, duidelijk dankbaar zijn (en waren). Communicatie als sleutel op elke deur past...

Vriendjes en vriendinnetjes…. Iedere vader en moeder droomt van een knappe, slimme, brave, eerlijke, betrouwbare schoonzoon/-dochter. We zagen er heel wat komen en gaan en allemaal mee- eten. De ene zie je al wat liever komen dan de ander gaan, of is het omgekeerd.

Bij onze Chris was het niet anders. Veni, vidi, vici… Er was maar één ding waar hij op afknapte: slaafs en dom. Dat over de dood heen, we vriendschap ervaren van oud- liefjes is een fenomeen. Chris was een SCHAT, getuigen ze en koesteren nu zoveel mooie herinneringen aan altijd weer boeiende belevenissen. Dat wij als -nochtans principiële kritische ouders- nu die waardering mogen ervaren, doet enorm deugd. 

De scheiding van zijn zus heeft hem veel dieper gekwetst dan hij liet uitschijnen. “Ik heb haar nog gewaarschuwd”, was zijn verwijt. Iedereen op ’t college kent hem toch. Maar wat doet een verliefd meisje met de waarschuwing van een jongere broer??? Dat hij gelijk kreeg, doet pijn. 

Wat daarna gebeurde, de vechtscheiding, het overlijden van Roosje, de kinderen die meer dan hun mama werd afgenomen ... onze Chris walgde van het ge- en misbruiken van wat 'recht'spraak zou moeten zijn en hing zijn toga voorgoed aan de haak. Zo'n schijnwereld kon nooit de zijne zijn. Verdedigen wat je veracht, never.

In een van onze nachtelijke lange- adem- gesprekken met diepgang, kort nadat Roosjes jongens door listige manipulaties het stigma 'onder toezicht van de jeugdrechtbank' opgeplakt kregen…. was hij ontzettend boos. Hij verweet ons volgzaamheid aan een falend rechtssysteem dat we bovendien nog sponsorden. Waarom deden we niets met de achtergrondinformatie die in overvloed aangereikt werd en lieten we ons de mond snoeren. "Ze verlammen jullie met de slogan 'in het belang van de kinderen', terwijl men die gastjes enorm veel afpakt. Bewijs wat voor een vader het is, die zijn kinderen jullie ontzegt. Voor hen komt het te laat, maar doe het dan voor de volgende generaties. En reken maar dat die mannekens later zullen waarderen dat zij de inzet waren." Hij wond er zich enorm over op, zeker met het toen nog aan de gang zijnde fraude- onderzoek dat tegen de ex- van zijn zus liep ... en zou in dat licht het ganse echtscheidingsdossier in de vakantieperiode met een paar vrienden- juristen uitpluizen... 

Sta me toe het verhaal hier even te onderbreken. Maar beloofd, wordt vervolgd....

Morgen, zondag 8 september, twee jaar en zeven maanden sinds die 8ste februari onze wereld stilstond... liefste Roosje. Met jouw kr8 en de pr8ige herinneringen kregen we hem weer draaiend... tot hij andermaal stilstond de 15de juni van dit jaar, toen onze Chris bijna zonder slag of stoot, geveld werd... Zijn klanken en jouw woorden houden jullie onder ons... 'a touch of Rose' en 'a sound of Chris'... we willen ze delen met velen... en er de kr8 uit putten om te blijven geloven en hopen in peace, love and happiness...

Nieuws over de nog verkrijgbare boeken van ons Roosje,

Zoveel herdrukken voor haar beklijvende, hartverwarmende dagboeken, bewijzen dat velen de pareltjes reeds in hun bezit hebben.

