Als kersverse leraar Nederlands, werd hij in de vorige eeuw
onze klastitularis. Een lichting van 14 jonge vrouwen in wording, amper een paar jaar jonger dan hun leraar, correct met de moedertaal leren omgaan, is op zn minst een uitdaging
Literatuur, poëzie
werd breed gesmaakt. De doorgedreven grammatica heel wat minder. De dreiging van het onherroepelijk doodvonnis bij spellingfouten voor toekomstige leerkrachten, zorgde geregeld voor fikse deuken in zijn populariteit. Maar de boer, hij ploegde voort
Een extra stukje aanleg dat alvast mij een bank vooruit hielp
Terwijl een collega jeune premier, de show trachtte te stelen door hij woonde nota ben om de hoek, maar moest door de eenrichtingsstraat het hele blok omrijden- met zijn Porsche de parking op te scheuren, was onze titularis heel wat minder glossy. Toch klonk het typische kevergebrom van zijn bescheidener bolide, stukken sympathieker dan het doordringende Porschegebrul. Omdat ik toen geregeld de Kever van ons Moeke mocht gebruiken om naar de les te gaan, stonden onze twee monstertjes wel eens naast elkaar. Dat mijn beige exemplaar sexier oogde, had alles te maken met de gebruikersvoorwaarde
en die was duidelijk: wekelijks kuisen binnen en buiten en dat in het pre-carwash tijdperk, wel te verstaan.
Of de man in kwestie het zelf nog herinnert dat ik hem terug mobiel kreeg, weet ik niet. Maar op een middag kwam hij naar me toe met de vraag of ik misschien iets van autotechniek verstond. Dat beestje van hem wilde geen gas geven... en vermits ik met dezelfde reed wist ik misschien wel raad. Was het een vorm van waardering voor een gedeeld taalgevoel, dat hij er van uitging dat ik dan ook wel noties van automechaniek zou hebben of was het gewoon keversolidariteit
Wellicht met een fikse dosis overmoed, dook ik naar het gaspedaal, niet wetend wat te zoeken, laat staan te vinden
Met mijn hand drukte ik het pedaal een paar keer in, hopend dat een of ander veertje zou reageren. Daardoor merkte ik dat het opgekromde automatje het doordrukken van het pedaal belemmerde. Eenmaal het dubbelgevouwen automatje gefatsoeneerd, stelde ik voor eens te starten en te kijken wat er gebeurde. Ongelooflijk, maar waar: het gaspedaal deed het weer en was de leraar zijn verbazing groot, de mijne nog groter
Taal, lezen, spreken, schrijven
het was me allemaal even lief. Het winnen van een paar vertelwedstrijden maakte dat ik met succes afgevaardigd werd naar een paar welsprekendheidstornooien. Toen in de Goede Week een voorstelling met de kruisweg van Paul Claudel werd opgevoerd, kreeg ik van mijnheer Marynissen de kans daar een stuk in te vertolken. Ook toen al ging ik zo op in de prachtige tekst dat het voelde of ik zelf met al het verdriet van de wereld aan dat kruis hing
Nadien zou ik nog talrijke keren mensen mogen beroeren met beklijvende, vaak tientallen bladzijden lange teksten, en zonder autocue, waar muisstil naar geluisterd werd. De graadmeter voor boeiend. Van commentaar en/of felicitaties kreeg ik steeds nadien wel verslag, want had steeds mijn hele zelf erin gelegd en dan was ik compleet leeg en ontbrak elke vorm van interesse in socializing
Bepaalt de voorkeur voor een vak de sympathie voor een leraar of is het de leraar die de liefde voor het vak geeft
zou de minister van onderwijs zich daarover al eens hebben gebogen
In die tijd was weinig gekend over het privé leven van een leraar. Maar als we zekere dag na het academisch kwartiertje ons boeltje bij mekaar pakken, komt de verrassende melding dat mijnheer Marijnissen zonet Vader is geworden van een Marleentje. "Allé, jong, de Marynissen, wie had dat nu gedacht", verraadt iets van een zekere naïviteit nog... Vertederd als we waren, werd meteen bijgelegd om samen haar eerste paar schoentjes te kopen
Toen Marie- Rose in haar laatste jaar middelbaar Nederlands kreeg van dé Marijnissen
zag ik hem weer. En leuk te horen dat hij in haar zoveel herkende.
