Met dank voor het dringend telefoontje met de melding: “vanavond zeker op één afstemmen voor Café Corsari met kinderpsychiater Adriaenssens en journaliste/blogster Duval”. “U op het lijf geschreven materie”, lacht de beller….
En dat doe ik. Even tijd nemen om opnieuw te genieten van HD-tv na de heftige worsteling in een slangenkuil kabels om onze digirecorder netjes ingebouwd terug on line te krijgen.
Ruimschoots op tijd, zie ik ook nog de herkenbare kamikaze toeren van de jonge rolstoelgebruiker om te anticiperen aan ‘leven’. Intussen meer dan een decennium zijn we er in ons gezin mee ‘vertrouwd’: eufemisme voor wat een enorm belastende belemmering is. De oproep om allen de handen in elkaar te slaan om een soort inventaris/vademecum op te stellen waar/wat, wel/niet rolstoeltoegankelijk is, doet een belletje rinkelen eerder zo’n oproep gehoord te hebben vanwege een politieker uit Oostende. Geen nood, herhalen maar die oproep, tot woorden , daden zijn….
En dan gaan de deuren van Café Corsari open. De ‘s’oete gastheer van dienst, geflankeerd door oud-Wiking Michaël Van Peel stelt in de aanloop naar Allerheiligen, lees Boekenbeurs, twee nieuwe boeken voor.
‘
Kinderdromen’ bundelt de peiling naar dromen van duizenden kinderen. De bekende kinderpsychiater trapt een open deur in door te stellen dat de grondvesten van een heel verder leven, gelegd worden voor hun 12e. Wie waakt echter over de kwaliteit van het beton van de fundamenten, als opdrachtgever, toezichter en aannemer dezelfden zijn?
Ondanks de hoopgevende woorden van diverse kinderpsychiaters dat jongeren altijd op zoek gaan naar hun roots, als de tijd daar rijp voor is, vrees ik voor de stabiliteit van een fundering op drijfzand… Tal van signalen uit de jongerenmaatschappij moeten tot nadenken stemmen.
Ieder zinnig mens begrijpt het verdriet van- en voor jonge kinderen die hun mama verliezen. Maar meer nog walgt iedereen van een rechtssysteem dat zich leent om die kinderen ook nog eens te laten vervreemden van de vertrouwde omgeving van de familie waarin ze opgroeiden. En dan hoor je een man van het vak zeggen dat tussen de vele dromen van kinderen er zitten als, en ik citeer: ‘dat oma uit de hemel zou terugkomen…’. Een koude rilling…veel warme tranen. Zo vlakbij en toch onbereikbaar en dat in een wereld waar de draadloze verbindingen haast tastbaar zijn.
Dit roept om een blogje en hoort thuis in het ‘koffertje vol dromen’ dat voor hen met heel veel liefde hier bewaard wordt… voor later, als ze hun roots zoeken…
Dat in dezelfde uitzending uitgerekend een boek over Bloggen wordt voorgesteld, voelt als méér dan toeval… Stéphanie Duval, zelf ook journaliste, schrijft het succes van een blog toe aan authenticiteit… én relevantie. Hoop dat het niet als ijdel overkomt als ik durf hopen dat het een van de redenen is waarom bijna 400 000 keren mijn atouchofrose.skynetblogs.be gelezen is. Daar ben ik vooral dankbaar voor in het besef dat een maatschappelijk gedragen wil tot verbetering van een bestaand systeem, een eerste stap is om een log voorbijgestreefd gevaarte als justitie, tot zelfreflectie aan te zetten. Dat ook van binnenuit die roep steeds luider weerklinkt, zij het achter de coulissen, bewijst de hoge nood.
Mijn blog laat wie dat wil en er iets aan heeft, bewust meekijken door mijn open vizier naar de normen en waarden waarmee wij eerst zelf, vervolgens onze kinderen en nu de kinderen van onze kinderen opgevoed zijn en hopelijk worden.