Heerlijk om nog bijna dagelijks te horen en te lezen dat de boeken op het nachtkastje of de salontafel blijven rondslingeren en mensen er blijvend kracht en inspiratie uit putten. Bovendien schonk Marie- Rose de integrale opbrengst aan ‘Kom op tegen Kanker’, in de hoop dat kanker ooit overwonnen wordt. Na verloop van tijd hebben de boekwinkels alweer zoveel nieuwe titels in de rekken, waarvoor oudere uitgaven plaats moeten ruimen. Reststocks worden dan als tweedehands opgekocht of komen terecht in de buik van het snippermonster…  Dat was geen optie voor Roosjes dagboeken. Die zijn niet uitverteld, te mooi en  waardevol om nog heel wat mensen deelgenoot te maken aan haar geloof, hoop en liefde.

Ontroerend hoe vaak er nog naar gevraagd wordt vanuit de verste hoeken van het land. Daarom zijn we op zoek gegaan naar een voordelige wijze van verzending. Die hebben we nu gevonden via een aantal nuttige tips van lieve mensen.

Naast vrijdagnamiddag tijdens het Praatcafé in 'a touch of Rose' huisje aan de Rijkenhoek in Bornem, kunnen de boeken nu ook via een Kiala afhaalpunt bezorgd worden. (www.kiala.be)

Jammer voor de Post… misschien is concurrentieel gezien de wedde van de baas van de Post dan toch aan de hoge kant  want Kiala (www.kiala.be) bezorgt voor 4 euro de boeken bij liefhebbers die ze kunnen ophalen op een door hen te bepalen plaats en tijd in het dichtst bijgelegen Kiala ophaalpunt.

Heeft u de boeken nog niet,

mist u er één,

of kijkt u uit naar een duurzame cadeau-tip…  pakjes voor onder de boom

of om iemand tijdens de trieste eerste novemberdagen een warm hart onder de riem te steken ….

of gewoon als aangename, niet van humor gespeende lectuur om af en toe nog eens ter hand te nemen

of als collectors item in uw bibliotheek

… dan is het nu hét moment… ook al omdat de INTEGRALE opbrengst gaat naar de stichting www.atouchofrose.be

Elk van de drie dagboeken afzonderlijk: €10 per stuk. De drie samen: €25. Biografie Marie- Rose Morel: Al bij al heb ik gelukkig geleefd” : €15  + verzending (zie kader)

Sprookjesboek ‘Het Wouwersnestje, Alexander, Marnix en de Burgerwolf’ is nog verkrijgbaar bij de Standaard Boekhandel zelf.

Als kersverse leraar Nederlands, werd hij in de vorige eeuw… onze klastitularis. Een lichting van 14 jonge vrouwen in wording, amper een paar jaar jonger dan hun leraar, correct met de moedertaal leren omgaan, is op z’n minst een ‘uitdaging’…

Literatuur, poëzie… werd breed gesmaakt. De doorgedreven grammatica heel wat minder. De dreiging van het onherroepelijk doodvonnis bij spellingfouten voor toekomstige leerkrachten, zorgde geregeld voor fikse deuken in zijn populariteit. Maar de boer, hij ploegde voort…  Een extra stukje aanleg dat alvast mij een bank vooruit hielp…

Terwijl een collega jeune premier, de show trachtte te stelen door –hij woonde nota ben om de hoek, maar moest door de eenrichtingsstraat het hele blok omrijden-  met zijn Porsche de parking op te scheuren, was onze titularis heel wat minder glossy. Toch klonk het typische kevergebrom van zijn bescheidener bolide, stukken sympathieker dan het doordringende Porschegebrul. Omdat ik toen geregeld de Kever van ons Moeke mocht gebruiken om naar de les te gaan, stonden onze twee monstertjes wel eens naast elkaar. Dat mijn beige exemplaar sexier oogde, had alles te maken met de gebruikersvoorwaarde… en die was duidelijk: wekelijks kuisen binnen en buiten en dat in het pre-carwash tijdperk, wel te verstaan.