Halfweg de jaren 90, ontmoetten we elkaar bij ons thuis en vroeg ik of hij geen extra oefening kon voorschrijven om de kritiek van een Gentse prof te counteren, die zich belaagd voelde door die Antwerpse A.
Of hij het bij mij een op voorhand verloren zaak achtte, weet ik niet, maar zijn antwoord was wel leuk: ik krijg die zelf amper ondergedekt
De spraakoefening werd verwisseld voor een leuke babbel, de grens meester-leerling voorbij. Hij met 4, ik met 3 tieners
deelden vergelijkbare verwachtingen en perikelen en ik leer uit zijn ervaring. Het verhaal van de streep blauwe verf in het haar van een van zijn tieners die ermee naar school wil
doet de ouders aanvankelijk verstijven. In plaats van heftig te reageren, bijten ze een stuk van de tong en laten hem zo vertrekken. College en vrienden, geholpen door de tijd om uit te groeien, losten het probleem zonder slag of stoot op
en het bleef bij één streep blauw.
Het Marleentje van weleer was intussen ook al ettelijke paren schoenen verder, als Ann- Marie thuiskomt van de univ en vertelt over een Hans Marynissen, die bij nader onderzoek, inderdaad zoon van de vader blijkt
Dus hebben we ook allebei een doktoor
Weer gaan jaren voorbij. Onze kinderen veroveren hun plaatsje, trouwen, worden zelf ouders en promoveren ons tot grootouders
Af en toe verneem je als bij toeval -of als de spots op eentje gericht worden- iets van elkaars kroost
De sneltrein van het leven raast maar door.
Tot: die vrijdagavond in juni, na de uitvaart van onze Chris, een grijze kalende mijnheer
. Marynissen schoorvoetend op me afkomt, me vastneemt en zo oprecht met bevende stem zegt: Dit mag niet".
"Nee, het mag niet
maar het gebeurt
en zelfs twee keer"
Dank u om hier te zijn, wordt beantwoord met ik moest
De ontmoeting is kort, maar ze blijft me bij
13 augustus. Zoals elke morgen open ik de elektronische brievenbus. Een mail van F. Marynissen valt meteen op
Verschrikkelijk nieuws "Onze zoon Gert plots onverwacht overleden in Berlijn
" Verbijsterd staar ik naar het scherm... Net als ons Rose van 1972 werd hij onlangs, zoals Roosje nu maandag, pas 41. En hij had nog zo gezegd: Dit mag niet
We antwoorden, wetend dat troost een utopie is
leed delen vermindert het niet, maar meer schouders die het torsen maakt de last draagbaar
'Het leven na de dood' is er zijn voor elkaar...
Zoals mijnheer Marynissen twee maanden geleden onze Chris tijdens de afscheidsviering eigenlijk pas leerde kennen, en ook ons beeld van hem veel rijker werd door openhartige en liefdevolle getuigenissen, zo overkwam me hetzelfde vanmorgen tijdens de prachtige dienst voor Gert. Het voelde als een heruitzending van een beklijvende film
Levensgenieters, hartendieven, muzikanten, muziekliefhebbers, festivalgangers, vinylverzamelaars, romantici, twijfelaars, lopers, wereldreizigers
mét -uiteenlopend- universitair kwaliteitslabel
die overal verschrikkelijk gemist worden en daardoor altijd overal zullen zijn
Het verdriet van de neefjes en nichtjes om twee speciale nonkeltjes, maar vooral dat van ouders die iets tegennatuurlijks moeten doen: hun kind ten grave dragen
het kruipt niet in je kleren.
Uit het vele moois waarmee ook Gert uitgeleide werd gedaan heeft de vergelijking met de pracht van een onvoltooide symfonie me troostend diep geraakt
Dat is wat ook onze twee schatten daarboven voor ons hier beneden hebben gecomponeerd
een prachtige onvoltooide symfonie
a touch of Rose en a sound of Chris
Gert, vind elkaar daar maar gauw om tot op "a sunny day, we'll meet again" te genieten van peace, love and happiness...