Geen verantwoordelijke vader of moeder, met het hart op de juiste plaats, die niet beseft hoe belangrijk de band met mama’s familie voor jonge kinderen is en blijft, zeker als zij er niet meer is. Het aanreiken en helpen ontwikkelen van het meegegeven erfelijk materiaal, moet haar kinderen keuzemogelijkheden bieden. Dat is een morele plicht.
Pogingen om deze band te verbreken werkt manipulatie en geestelijke kindermishandeling in de hand, zonder dat er een haan naar kraait, dankzij ingebrande loyauteit, kinderen eigen.
Dat ons juridisch systeem zich zo makkelijk in de luren laat leggen door een voorspelde manipulatie, noopt tot onderzoek van de methodiek.
Met het intussen geregeld beproefde ‘sorry’ wast elke Pontius Pilatus post factum de handen in onschuld. Afgenomen kinderrechten zijn niet recupereerbaar.
Teruggeven wat onze kleinkinderen werd ontnomen, kunnen we niet, maar andere kinderen hier tegen beschermen, wel. 
Daarvoor zullen we met het verkregen inzicht, moed en volharding, gedreven door het geloof en de hoop van duizenden, de strijd aangaan om recht, rechtvaardiger te maken en misschien zo bijdragen aan een ‘roos’kleuriger toekomst voor anderen.
Kinderen maken onlosmakelijk deel uit van verleden en toekomst van de families van beide ouders. Minderjarige kinderen van gescheiden ouders, die het ongeluk hebben een van hen te verliezen, moeten de veilige vertrouwde plek binnen de familie van de overleden ouder blijven behouden.
Geen enkele rekening houden met wat ‘voorafging’ zal nog menig gepeste en gekwetste ziel tot wanhoop drijven… Het geduchte onderschatte pestgedrag… dat zich dagelijks onder onze neus voltrekt. Geblinddoekt is het moeilijk waarnemen voor vrouwe Justitia.
Complete waanzin om een paar uur contact per maand ‘toe te staan’ om de familiebanden intact te houden. De ogen sluiten voor de 720 uren ‘voorbereidend’ werk om die te ondermijnen, maken dat we niet kiezen voor dit Salomons oordeel. De onmogelijkheid inbouwen om kinderen tot één kamp te laten veroordelen, zal bijdragen tot heel wat minder strijdlust… broodadvocaten ten spijt.
Zoals auteur Duval in haar ‘hoe succesvol bloggen’- boek stelt, is de impact van een authentieke blog wel degelijk zeer groot.
In ons specifiek geval hebben we met vertrouwen de suggestie van de rechters in eerste aanleg gevolgd, om de EIS van hun vader in te willigen: de blog stoppen en alles wissen met terugwerkende kracht, want de jongetjes (toen kleuter en eerste leerjaar) lazen die blog!!!
Hoop deed ons toen tevergeefs leven. Alle gesjoemel onder de mat geveegd en de kust vrij om zonder tegenspraak drie jaar na het overlijden van de moeder van zijn kinderen, een intussen tot ‘arts’ gepromoveerde veertiger, zich verlaagt zélf een interview in Dag Allemaal aan te vragen met de eigen witwasversie. Tekenend.
De herhaalde vragen om een reactie hebben we ondanks de sympathie voor de geschreven pers en haar noden, negatief beantwoord. Nochtans is Roosjes naam op de cover nog steeds lucratief blijkbaar.
Honderden reacties van evenveel mensen, vaak kroongetuigen van op de eerste rij, gaven uiting aan de verbolgenheid dat het tijdschrift de beweringen door C. Schellemans als waarheid verkocht, zomaar zonder controle publiceerde. Jammer voor de geloofwaardigheid en dat terwijl via de persbibliotheken met één klik ook buitenlandse media te raadplegen zijn.
Het doet ons vooral pijn te beseffen dat zonder enig alternatief, Roosjes kinderen in dit nieuw samengesteld gezin dat twee keer uit hetzelfde vaatje tapt … opgroeien. Vooral voor hen een gemiste kans, waarvan de gevolgen niet uitblijven.
Ondanks dat die gedachte ons hart breekt, werkt ze ook inspirerend op onze gedrevenheid om te overleven. En inmiddels over de wettelijke drie jaar. 