Of de man in kwestie het zelf nog herinnert dat ik hem terug mobiel kreeg, weet ik niet. Maar op een middag kwam hij naar me toe met de vraag of ik misschien iets van autotechniek verstond. Dat beestje van hem wilde geen gas geven... en vermits ik met dezelfde reed wist ik misschien wel raad. Was het een vorm van waardering voor een gedeeld taalgevoel, dat hij er van uitging dat ik dan ook wel noties van automechaniek zou hebben of was het gewoon keversolidariteit… Wellicht met een fikse dosis overmoed, dook ik naar het gaspedaal, niet wetend wat te zoeken, laat staan te vinden… Met mijn hand drukte ik het pedaal een paar keer in, hopend dat een of ander veertje zou reageren. Daardoor merkte ik dat het opgekromde automatje het doordrukken van het pedaal belemmerde. Eenmaal het dubbelgevouwen automatje gefatsoeneerd, stelde ik voor eens te starten en te kijken wat er gebeurde. Ongelooflijk, maar waar: het gaspedaal deed het weer en was de leraar zijn verbazing groot, de mijne nog groter…

Taal, lezen, spreken, schrijven… het was me allemaal even lief. Het winnen van een paar vertelwedstrijden maakte dat ik met succes afgevaardigd werd naar een paar welsprekendheidstornooien. Toen in de Goede Week een voorstelling met de kruisweg van Paul Claudel werd  opgevoerd, kreeg ik van mijnheer Marynissen de kans daar een stuk in te vertolken. Ook toen al ging ik zo op in de prachtige tekst dat het voelde of ik zelf met al het verdriet van de wereld aan dat kruis hing… Nadien zou ik nog talrijke keren mensen mogen beroeren met beklijvende, vaak tientallen bladzijden lange teksten, en zonder autocue, waar muisstil naar geluisterd werd. De graadmeter voor boeiend. Van commentaar en/of felicitaties kreeg ik steeds nadien wel verslag, want had steeds mijn hele zelf erin gelegd en dan was ik compleet leeg en ontbrak elke vorm van interesse in socializing… Bepaalt de voorkeur voor een vak de sympathie voor een leraar of is het de leraar die de liefde voor het vak geeft…  zou de minister van onderwijs zich daarover al eens hebben gebogen…

In die tijd was weinig gekend over het privé leven van een leraar. Maar als we zekere dag na het academisch kwartiertje ons boeltje bij mekaar pakken, komt de verrassende melding dat mijnheer Marijnissen zonet Vader is geworden van een Marleentje.  "Allé, jong, de Marynissen, wie had dat nu gedacht", verraadt iets van een zekere naïviteit nog... Vertederd als we waren, werd meteen bijgelegd om samen haar eerste paar schoentjes te kopen…

Toen Marie- Rose in haar laatste jaar middelbaar Nederlands kreeg van dé Marijnissen…zag ik hem weer. En leuk te horen dat hij in haar zoveel herkende.

Halfweg de jaren 90, ontmoetten we elkaar bij ons thuis en vroeg ik of hij geen extra oefening kon ‘voorschrijven’ om de kritiek van een Gentse prof te counteren, die zich belaagd voelde door die Antwerpse ’A’.

Of hij het bij mij een op voorhand verloren zaak achtte, weet ik niet, maar zijn antwoord was wel leuk: “ik krijg die zelf amper ondergedekt”…

De spraakoefening werd verwisseld voor een leuke babbel, de grens meester-leerling voorbij. Hij met 4, ik met 3 tieners…deelden vergelijkbare verwachtingen en perikelen en ik leer uit zijn ervaring. Het verhaal van de streep blauwe verf in het haar van een van zijn tieners die ermee naar school wil… doet de ouders aanvankelijk verstijven. In plaats van heftig te reageren, bijten ze een stuk van de tong en laten hem zo vertrekken. College en vrienden, geholpen door de tijd om uit te groeien, losten het probleem zonder slag of stoot op… en het bleef bij één streep blauw.  

Het Marleentje van weleer was intussen ook al ettelijke paren schoenen verder, als Ann- Marie thuiskomt van de univ en vertelt over een Hans Marynissen, die bij nader onderzoek, inderdaad zoon van de vader blijkt… Dus hebben we ook allebei een doktoor…

Weer gaan jaren voorbij. Onze kinderen veroveren hun plaatsje, trouwen, worden zelf ouders en promoveren ons tot grootouders…

Af en toe verneem je als bij toeval -of als de spots op eentje gericht worden- iets van elkaars kroost… De sneltrein van het leven raast maar door. 

Tot:  die vrijdagavond in juni, na de uitvaart van onze Chris, een grijze kalende mijnheer…. Marynissen schoorvoetend op me afkomt, me vastneemt en zo oprecht met bevende stem zegt: ‘Dit mag niet". 

"Nee, het mag niet… maar het gebeurt… en zelfs twee keer"…

“Dank u om hier te zijn”, wordt beantwoord met “ik moest”… De ontmoeting is kort, maar ze blijft me bij…

13 augustus. Zoals elke morgen open ik de elektronische brievenbus. Een mail van F. Marynissen valt meteen op… ‘Verschrikkelijk nieuws” "Onze zoon Gert plots onverwacht overleden in Berlijn… " Verbijsterd staar ik naar het scherm... Net als ons Rose van 1972 werd hij onlangs,  zoals Roosje nu maandag, pas 41. En hij had nog zo gezegd: “Dit mag niet…”

We antwoorden, wetend dat troost een utopie is… leed delen vermindert het niet, maar meer schouders die het torsen maakt de last draagbaar… 'Het leven na de dood' is er zijn voor elkaar...

Zoals mijnheer Marynissen twee maanden geleden onze Chris tijdens de afscheidsviering eigenlijk pas leerde kennen, en ook ons beeld van hem veel rijker werd door openhartige en liefdevolle getuigenissen, zo overkwam me hetzelfde vanmorgen tijdens de prachtige dienst voor Gert. Het voelde als een heruitzending van een beklijvende film… Levensgenieters, hartendieven, muzikanten, muziekliefhebbers, festivalgangers, vinylverzamelaars, romantici, twijfelaars, lopers, wereldreizigers… mét -uiteenlopend- universitair kwaliteitslabel… die overal verschrikkelijk gemist worden en daardoor altijd overal  zullen zijn… Het verdriet van de neefjes en nichtjes om twee speciale nonkeltjes, maar vooral dat van ouders die iets tegennatuurlijks moeten doen: hun kind ten grave dragen… het kruipt niet in je kleren.

Uit het vele moois waarmee ook Gert uitgeleide werd gedaan heeft de vergelijking met “de pracht van een onvoltooide symfonie” me troostend diep geraakt… 

Dat is wat ook onze twee schatten daarboven voor ons hier beneden hebben gecomponeerd… een prachtige onvoltooide symfonie… ‘a touch of Rose’ en ‘a sound of Chris’… Gert, vind elkaar daar maar gauw om tot op "a sunny day, we'll meet again" te genieten van peace, love and happiness...

Definitie van racisme:

Racisme is de verzamelterm voor alle opvattingen die aan het begrip `ras` een doorslaggevende betekenis toekennen bij het vaststellen of veronderstellen van karaktereigenschappen, fysieke capaciteiten en geestelijke vermogens.

Racisme misbruiken impliceert dus dat het ook kan gebruikt worden. Zo kan het vermoeden  rijzen dat om het gewraakte racistlabel te ontwijken, men positief moet discrimineren. Rechten en plichten zouden dan niet voor iedereen gelijk zijn. Laat dat nu juist niet de bedoeling zijn van alle inspanningen die geleverd worden om integratie en samenlven te bevorderen.  

‘Verhalen uit de buik van Antwerpen”, met de kracht van Marie- Rose… vertelt over meer dan een decennium inspanningen om van een ‘ten dode opgeschreven’ huis opnieuw een thuis te maken voor mensen uit de hele wereld die kort of lang in Antwerpen wonen. Een boeiend samenspel om ondanks verschillen, ‘gemeenschap’ te zijn.

Duidelijke afspraken over het reilen en zeilen en een stevige hand die de vinger aan de pols houdt, zijn daarbij de enige garantie om te slagen.

Om de bewering dat racisme vaak ten onrechte wordt gehanteerd te staven wil ik een voorval zoals beschreven in het boek, er nog eens uitpikken en met u delen.

Een incident neergepend in tempore non suspecto.

Uit hoofdstuk 11, blz 65

Een wat ouder meneertje dat geregeld wat te diep in het glas keek, was door ‘bereidwillige’ thuisbrengers van zijn B&O- geluidsinstallatie beroofd. Wellicht had hij er op café over opgeschept en was die info opgepikt door een paar ‘wakkere’, op buit beluste kereltjes…

Terug nuchter vertelde hij zijn vermoeden dat men van zijn dronken toestand misbruik had gemaakt en z’n kostbare installatie verdwenen was.

Bij nazicht op de bewakingscamera konden we vaststellen dat de jonge kerels inderdaad zijn studio verlieten met de toestellen. Hij durfde geen klacht indienen, want hij vreesde ze misschien wel ‘geschonken’ te hebben. Bovendien kende hij de jongens niet en hadden ze op café aangeboden hem thuis te brengen. Aangifte en onderzoek zag hij niet zitten en dan houdt het daar op natuurlijk.

Hoe pijnlijk de ontnuchtering ook was, ze kon niet beletten dat enkele dagen later hij alweer met een kater toekwam…én de bereidwillige thuisbrengers …

Toevallig ben ik in de hall als hij er ‘onder begeleiding’ arriveert.

Omdat ik hen van de videobeelden herken, neem ik het zielige drankorgeltje meteen van hen over. Het heeft echter heel wat voeten in de aarde om hen de sleutels terug aan de bewoner te doen geven, zodat hij op eigen kracht naar zijn studio kan….

Dat was duidelijk niet naar de zin van de twee jonge gastjes, die hun plannen gedwarsboomd zagen en alsnog hun toegang probeerden te forceren.

Voet bij stek houden en gerugsteund door een paar bewoners die als support in de hal bleven rondlummelen voor het geval dat… vroegik hen de man gerust te laten en te vertrekken.

Om een lang verhaal kort te maken:  na wat heen en weer getrek aan de glazen voordeur, snauwt de kleinste van de twee als ultieme intimidatie: “Gaa, gaa zij ne racist” met niet mis te verstaan wegwerpgebaar in mijn richting.   

Omdat die opmerking totaal geen steek hield, zette ik me schrap, ging een stapje dichterbij, keek hem recht in de ogen en hield dat zonder verpinken even vol. Met een paar diepe denkrimpels in mijn voorhoofd zei ik vol verwondering: “dan moet gij een buitenlander zijn!”

Niets kon ook maar het vermoeden wekken dat een tiener, zoals er 13 in een dozijn steken, plat Antwerps pratend… die mij ‘racist’ noemde… daar enige reden toe had. Tot ik na wat kopbrekens begreep dat hij me probeerde te schaden en ik uit angst voor die scheldnaam, hem vrijgeleide zou geven…

Een beproefde truc tegenover 'kwetsbare' overheidinstanties als ambtenaren en politie. De opgetrommelde politie was intussen ter plaatse en groot was mijn verbazing toen bij de identiteitscontrole bleek dat het om een  ….Egyptisch kereltje ging... 

Uit het boek ‘de kracht van Marie-Rose’… Nog steeds verkrijgbaar bij- en met de integrale opbrengst voor het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum ‘a touch of Rose’.

Los van linkse of rechtse politiek en zonder te veralgemenen, heb ik hier toch ‘iets aan toe te voegen’…

Het worden een paar afleveringen, om duidelijk te maken hoe dom het is mee te praten zonder te weten wat bedoeld wordt. Racisme wordt inderdaad heel vaak gebruikt als een uitvlucht. Net zoals rugpijn en hoofdpijn… maar betekent het dat racisme een uitvlucht IS? Of rug- en hoofdpijn niet écht pijnlijk en verlammend werken?

Net oud genoeg en nog niet té- om uit ervaring te mogen spreken, wil ik helpen na te denken en niet zomaar een kant te kiezen omdat het toevallig de stelling is van een of andere partij waarop je stemde…  Samen werken aan oplossingen, oog hebben voor de toekomst die we nalaten...  betekent het probleem KENNEN en ERKENNEN.  Geen debat zonder feitenkennis. Niet kakelen als kip zonder kop.  “Ik oordeel, zonder te weten waarover”… is een indicatie om de ‘betere’ psychiater op te zoeken…

Terugblikkend lijkt ‘opvoeden’ wel de rode draad in mijn leven. Als oudste, niet enkel in ons gezin, maar ook van alle kleinkinderen aan beide kanten van de families, werd ik als oudste 'makkelijkheidshalve'  ingezet om de familiebijeenkomsten op zon- en feestdagen kindvriendelijk te begeesteren…

Geregeld werd dan ook de grote houten poppenkast en dito koffer met speelpoppen, een –loodzwaar- kunstwerkje getekend nonkel Louis-  meegesjouwd. In volle actie met een divers publiek, werden me aangeboren pedagogische kwaliteiten toebedeeld. In het perspectief van rustige zondagen voor de ouders met een aantal ‘klein mannen’ is die lof wellicht ook geuit in het eigen belang… maar geen nood, het gaf ook veel voldoening en een gewaardeerde aanhankelijkheid.  

In de woelige jaren van studentenrevoltes en een lief dat in ’68 praeses aan de Universiteit was, heb ik vier jaar voor de klas gestaan en tieners naar jong -volwassenheid mogen begeleiden met maar één stelregel: “oprechtheid in al wat je doet”…  45 jaar later af en toe nog herinnerd worden aan 'hun' mooiste jaar…van die nu 50 +ers, is een vorm van geluk.

Deel 1

“mijn eerste keer”….

Na de geboorte van onze zoon, heerste ook toen een nijpend tekort aan leerkrachten. Niet-aflatende telefoonoproepen verleidden me om een interim voor een bevallingsverlof in een gemeenteschool te aanvaarden. In die klas een zittenblijver met duidelijk veel problemen: een lichaamsbouw boven pari en een verstandelijke ontwikkeling eronder, was zij een makkelijke prooi voor spotters. Haar agressieve reacties noemde men 'onaangepast gedrag'. Verbittering en levenslust werden omgekeerd evenredig. …en het meisje belandde in een soort isolement. Zoekend naar een middel om het tij te keren, zou ik pogen haar status te wijzigen: van ballast naar voortrekker en zo het vertrouwen in zichzelf en de anderen herstellen.

Met mijn faam als eerlijke leerkracht genoot ik de sympathie van de leerlingen en werd ik niet meteen afgerekend op het feit dat ik het meisje ogenschijnlijk ‘voortrok’…want zo heet dat dan, natuurlijk.

Veel van de leerstof kon haar niet boeien omdat die geschoeid werd op voorkennis die zij miste. Als niet eerst de fundering opgevuld werd, was verder bouwen onmogelijk. Naar aanleiding van de nieuwe les, kon ik meestal vaststellen wat ze miste. Het volstond terwijl de klas een oefening afwerkte, om haar -en er waren er altijd wel een paar die van zo’n extra uitleg ook een graantje konden meepikken,- het voorgaande opnieuw uit te leggen. Geen herhaling van de les, want het is zoals bij een optelling: tel je steeds van dezelfde kant op, dan maak je wellicht ook steeds dezelfde fout…  Vanuit de praktijk het nut van de theorie aantonen…vanuit het concrete naar het abstracte, is een probaat middel om minder rappe leerlingen mee te krijgen.

Eens dat gemiste bouwsteentje bijgebracht moest er ook mee geoefend worden. Daarvoor ging een oefenblaadje mee als huiswerk. Op de vrije halve dag of het weekend daarop kon dan de échte huistaak met gefundeerde kennis, ingehaald worden.

Een paar weken ging het goed en het meisje beende -althans voor die stukken van het lespakket- langzaam maar zeker bij. Ook de motivatie verhoogde, gevolgd door een voorzichtige integratie in de groep. Kortom een operatie met kans op slagen.

Tot: op een maandagmiddag een man me opwacht aan de schoolpoort.

“Zijde gij die juf van ons xxx? Dan ga ik u één ding zeggen. Waarom heeft mijn dochter in het weekend huiswerk mee en de andere kinderen niet?  Wij vertrekken vrijdagavond naar de caravan en op de camping is dat geen doen dat ze huiswerk moet maken…”

Vriendelijk leg ik uit dat ik haar op die manier help bijbenen en dat ze dat zeer flink doet.

‘Over die werkwijze moet ik hem niet briefen, want hij heeft gesproken: geen huiswerk in het weekend.’

Ik krijg de volle laag en behoorlijk dreigend gaat het vingertje in de lucht en komt hij nogal dicht bij mij: -“Eh, miss, wat is volgens u mis met een werkman, misschien?”

“Helemaal niets”, antwoord ik nog voorzichtig, “elke ouder wil toch dat zijn kind kan volgen op school en ik help haar daarbij, want dat heeft veel gevolgen voor zo’n tiener…”

 Dat was naast de waard gerekend.

"-G’hebt me verstaan, hé, RACIST”.

Mijn eerste keer dat ik daarvan beschuldigd werd....

Voor alle duidelijkheid: hij was een rasechte Antwerpenaar, generaties ver, met een door en door Vlaamse naam, blank, al wat je wil.

Maar IK was een racist.

De rel aan de schoolpoort weerhield me niet om nog even verder te gaan, maar de taakjes kwamen onafgewerkt terug en van de directie kreeg ik de wijze raad ‘laat het los’…

Tot op vandaag dus niet gelukt, blijkt en daarom een eerste 'school'voorbeeld van ‘misbruikt racisme’…

15/8   Een cijfervlag die de lading dekt...

Het gaat hard, de laatste tijd. Zoveel te doen, te regelen… Vraag me soms af hoe mensen alleen, zonder ‘bijstand’ van expertise en effectieve hulp, dat administratieve kluwen dat een overlijden nog altijd teweeg brengt, tijdig ontward krijgen. 

Maar het lukt en maakt ons eindelijk na twee maanden… een klein beetje rustiger. Misschien wel voor het eerst sinds onze Chris op 15juni zo kortstondig overleed.

En dan is het Moederdag, de 15^e van de 8^ste maand… Een beklemmend, haast verstikkend gevoel dat me besluipt bij het wakker worden, wil ik niet toelaten en roep mezelf meteen tot de orde: “opgeven geen optie”... Twee van onze drie kinderen zullen er fysiek nooit meer bij zijn. Een onherstelbaar gemis…  Zolang ons Moeke onder ons was, ging geen Moederdag voorbij of we vierden haar en haar drie dochters, later zelf moeders, samen ook met al haar kleinkinderen.  

De volgende generatie die kr8 doorgeven om blijvend te putten uit een even rijk gevuld verleden, een gelukkige jeugd, daarvoor moeten we nu mét hen voor zorgen…’kinderrechten met K’ .

Toen ons Moeke, de spil en draaischijf er niet meer was, schoof Moederdag een generatie op.… Zolang we Vake in ons midden hadden, was hij de plaatsvervanger van Moeke op aarde, maar ook daar kwam een eind aan. Niets abnormaals, de gang van het leven… en we beseften reden te over te hebben, om ons dankbaar op te trekken aan zoveel mooie herinneringen.

Als echter plots de volgorde niet meer gerespecteerd wordt, en jonge mensen de gemiddelde levensverwachting niet halen, dan is de pijn om het afscheid van een andere grootorde. Veranderen ook de prioriteiten. Is aanvaarden niet evident. Maar we zijn niet de enigen die er voor staan en er door moeten... dat beseffen en elkaar de hand reiken is een enorm voorrecht om 'leven' in zijn volheid te proeven, ook al smaakt het bitterzoet...   

Had onze Chris de ‘ergerlijke’ gewoonte, ondanks het gerespecteerde academisch kwartiertje, binnen te stuiven als de taart al versneden was… deze keer is hij prominent- en vanaf het eerste moment aanwezig… 15/6 – 15/8… twee maanden sinds het ondenkbare toch gebeurde.

De vernietigende diagnose was al een  - complete -  ‘uit de hand gelopen’ verrassing voor mijn verjaardag, waarvoor ik alle kr8 van 8 moest inzetten om die dag gewoon door te komen… Deze eerste Moederdag nu ook zonder hem en zijn - mogelijks door papa gesponsorde rozen-  verhoogt mijn gevoel voor symbolische waarde van getallen… 15 en 8, matchpoint… “Vluchten kan niet meer, schuilen kan nog wel, heel dicht bij elkaar…”  Vluchten is niet aan mij besteed, maar de waarde van “schuilen bij elkaar” is onschatbaar.  Dank aan al die armen om ons heen… die we via ‘a touch of Rose’ en met ‘a sound of Chris’ willen delen met iedereen en overal waar er behoefte aan is…

We koesteren Roosjes “geloof, hoop en liefde” om onze Chris zijn “Peace, love and happiness” waar te maken en te kunnen zeggen: ‘Leve het leven’ …. Dat hebben we gisteren op Moederdag met succes samen geprobeerd.

Ze is nu énig kind en dat is voor onze oudste dochter heel hard wennen. Een jongere zus en broer verliezen, het verdriet van ouders zien, een drukke dokterspraktijk, de zorg voor 'a touch of Rose,' twee tienerdochters... haar extra opleiding psychotherapie is beslist een hulp om alles een plaats te geven met a touch of  …maar ze doet het.

Onze twee enthousiaste kleindochters -met tot ieders geruststelling, een hoog Rose- en Chris gehalte houden het vuur brandend… tegen de tijd dat er stoelen bijgezet zullen worden.  Organisatorisch, muzikaal- en acteertalent, … we hebben het nog allemaal in huis… en dan waren de hoofdaandeelhouders van dit profiel, niet eens live van de partij…

Een mooiere dag dan Moederdag kan ik nu niet bedenken om met vereende krachten blijvend mooie tradities, normen en waarden die er écht toe doen voor het nageslacht en hun gezinnen later, te koesteren als kostbare kleinoden, voor geen geld te koop…  

Voor de dag helemaal om is en ik zoals elke avond via Janneke Maan onze kleinkinderen een nachtzoen doorstuur, schitteren tussen massa’s andere sterren er twee opvallend uitbundig boven ons Ganzenhof. Ik weet dat ze er voor altijd zijn, dicht bij ons, met een schittering die nooit zal afnemen. En een kusje voor elk vertrekt hemelwaarts.

Met gerust gemoed doof ik de kaarsjes op tafel, erop vertrouwend dat de sterrenhemel het voor vannacht overneemt… en liefdevol waakt over al wie iemand mist…